Σε μια εποχή τόσο μακρινή, για την οποία το σχετικό οπτικοακουστικό υλικό και οι πληροφορίες απωθούνται ολοένα και περισσότερο στο βάθος της ιστορικής μνήμης των ποδοσφαιρόφιλων, έλαμψε στην Ιταλία ένας αστέρας που, σύμφωνα με όσους τον παρακολούθησαν, μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τον Πελέ.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ιταλός γαστρονόμος, διανοούμενος και φίλαθλος του ποδοσφαίρου, Λουίτζι Βερονέλι: «Έχω δει και τον Πελέ να αγωνίζεται, όμως δεν μπορούσε να πλησιάσει τη φινέτσα του Μεάτσα. Μια μέρα στην "Αρένα" (σ.σ Αρένα Σιβίκα, το παλαιό στάδιο του Μιλάνου, χτισμένο το 1807, που φιλοξενούσε αγώνες ποδοσφαίρου και ράγκμπι), τον είδα να κάνει κάτι καταπληκτικό: κοντρόλαρε τη μπάλα πηδώντας ψηλά και κάνοντας με τα πόδια του την κίνηση του ποδηλάτου, φτάνοντας σχεδόν 2 μέτρα πάνω από το έδαφος. Προσγειώθηκε με τη μπάλα κολλημένη στο πόδι του, προσπέρασε με ευκολία έναν αμυντικό και σκόραρε με το χαρακτηριστικό του σουτ, σημαδεύοντας με ακρίβεια χιλιοστού».

Ο Μεάτσα γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 23 Αυγούστου 1910 και έμελλε να ταυτιστεί με τη φανέλα της Ίντερ, την οποία δόξασε για 14 χρόνια (1927 - 1940 και 1946 - 1947 ως παίκτης - προπονητής). Αγωνίστηκε τόσο στη Μίλαν (1940 - 1942) όσο και στη Γιουβέντους (1942 - 1943), όμως στη συλλογική μνήμη των τιφόζι μόνο οι «νερατζούρι» αισθάνονται πως μιλούν για το δικό τους σύμβολο.

«Il Balilla»: ψευδώνυμο με αιτία!

Εκτός απ' το «Pepino», το χαρακτηριστικότερο παρατσούκλι που του είχε δοθεί, απέκτησε στην πορεία πολλά ακόμα.

Η μητέρα του τον μεγάλωσε μόνη της, μιας και ο πατέρας του Μεάτσα είχε σκοτωθεί στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Του έκρυβε τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, ώστε να μην αποσπάται από το διάβασμα στο σχολείο, κάτι όμως που γινόταν ολοένα και πιο δύσκολο όσο ο νεαρός Μεάτσα μεγάλωνε και ανακάλυπτε αυτός και όσοι τον παρακολουθούσαν πως πρόκειται για εξαιρετική περίπτωση. Έτσι, αργά η γρήγορα, παρακάμπτοντας τις οδηγίες της μητέρας του, πραγματοποίησε την «εκκίνηση» του σε ηλικία 12 ετών στην Γκλόρια, με το πρώτο ζευγάρι παπούτσια να είναι δώρο ενός οπαδού!

Ξεκινώντας απ' την αρχή να αγωνίζεται στην κορυφή της επίθεσης, ξεχώρισε για την ικανότητα του στο σκοράρισμα και την τεχνική του κατάρτιση. Αυτά τον οδήγησαν σε ηλικία μόλις 17 ετών στην ανδρική ομάδα της Ίντερ, κάτι που όμως αρχικά έγινε δεκτό με δυσπιστία. Ο Λεοπόλντο Κόντι, παίκτης της Ίντερ, στο άκουσμα της κλήσης του 17χρονου Μεάτσα στην ομάδα είπε: «φαίνεται πως αρχίζουμε να παίρνουμε παίκτες απ' το νηπιαγωγείο!», παραπέμποντας στην Εθνική Όπερα Μπαλίλα, τη φασιστική οργάνωση που, επί Μουσολίνι, έκανε παιδομάζωμα σε κάθε νεαρό Ιταλό ηλικίας 8 έως 14 ετών. Έτσι, του απέδωσε το ψευδώνυμο «il Balilla», σύντομα όμως θα αναγκαζόταν να ανακαλέσει τον βιαστικό υποτιμητικό χαρακτηρισμό!

