Είναι οι καλύτεροι; Και να μην είναι οι ίδιοι πιστεύουν ή πίστευαν ότι είναι και αυτό έχει σημασία. Έχουν περάσει παίκτες αλλά και προπονητές που το στοιχείο που τους έκανε να ξεχωρίζουν ήταν ότι το εγώ τους ήταν μεγαλύτερο από των υπολοίπων. Η έννοια μπορεί να είναι διπλή... κάποιοι το έχουν σε σημείο που γίνεται αρνητικό, μερικοί άλλαξαν στην πορεία και μερικοί απλά ήξεραν ότι είναι οι καλύτεροι και το φρόντιζαν να το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Το κοινό στοιχείο σε όλους είναι ότι όταν το «εγώ» μπαίνει πάνω από το εμείς, ειδικά στο ποδόσφαιρο, θα υπάρξουν στιγμές που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες.

Το gazzetta.gr έφτιαξε μια 10άδα ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων που είχαν ή έχουν την τάση να τρέφουν το «εγώ» τους με απόλυτη συνέπεια και σας καλεί να επιλέξετε αυτόν που εσείς θεωρείτε ... τον βασιλιά.

Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς

Ο «Ζλάταν». Ό, τι και να πεις για αυτόν τον παίκτη είναι λίγο. Είναι από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, αυτό είναι γεγονός. Το «εγώ» του όμως φροντίζει να το θρέφει με απόλυτη συνέπεια και οι ατάκες του ίσως να ξεπερνούν την ποδοσφαιρική του φήμη. Είχε τα θέματα του προπονητές που έχει συνεργαστεί αλλά αυτό που δεν μπορεί με τίποτα να ξεπεράσει είναι η θητεία του στην Μπαρτσελόνα.

Ενώ από τους «μπλαουγκράνα» τον κατηγορούσαν για εγωιστική συμπεριφορά στην ομάδα και τα αποδυτήρια, ο «Ίμπρα» δεν έχει ξεπεράσει την στάση του Γουαρντιόλα προς το πρόσωπο του και δεν λησμονεί να τον... στολίζει κατά καιρούς. Οι ατάκες του, όλα αυτά τα χρόνια, είναι ΕΠΙΚΕΣ και μάλλον αξεπέραστες. Η αλήθεια είναι ότι αν ψάξεις να βρεις μια... αδικείς τις υπόλοιπες...

«Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, παρά να χαμογελάσω με το πόσο τέλειος είμαι»

Κριστιάνο Ρονάλντο

​

«Μπορεί να με ζηλεύουν επειδή είμαι πολύ καλός». Έχει ακούσει τα πάντα για τον χαρακτήρα του. Ίσως άδικά, ίσως και όχι. Ο συνδυασμός του ότι είναι καταπληκτικός παίκτης με την αλαζονική συμπεριφορά του Κριστιάνο τον έχουν κάνει να έχει αρκετούς haters... Ειδικά σε σύγκριση με το «καλό παιδί» Μέσι όλα γίνονται λίγο πιο δύσκολα για τον Ρονάλντο.

Βέβαια, δεν είναι όλα αδικαιολόγητα. Δεν διστάζει και εκείνος να προκαλεί με την συμπεριφορά του μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οι γκρίνιες όταν δεν τον βοηθούν οι συμπαίκτες να κάνει αυτό που έχει σκεφτεί, η φροντίδα που δείχνει στην εξωτερική του εμφάνιση αλλά και το γεγονός ότι πολλές φορές φαίνεται να βάζει την προβολή του εαυτού του πάνω από την ομάδα του βοηθούν στο να κερδίζει μια θέση στην λίστα μας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα κριτικής είναι ο τελικός τους Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης όπου σκόραρε στην παράταση με πέναλτι και θέλησε να πανηγυρίσει δείχνοντας το σώμα του. Αδικημένος από την έντονη κριτική ή όχι, το «εγώ» του ο Ρονάλντο έχει μάθει να το... φροντίζει.

