Σκλαβοπάζαρο ποδοσφαίρου!

Ο πρώην αρχηγός της Εθνικής Ελεφαντοστού, Σιρίλ Ντομορό, πριν από 14 χρόνια βρισκόταν για διακοπές στο Αμπιτζάν. Εκεί, ξεχώρισε έναν 12χρονο πιτσιρικά που έπαιζε μπάλα στο δρόμο. Αγωνιζόταν στην άμυνα, αλλά ξεχώριζε για το ταλέντο του. Τον πλησίασε, σημείωσε το όνομά του και τον κάλεσε στην ακαδημία του, με στόχο να τον κάνει κανονικό ποδοσφαιριστή. Ο συγκεκριμένος πιτσιρικάς, έγινε τον Ιανουάριο η ακριβότερη μεταγραφή Αφρικανού ποδοσφαιριστή, μετά την πώλησή του από τη Σουόνσι στην Μάντσεστερ Σίτι. Είναι ο Βίλφριντ Μπονί, ο οποίος ενσαρκώνει το ποδοσφαιρικό όνειρο κάθε παιδιού από την Αφρική, που κλωτσώντας την μπάλα ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο που ο Μπονί, αποτελεί την εξαίρεση.

Οι περισσότεροι, έχουν την εξέλιξη του Μάικλ Ντιαγκανά. Έφυγε από τη Σενεγάλη πριν ακόμα ενηλικιωθεί, μαζί με κάποιον που παρουσιάστηκε στον πατέρα του, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για το ταλέντο του γιου του και του υποσχέθηκε ότι μπορούσε να τον κάνει επαγγελματία στην Γαλλία. Οι γονείς του, έδωσαν όλες τις οικονομίες που είχαν στην άκρη για να πληρώσουν για τα εισιτήρια του και για τη βίζα, η οποία, όπως υποσχέθηκε ο ατζέντης, θα του άνοιγε το δρόμο για τη μεταγραφή. Ο Μάικλ, 18 μήνες μετά ζούσε σε ένα ερείπιο ενός υποβαθμισμένου προαστίου του Παρισιού, χωρίς θέρμανση. Πουλούσε σουβενίρ κάτω από τον πύργο του Άιφελ, έχοντας ως βασική προτεραιότητα το πως θα αποφύγει την αστυνομία. Είναι ένα σύνηθες life story για τα παιδιά από τις αφρικανικές χώρες.

Οι ψεύτικοι ατζέντηδες που κυκλοφορούν είναι αμέτρητοι. Προσεγγίζουν τις οικογένειες και τους ζητούν χρήματα είτε για να ταξιδέψει ο γιος τους στην ποδοσφαιρική γη της επαγγελίας, είτε για να δοκιμαστεί. Οι οικογένειες επενδύουν όλα τους τα υπάρχοντα προκειμένου να αλλάξουν τη ζωή του παιδιού τους. Στη συνέχεια, όταν φτάνουν στην χώρα υποδοχής, ο ατζέντης εξαφανίζεται με τα χρήματα και συνήθως και με τα χαρτιά του ποδοσφαιριστή. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, ελάχιστοι καταφέρνουν να επιστρέψουν στη χώρα τους. Οι περισσότεροι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα στην Ευρώπη, ενώ υπάρχουν κι αυτοί που ντρέπονται και γυρίσουν πίσω στιγματισμένοι με την αποτυχία και κάνουν κάθε είδους δουλειά για να επιβιώσουν. Άλλοι επιτήδειοι, παρέχουν πλαστά ή γνήσια έγγραφα, προϊόν της συνεργασίας με διεφθαρμένους υπαλλήλους, προκειμένου να κάνουν τη διαδικασία να φαίνεται νομότυπη, ενώ αρκετοί επενδύουν στο σύστημα με τις βίζες, εγκαταλείποντας τους ποδοσφαιριστές μόλις λήξουν, ή ζητώντας του τεράστια ποσά για να μεσολαβήσουν στην ανανέωσή τους.

