Σεξ και Μπόκα στον «Κόκκινο Οίκο»

Η αρχή όμως μόνο καλή δεν ήταν. Το απόγευμα της εκλογικής νίκης η Μπόκα είχε ένα σοβαρό ραντεβού τίτλου. Ο Μάκρι εμφανίστηκε στο «Μπομπονέρα», όπου έζησε αυτό που εκείνος ακόμα αποκαλεί: «την πιο συγκλονιστική ανατροπή συναισθημάτων της ποδοσφαιρικής καριέρας του». Μετά τη χαρά της πρωινής νίκης του, είδε την ομάδα να διαλύεται με 4-6 από τη Ράσινγκ Κλουμπ, με συνέπεια το πρωτάθλημα της Απερτούρα του 1995 να καταλήξει στη Βέλες Σάρσφιλντ και τους εξαγριωμένους οπαδούς να σπάνε τα πάντα στο γήπεδο, απειλώντας ακόμα και τον ίδιο με λιντσάρισμα.

Αυτή η αποτυχία βέβαια του έδωσε την αφορμή που ήθελε για να προβεί στις πρώτες δυναμικές κινήσεις του. Ισως η πιο σημαντική απ' όλες να ήταν η πρόσληψη ενός προπονητή για τις ακαδημίες. Ο Χόρχε Γκρίφα παράλληλα με το στήσιμο των ακαδημιών (σ.σ.: από εκεί βγήκαν αργότερα αστέρια όπως ο Κάρλος Τέβες, Νίκολας Γκαϊτάν κ.α.) μαζί του έφερε και μία στρατιά πιτσιρικάδων από τους Αρχεντίνος Τζούνιορς. Μεταξύ αυτών και οι Ούγκο Ιμπάρα, Νέλσον Βίβας, μα κυρίως ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε. Σταδιακά έγιναν και κάποιες αγορές, με πιο τρανταχτές εκείνες των Ροδόλφο Αρουαμπαρένα, Γκιγιέρμο Μπάρος Σκελότο και φυσικά του Μάρτιν Παλέρμο. Πάνω απ' όλα όμως η μεγάλη κίνηση ήταν η πρόσληψη του Κάρλος Μπιάνκι για τον πάγκο. Ο μαέστρος αποδείχτηκε ο τέλειος κόουτς στο ιδανικότερο περιβάλλον.

Ωστόσο, για να κάνει την ομάδα ακριβώς όπως ήθελε, ο Μάκρι θα έπρεπε να έρθει σε ρήξη με τα δύο μεγάλα αστέρια της, Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα, Κλαούδιο Κανίγια που αντιδρούσαν σε όλα. «Είναι λίγος. Ο πατέρας του είναι σπουδαίος, αλλά ο Μαουρίτσο είναι απλά μία μαριονέτα που δεν έχει αρ@@ια», ήταν η σκληρή δημόσια τοποθέτηση του Ντιεγκίτο πριν αποχωρήσει το 1997. Μόνο που η απάντηση του προέδρου θα ερχόταν αρκετά χρόνια αργότερα, σερβιρισμένη σαν ένα κρύο πιάτο εκδίκησης: «Ποιος είναι ο πιο σπουδαίος παίκτης όλων των εποχών για τη Μπόκα; Οχι, δεν είναι ο Μαραντόνα, αλλά ο Ρικέλμε. Δείτε τι έχει κάνει ο ένας και τι ο άλλος για την ομάδα μας»! Μάλιστα επί προεδρίας του συνέβη κάποτε και η... ιεροσυλία στο «Μπομπονέρα», όταν το κοινό αποδοκίμασε τον Μαραντόνα σε μία επίσκεψη του, επειδή ο Θεός είχε κράξει σε μία μεταξύ τους διαμάχη τον Ρικέλμε.

Δεν ήταν όμως μόνο τα αγωνιστικά. Ο Μαουρίτσο Μάκρι μεταμόρφωσε τη Μπόκα Τζούνιορς σε μία σύγχρονη εταιρεία. Αρχικά ασχολήθηκε με το γήπεδο και του έδωσε τη μορφή που έχει σήμερα, φτιάχνοντας την χαρακτηριστική πλευρά του, εκείνη την πλαϊνή για τους VIP. Εγινε ο πρώτος στη χώρα που εφάρμοσε τη συνιδιοκτησίας για τα δικαιώματα των παικτών, δίνοντας ποσοστό σε εταιρείες μάνατζερ και άρχισε να πουλάει στο εξωτερικό. Διεύρυνε τη βάση μελών, έφερε έσοδα με τρομερές συμφωνίες και όταν πλέον αισθάνθηκε δυνατός, τα έβαλε και με τους φανατικούς Barra Bravas. Κατάφερε να περιορίσει τη δράση τους εντός και εκτός γηπέδων, δίχως παραδόξως να έρθει σε ευθεία ρήξη μαζί τους. Αυτό το τελευταίο ήταν θαύμα για τα δεδομένα των οπαδών στην Αργεντινή.

