Α.Ε.Κ.: 92 χρόνια τρόπος ζωής!

Σε 92 χρόνια, καταλαβαίνει ο καθένας ότι από την ΑΕΚ έχουν περάσει κόσμος και κοσμάκης. Ποδοσφαιριστές, προπονητές, πρόεδροι, αθλητές των άλλων τμημάτων, όλοι τους έχουν προσφέρει, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, ώστε η Αθλητική Ενωση Κωνσταντινούπολης να γίνει αυτό που είναι. Γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατο να μην αδικήσουμε κάποιους, με αφορμή τα 92α γενέθλια του συλλόγου, γράφουμε για 9+2 μορφές που έγραψαν ιστορία.

Αν υπάρχουν σήμερα εκατομμύρια άνθρωπο εντός και εκτός Ελλάδας που λατρεύουν την ΑΕΚ, το «ευχαριστώ» πρέπει να ειπωθεί προς τον Κωνσταντίνο Σπανούδη. Μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες, όχι μόνο για την Ενωση αλλά γενικά για την Ελλάδα καθώς υπήρξε απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στη Σορβόνη, ασχολήθηκε με την Βυζαντινή Τέχνη στη Ραβένα και υπηρέτησε την Ελλάδα και ως πολιτικός, δίπλα στον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Αυτός ο άνθρωπος, μαζί με άλλα 40 άτομα, ήταν αυτός που ίδρυσε την ΑΕΚ στις 13 Απριλίου 1924 στο πατάρι του μαγαζιού αθλητικών ειδών του Αιμίλιου Ιωνά και Κωνσταντίνου Δημόπουλου στην στοά Λουξ της οδού Βερανζέρου. Ιδρυτής και πρόεδρους του συλλόγου από το 1924 ως το 1932, ο Σπανούδης ήταν ο επικεφαλής της ΑΕΚ όταν οι πρόσφυγες διασφάλισαν την έκταση στη Νέα Φιλαδέλφεια όπου χτίστηκε το γήπεδο ενώ ήταν αυτός που πανηγύρισε, ως πρόεδρος, το πρώτο κύπελλο των Κιτρινόμαυρων με το 5-3 επί του Αρη το 1931-32. Ακολουθούσε την ΑΕΚ ως το τέλος της ζωής του, στις 23 Απριλίου 1941 σε ηλικία 70 ετών, ενώ από τις 10 Οκτωβρίου 2008 μία από τις πιο πολυσύχναστες πλατείας της Αθήνας, αυτή που βρίσκεται στον σταθμό του Ηλεκτρικού στα Κάτω Πατήσια, φέρει το όνομα του. Με αυτό τον τρόπο ο δήμος Αθηναίων θέλησε να τιμήσει μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες.

Δεν υπάρχει ΑΕΚτζής που θα ακούσει το όνομα Λουκάς Μπάρλος και δεν θα νιώσει συγκίνηση. Βασικά, δεν χρειάζεται καν το ονοματεπώνυμο καθώς αρκεί το «θείος Λουκάς». Ο Μπάρλος είναι μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία της ΑΕΚ, αν και δεν γεννήθηκε ως οπαδός της... Με καταγωγή από το Δίστομο και έχοντας μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη, η ομάδα που υποστήριζε ήταν ο Αρης αλλά η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να λατρέψει και να ταυτιστεί με τα Κιτρινόμαυρα της Ενωσης! Αυτά τα Κιτρινόμαυρα που μπήκαν στη ζωή του το 1974, όταν ανέλαβε την προεδρία. Και την ανέλαβε ζητώντας πρώτα να γίνουν εκλογές. Εγιναν, επικράτησε και στη συνέχεια έβαλε μπρος για να δημιουργήσει μια ομάδα που κέρδισε τον σεβασμό και την εκτίμηση όλων εντός και εκτός Ελλάδας.

Ο Μπάρλος έβαλε τις βάσεις πείθωντας τον Φράντισεκ Φάντροκ να αναλάβει την τεχνική ηγεσία και από εκεί και πέρα σάρωσε ό,τι καλύτερο υπήρχε στην Ελλάδα, αποκτώντας ποδοσφαιριστές όπως οι Μαύρος, Χρηστίδης, Νικολούδης, Αρδίζογλου, Δέδες, Ιντζόγλου, Στεριούδας, Δομάζος, αλλά και ξένους όπως οι Μπάγεβιτς, Βιέρα, Βάγκνερ, Τσανλάιτερ. Αποτέλεσμα των κινήσεων του Μπάρλου, ήταν να παρουσιαστεί μια ΑΕΚ που κατέκτησε το νταμπλ το 1978 και το πρωτάθλημα του 1979 αλλά, πάνω από όλα, έκανε γνωστό το όνομα της σε όλη την Ευρώπη το 1977, με την εκπληκτική πορεία ως τον ημιτελικό του κυπέλλου UEFA! Δεν είναι μόνο αυτά όμως... Επί προεδρίας Μπάρλου χτίστηκε η θρυλική Σκεπαστή στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, όπως και το κλειστό γήπεδο μπάσκετ, δίνοντας ό,τι είχε και δεν είχε για την αγαπημένη του ομάδα. Το τέλος της προεδρίας του ήρθε το 1981 ενώ στις 20 Οκτωβρίου 1999 βύθισε στη θλίψη την οικογένεια της ΑΕΚ με την είδηση του θανάτου του.

Το καλοκαίρι του 1976 ο Λουκάς Μπάρλος έκανε ό,τι έπρεπε ώστε ο Θωμάς Μαύρος να υπογράψει στην ΑΕΚ. Το πόσο σωστή ήταν αυτή η κίνηση, ενδεχομένως να μην το ήξερε ούτε ο ίδιος ο πρόεδρος τότε. Το κατάλαβε, όμως, στη συνέχεια, όπως και όλες οι αντίπαλες άμυνες. Ο Μαύρος δεν ήταν απλά ένας καλός φορ, ένας καλός σκόρερ. Ηταν, απλά, ο καλύτερος φορ και ο καλύτερος σκόρερ που είδε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά, όπως επιβεβαιώνουν οι αριθμοί. Και αφού ήταν ο καλύτερος, για τους οπαδούς της ΑΕΚ έγινε «ο Μαύρος ο Θεός», όπως φώναζαν επί χρόνια μετά από κάθε γκολ που έβαζε.