«Η παράνομη διακίνηση ανθρώπων είναι ένα εγκληματικό φαινόμενο που έχει αγγίξει και την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα. Είναι πολλά τα παραδείγματα ανήλικων ποδοσφαιριστών, κυρίως από χώρες της Αφρικής, που πέφτουν θύματα "διακινητών-διαμεσολαβητών" , οι οποίοι, με αντάλλαγμα τους κόπους και τις αποταμιεύσεις μιας ζωής ταξιδεύουν παράνομα για να δοκιμάσουν την τύχη τους σε ευρωπαϊκούς συλλόγους. Τελικά οι περισσότεροι καταλήγουν στο δρόμο, θύματα της σύγχρονης δουλείας και εκμετάλλευσης. Πολλοί Αφρικανοί ποδοσφαιριστές που εκπροσωπώ, σε διάφορα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, έχουν κατά καιρούς φιλοξενήσει εγκαταλειμμένους συμπατριώτες τους, προσφέροντας στέγη και ένα πιάτο φαγητό μέχρι να μπορέσουν με ασφάλεια να επιστρέφουν στην πατρίδα τους», τονίζει στο gazzetta.gr ο agent Πασχάλης Τουντούρης, ο οποίος έχει μεγάλη επαγγελματική εμπειρία στην εκπροσώπηση Αφρικανών ποδοσφαιριστών.

Ο πρώην διεθνής Καμερουνέζος ποδοσφαιριστής, Ζαν Κλοντ Μβουμπίν, έχει αφιερώσει τη ζωή του στην αντιμετώπιση του ποδοσφαιρικού trafficking, με έδρα το Παρίσι και συνεχή δουλειά με οργανισμούς, Ομοσπονδίες και αρχές, έχοντας την (μη οικονομική) στήριξη της FIFA. Το 2000 δημιούργησε την Culture Foot Solidaire, μαζί με τον Ροζέρ Μιλά, απογοητευμένος από τις περιπτώσεις εξαπατημένων νεαρών ποδοσφαιριστών που έβλεπε στην πρεσβεία του Καμερούν στη Γαλλία. Είναι ο πλέον αρμόδιος για το θέμα, με το οποίο έχει καθημερινή ενασχόληση.

Μιλήσαμε μαζί του μέσω Skype, σε μία περίοδο που δουλεύει ασταμάτητα για ένα νέο πρότζεκτ στην Αφρική με την ονομασία Yupa. «Νομίζω αρχικά πως όλοι θεωρούν ότι η Ευρώπη είναι ο Παράδεισος. Όταν βλέπεις τι συμβαίνει στην Λαμπεντούζα, με τον κόσμο που προσπαθεί με κάθε κόστος να περάσει στην Ευρώπη, κατανοείς το μέγεθος του δράματος. Υπάρχει αυτό το οικονομικό-κοινωνικό πλαίσιο στην Αφρική, αλλά επίσης υπάρχει η επιτυχία των Αφρικανών στην Ευρώπη. Ο Γιάγια Τουρέ, ο Αντεμπαγιόρ, ο Ετό, ο Εσιέν... Όλοι πιστεύουν ότι μπορούν να επιτύχουν μέσω του ποδοσφαίρου, αλλά κανείς δεν τους εξηγεί πως να το κάνουν. Ποιος είναι ο σωστός τρόπος για να γίνει κάποιος επαγγελματίας. Υπάρχουν λοιπόν χιλιάδες που ταξιδεύουν και πιθανόν μόνο ένας να έχει συμβόλαιο πριν φύγει!», τονίζει ο Μβουμπίν στο gazzetta.gr και συνεχίζει. «Είναι δραματικό. Είναι πολύ σύνηθες να πληρώνουν προκαταβολικά οι οικογένειες, 3000 ευρώ, μέχρι και 5000 ευρώ. Και μπορείτε να φανταστείτε αν παίρνει κάποιος τόσα χρήματα από 10 παίκτες το κέρδος του στο τέλος. Ταξιδεύουν στην Ευρώπη και ο ατζέντης απλά εξαφανίζεται», προσθέτει.