Εμεινε σε αυτή τη θέση έως το 2008. Λίγους μήνες δηλαδή αφού είχε κατακτήσει και το τελευταίο του Κόπα Λιμπερταδόρες (2007). Ηταν ο 17ος τίτλος επί των ημερών του. Ποτέ κανείς άλλος πρόεδρος δεν σήκωσε τόσες κούπες στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής. Οταν το 1998 η Μπόκα κατακτούσε το Απερτούρα, πανηγύριζε πρωτάθλημα για μόλις δεύτερη φορά από το 1981. Θα ακολουθούσαν πέντε ακόμα εγχώριοι τίτλοι, αλλά κυρίως τα τέσσερα Κόπα Λιμπερταδόρες (2000, 2001, 2003, 2007) και τα δύο Διηπειρωτικά κόντρα σε Ρεάλ Μαδρίτης (2-1, 2000) και Μίλαν (1-1- και 3-1 στα πέναλτι, 2003) που θα απογείωναν το brand name του club, για να ψηφιστεί ως το κορυφαίο για την πρώτη 10ετία του 21ου αιώνα. Δύο Κόπα Σουδαμερικάνα και τρία Ρεκόπα Σουδαμερικάνα θα προσθέτονταν σε αυτή την εκπληκτική συλλογή από ασημί. Ο Μαουρίτσο Μάκρι ήταν πλέον έτοιμος για το επόμενο βήμα...

«Το ήξερα από την αρχή ότι θα γινόταν έτσι. Η Μπόκα αποτέλεσε ένα καλά σχεδιασμένο σκαλοπάτι. Ηταν ένα σχολείο και τώρα πάμε για το σπουδαίο: να οικοδομήσουμε σωστά την χώρα», δήλωνε πέρσι σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Clarin». Τέτοια σκαλοπάτια αποτέλεσαν και η ηγεσία της Επαρχίας του Μπουένος Αϊρες και η δημαρχεία της πρωτεύουσας. Ολα αυτά είχαν έναν και μοναδικό προορισμό: το να γίνει πρόεδρος της Αργεντινής. Σταδιακά άρχισε να τα βάζει με το σύστημα. Μόνο που δεν ήταν ούτε με τους παραδοσιακούς Περονικούς, ούτε με τους οπαδούς των Κίρχνερ. Είχε τη δική του συντηρητική δεξιά φωνή και πρόταση και στις 22 Νοεμβρίου κατάφερε κάτι απίθανο. Κέρδισε τις εκλογές με το κόμμα του, το μικρό «PRO» (Propuesta Republicana). Τι σήμαινε αυτό; Πως για πρώτη φορά για περίπου 100 χρόνια (σ.σ.: με διάλειμμα τις εκάστοτε δικτατορίες) καμία από τις δύο ιστορικές παρατάξεις δεν θα βρισκόταν στην εξουσία!

Κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχτεί σε πολιτικό επίπεδο αυτή η ιδιαίτερη ιστορία. Το εάν θα τα καταφέρει ή όχι. Το σίγουρο όμως είναι ότι ο Μαουρίτσο τα έχει πετύχει όλα μόνος του. Ο πάμπλουτος πατέρας mauric, όχι μόνο δεν τον βοήθησε ούτε στιγμή σε όλη αυτή την πορεία του, αλλά χρηματοδοτούσε και τους αντιπάλους, την πρώην ηγέτιδα, Κριστίνα Κίρχνερ. «Ο γιος μου δεν κάνει για πρόεδρος της χώρας. Δεν είναι ικανός να ασχοληθεί με τα κοινά και να χάσει τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του. Θα έλεγα ότι είναι καλοπερασάκιας. Οτι θέλει να ασχολείται μόνο με γυανίκες», δήλωσε κάποια στιγμή στην προεκλογική εκστρατεία ο πατέρας. Και εκείνος όμως θα έπαιρνε την πληρωμένη απάντηση από τον γιόκα, που τον εξέθεσε, για να δώσει ακόμα ένα παράσημο στον διάδοχο της δυναστείας:

«Ο πατέρας μου έβγαλε λεφτά, κάνοντας δουλειές με την χούντα του Βιδέλα. Για να ξεπλύνω το όνομα μου, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα γινόμουν πρόεδρος της χώρας και θα τα έκανα όλα διαφορετικά. Τώρα θα υπάρξει ισονομία. Αυτό ισχύει και για εκείνον και τις δοσοληψίες του». Μόνο που ο Μαουρίτσο δεν άλλαξε αποκλειστικά εξαιτίας του πρεσβύτερου Μάκρι. Το 1991 του συνέβη η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του. Ηταν 32 ετών όταν εξαιτίας των χρημάτων του πατέρα του, τον απήγαγαν. Πέρασε δύο βδομάδες σε απομόνωση έως ότου πληρωθούν τα λίτρα των οκτώ εκατ. δολαρίων. Οι απαγωγείς του ήταν δύο αστυνομικοί που συνελήφθησαν και πέρασαν μία 10ετία στη φυλακή. Οταν βγήκαν, ο Μαουρίτσο έκανε κάτι ανεπανάληπτο: τους συνάντησε και τους προσέφερε εργασία στην ασφάλεια του «Μπομπονέρα»! Εκεί κέρδισε όλους τους υπέροχους τίτλους στα πρωτοσέλιδα.

«Από τη στιγμή που απελευθερώθηκα, αποφάσισα πως θα ζούσα την ζωή μου διαφορετικά. Επαψα τις νεανικές καταχρήσεις, έγιναν άντρας σωστός και δίκαιος και προχώρησα για να πετύχω τους στόχους με, αλλά με τιμιότητα». Η αλήθεια είναι ότι ο Μαουρίτσο Μάκρι έχει πετύχει μέχρι στιγμής σε κάθε ρόλο που είχε στα κοινά και τούτο φέρνει αισιοδοξία στον λαό της χώρας. Ωστόσο, έχει ένα θέμα να τον κυνηγά. Για την ακρίβεια ένα θέμα για να κυνηγά εκείνος. Και εάν μπόρεσε να δείξει εγκράτεια στο οικονομικό κομμάτι και να μείνει μακριά από τέτοιου είδους σκάνδαλα, κάτι σπάνιο για την χώρα, δεν κατάφερε να φανεί το ίδιο εγκρατής με το φύλλο το ασθενές.

Από τις ημέρες του στη Μπόκα έδιναν και έπαιρναν τα κίτρινα δημοσιεύματα για τις εξωσυζυγικές περιπέτειες του. Επειτα από δύο αποτυχημένους γάμους, το 2010 έκανε και τρίτο. Μάλιστα η φινετσάτη Χουλιάνα Αγουάντα είναι η μοναδική Πρώτη Κυρία της Αργεντινής που έχει ρίζες από την Ασία, καθώς κατάγεται από Λίβανο και Συρία. Σε όλα αυτά τα χρόνια ακούστηκαν πολλά ερωτικά σκάνδαλα. Ωστόσο, εκείνο που συγκλόνισε την κοινή γνώμη, ήταν αυτό που συνέβη το 2003. Κατά την προεκλογική εκστρατεία για την προεδρία της Μπόκα Τζούνιορς, κυκλοφόρησε ότι ο Δον Μάκρι είχε επαφές με την σύζυγο του αντιπάλου. Και αντίπαλος του δεν ήταν κάποιος άσχετος, αλλά ένας πρώην κολλητός του και βοηθός του τα προηγούμενα χρόνια στο σύλλογο.

Οταν λοιπόν εκείνος έθεσε υποψηφιότητα, ο Μαουρίτσο έκανε το... κονέ με την γυναίκα του και έτσι τον τιμώρησε, κερδίζοντας και την επανεκλογή του. Στους Αργεντινούς πάντως αυτό το ταμπεραμέντο του αρέσει. Γουστάρουν που ένας τέτοιος τύπος θα κατοικήσει στο Νο1 σπίτι του Μπουένος Αϊρες. Γενικότερα δείχνουν να έχουν βαρεθεί με τις τυπολατρίες και ο Μαουρίτσο Μάκρι, ο νέος ένοικος της «Casa Rosada» (σ.σ.: του Κόκκινου Οίκου) είναι κάθε άλλο παρά ένας συνηθισμένος πολιτικός με πλάτες από τα μεγάλα συμφέροντα. Το παράδειγμα της επιτυχίας του στη Μπόκα Τζούνιορς μπορεί να είναι μικρό, αλλά για τους Αργεντινούς αποδείχτηκε αρκετό, ώστε να τον εμπιστευτούν και στα πιο δύσκολα...