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1927 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του κόντρα στην Αθλητική Ένωση Μιλάνου για το «Κύπελλο Βόλτα» στο Κόμο, πετυχαίνοντας δύο γκολ στη νίκη της Ίντερ με 6-2. Την επόμενη μέρα η «Gazzetta dello Sport» του επεφύλασσε αποθεωτικούς χαρακτηρισμούς, κάτι παράδοξο για πρωτοεμφανιζόμενο παίκτη: «Πανέξυπνος, φρέσκος, γρήγορος». Σε όλους έκανε εντύπωση η αντίληψη και η ευφυΐα του, οδηγώντας αναπόφευκτα στην απονομή ενός ακόμα τιμητικού ψευδωνύμου: «il genio», ο ιδιοφυής.

Ένας σταρ πριν την εποχή του

Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως αποτέλεσε, αν όχι τον πρώτο, έναν απ' τους πρώτους σταρ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Οδηγούσε μια καμπριολέ, έπινε σαμπάνια και λάτρευε τις γυναίκες, ενώ ήταν ο μόνος παίκτης της «σκουάντρα ατζούρα» στον οποίο επιτρεπόταν το κάπνισμα. Το αρχοντικό στυλ στο παιγνίδι του, γεμάτο ντρίπλες και φαντεζί ενέργειες, συνηγορεί στον χαρακτηρισμό μιας μορφής «προγενέστερου» σούπερ - σταρ, ενώ σε κανέναν μάλλον δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως ξεχώριζε για τις ικανότητες του στον χορό και ειδικότερα στο τάνγκο....

Το ιταλικό ποδόσφαιρο φημίζεται παλαιόθεν για τη σκληρότητα και την τραχύτητα των αμυντικών. Έτσι, μόνο αποθέωση θα μπορούσε να επιφέρει για τον Μεάτσα το ταλέντο που είχε να ξεπερνά κάθε αμυντικό με ευκολία και να αποτελεί άπιαστο στόχο για τις αντίπαλες ομάδες. Το «γκολ αλα Μεάτσα» έγινε χαρακτηριστική φράση που χαρακτήριζε οποιοδήποτε τέρμα πετύχαινε κάποιος μετά από πολλές ντρίπλες γεμάτες φαντασία, ενώ του αποδίδεται και η κίνηση να προσπερνά όποιον βρίσκει μπροστά του, να φτάνει μπροστά απ' τη γραμμή του τέρματος και να προσκαλεί τον τερματοφύλακα για να τον ντριμπλάρει πάλι!

Ο ίδιος όριζε ακριβώς που ήθελε να στείλει τη μπάλα, έχοντας την ικανότητα να ελέγχει τη μοίρα της φάσης και των ενεργειών του, εξ ου και -λέγεται πως- έχει πει πως «δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ' το να χάνεις ένα πέναλτι κόντρα σε έναν τερματοφύλακα που απλά το αποκρούει τυχαία».

Καριέρα - «παραμύθι»

Με τη φανέλα της Ίντερ έμελλε να καθιερωθεί ως ο πιο φημισμένος Ιταλός ποδοσφαιριστής στο εξωτερικό την εποχή που αγωνίστηκε. Σε 365 εμφανίσεις του με τα χρώματα των «νερατζούρι» πέτυχε 243 γκολ. Έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα που κατέκτησε η Ίντερ το 1930, το πρώτο μετά από μια δεκαετία, στο οποίο οι «νερατζούρι» ξεκίνησαν ως αουτσάιντερ πίσω από τη Γιουβέντους, τη Μπολόνια, τη Τζένοα και την Τορίνο, όμως με τα 31 γκολ του Μεάτσα, τα περισσότερα που έχει πετύχει ποτέ παίκτης στη Serie A στην πρώτη του χρονιά, έκοψαν πρώτοι το «νήμα». Συνολικά με τη φανέλα των Μιλανέζων αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της Serie A τρεις φορές (1930, 1936, 1938).