Υπάρχουν οι περιπτώσεις παιδιών όπου οι οικονομίες της οικογένειας και η πώληση όλων των περιουσιακών στοιχείων δεν αρκούν για να γίνει το ταξίδι. Εκεί, αποφασίζουν να τα παίξουν όλα για όλα. Κινούνται παράνομα, όπως αρκετοί μετανάστες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Πέφτουν θύματα δουλεμπόρων, αναγκάζονται να αλλάξουν προορισμούς ή βρίσκουν τραγικό θάνατο στα ναυάγια, που αποτελούν υγρούς τάφους για εκατοντάδες μετανάστες. Πριν από μερικά χρόνια σε ένα πλοίο που βούλιαξε στην Τενερίφη, υπήρχαν παιδιά που πήγαιναν για να δοκιμάσουν την τύχη τους στις ακαδημίες της Ρεάλ Μαδρίτης. «Μερικές φορές, για τους νεαρούς υπάρχει μόνο μια ευκαιρία για να πάνε στην Ευρώπη. Οι οικογένειες δεν έχουν ιδέα για το τι γίνεται. Και αυτό γιατί οι άνθρωποι που τρέχουν αυτές τις εγκληματικές δραστηριότητες δεν διώκονται. Οι οικογένειες δεν ξέρουν σε ποιον να απευθυνθούν. Έχουμε επίσης αρκετούς θανάτους. Ξέρω περιπτώσεις στην Τυνησία και στο Μαρόκο παιδιών που έχουν χάσει τη ζωή τους. Προσπαθούν να περάσουν τη Μεσόγειο και πεθαίνουν στα πλωτά μέσα. Μας έχουν καλέσει από τις χώρες αυτές να μας πουν ότι έχουν επιζώντες που ήθελαν να περάσουν στην Ευρώπη για να παίξουν ποδόσφαιρο. Δεν τα καταφέρνουν όλοι. Μερικές φορές υπάρχουν παιδιά που φεύγουν και περνούν 5-6 μήνες για να μάθουν οι δικοί τους νέα. Δεν ξέρουν αν ζουν ή αν πέθαναν. Είναι πολύ δραματικό αυτό που γίνεται πίσω από το ποδοσφαιρικό όνειρο», λέει ο Μβουμπίν στο gazzetta.gr.

Ο Καμερουνέζος προσθέτει: «Υπάρχει επίσης μεγάλη ανεργία και στο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Οπότε νομίζω ότι χρειάζεται στην Αφρική πρωτίστως πληροφόρηση για το τι συμβαίνει, για την κρίση, τα προβλήματα στο ποδόσφαιρο και για τους δήθεν ατζέντηδες. Το τελευταίο είναι και πρόβλημα των Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών. Οι Ομοσπονδίες στην Αφρική δεν ενδιαφέρονται. Αυτοί οι απατεώνες τις εκμεταλλεύονται και συχνά είναι επίσης μπλεγμένες. Μερικές φορές βλέπεις νέους παίκτες να μετακινούνται με διεθνές πιστοποιητικό. Ποιος τους το παρείχε; Η Ομοσπονδία. Πώς; Δεν ξέρουμε. Μερικές φορές βλέπεις παίκτες με ψεύτικη ηλικία, ψεύτικο όνομα, ψεύτικο βιογραφικό. Αλλάζουν τα πάντα. Πώς είναι δυνατόν: Βλέπεις έναν παίκτη που είναι 30 αλλά έχει ένα διαβατήριο που γράφει 17. Δεν είναι μπλεγμένες μόνο οι Ομοσπονδίες, πιθανόν να είναι και άλλοι κρατικοί φορές. Έχει δημιουργηθεί μια βιομηχανία, όπου χρειάζεται να πουλήσεις τους παίκτες σου σε ευρωπαϊκό σύλλογο και πρέπει να χρησιμοποιήσεις κάθε είδους τακτική προκειμένου να πετύχεις το στόχο σου και να πάρεις τα χρήματα. Επομένως αν ο παίκτης είναι 30 και μπορείς να τον πλασάρεις ως 17, το κάνεις».