Στην πρώτη του σεζόν στην Ενωση, ο Θ(ε)ωμάς ήταν από τους πρωταγωνιστές της ιστορικής πορείας ως τους «4» του κυπέλλου UEFA και στη συνέχεια ήρθαν και οι τίτλοι. Πρωτάθλημα και κύπελλο το 1978, πρωτάθλημα το 1979, κύπελλο το 1983... Παράλληλα, πρώτος σκόρερ το 1978, το 1979 και το 1985, έχοντας μείνει στην ιστορία η συνεργασία του με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς στην επίθεση της ΑΕΚ. Οχι ότι είχε πρόβλημα και μόνος του πάντως καθώς ήταν εκεί στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του '80, καθαρίζοντας ουκ ολίγα ντέρμπι. Είναι γνωστές, άλλωστε, διάφορες φράσεις που έλεγε προς τους αντιπάλους του πριν την έναρξη, προειδοποιώντας τους για αυτό που θα ακολουθούσε. Και αυτό που ακολουθούσε ήταν γκολ, γκολ, γκολ!

Ο φορ που λατρεύτηκε από τους οπαδούς της ΑΕΚ, έπαιξε για τελευταία φορά στις 14 Νοεμβρίου 1993, στο φιλικό της Ενωσης με την εθνική ομάδα. Ο Θ(ε)ωμάς αγωνίστηκε και με τις δύο φανέλες εκείνη την ημέρα και στο τελικό 4-2 τα... τρία γκολ ήταν δικά του. Αναμενόμενο...

Υπάρχουν ορισμένες ιστορίες που καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ότι θα εξελιχθούν όμορφα. Μια τέτοια, είναι αυτή του Ντέμη Νικολαΐδη και της ΑΕΚ. Οπαδός της από πιτσιρικάς, έγινε γνωστός στους Ελληνες οπαδούς με την φανέλα του Απόλλωνα Αθηνών και το καλοκαίρι του 1996 αυτοί οι Ελληνες οπαδοί έμαθαν και κάτι άλλο: Ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν ήταν απλά ένας τρομερός φορ αλλά και ένας φανατικός οπαδός της ΑΕΚ. Το σήριαλ της μεταγραφής του είναι από αυτά που μένουν για πάντα στη μνήμη όλων καθώς κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, κατάφερε να φορέσει τη φανέλα της ομάδας του και όχι αυτή του Ολυμπιακού, ο οποίος πίεζε με κάθε τρόπο για να τον κάνει δικό του.

Στο καλοκαίρι που η Ενωση έχανε ένα σύμβολο της, αποκτούσε ένα άλλο και η συνέχεια ήταν όπως έπρεπε. Με 175 γκολ σε 265 ματς ο Ντέμης έγινε το απόλυτο είδωλο των οπαδών, προκαλώντας πανικό σε κάθε γκολ που έβαζε και ειδικά στα ντέρμπι, τα οποία ήταν τα αγαπημένα του. Νικολαΐδης και οπαδοί ήταν ένα, είχαν την ίδια ψυχοσύνθεση και το καλοκαίρι του 2004 μπήκε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία αγάπης καθώς ήταν αυτός που βγήκε μπροστά, αποφασίζοντας να βάλει πρόωρο τέλος στην καριέρα του και έχοντας πείσει επιχειρηματίες να στηρίξουν την προσπάθεια του, για να σώσει τον δικέφαλο αετό από την καταστροφή.

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό καθώς ο κόσμος της ΑΕΚ συσπειρώθηκε σε απόλυτο βαθμό και έκανε διαδοχικά ρεκόρ στις πωλήσεις των εισιτηρίων διαρκείας, μετατρέποντας σε γιορτή το κάθε ματς στο ΟΑΚΑ. Οπως γιορτή ήταν και η επιστροφή της Ενωσης στο Champions League, όπου επί προεδρίας Νικολαΐδη πέτυχε την πρώτη της νίκη σε ομίλου (1-0 την Λιλ) και μία από τις μεγαλύτερες της ιστορίας της (1-0 την Μίλαν)! Το όνειρο της κατάκτησης του πρωταθλήματος του 2008 έσβησε λόγω ΕΠΟ στις αίθουσες των δικαστηρίων και η αποχώρηση του από τα διοικητικά την ίδια χρονιά, έβαζε την ΑΕΚ στην πιο δύσκολη περίοδο της ιστορίας της όπως θα αποδεικνυόταν λίγα χρόνια μετά...

Η απόκτηση του το 1977 αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Λουκά Μπάρλου αλλά και του... ελληνικού ποδοσφαίρου συνολικά. Μιλάμε, άλλωστε, για τον βασικό σέντερ φορ της εθνικής Γιουγκοσλαβίας, η οποία ήταν ομαδάρα. Οπως ο Μπάγεβιτς ήταν παικταράς. Το είχε δείξει και στο Μουντιάλ του 1974, όταν έκανε και χατ-τρικ, το έδειχνε στο πρωτάθλημα της χώρας του, το έδειξε και στην Ενωση καθώς αποτέλεσε έναν από τους ηγέτες στην ομαδάρα εκείνων των χρόνων, πανηγυρίζοντας το νταμπλ του 1978 και το πρωτάθλημα του 1979. Και τα πανηγύρισε σκοράροντας ασταμάτητα, μέχρι και την αποχώρηση του 1981.