Μάριο Μπαλοτέλι

Ο «Super Mario» έχει δημιουργήσει πολλές φορές καταστάσεις που τον κάνουν να έρχεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος πέρα από αυτά που δείχνει μέσα στο γήπεδο. Η καριέρα του δεν είχε την πορεία που όλοι περίμεναν με βάση το ταλέντο του και όλοι δηλώνουν ότι αυτό που φταίει είναι μάλλον... το μυαλό του. «Why always me» αναρωτιόταν την εποχή που ήταν στην Μάντσεστερ Σίτι και μάλλον η απάντηση είναι ότι προκαλεί χωρίς να μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω. Σε κάθε ομάδα που αλλάζει δηλώνει μετανιωμένος και αλλαγμένος. Μένει να δούμε αν η αλλαγή κάποια μέρα θα γίνει πράξη.

«Υπάρχει ένας άνθρωπος στο ποδόσφαιρο που είναι λίγο πιο δυνατός από εμένα και αυτός είναι ο Μέσι. Όλοι οι άλλοι είναι πίσω μου».

Νίκλας Μπέντνερ

«Lord» Μπέντνερ. Εδώ έχουμε ένα παράδειγμα λίγο διαφορετικό και λίγο πιο γραφικό από τους υπόλοιπους. Αυτό γίνεται γιατί ο Μπέντνερ δεν έχει καταφέρει κάτι το σπουδαίο στην καριέρα του, παρόλο που ξεκίνησε με τεράστιες προσδοκίες. Ο ίδιος όμως δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται. Έχει δηλώσει ότι αξίζει τον μισθό που παίρνει γιατί θυσιάζεται παίζοντας ποδόσφαιρο και δεν πάει διακοπές για σκι με τους φίλους του. Τελικά, με το ποδόσφαιρο δεν έχει καταφέρει αυτά που ίσως φανταζόταν, πάντως το όνομα του έχει γράψει την ιστορία του....

«Δεν μετράει ιδιαίτερα για εμένα ποιος είναι σε καλύτερη φόρμα και ποιος μπορεί να παίξει. Εγώ πρέπει να ξεκινάω κάθε παιχνίδι, πρέπει να παίζω κάθε λεπτό κάθε παιχνιδιού και πάντα να είμαι στην ομάδα»

Ντέιβιντ Μπέκαμ

Ο Μπέκαμ είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς κατέληξε. Ο Μπέκαμ στην Γιουνάιτεντ ήταν ένας μικρός... θεός. Οι οπαδοί τον λάτρευαν, εκείνος πούλαγε τον εαυτό του καλύτερα από τον καθένα και δεν ήθελε και πολύ να φουντώσει το... εγώ του.

Το περιστατικό με το παπούτσι που του πέταξε ο Φέργκιουσον στα αποδυτήρια της ομάδας, δείχνει ότι τα χρόνια στην Γιουνάιτεντ, που φυσικά συνδυάστηκαν με την Βικτώρια και ένα συγκεκριμένο life style, ο Μπέκαμ το έχασε λίγο. Ο Μπέκς πούλαγε και μαζί φούσκωνε και τα μυαλά του... Ο Φέργκιουσον στην αυτοβιογραφία του είπε ότι αν δεν υπήρχε η Βικτώρια στην ζωή του Ντέιβιντ θα είχε γίνει ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο.

Βέβαια, όλα αυτά άλλαξαν. Ο Μπέκαμ κατάλαβε τι είναι αυτό που αγαπάει πραγματικά στο παιχνίδι και τα τελευταία του χρόνια στο ποδόσφαιρο τα έζησε διαφορετικά. Το κλάμα του με την Παρί στο τελευταίο του παιχνίδι, όπως και η πρόθεση του να βρεθεί μαζί με την Εθνική του ομάδα μέχρι τέλος άλλαξε σε πολλούς την γνώμη που είχαν για τον Άγγλο ποδοσφαιριστή.

Μπράιν Κλαφ

Θρυλικές ατάκες όπως το «δεν θα έλεγα ότι ήμουν ο καλύτερος προπονητής, αλλά ήμουν ο κορυφαίος» και «η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, αλλά εγώ δεν ήμουν μέλος αυτής της συγκεκριμένης δουλειάς» αποτυπώνουν ως ένα σημείο το μεγάλο «εγώ» του αείμνηστου Μπράιαν Κλαφ, ο οποίος έγραψε ποδοσφαιρική ιστορία με τη Ντέρμπι Κάουντι και τη Νότιγχαμ Φόρεστ, αλλά απέτυχε παταγωδώς στη Λιντς, έχοντας να διαχειριστεί ένα σύνολο παικτών που ποτέ δεν τον δέχθηκαν ως διάδοχο του Ντον Ρίβι και ποτέ δεν έβαλαν τον εαυτό τους κάτω από τον προπονητή.