Τι γίνεται στη συνέχεια με αυτά τα παιδιά; Ο Φρεντ Λορντ, διευθυντής επιχειρήσεων και έρευνας κατά της διαφθοράς του ICSS (International Center for Sport Security) τονίζει στο gazzetta.gr: «Γνωρίζουμε από τις δικές μας έρευνες και πηγές ότι πολλά παιδιά δεν έχουν άλλη επιλογή, από το να βασιστούν σε άλλες δουλειές και χρήματα. Ξέρουμε για έναν νεαρό που με το που έφτασε σε αγγλική ομάδα για να δοκιμαστεί, κατάλαβε ότι έχει πέσει θύμα απατεώνα. Ταξίδεψε τον μισό κόσμο για να τα καταφέρει. Ευτυχώς, ο σύλλογος αποφάσισε να τον βοηθήσει και πλήρωσε για την επιστροφή του στην πατρίδα. Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Συχνά, οι ποδοσφαιριστές αναγκάζονται να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να επιβιώσουν. Και αυτό φυσικά σημαίνει ότι αρκετοί μένουν άστεγοι, ή μπλέκουν με το έγκλημα και με την πορνεία».

«Η Ελλάδα είναι πολύ σημαντική επειδή έχετε αρκετούς Αφρικανούς. Έχω επικοινωνία και μερικές φορές λαμβάνω e-mails από νεαρούς ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα που βρίσκονται σε απόγνωση. Μαζί με την Τουρκία, η Ελλάδα συγκαταλέγεται στους βασικούς μας στόχους στην Ευρώπη. Δεν έχω επίσημες επαφές, ή κάποιο γραφείο που να συνεργαζόμαστε, αλλά νομίζω ότι θα έπρεπε η Ελλάδα να δημιουργήσει κάποιο σχετικό φορέα, ο οποίος να χειρίζεται τέτοιες υποθέσεις», τονίζει στο gazzetta.gr ο Ζαν Κλοντ Μβουμπίν. Μολονότι ελάχιστες φορές οι ελληνικές υποθέσεις βγαίνουν προς τα έξω, δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο. Και το gazzetta.grπαρουσιάζει δύο χαρακτηριστικές.

Ο Ουαταρά ζιέ Σουλεϊμάν ανήκει στην Επισκοπή και παραχωρήθηκε δανεικός στα Νέα Μουδανιά. Πριν βρει ομάδα, πέρασε ένα διάστημα ως άστεγος, μπήκε φυλακή, έζησε ένα πραγματικό δράμα. Το gTV είχε κάνει σχετικό βίντεο για την περίπτωσή του, δείτε το εδώ.Ο Σουλεϊμάν ξετυλίγει στο gazzetta.gr το πως έπεσε θύμα απατεώνα ατζέντη: «Ο ατζέντης με βρήκε σε μια προπόνηση της Σταντ, ομάδας της τρίτης κατηγορίας στην Ακτή Ελεφαντοστού και μου μίλησε για την προοπτική μεγάλης ομάδας της Τουρκίας. Δεν μου πήρε λεφτά, αλλά δεν μου έδειξε χαρτιά. Τον εμπιστεύτηκα και απλά τον ακολούθησα. Όταν φτάσαμε στην Τουρκία, με πήγε σε ομάδα τρίτης κατηγορίας, αν και αρχικά μου είχε πει ότι πρόκειται για μεγάλο σύλλογο. Εκεί, έκανα δύο βδομάδες προπονήσεις και όταν συμφώνησαν να με αποκτήσουν και πήρε τα χρήματα που προσέφεραν, στη συνέχεια απλά είπε ότι τα λεφτά που δίνουν είναι πολύ λίγα και εξαφανίστηκε. Από την ομάδα μου είπαν ότι δεν μπορούν να με πάρουν μετά τα όσα έγιναν με τον ατζέντη μου. Στην Τουρκία, μέσα στο μετρό, συνάντησα ένα παιδί από τη Σενεγάλη. Μου είπε ότι πολλοί νεαροί ποδοσφαιριστές σαν εμάς έρχονται κατά αυτόν τον τρόπο και τους εγκαταλείπουν. Είναι συχνό φαινόμενο».