Η ιστορία του με την ΑΕΚ, όμως, δεν τελείωσε εκεί. Το καλοκαίρι του 1988 ο Μπάγεβιτς επέστρεψε στην Ελλάδα για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ενωσης και τα όσα πέτυχε από το νέο του πόστο, ξεπέρασαν και όσα είχε κάνει ως ποδοσφαιριστής. Ο Βόσνιος οδήγησε άμεσα (1989) την Ενωση στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, βάζοντας τέλος στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του '80, για να ακολουθήσουν τα υπέροχα πρώτα χρόνια των 90's. Η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς πήρε τρία σερί πρωταθλήματα (1992, 1993, 1994), πήρε το κύπελλο του 1996, πήρε για πρώτη φορά το εισιτήριο για τους ομίλους του Champions League (1994-95), πήρε γενικά τις καρδιές όλων των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων καθώς είναι γενική παραδοχή ότι εκείνη η ΑΕΚ είναι η καλύτερη ομάδα που έχει εμφανιστεί ποτέ στα ελληνικά γήπεδα!

Οι μεγάλες αγάπες, όμως, συχνά μετατρέπονται σε μεγάλα μίση και στην περίπτωση ΑΕΚ-Μπάγεβιτς τα πράγματα, δυστυχώς, έτσι έγιναν, μετά την απόφαση του να φύγει το 1996 για να πάει στον Ολυμπιακό του Σωκράτη Κόκκαλη (στον οποίο ξαναπήγε μετά...). Θα επιστρέψει δύο φορές στην Ενωση αλλά τίποτα δεν θύμιζε τα όμορφα χρόνια της πρώτης του θητείας. Αυτά, ελπίζει να τα ζήσει πλέον ως εκτελεστικός διευθυντής της ΠΑΕ και στενός συνεργάτης του Δημήτρη Μελισσανίδη.

Αν δεν υπήρχε ο Λουκάς Μπάρλος, ο Νίκος Γκούμας θα ήταν στη συνείδηση των οπαδών της ΑΕΚ ως ο σημαντικότερος πρόεδρος της ιστορίας της. Αυτό, από μόνο του, τα λέει όλα για το πόσο ισχυρή προσωπικότητα υπήρξε και πόσο καθοριστικός ήταν για την εξέλιξη της Ενωσης. Επί των ημερών του, άλλωστε, έγινε η επέκταση του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας, καλώντας στα εγκαίνια την Ρεάλ Μαδρίτης για φιλικό αγώνα! Ο Γκούμας παρέμεινε στον προεδρικό θώκο από το 1955 ως το 1963, βοήθησε στο να παραμείνει δυνατή η ΑΕΚ σε πολύ δύσκολα χρόνια και επί των ημερών του κατακτήθηκε το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα! Ηταν το 1963 και ήταν ο τέλειος τρόπος για να ολοκληρωθεί η προεδρική θητεία του Νίκου Γκούμα, ο οποίος δεκαετίες αργότερα είδε την αγαπημένη του ομάδα να δίνει το όνομα του στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας αφού το 1991 ανέλαβε τα έξοδα για τη δημιουργία του σκέπαστρου στη Θύρα 18! Ο «Πατριάρχης», όπως τον αποκαλούσαν, της ΑΕΚ έφυγε από τη ζωή στις 17 Αυγούστου 2001 αλλά ζει ακόμη στις καρδιές των οπαδών της Ενωσης και θα συνεχίσει να ζει για πάντα, μέσα και από το νέο γήπεδο που θα χτιστεί στο χώρο όπου υπήρχε το «Νίκος Γκούμας»...

«Και της Ρεάλ το φόβητρο έγινε το όνομα σου...», λέει σε μια στροφή ο ύμνος της ΑΕΚ. Τον οποίο τραγούδησαν ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο... Μίμης Παπαϊωάννου. Ο οποίος Παπαϊωάννου, ξέρει πολύ καλά από Ρεάλ καθώς οι Μαδριλένοι το 1965 πρόσφεραν 4 εκατ. δραχμές στην Ενωση και 750.000 στον ίδιο (τα ποσά είναι εκπληκτικά για την εποχή) ώστε να τον αποκτήσουν! Αυτό από μόνο του αρκεί για να καταλάβει κανείς τι ποδοσφαιρικό μέγεθος ήταν ο Μίμης. Κι αν κάποιος δεν έχει πειστεί ακόμη, ας σκεφτεί ότι η στατιστική υπηρεσία της FIFA τον ανέδειξε κορυφαίο Ελληνα ποδοσφαιριστή για τον 20ο αιώνα!

Για να έχει αυτή την αναγνώριση ο Παπαϊωάννου, έκανε πράγματα και θαύματα με την Κιτρινόμαυρη φανέλα. Την φόρεσε για πρώτη φορά το 1961 σε ηλικία 19 ετών και την έβγαλε το 1979, όταν αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να κρεμάσει τα παπούτσια του. Η καριέρα του, άλλωστε, ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτη καθώς πανηγύρισε την κατάκτηση πέντε πρωταθλημάτων (1963, 1968, 1971, 1978, 1979) και τριών κυπέλλων (1964, 1966, 1978) ενώ ήταν και στην μαγική πορεία ως τους «4» του κυπέλλου UEFA το 1977! Σε όλες αυτές τις επιτυχίες, φυσικά, ο Παπαϊωάννου είχε τεράστια συμβολή ως ηγέτης της ομάδας, με τους παλαιότερους να κάνουν λόγο για έναν ποδοσφαιριστή που μπορούσε να κάνει απίστευτα πράγματα.