Ο Κλαφ πάντα ήθελε στις ομάδες του να είναι το αδιαμφισβήτητο νούμερο ένα. Πάνω από διοικήσεις, προέδρους, παίκτες-αστέρια. Φρόντιζε με κάθε ευκαιρία να το δείχνει. Η πρώτη του ηχηρή απόκτηση στη Φόρεστ που στέφθηκε πρωταθλήτρια και δύο φορές Κυπελλούχος Πρωταθλητριών Ευρώπης ήταν ο Λάρι Λόιντ, ο θηριώδης στόπερ που για μια εξαετία είχε φορέσει τη φανέλα της Λίβερπουλ. Κάθε φορά που προσπάθησε να αντιμιλήσει στον προπονητή του ή να παρουσιαστεί ως μεγαλύτερο μέγεθος από τους υπόλοιπους το μετάνιωσε πικρά.

Ωστόσο, το ότι πέτυχε τα όσα πέτυχε μέσω του φόβου και της επιβολής του «εγώ» του στα αποδυτήρια δεν αντανακλά την απόλυτη πραγματικότητα. Οι σχέσεις που έχτιζε ήταν πολυεπίπεδες και πάντα οι ανεξήγητες για πολλούς πράξεις του που άγγιζαν ή ξεπερνούσαν τα όρια του μπούλινγκ είχαν στόχο την αποφόρτιση και την ενίσχυση των αμυνών και της αυτοπεποίθησης των ποδοσφαιριστών.

Στο πίσω μέρος της πανίσχυρης προσωπικότητας κρύβονταν δύο μεγάλοι φόβοι. Αυτός της αποτυχίας και το ότι ίσως κάποια στιγμή δεν έχει τα χρήματα για να προσφέρει τα απαραίτητα στην οικογένειά του. Και όπως κάθε ιδιοφυΐα τους δαίμονες του. Το αλκοόλ ήταν ο μεγαλύτερος. Κι εκείνος που τελικά τον νίκησε.

Τζορτζ Μπεστ

«Αν δεν ήμουν τόσο όμορφος, ο κόσμος δεν θα είχε μάθει το όνομα του Πελέ». Άλλος ένα θρύλος του Αγγλικού ποδοσφαίρου, που συνέδεσε το όνομα του με την Γιουνάιτεντ και το ταλέντο ήταν η... αιτία για να φουντώσει το εγώ του. «Ώρες – ώρες εγώ κουβαλάω ολόκληρη την ομάδα στο γήπεδο». Όσο έβρισκε την καθολική αποδοχή μέσα στο γήπεδο, τόσο έχανε τον εαυτό του έξω από αυτό. Με πολλά προβλήματα και τελικά το ποτό και οι γυναίκες να καταστρέφουν την καριέρα του ο Μπεστ ήξερε ότι ήταν υπεύθυνος για αυτό που γινόταν και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Είχε ομορφιά, είχε ταλέντο, είχε χρήματα, είχε δόξα... τα είχε όλα και αυτό τον όριζε!

Ζοσέ Μουρίνιο

Ο πρώτος προπονητής της λίστας, που μπαίνει... με το σπαθί του. Το «εγώ» του είναι τεράστιο. Αυτά που έχει καταφέρει στην καριέρα του είναι πολλά και απίστευτα. Όταν όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Ο «Special One», όπως ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό του, με την τελευταία του θητεία στην Τσέλσι έδειξε ότι όταν όλος ο κόσμος γυρνάει γύρω από τον εαυτό σου, στα δύσκολα δεν θα είναι κανείς με το μέρος σου. Πάντως το... εγώ του Μουρίνιο είναι αυτό που τον κάνει και τόσο... Special!