Ο Λάρι, μαζί με δύο ακόμα συμπαίκτες του σε ακαδημία της Γκάνας, γνώρισαν έναν Έλληνα ατζέντη που πήγε να τους πάρει έχοντας χαρτί από ιστορικό σύλλογο της Θεσσαλονίκης. Κανεις δεν ξέρει αν ήταν γνήσιο. Η συμφωνία ήταν η ακαδημία να πληρώσει τα χρήματα για τα εισιτήρια και με την ολοκλήρωση της μεταγραφής, ο ελληνικός σύλλογος να τα έστελνε πίσω. «Αντί για την μεγάλη ομάδα μας πήγε σε μια άλλη, έξω από τη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια. Παίζαμε και περιμέναμε να τηρήσει την υπόσχεσή του. Ένας από τους συμπαίκτες μου είχε την ευκαιρία να πάρει μεταγραφή σε άλλη ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης, αλλά τραυματίστηκε. Ο ατζέντης πήρε κανονικά τα χρήματα από την ομάδα και στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Όταν έληξαν οι βίζες μας, εμφανίστηκε ξανά και μας ζήτησε από 1000 ευρώ για να μας τις ανανεώσει. Του τα δώσαμε, αλλά δεν μας έφερε ποτέ βίζες. Έτσι, μένουμε σε μια ξένη πόλη, χωρίς χρήματα, χωρίς να ξέρουμε τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα», λέει στο gazzetta.gr.

Προφανώς, λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών και του γεγονότος ότι πολλές περιπτώσεις ποδοσφαιρικού trafficking μένουν στο σκοτάδι, είναι δύσκολο να γίνουν ακριβείς υπολογισμοί. Ο Φρεντ Λορντ αναλύει στο gazzetta.gr: «Προς το παρόν το πρόβλημα δεν γίνεται κατανοητό πλήρως, όσον αφορά τα επίσημα παγκόσμια στατιστικά. Υπάρχουν δυσκολίες στην έρευνα και μπορούν να γίνουν μόνο εκτιμήσεις. Ανεπίσημες πηγές αναφέρουν ότι 20.000 θύματα έρχονται στη Δυτική Ευρώπη, αλλά είναι δύσκολο να επιβεβαιώσουμε αυτό το νούμερο. Το trafficking στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει από μόνο του. Συμβαίνει στη σκιά των περιφερειακών τάσεων του φαινομένου και διαφοροποιείται ανάλογα με τις περιοχές (η Νοτιοανατολική Ασία, η Λατινική Αμερική και η Αφρική παρουσιάζουν διαφορετικές τάσεις) και τις χώρες. Είναι πρόβλημα τόσο των κυβερνήσεων, όσο και της βιομηχανίας του ποδοσφαίρου. Κανείς δεν παρακολουθεί αυτούς τους ανθρώπους και ξέρουμε ότι συνδέονται με τα συνδικάτα οργανωμένου εγκλήματος.

Στην έκθεση του 2009 με τίτλο "Global Report on trafficking in Persons", του Γραφείου των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (UNODC) , υπάρχει η εκτίμηση ότι 21.400 θύματα του trafficking μετακινήθηκαν το 2006 από 11 χώρες. Αυτή η πληροφορία προήλθε από πραγματικές αναφορές, μέσω του συστήματος δικαιοσύνης. Το νούμερο είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αντιπροσωπεύοντας ένα κομμάτι του συνόλου των παράνομων υποθέσεων που είναι ίσως 10 φορές ο συγκεκριμένος αριθμός κάθε χρόνο! Από αυτά τα 21.400 θύματα, το 9% ήταν μικρά αγόρια και το 13% μικρά κορίτσια. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το trafficking στο ποδόσφαιρο περιλαμβάνει κυρίως αρσενικά παιδιά, ίσως μπορούμε να υπολογίσουμε ότι διακινούνται 2000 αγόρια κάθε χρόνο, μέρος των οποίων μπορεί να συνδεθεί με το ποδόσφαιρο».

Ο Ζαν Κλοντ Μβουμπίν τονίζει επίσης στο gazzetta.gr. ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από τα επίσημα έγγραφα: «Ξέρετε, ένα από τα προβλήματα είναι ότι από τη στιγμή που αντιμετωπίζουμε κάτι σαν παράνομη αγορά δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία. Ίσως από τις πρεσβείες, όταν τα παιδιά παίρνουν βίζες, να λάβουμε κάποια δεδομένα. Αλλά όταν δεν παίρνουν βίζα και μετακινούνται με ψεύτικα χαρτιά δεν είμαστε σίγουροι. Οι πηγές μας λένε ότι από ΚΑΘΕ χώρα της Δυτικής Αφρικής, κατά μέσο όρο 1000 παιδιά φεύγουν για να παίξουν ποδόσφαιρο. Είναι πολύ υψηλοί αριθμοί. Όλες αυτές οι ακαδημίες στην Αφρική προσπαθούν απλά να πουλήσουν τα παιδιά, να τα στείλουν στο εξωτερικό με κάθε τρόπο. Είναι δραματικό».