Η ζωή του όλη είναι η ΑΕΚ... Για αυτήν, άλλωστε, δεν δίστασε να χάσει δύο χρόνια από την ζωή του καθώς τόσο διήρκεσε ο αποκλεισμός που του επιβλήθηκε το 1955 επειδή υπέγραψε στην Ενωση χωρίς να έχει τη συναίνεση του Πανιωνίου. Παρά την ποινή, ο Νεστορίδης δεν μετάνιωσε ποτέ για αυτή την επιλογή του, όπως δεν μετάνιωσαν και οι Κιτρινόμαυροι που τον περίμεναν. Από την ημέρα που έληξε η τιμωρία και επέστρεψε στα γήπεδα, ο «Νέστορας» έκανε πράγματα που μέχρι τότε δεν είχε δει κανείς στα ελληνικά γήπεδα. Γκολ με πλασέ, με σουτ, από κοντά, από μακριά, με κεφαλιά, με φάουλ, με πέναλτι, γκολ ακόμη και με κόρνερ! Σε 226 συμμετοχές ο Νεστορίδης πέτυχε 186 γκολ (η αναλογία είναι εντυπωσιακή) και ήταν ο ηγέτης στην κατάκτηση του πρώτου μεταπολεμικού πρωταθλήματος το 1963 αλλά και σε αυτή του κυπέλλου το 1964. Ο άνθρωπος που μπορούσε να σκοράρει με κάθε τρόπο, αποτελούσε φόβο και τρόμο για κάθε άμυνα, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ το 1959, το 1960, το 1961, το 1962 και το 1963! Ακόμη και σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, ο «Νέστορας» είναι πάντα δίπλα στην αγαπημένη του ΑΕΚ, προκαλώντας συγκίνηση στους οπαδούς της αλλά και σε όσους μπορούν να καταλάβουν κάποια πράγματα και δεν έχουν... καεί εντελώς.

Γέννημα-θρέμμα ΑΕΚτζής, ήταν δεδομένο ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή η ώρα που ο Στέλιος Μανωλάς θα προκαλούσε... νεύρα στους Ενωσίτες. Για την ΑΕΚ μιλάμε, κάποια πράγματα, καλώς ή κακώς, είναι δεδομένο εδώ και πολλά χρόνια. Οπως είναι δεδομένο ότι ο ποδοσφαιριστής Μανωλάς υπήρξε ο σπουδαιότερος Ελληνας αμυντικός και ένας από τους καλύτερους της Ευρώπης στα δυνατά του χρόνια. Και ήταν πολλά αυτά... Ο Στέλιος ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Ενωσης, ανέβηκε στην πρώτη ομάδα το 1979 και παρέμεινε εκεί μέχρι και το 1998, όταν αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να βάλει τέλος στην καριέρα του. Μια καριέρα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Μανωλάς έζησε τα πάντα, με την κατάκτηση πέντε πρωταθλημάτων, τριών κυπέλλων, ενός Λιγκ Καπ (το μοναδικό που έγινε) και δύο Σούπερ Καπ. Σημαία της ΑΕΚ, ήταν ο αρχηγός της στα υπέροχα χρόνια της πρώτης θητείας του Ντούσαν Μπάγεβιτς (1988-96) ενώ η αξία του αναγνωριζόταν και στο εξωτερικό, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι κλήθηκε πολλές φορές στη Μικτή Κόσμου. Και εκείνα τα χρόνια, στη Μικτή Κόσμου δεν σε καλούσαν αν δεν ήσουν πραγματική αξία. Τότε, άλλωστε, δεν υπήρχε το marketing στο ποδόσφαιρο παρά μόνο το... ποδόσφαιρο! Ο Στέλιος Μανωλάς υπηρέτησε την ΑΕΚ και από το πόστο του τεχνικού διευθυντή το 2008 ενώ σήμερα είναι προπονητής στην ομάδα Κ-20 του συλλόγου.

Ο θρυλικός «Παγκόσμιος» του ελληνικού μπάσκετ, αποτέλεσε ένα σύμβολο της ΑΕΚ. Της Βασίλισσας. Της ομάδας που έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα, όπως συνηθίζουν να λένε οι Ενωσίτες. Ο Γιώργος Αμερικάνος είναι ένα από τα ιερά τέρατα του ελληνικού μπάσκετ και φυσικά της Ενωσης, με τη φανέλα της οποίας πανηγύρισε τα πάντα! Πήρε έξι πρωταθλήματα, ήταν ο ηγέτης της ομάδας, της πρώτης ελληνικής ομάδας, που έφτασε ως το F-4 του κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1966 ενώ δύο χρόνια μετά, στις 4 Απριλίου 1968, ο Αμερικάνος σήκωνε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο ελληνικής ομάδας! Ηταν το κύπελλο Κυπελλούχων κόντρα στη Σλάβια Πράγας, ήταν ο αγώνας στον οποίο έβαλε 29 πόντους, ήταν η βραδιά στην οποία έγινε... παγκόσμιο ρεκόρ προσέλευσης θεατών σε αγώνα μπάσκετ αφού στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο βρέθηκαν περισσότεροι από 80.000 οπαδοί! Σύμβολο της ΑΕΚ, της εθνικής ομάδας και γενικά του ελληνικού μπάσκετ, ο Γιώργος Αμερικάνος έφυγε από τη ζωή στις 7 Οκτωβρίου 2013 σε ηλικία 71 ετών αλλά ο θρύλος του «Παγκόσμιου» θα ζει για πάντα!

Ως ποδοσφαιριστής δεν έμεινε στην ιστορία αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Και δεν έχει καμία σημασία γιατί κάποια πράγματα στη ζωή είναι σημαντικότερα από την μπάλα. Οπως, για παράδειγμα, η... ίδια η ζωή. Και αυτή ο Σπύρος Κοντούλης την έχασε πρόωρα αλλά υπερήφανα! Τον Ιούνιο του 1944, σε ηλικία 29 ετών, προσπάθησε να αποδράσει από το φορτηγό που τον μετέφερε στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, από τις φυλακές Χαϊδαρίου, για εκτέλεση... Τελικά εκτελέστηκε από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής καθώς προσπαθούσε να αποδράσει αλλά έμεινε για πάντα στην ιστορία. Τόσο της ΑΕΚ, όσο και του ελληνικού έθνους, ως ένα από τα θύματα της κατοχής... Γεννηθείς στον Πειραιά, ο Κοντούλης ήταν στην Ενωση από το 1935 και πανηγύρισε ως Κιτρινόμαυρος το νταμπλ του 1939 και το κύπελλο του 1940.

