Όχι πως τα 9 ήταν λίγα, αλλά με τη Ρεάλ να απέχει από την κούπα από το 2002 και τις περισσότερες απ' αυτές να χρονολογούνται στη δεκαετία του '50, η 10η είχε γίνει πια περίπου ψύχωση. Όταν ο Κάρλο Αντσελότι ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της «βασίλισσας», ανέλαβε το φορτίο να φέρει την decima στη Μαδρίτη και να ικανοποιήσει το απόλυτο απωθημένο των «μερέγχες».

Απ’ την άλλη οι «ροχιμπλάνκος» του Ντιέγκο Σιμεόνε πραγματοποιούσαν εκπληκτική σεζόν, φτάνοντας μια εβδομάδα νωρίτερα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και παίζοντας στον δεύτερο τελικό στη διοργάνωση, 40 χρόνια μετά τον πρώτο απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου.

Στο Ντα Λουζ έφτασαν πολύ κοντά στο να «χαλάσουν» τη μεγάλη στιγμή των «μπλάνκος». Οι «σκληροί» του Τσόλο προηγήθηκαν με τον Γοδίν στο 36’ κι έφτασαν μια ανάσα πριν από ένα «μυθικό» νταμπλ τίτλων. Ο Σέρχιο Ράμος όμως εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός και στις καθυστερήσεις με καρφωτή κεφαλιά ισοφάρισε σε 1-1, στέλνοντας το ματς στην παράταση.

Εκεί η Ατλέτικο κατέρρευσε. Ο Μπέιλ, ο Μαρσέλο και ο Ρονάλντο μετέτρεψαν την παραλίγο «τραγωδία» σε θρίαμβο και ο Αντσελότι, έχοντας ως βοηθό στον πάγκο τον Ζιντάν, έφτανε για τρίτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης, με το 10ο Champions League να υψώνεται στον πορτογαλικό ουρανό απ’ τους παίκτες της Ρεάλ, που αποθεώθηκαν ως ήρωες για το επίτευγμα τους.

Ρεάλ Μαδρίτης (Αντσελότι): Κασίγιας, Καρβαχάλ, Ράμος, Βαράν, Κοεντράο (59’ Μαρσέλο), Μόντριτς, Κεντίρα (59’ Ίσκο), Ντι Μαρία, Μπέιλ, Μπενζεμά (79’ Μοράτα), Ρονάλντο

Ατλέτικο Μαδρίτης (Σιμεόνε): Κουρτουά, Χουανφράν, Μιράντα, Γοδίν, Φελίπε Λουίς (83’ Αλντερβάιρελντ), Γκαρσία (66’ Σόσα), Τιάγκο, Γκάμπι, Κόκε, Κόστα (9’ Λόπες), Βίγια