Σύμφωνα με το άρθρο 19 παράγραφος 2 των κανονισμών της FIFA, εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει η δυνατότητα διεθνούς μεταγραφής ποδοσφαιριστή σε ηλικία 16 ετών, με δεδομένο ότι ο σύλλογος πληροί κάποιες μίνιμουμ συνθήκες, όπως επαρκή ποδοσφαιρική εκπαίδευση κ.ο.κ. Η FIFA ενέκρινε 1527 από τις 1747 μεταγραφές ανηλίκων το 2012, 1637 από τις 1844 αιτήσεις το 2013 και 1607 από τις 1793 το 2014. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αιτήσεις πρέπει να γίνονται σε κάθε μεταγραφή, επαγγελματική ή ερασιτεχνική, διεθνών μεταγραφών. Πολλοί όμως καταφέρνουν να πετύχουν «στρατολόγηση» ανηλίκων σε συλλόγους, χωρίς η μετακίνησή τους να εμπίπτει ως «μεταγραφή». Βρίσκουν τα παραθυράκια και κινούνται μέσω αυτών.

Όσον αφορά τις χώρες από τις οποίες ξεκινάει το trafficking και εκείνες στις οποίες καταλήγουν τα θύματα, ο ο διευθυντής του ISCC μας λέει: «Ο βασικός προορισμός είναι η Δυτική Ευρώπη γενικότερα και ειδικότερα χώρες όπου οι μεγάλοι σύλλογοι εδώ και καιρό προσπαθούν να βρουν ταλέντα εκτός των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ισπανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα και η Γαλλία. Η χώρα και η κουλτούρα επίσης παίζουν ρόλο. Ποδοσφαιριστές από γαλλόφωνες χώρες της Αφρικής συχνά επιλέγουν τη Γαλλία. Οι απατεώνες agents συχνά δελεάζουν νεαρούς με δοκιμαστικά σε μεγάλα κλαμπ. Υπάρχει επίσης το θέμα με τις βίζες. Όταν ένας παίκτης αποκτήσει βίζα, μπορεί να μείνει στις χώρες που υπάγονται στη συμφωνία του Σένγκεν για έξι μήνες και να περνά τα σύνορα. Μετά, συνήθως μένουν παράνομα. Επίσης, μπορεί να μεταφερθούν σε χώρες της Ανατολικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής, αλλά και της Αφρικής. Πρόσφατα το ICSS ενημερώθηκε για μια περίπτωση νεαρού παίκτη που έπεσε θύμα trafficking στην Αγγλία».

Ο Μβουμπίν αναφέρει: «Το trafficking ανθεί σε όλες τις χώρες της Δυτικής Αφρικής όπου το ποδόσφαιρο είναι ανεπτυγμένο, όπως το Καμερούν, τη Γκάνα, την Ακτή Ελεφαντοστού, τη Σενεγάλη, την Μπουργκίνα Φάσο, το Τόγκο... Σήμερα, όταν το ποδόσφαιρο μεγαλώνει σε μια χώρα, αυξάνονται και τα προβλήματα. Στην Αφρική τα μέλη των Εθνικών παίζουν στην Ευρώπη και όλοι θέλουν να πάνε στην Ευρώπη».