Ήταν το 2003 όταν στην Νέα Φιλαδέλφεια άπαντες παρακολουθούσαν με υγρά μάτια τις μπουλντόζες να γκρεμίζεται το γήπεδο της ΑΕΚ, ο ναός τους Δικέφαλου Αετού, το σπίτι του κάθε Ενωσίτη όπως όλοι το αποκαλούσαν κατά καιρούς τότε που δέσποζε επιβλητικό και μοναδικό στην πόλη της ΑΕΚ!

Με αυτά και μ' αυτά οι 'Ενωσιτες της νέας γενιάς που γνώριζαν από την ιστορία της ομάδας που υποστήριζαν τις ρίζες της και τι εστί προσφυγιά, κατάλαβαν μία σημαντική μορφή της (σ.σ.: της προσφυγιάς) παραμένοντας από το 2003 έως και αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις δίχως το... δικό τους σπίτι, αλλά φιλοξενούμενοι στο ΟΑΚΑ το οποίο επί σειρά ετών υποχρεώνονται να συντηρούν οι ίδιοι και οι εκάστοτε διοικήσεις της ΑΕΚ!

Πλέον όλα δείχνουν πως στα 92α γενέθλιά της η Ένωση θα βιώσει το πιο σημαντικό γεγονός στη νεότερη ιστορία της και φυσικά αυτό θα αφορά την έναρξη εργασιών για την ανέγερση του νέου γηπέδου της, της «Αγιάς Σοφιάς» στα πατρογονικά της εδάφη, στην Νέα Φιλαδέλφεια και στο οικόπεδο που υπήρχε το «Νίκος Γκούμας».

Ναι, τώρα μετράνε άπαντες αντίστροφα για τη δημιουργία του νέου ναού του Δικέφαλου Αετού, έπειτα από τόσα χρόνια, τόσο πόνο, τόση πίκρα, η δικαίωση των πολλών και του δίκαιου αιτήματός τους έφτασε και το όνειρο που φάνηκε πολλές φορές να πεθαίνει, γίνεται πραγματικότητα.

Χρειάστηκε βέβαια να περάσει από πολλά... Να τα βάλουν όλοι στην ΑΕΚ με Θεούς και δαίμονες. Υπήρξε αντίδραση από τον δήμο και ελάχιστους δημότες (οι περισσότεροι εκ των οποίων κάτοικοι μακριά από την Νέα Φιλαδέλφεια και φυσικά αντί-ΑΕΚτσήδες) η υπόθεση έφτασε στο Συμβούλιο της Επικρατείας και η ΑΕΚ δικαιώθηκε...

Το έργο - πρότζεκτ έφτασε έως την τελευταία υπογραφή και εκεί χρειάστηκε να γίνουν πολλά για να φτάσουμε στην υπογραφή του κ. Σκουρλέτη για την περιβαλλοντική μελέτη και να τελειώσει κάθε... εμπόδιο μια για πάντα. Είχε προηγηθεί η έγκριση του οικονομικού σκέλους και της χρηματοδότησης μέρους του έργου από την Περιφέρεια και την Ρένα Δούρου.

Η αντιστροφή μέτρηση έχει αρχίσει και έως το καλοκαίρι αναμένεται (τουλάχιστον αυτό τονίζεται από παντού) η οικοδομική άδεια και η έναρξη των εργασιών στην Νέα Φιλαδέλφεια, στην ομορφέτερη «κιτρινόμαυρη» πόλη...

Είναι στιγμές στην ιστορία ενός αθλητικού συλλόγου που δεν ταυτίζονται με το καθαρά αγωνιστικό, μπορεί να μην αφορούν καν το λόγο ύπαρξής τους, όμως συνιστούν ιστορικές στιγμές που το δίχως άλλο δεν μπορούν να συγκριθούν με κανέναν (τουλάχιστον εγχώριο) τίτλο!

Όπως για παράδεγια το ταξίδι της ΑΕΚ στο Βελιγράδι τη διάρκεια του πολέμου, τον Απρίλιο του 1999 και το διάστημα που το ΝΑΤΟ το βομβάρδιζε ακατάπαυστα.

Κι όμως η ΑΕΚ πρωτοστάτησε και τελικά οργάνωσε μία φιλική αναμέτρηση με την Παρτιζάν Βελιγραδίου με μοναδικό σκοπό τη στήριξη στον δοκιμαζόμενο λαό. Ο στόχος ξεκάθαρος, αναμενόνος και αυτονόητος: NATO stop the bombing...

Δεν υπάρχουν τρόπαια να συγκριθούν με το συγκεκριμένο ταξίδι; Ποιος τίτλος μπορεί να σταθεί αντάξιος στο γεγονός ότι μία ομάδα αψήφισε τον πόλεμο προκειμένου να συμπαρασταθεί σε ένα λαό, να φωνάξει «σταματήστε τον πόλεμο», «σταματήστε τους βομβαρδισμούς» και φυσικά «δώστε τέλος στον θάνατο αθώων ανθρώπων και παιδιών»...

Αυτό το ταξίδι αποτελεί για άλλη μία φορά την απόδειξη πως η Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως είναι πολλά περισσότερα από ένας απλός σύλλογος.

«Είμαι συγκινημένος... Αυτά που ζω είναι δύσκολο να περιγραφούν με ακρίβεια. Όλη η Γιουγκοσλαβία άνοιξε την αγκαλιά της και μας υποδέχθηκε με τη φράση, είσαστε αδέλφια μας. Έκλαιγαν στους δρόμους ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες. Μου έκαναν εντύπωση τα παιδιά. Βγήκαν από τα καταφύγια και ήρθαν στο γήπεδο», είναι τα πρώτα λόγια του Δημήτρη Μελισσανίδη για εκείνο το απίθανο ιστορικό ταξίδι για να συνεχίσει: «Μας ζητούσαν σημαίες της ΑΕΚ, μας έσφιγγαν τα χέρια, έκλαιγαν, μας έλεγαν ότι έγιναν οπαδοί της ΑΕΚ.