H πρόκληση

Κατά τη διάρκεια της σεζόν το 1933 ο Τζιανπιέρο Κόμπι, αρχηγός της Εθνικής Ιταλίας και τερματοφύλακας της Γιουβέντους, προκάλεσε τον Μεάτσα πως δεν μπορούσε να του βάλει γκολ. Ο Μεάτσα αποδέχθηκε την πρόκληση και σε μια προπόνηση της Εθνικής Ιταλίας σκόραρε με ένα απίθανο σουτ, κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση με τα πόδια του σαν να οδηγεί ποδήλατο (σ.σ «bicycle kick»). O Κόμπι, μη μπορώντας να το ανεχθεί, τον προκάλεσε λέγοντας πως δεν μπορούσε να το ξανακάνει. Έτσι, στον αγώνα μεταξύ της Ίντερ και της Γιουβέντους στην Αρένα Σιβίκα για το πρωτάθλημα, το Μάιο του 1933, ο Μεάτσα απάντησε σκοράροντας δις! Το πρώτο γκολ ήταν ίδιο με αυτό που του έβαλε στην προπόνηση, ενώ στο δεύτερο πέρασε πολλούς αμυντικούς, έφτασε απέναντι από τον Κόμπι, προσποιήθηκε, τον προσπέρασε και πλάσαρε σε κενή εστία. Τότε ο Κόμπι σηκώηκε και του έδωσε το χέρι του, σε μια ένδειξη μεγαλοθυμίας και αναγνώρισης της αξίας ενός αντιπάλου που για τους περισσότερους - αν όχι, μετά απ' αυτό, για όλους - έμοιαζε ανίκητος!

«Αστέρι» και στην Εθνική

Τα κερδισμένα για τη «σκουάντρα ατζούρα» Παγκόσμια Κύπελλα του 1934 και του 1938 φέρουν από κάτω φαρδιά - πλατιά την «υπογραφή» του, αφού εκτός από αρχηγός, έγινε και ο πρώτος παίκτης μαζί με τους Τζιοβάνι Φεράρι, Γκουίντο Μασέτι και Εράλντο Μοντζέγκλιο που κερδίζουν δυο συνεχόμενα Μουντιάλ, δίχως η χώρα τους να διοργανώνει κάποιο απ' αυτά. Έως σήμερα, κανείς άλλος Ευρωπαίος δεν έχει καταφέρει κάτι αντίστοιχο!

Συνολικά με τη φανέλα της Εθνικής πέτυχε 33 γκολ σε 53 εμφανίσεις από το 1930 έως το 1939, όντας έως σήμερα δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της πίσω από τον Λουίτζι Ρίβα και μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο τον «θρύλο» γύρω από το όνομα του. Για τον τελευταίο μάλιστα δεν επεφύλασσε πολύ επιτιμητικές κουβέντες, όταν αυτός έσπασε το ρεκόρ του ως πρώτος σκόρερ το 1973: «Αυτός ο Ρίβα είναι καλός. Έχει σκοράρει αρκετές φορές εναντίον της Τουρκίας και της Κύπρου. Σίγουρα όμως τα δικά μου γκολ ήταν πολύ πιο σημαντικά»!

Γήπεδο «Σαν Σίρο» ή αλλιώς «Τζιουζέπε Μεάτσα»!

Στις 3 Μαρτίου του 1980, ένα χρόνο μετά το θάνατο του, το γνωστό ως τότε «Σαν Σίρο» μετονομάστηκε προς τιμήν του Μεάτσα, ως ποδοσφαιριστή αμφότερων των δύο ομάδων του Μιλάνου, καθώς και της Εθνικής Ιταλίας. Βέβαια η ονομασία «Σαν Σίρο» έχει καθιερωθεί ως πιο συχνά χρησιμοποιούμενη, ενώ ως «Τζιουζέπε Μεάτσα» το αποκαλούν συχνότερα οι οπαδοί της Ίντερ.

Αναμφίβολα πάντως, με το όνομα του πλέον να έχει θέση στις καθημερινές συζητήσεις των σύγχρονων οπαδών και παρατηρητών του ιταλικού ποδοσφαίρου, ο Μεάτσα έχει περάσει στο πάνθεον του calcio, με τα κατορθώματα του να γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να ξεπεραστούν ή να λησμονηθούν...