«Τουρουρού ρου ρου, τουρουρούτουτου, τουρουρού ρου, τουρουρού τουτουτού, τουρουρού, τουρουρού...»! Ποιος δεν έχει τραγουδήσει, ψιθυρίσει ή, πολύ, απλά, ...τουρουρουρίσει αυτή τη μελωδία που ταυτίστηκε με το έπος της Εθνικής ομάδας μπάσκετ στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1987 στο Σεφ; Μέχρι και ο Μαστρομανέλος στο γκαράζι, μέχρι κι ο Πέτρος της Κουφής στο αγροτικό ή ο Μπάφας ο καφετζής στον καφενέ, αυτό το τραγούδι ...τουρουρουράγανε! Ήταν ο ύμνος που σημάδεψε μια εποχή. Ήταν ο ύμνος του θριάμβου. Ήταν, λίγο ως πολύ, το ίδιο σημαντικός ως σημείο αναφοράς, με τα καλάθια του Γκάλη, τις βουτιές αυτοθυσίας του Γιαννάκη ή τις βολές του Καμπούρη!

Ήταν το «Δε Φάιναλ Καουντντάουν» των «Γιούροπ», ενός σουηδικού συγκροτήματος που έκανε με αυτό το τραγούδι την έκρηξή του το μακρινό 1986. Έκτοτε, λίγα πράγματα, αλλά τη δουλειά τους για την Ελλάδα την είχαν κάνει και με το παραπάνω. Είχαν γράψει τον ...εθνικό ύμνο της επίσημης αγαπημένης! Θυμηθείτε τον από το αυθεντικό βίντεοκλίπ...

Για την ιστορία κι επειδή πολλά κοριτσάκια τότε ήταν ερωτευμένα με τον τραγουδιστή των «Γιούροπ», τον Σουηδό Τζόι Τέμπεστ με την περμανάντ ξανθιάς σφουγγαρίστρας, ρίξτε μια ματιά πώς είναι τώρα, στα 50 του χρόνια. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κατεψυγμένο μετά από 26 χρόνια! Κι ας μην τρώγονται τα πιάτα, παρά μόνο το περιεχόμενό τους...

Ένας άλλος «αθλητικός» ύμνος που μας συνόδευε εκείνα τα χρόνια, από τα τέλη των σέβεντις μέχρι και τα μέσα των έιτις, ήταν το μουσικό θέμα του πρώτου -και καλύτερου- «Ρόκι», το περίφημο «Γκόνα φλάι νάου», υπό τους ήχους του οποίου ο Σιλβέστερ Σταλόνε - Ρόκι Μπαλμπόα έκανε την προετοιμασία του για την πρώτη μονομαχία με τον Απόλο Κριντ, το μακρινό 1976.

Φυσικά, στην καθιέρωση της συγκεκριμένης μελωδίας στην Ελλάδα βοήθησε και μια σουρεαλιστική διαφήμιση εκείνης της εποχής. Αυτή των καλλυντικών «Πατίστας» με τα ατελείωτα πόδια της Υβέτ Τζάρβις. Θυμηθείτε και τη διαφήμιση...

Αντίστοιχη πορεία στην Ελλάδα, όπου πάντα προσθέταμε το στίγμα μας όπως φαίνεται, είχε και άλλο ένα ιστορικό σάουντρακ. Εκείνο το μοναδικό «σφύριγμα» από τη σπουδαία ταινία του 1957, «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι». Ακούστε το, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι...

Ε, το συγκεκριμένο μουσικό θέμα εννοείται πως το ...δανειστήκαμε, προκειμένου να ντυθεί το σίριαλ των νάιντις, «Εκείνες κι εγώ», με τον Γιάννη Μπέζο στο ρόλο του Ζάχου Δόγκανου. Στη σέβεντις, αυθεντική εκδοχή του, πάντως, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα ως Λάμπρο Δόγκανο, αν δεν με απατά η μνήμη μου και το σχετικό βίντεο από τη «Μηχανή του χρόνου», το σάουντρακ του σίριαλ ήταν άλλο. Θυμηθείτε και τα δύο...

Για να κλείσω αυτό το θέμα, θα θυμηθώ και δύο κομμάτια των «Κουίν». Το ένα συνοδεύει τις περισσότερες απονομές παγκοσμίως και είναι ο ύμνος των πρωταθλητών: «Ουί αρ δε τσάμπιονς»! Το άλλο γνώρισε πιένες για πολλά χρόνια σε αρκετά γήπεδα μπάσκετ. «Ουι ουίλ ροκ γιου» με μια ...μικρή παράφραση. Μια άλλη, αθώα λεξούλα στη θέση του «ροκ». Ούτε που να το φανταζόταν ο Φρέντι Μέρκιουρι...

Μέχρι να ξεχάσω τις μέρες του «Τουρουρού ρου ρου, τουρουρούτουτου, τουρουρού ρου, τουρουρού τουτουτού, τουρουρού, τουρουρού», εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Για να μην ξεχνιόμαστε, περισσότερα για τον Μίλτο μπορείτε να διαβάσετε στο μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου. Για αυτό και ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.