Σίγουρα η ΑΕΚ έδωσε την ψυχή της, ένωσε τους χτύπους της καρδιάς της με τους δοκιμαζόμενους φίλους μας Γιουγκοσλάβους. Ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε».

Εννοείται πως στο μυαλό όλων έρχονται σαν ανάμνηση και οι δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου που αγάπησε την ΑΕΚ και έγινε μέλος της Original 21:

«Στο ταξίδι στο Βελιγράδι τους γνώρισα και αποφάσισα να γίνω ΑΕΚ. Είδα μία αθλητική ομάδα και τους οπαδούς της να στέκονται στο πλευρό ενός λαού που τους καταπίεζε το ΝΑΤΟ. Τότε εμένα που δεν ανήκα σε καμία ομάδα με έκαναν να τους αγαπήσω. Πλέον τους μόνους αγώνες που παρακολουθώ είναι της ΑΕΚ», είπε μεταξύ άλλων ο Μανώλης Γλέζος.

Από την βραδιά στο Ντέρμπι μέχρι τη νίκη επί της Ρεάλ και από το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» ως την επικράτηση επί της Μίλαν, το gazzetta.grγράφει για τους ευρωπαϊκούς θριάμβους της ΑΕΚ.

Η πρόκριση στους «16» ήταν γεγονός και εκεί η Ενωση κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον Ερυθρό Αστέρα. Τον αντιμετώπισε και τον απέκλεισε, μετά από μια μεγάλη μάχη. Το πρώτο ματς, στην Αθήνα, πήγε όπως ήθελαν οι Κιτρινόμαυροι, οι οποίοι επικράτησαν με το αγαπημένο τους 2-0 μετά τα γκολ των Παπαϊωάννου (19') και Μαύρου (28'). Η ρεβάνς, όμως, ήταν δύσκολη... Πραγματικά δύσκολη. Ο Ερυθρός Αστέρας ήταν μπροστά με 3-1 στο 32' (ο Βάγκνερ το γκολ της Ενωσης) και πίεσε ως το 90' για το τέταρτο γκολ, που θα του έδινε το εισιτήριο για τους «8». Αυτό, τελικά, το πήρε η ΑΕΚ καθώς άντεξε στην κόλαση του Βελιγραδίου, γράφοντας ιστορία!

Στον προημιτελικό πλέον, η ομάδα του Φάντροκ βρήκε ακόμη μία αγγλική ομάδα μπροστά της και συγκεκριμένα την ΚΠΡ. Η ήττα με 3-0 στο Λονδίνο σήμανε ουσιαστικά αποκλεισμό αλλά εκείνη η ΑΕΚ ήταν ικανή για όλα και το απέδειξε στη ρεβάνς. Σε μια εκπληκτική ρεβάνς, όπου έγιναν δυνατά τα αδύνατα! Το 1-0 από τον Μαύρο στο 11', το 2-0 από τον Θ(ε)ωμά στο 65', το 3-0 από τον Παπαϊωάννου στο 82' και η Νέα Φιλαδέλφεια είχε πάρει φωτιά! Στην παράταση το 3-0 δεν άλλαξε αλλά αυτό που άλλαξε ήταν ο τερματοφύλακας της Ενωσης αφού ο Φάντροκ έβγαλε τον Στεργιούδα και έβαλε τον Χρηστίδη για τη διαδικασία των πέναλτι. Αυτή η κίνηση έδωσε και την πρόκριση αφού ο Χρηστίδης με δύο αποκρούσεις έστειλε την ΑΕΚ στους «4»!

Οι Κιτρινόμαυροι ήταν ένα βήμα από τον τελικό αλλά η κληρωτίδα έβγαλε αντίπαλο την Γιουβέντους και το όνειρο έλαβε τέλος. Η ήττα με 4-1 στο Τορίνο ήταν αδύνατο να ανατραπεί στη ρεβάνς, όπου οι Ιταλοί επικράτησαν ξανά (0-1), βάζοντας τέλος σε ένα μαγικό κιτρινόμαυρο ταξίδι...

1994-95: Αστεράτη ΑΕΚ!

Εχοντας κατακτήσει τρία σερί πρωταθλήματα, η Ενωση θέλει να συμμετάσχει για πρώτη φορά στους ομίλους του Champions League αλλά η κληρωτίδα δεν είναι καλή μαζί της καθώς καλείται να αποκλείσει την Ρέιντζερς. Την πιο ακριβή Ρέιντζερς όλων των εποχών, με παίκτες όπως οι Λάουντρουπ, Χέιτλι κλπ... Στο πρώτο ματς, στη Νέα Φιλαδέλφεια, οι Κιτρινόμαυροι θα βάλουν βάσεις πρόκρισης αφού δύο μεγάλα γκολ του Σαραβάκου θα δώσουν τη νίκη με 2-0 και πίστη για τη ρεβάνς. Μια ρεβάνς που έγινε στις 24 Αυγούστου 1994 και έμεινε στην ιστορία της ΑΕΚ, η οποία νίκησε και εκεί (0-1) με το γκολ του Σαβέφσκι στο 44' και έδωσε ραντεβού στα αστέρια με Μίλαν, Αγιαξ και Σάλτσμπουργκ.