Στην Τσέλσι έφτασε το 2004 λέγοντας «δεν είμαι κανένας τυχαίος, είμαι Πρωταθλητής Ευρώπης». Από την Ίντερ έφυγε έχοντας κατακτήσει ξανά το τρόπαιο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, έπειτα απ' όσα πέτυχε με την Πόρτο. Όταν έφυγε, είπε «αγαπώ την Ίντερ, δεν με θέλει όμως η Ιταλία στο ποδόσφαιρο της». Από τη Ρεάλ Μαδρίτης έφυγε αφήνοντας πίσω διχασμό και μια μεγάλη κόντρα με τον Κασίγιας. Τελευταία, τον «έφαγαν» οι παίκτες της Τσέλσι όταν εκείνος έπαψε να υπερασπίζεται τους πάντες και έβαλε μπροστά την αξιοπρέπειά του.

Σε γενικότερο πλαίσιο είναι αυτός που όλοι λατρεύουν να μισούν. Το... υφάκι, άλλες φορές είναι σωστό, άλλες όχι. Ποδοσφαιρικές μορφές σαν αυτόν, κάνουν πολλές φορές τη διαφορά. Όσα έχει στο μυαλό του, όμως, γύρω από το άθλημα, ίσως κανείς να μην μπορεί να το κατανοήσει. Όπου έχει πάει, έχει πανηγυρίσει τρόπαια. Το ποδόσφαιρο, βρίσκεται σε... άλλη διάσταση. Τόσο, που κάποιες φορές, ίσως τελικά Jose is the only way...

Ρόι Κιν

Ο Ρόι Κιν είναι ένας «θρύλος» του ποδοσφαίρου. Ήταν ηγέτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά και της εθνικής ομάδας της Ιρλανδίας. Είχε προβλήματα όμως με την ψυχραιμία του. Όταν είσαι ο καλύτερος, και το ξέρεις, μερικές φορές θες τα πράγματα να γίνονται με τον δικό σου τρόπο. Ο Κιν τα έβαζε με οπαδούς, προπονητές και συμπαίκτες με τις συνέπειες να είναι αρκετά σοβαρές. Ένα από τα πιο διάσημα περιστατικά που έχουν γίνει με πρωταγωνιστή τον Κιν είναι η έκρηξη που είχε το 2002, γνωστό και σαν «Saipan Incident», όταν σαν αρχηγός ξέσπασε στον προπονητή Μικ Μακάρθι, λέγοντας του ότι δεν τον υπολογίζει σαν άνθρωπο. Εξαιτίας αυτού έχασε το περιβραχιόνιο και την δυνατότητα να πάει με την Ιρλανδία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002.

Ερίκ Καντονά

«I am not a man, I am Cantona». Παίκτης που πρόσφερε τα πάντα στην Γιουνάιτεντ και πάντα θα λατρεύεται σαν θρύλος στο «Όλντ Τράφορντ». Βέβαια, η σπουδαία φήμη του Καντονά μέσα στον αγωνιστικό χώρο συνδυάστηκε και με διάφορες φήμες εκτός αγωνιστικού χώρου. Είχε τα προβλήματα του με συμπαίκτες, προπονητές αλλά και οπαδούς. Έχει πάρει μέρος σε δύο ταινίες που έχουν γίνει για αυτόν και μάλιστα σε μια από τις δύο (Elizabeth and Looking For Eric) ο εαυτός του παίρνει... μυθική μορφή.

*Η κλωτσιά που έχει δώσει σε οπαδό στο παιχνίδι κόντρα στην Κρίσταλ Πάλας το 1995 έχει μείνει στην ιστορία όπως και η μυθική του απάντηση πολλά χρόνια μετά...

«Έπρεπε να του έχω δώσει μια πιο δυνατή, από αυτή που έφαγε. Δεν σκεφτόμουν ότι ήμουν κάποιος, αντιπροσώπευα κάτι και έπρεπε να συγκρατηθώ. Ήμουν απλά ένας ποδοσφαιριστής, αλλά πάνω απ' όλα άνθρωπος. Ήθελα να κάνω αυτό που ήθελα. Αν ήθελα να κλοτσήσω κάποιον, θα το έκανα. Δεν είμαι πρότυπο. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα σας πει πως να συμπεριφέρεστε. Όσο περισσότερα βλέπεις, τόσο περισσότερο πιστεύεις ότι η ζωή είναι ένα τσίρκο».