Το 2009, στο 59ο συνέδριο της FIFA, αποφασίστηκε η μεταρρύθμιση το συστήματος της εκπροσώπησης των ποδοσφαιριστών, προκειμένου να λυθούν τα ζητήματα που προέκυπταν, όπως οι μεταγραφές με μη αδειοδοτημένους ατζέντηδες, η αδιαφάνεια, τα παράνομα κυκλώματα εκμετάλλευσης νεαρών ποδοσφαιριστών. Παράλληλα, άλλαξε ο κανονισμός για την προστασία των ανηλίκων. Σχετική επιτροπή σχεδίασε ένα σύνολο κανονισμών, εισάγοντας τους FIFA agents. Από την πρώτη Απριλίου του 2015, αυτό άλλαξε. Σύμφωνα με την FIFA, το νέο σύστημα δεν κανονίζει την πρόσβαση στη δραστηριότητα του μάνατζερ, αλλά παρέχει ένα πλαίσιο με μεγαλύτερο έλεγχο και επιτήρηση των συναλλαγών που έχουν να κάνουν με ποδοσφαιριστές, με στόχο την ενίσχυση της διαφάνειας. Η συγκεκριμένη αλλαγή με λίγα λόγια σημαίνει ότι με την κατάργηση των διαπιστευμένων FIFA agents, ο οποιοσδήποτε μπορεί να παίξει το ρόλο του ενδιάμεσου, του «διαμεσολαβητή». Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι το συγκεκριμένο σύστημα διευκολύνει τις παράνομες δραστηριότητες αντί να τις εμποδίζει. Τελευταία και με αφορμή την τιμωρία με απαγόρευση μεταγραφών στην Μπαρτσελόνα για παράνομη απόκτηση ανηλίκων παικτών, υπάρχει η πεποίθηση ότι κάτι αλλάζει σε αυτόν τον τομέα. Όσον αφορά όμως την καταπολέμηση των ψευτοατζέντηδων, τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν προς το χειρότερο.

Ο Ζαν Κλοντ Μβουμπίν μας λέει: «Ο πρώτος κανονισμός της FIFA 2009 έλεγε ότι οι ατζέντηδες χρειάζονται άδειες και όλες οι ποδοσφαιρικές Ομοσπονδίες έπρεπε να οργανώσουν ένα είδος εξετάσεων για να τις δώσουν. Αλλά σήμερα η πόρτα έχει ανοίξει, καθώς οι agents δεν χρειάζονται άδειες. Έτσι, βλέπουμε αρκετούς ανθρώπους που συμμετέχουν στην απόκτηση και τη μεταγραφή νέων παικτών χωρίς να έχουν κάποια χαρτιά. Νομίζω ότι αυτός ο κανονισμός δεν βοηθάει τη δουλειά μας απέναντι στους ψεύτικους ατζέντηδες, τους απατεώνες και τις ψεύτικες υποσχέσεις τους στα παιδιά. Στην Αφρική δεν είναι όπως στην Ευρώπη. Οι ακαδημίες και όσοι ασχολούνται με αυτές βλέπουν τους ποδοσφαιριστές ως εμπορεύματα, ως μέσο για να βγάλουν χρήματα. Και αν δεν έχεις κανονισμούς και άδειες, τότε πως ξέρεις ποιος μάνατζερ είναι πραγματικός και ποιος όχι; Δημιουργείται ένα μεγάλο πρόβλημα με την προστασία των νεαρών. Η FIFA δημιούργησε αυτόν τον κανονισμό επειδή το 70% των μεταγραφών στην Ευρώπη γίνεται από ανθρώπους χωρίς άδεια, για παράδειγμα μέλη των οικογενειών που yαναλαμβάνουν την εκπροσώπηση. Οπότε αυτό που έκανε ήταν να αποσύρει τις άδειες!»

Ο Φρεντ Λορντ προσθέτει: «Οι νέοι κανονισμοί της FIFA υποτίθεται ότι θα έθεταν κάποια μίνιμουμ στάνταρ, αλλά η νέα προσέγγιση ουσιαστικά κάνει πιο ευάλωτους τους παίκτες σε περισσότερες μορφές εκμετάλλευσης. Αυτό δυνητικά σημαίνει περισσότερο trafficking, δυσκολότερο στην έρευνα, καθώς τα διοικητικά όργανα με χαμηλά στάνταρ ίσως δεν ενδιαφέρονται για τη δράση των ενδιάμεσων. Το ICSS πάντα έχει την άποψη ότι ο αθλητισμός πρέπει να ενσωματώσει τις καλές επιχειρηματικές πρακτικές και δεν υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις δισεκατομμυρίων, στις οποίες ο ενδιαφερόμενος να μην ελέγχεται σωστά, να μην έχει κανονισμούς και επαγγελματικά πρότυπα. Οπότε, αυτό που στην πραγματικότητα είναι μια απορρύθμιση της αγοράς των ατζέντηδων ποδοσφαίρου, κάνει σχεδόν αδύνατη την επιτήρηση των agents και τον διαχωρισμό των σωστών από τους εκμεταλλευτές και τους εγκληματίες. Μια πιο αποτελεσματική πολιτική θα απαιτούσε από τις τοπικές Ποδοσφαιρικές Ομοσπονδίες να εφαρμόσουν αυστηρότερους ελέγχους και απαιτήσεις για όσους έχουν άδεια από τη FIFA στην εκπροσώπηση παικτών».