2000-01: Stop στους Γερμανούς

Η παράδοση έλεγε ότι ποτέ ελληνική ομάδα δεν είχε αποκλείσει γερμανική σε νοκ-άουτ αγώνες. Αυτή η παράδοση, λοιπόν, έσπασε την σεζόν 2000-01, όταν η ΑΕΚ κληρώθηκε με την Λεβερκούζεν στη φάση των «32» του κυπέλλου UEFA. Στις 23 Νοεμβρίου 2000, στη Γερμανία, οι Νάβας (2 γκολ), Λάκης και Τσιάρτας, έχοντας την συμπαράσταση του Νικολαΐδη, έκαναν ό,τι ήθελαν και έδιναν μια μεγάλη νίκη στην Ενωση, για να ισοφαρίσει τελικά η Μπάγερ σε... 4-4 στο 92'. Η ρεβάνς θα γινόταν στις 7 Δεκεμβρίου 2000 στη Νέα Φιλαδέλφεια και η ΑΕΚ θα έπαιρνε τη νίκη και την πρόκριση, επικρατώντας με 2-0. Πάλι γκολ ο Νάβας στο 16', πάλι με γκολ με φάουλ ο Τσιάρτας στο 49' και... auf wiedersehen στην ομάδα που την επόμενη σεζόν έφτασε στον τελικό του Champions League!

2002-03: Βασίλισσα και στο «Μπερναμπέου»!

Εχοντας προκριθεί στους ομίλους του Champions League, η ΑΕΚ βρήκε ξανά, μετά από 18 χρόνια, μπροστά της την Ρεάλ Μαδρίτης. Και της υπενθύμισε κάποια πράγματα... Στο πρώτο ματς, στη Νέα Φιλαδέλφεια, οι Κιτρινόμαυροι έκαναν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις της ιστορίας τους και έφτασαν να προηγούνται με 3-1 στο 28ο λεπτό από τα γκολ των Τσιάρτα (6'), Μαλαδένη (25') και Νικολαΐδη (28')! Με αυτό το γκολ ο Ντέμης έφτασε τα 25 και έγινε ο πρώτος σκόρερ σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, χωρίς να καταφέρει όμως να το γιορτάσει με νίκη αφού ο Ζιντάν έκανε απίστευτα πράγματα και έδωσε μόνος του την ισοπαλία στη Ρεάλ (3-3).

Στο δεύτερο ματς, μετά από τρεις εβδομάδες, στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», η ΑΕΚ θα κοιτούσε και πάλι στα μάτια την Ρεάλ, κάνοντας κάτι που μέχρι τότε δεν είχε κανείς! Να επιστρέψει στο ματς και να πάρει αποτέλεσμα, δηλαδή, ενώ ήταν πίσω στο σκορ με 2-0, μετά τα δύο γκολ του ΜακΜάναμαν στο πρώτο 45λεπτο. Οι Κιτρινόμαυροι δεν πτοήθηκαν, έκαναν το παιχνίδι τους, μείωσαν με τον Κατσουράνη στο 74' και στο 86' ο Σεντένο έκανε το 2-2 και έγραψε ιστορία! Γενικά εκείνος ο όμιλος (στον οποίο συμμετείχαν και οι Ρόμα και Γκενκ) ήταν κάτι ξεχωριστό για την ΑΕΚ αφού μπορεί να μην προκρίθηκε αλλά ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της αήττητη, έχοντας έξι ισοπαλίες!

«ΑΕΚ ζούμε στην Πόλη να σε δούμε», αναφέρει ένα σύνθημα των φίλων της ΑΕΚ που ζει στο χρόνο. Κι αυτό διότι πρόκειται για την πατρίδα, για τον τόπο από τον οποίο ήρθαν στην Αθήνα διωγμένοι οι Κωνσταντινουπολίτες και τελικά αποφάσισαν (δυο χρόνια μετά τον υποχρεωτικό τους επαναπατρισμό) να δημιουργήσουν την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως.

Το ταξίδι στις ρίζες της δεν θα μπορούσε να μη γίνει. Και τι πιο σημαντικό από το να συμβεί με τη συμπλήρωση 80 χρόνων ζωής του τεράστιου συλλόγου. Εορτασμός γενεθλίων στον τόπο από τον οποίο κατάγεται η ομάδα. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα...

Τότε οργανώθηκε τέλεια όλο το ταξίδι. Ήταν επί των ημερών Ντέμη Νικολαΐδη στην προεδρία της ΠΑΕ ΑΕΚ και εκτός από το φιλικό ματς με αντίπλο τη Γαλατασαράι στο «Αλί Σαμί Γεν» τότε, η αποστολή της ΑΕΚ είχε φουλ πρόγραμμα με επισκέψεις σε όλα τα κομμάτια που συνιστούν την ιστορία της χώρας και του συλλόγου.

Δεν έλειψε η επίσκεψη στο Φανάρι και η δεξίωση που παρέθεσε προς τιμή της ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Εννοείται πως από το πρόγραμμα δεν έλειψε η παρουσία όλων από την «κιτρινόμαυρη» αποστολή στην Αγιά Σοφιά (μία επίσκεψη που έγινε λίγο πριν την φιλική αναμέτρηση της ΑΕΚ με τη Γαλατάσαραϊ.

Ας δούμε όμως ποιοι ήταν τα μέλη αυτής της μυθικής αποστολής της ΑΕΚ στο ταξίδι στις ρίζες του συλλόγου: Μιχαηλίδη, Χιώτη, Αραμπατζή, Αλβες, Κωστένογλου, Μόρα, Σοάρες, Τζιωρτζιόπουλο, Ασουνσάο, Κατσουράνη, Λυμπερόπουλο, Τόσκα, Πετκόφ, Καμπάνταη, Σολάκη, Τσεβά, Κάππο, Μπούρμπο, Μαϊστρέλη, Βούλγαρη, Κωνσταντινίδη, Στεργιάτο, Τσαγκαρογιαννάκη (και κόουτς ο Φερνάντο Σάντος).

Φυσικά από εκείνο το ταξίδι όλοι θυμούνται τα λόγια του οικομονικού πατριάρχη Βαρθολομαίου ο οποίος υποδεχόμενος την αποστολή της Ένωσης είχε το δικό του μήνυμα. Ένα μήνυμα από καρδιάς, λόγια που αφορούσαν όλα όσα συνέβησαν: «Η ΑΕΚ είναι κυρίως ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Ζουν, εμπνέουν, ενθουσιάζουν, χαρίζουν χαρά», κατέληγε το μήνυμά του μαζί με τις ευχές του για την ΑΕΚ (αφού υπενθυμίζουμε ο σύλλογος γιόρταζε τα 80α γενέθλία του) για να βρουν λίγα μόλις χρόνια μετά απόλυτη επιβεβαίωση η δήλωσή του.

Μια πρόχειρη, γρήγορη ματιά φτάνει για να πληροφορηθούμε ότι η ΑΕΚ διαθέτει 28 τίτλους στην ιστορία της. Νούμερο αναμφισβήτητα μεγάλο αν αναλογιστούμε πόσα της έχουν στερήσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλα αυτά τα χρόνια.

Πρόσωπα και καταστάσεις εξωαγωνιστικά που υποχρέωσαν την Ένωση να μην ξεπεράσει κατά πολύ τα 28 τρόπαια στην τροποιαοθήκη της: 11 πρωταθλήματα, 14 Κύπελλα, 2 Σούπερ Καπ και 1 Λιγκ Καπ!

Οι προπολεμικές επιτυχίες...

Η αρχή στην υπόθεση κατάκτηση πρωταθλημάτων έγινε το 1939 όταν η ΑΕΚ έγινε το απόλυτο αφεντικό του ελληνικού ποδοσφαίρου κατακτώντας το πρώτο νταμπλ της ιστορία της... Πρόκειται για την παρέα του Μαρόπουλου και του Δελαβίνια. Μίας ομάδας που κατάφερε να πρωταγωνιστεί και να μαγέψει ποδοσφαιρικά τη χώρα χάρη στο ποδόσφαιρο που έπαιζαν υπό της οδηγίες του Κώστα Νεγρεπόντη που είχε περάσει πλέον στον πάγκο μια και ήταν νωρίτερα μία από τις σπουδαίες μορφές (ποδοσφαιριστής) της ΑΕΚ και φυσικά παραμένει τέτοια (σπουδαία μορφή) στην ιστορία της Ένωσης.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η ομάδα αυτή κατέκτησε και δεύτερο σερί πρωτάθλημα το 1940 αφού ήταν η ομάδα που όπως έλεγαν εκείνοι που την έζησαν απλά «δεν είχε αντίπαλο».

Η ΑΕΚ η κορυφαία όλων των εποχών!

Ο τίτλος με πρωταγωνιστή τον Καραγκιοζόπουλο ήταν η αρχή μιας απίθανης κυριαρχίας της ΑΕΚ. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς έχτιζε πάνω στο 1989 και κατάφερε να δημιουργήσει την κορυφαία ομάδα όλων των εποχών στην Ελλάδα που κατά γενική ομολογία πρόσφερε το καλύτερο ποδοσφαιρικό θέαμα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα...

Πρόκειται για την απίθανη τριετία της ΑΕΚ του Μπάγεβιτς που συνιστά (δυστυχώς) και την τελευταία που βρίσκει τους Κιτρινόμαυρους πρωταθλητές.

Μία ομάδα που είχε εκπληκτικούς διοικητικούς ηγέτες, αρχικά τον Κώστα Γενεράκη που δημιούργησε την πρωταθλήτρια του 1992 και έπειτα τους Δημήτρη Μελισσανίδη και Γιάννη Καρρά που με την παρουσία τους βοήθησαν την ΑΕΚ να πανηγυρίσει δυο ακόμη πρωταθλήματα (1993-1994).

Μορφές τεράστιες τότε όπως ο Σαβέβσκι (που σίγουρα αποτελεί τον κορυφαίο ever ξένο ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ), ο Κασάπης, ο Τσιάρτας, ο Δημητριάδης, ο Αλεξανδρής, εννοείται ο τεράστιος Μανωλάς και οι εκπληκτικοί Μήνου και έπειτα ο σούπερ Ατματζίδης είναι μερικοί από τους πολλούς εκπληκτικούς ποδοσφαιριστές της οικογένειας που αποτελούσαν τότε την ΑΕΚ.

Η ΑΕΚ αυτή δεν κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση ενός ντάμπλ. Και μπορεί να μην πήρε και τέταρτο (στις λεπτομέρειες και λόγω διαιτητικών αποφάσεων υπέρ του Παναθηναϊκού τότε) σερί πρωτάθλημα, αλλά εκείνη, η τελευταία χρονιά της πρώτης θητείας του Μπάγεβιτς στην Ένωση έκλεισε με κούπα, κύπελλο και ρεκόρ γκολ!

Μέχρι και προ τριετίας ότι γράφαμε για τα γενέθλια της ΑΕΚ αφορούσε τίτλους, επιτυχίες, ταξίδια και στιγμές ανείπωτης χαράς. Επειδή όμως (ισχύει παντοιοτρόπως) είναι διαφορετικό να υποστηρίζεις τη συγκεκριμένη ομάδα, δυστυχώς ήρθε και η στιγμή της χειρότερης στιγμής που ο Θεός δεν μας βοήθησε να μη τη ζήσουμε.

Αντίθετα βιώσαμε τον πόνο από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή... Φυσικά και αναφερόμαστε στον υποβιβασμό της ΑΕΚ που είναι ένα κομμάτι μαύρο, κατάμαυρο στην τεράστια και συγκλονιστική ιστορία αυτού του συλλόγου.

Τότε που το δάκρυ δεν σταματούσε να κυλάει από τα μάτια κανενός ΑΕΚτσή... Δεν είναι δα και η μοναδική μεγάλη ομάδα στην Ευρώπη που της έχει συμβεί (Μίλαν, Γιουβέντους, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έτσι μερικές από τις τόσες πολλές που έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο), όμως αυτό δεν μετριάζει τον πόνος που υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει άνθρωπος που ζει γι' αυτήν την ομάδα...

Σήμερα μοιάζει πιο μακρινή από ποτέ η προηγούμενη διετία με την ΑΕΚ να βολοδέρνει σε χωριά και πόλεις, όμως στην ιστορία της θα αποτελεί πάντα μια μαύρη σελίδα!