Εκπρόσωπος της FIFA μίλησε στο gazzetta.gr, ρίχνοντας ουσιαστικά αλλού τις ευθύνες: «Πρώτα απ' όλα, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η FIFA μπορεί να δημιουργεί κανονισμούς στο πλαίσιο του οργανωμένου ποδοσφαίρου. Ζητήματα που αφορούν το trafficking παιδιών, όπως και κάθε άλλη εγκληματική δραστηριότητα, εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των σχετικών εθνικών και διεθνών αρχών (αστυνομικών, δικαστικών, κυβερνητικών). Τέτοια ζητήματα δεν βρίσκονται στη δικαιοδοσία της FIFA, παρότι φυσικά καλωσορίζουμε μέτρα που δείχνουν ότι οι αρχές τα παίρνουν σοβαρά. Και μέσω των διατάξεων που αφορούν την προστασία ανηλίκων, η FIFA έχει δεσμευτεί να συμβάλει στην καταπολέμηση αυτού του σημαντικού ζητήματος σε ό,τι βρίσκεται εντός των αρμοδιοτήτων της. Η προστασία των ανηλίκων είναι πολύ σημαντική για τη FIFA. Η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε το ζήτημα φάνηκε από την τιμωρία της ισπανικής ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας και της Μπαρτσελόνα. Χάρη στην εφαρμογή του transfer matching system, το οποίο είναι ένα διαδικτυακό σύστημα δεδομένων και πληροφόρησης, με πρωταρχικό του στόχο τη βελτίωση της διαφάνειας, οι ποδοσφαιρικές αρχές έχουν περισσότερες λεπτομέρειες διαθέσιμες σχετικές με την διεθνείς μεταγραφές ανηλίκων. Η FIFA με αυτόν τον τρόπο παρατηρεί στενά την κατάσταση γύρω από τις διεθνείς μεταγραφές και είναι έτοιμη να ερευνήσει πιθανές παραβιάσεις, προκειμένου να τις αναφέρει στις πειθαρχικές επιτροπές.Πρέπει να τονίσουμε κάτι που συνήθως παραβλέπεται. Οι κανονισμοί της FIFA πρέπει να είναι εφαρμόσιμοι, να ισχύουν και να εκτελούνται από όλα τα 209 μέλη».

«Ίσως τελικά δημιουργούνται ανισότητες...»

Ο Πασχάλης Τουντούρης, αποκαλύπτει στο gazzetta.gr και μια άλλη διάσταση που δημιουργούν οι κανονισμοί της FIFA. «Η Διεθνής Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, στην προσπάθειά της να εξαλείψει αυτή τη μορφή οργανωμένου εγκλήματος, έχει λάβει αυστηρά μέτρα, απαγορεύοντας όλες τις διεθνείς μεταγραφές ανηλίκων πλην των μετακινήσεων ποδοσφαιριστών εντός της ΕΕ. Οι σύλλογοι που παραβιάζουν αυτούς τους κανονισμούς τιμωρούνται με υψηλά πρόστιμα, αλλά και με απαγόρευση μεταγραφών. Αίσθηση άλλωστε προκάλεσε η διετής απαγόρευση μεταγραφών που επιβλήθηκε στη Μπαρτσελόνα για παραβίαση αυτών των κανονισμών. Δυστυχώς όμως οι συνέπειες αυτών των αποφάσεων δεν είναι πάντοτε υπέρ αυτών που υποτίθεται πως προφυλάσσουν. Η FIFA ουσιαστικά απαγορεύει σε έναν 16χρονο Αφρικανό ποδοσφαιριστή να έχει πρόσβαση σε υποδομές και ποδοσφαιρική εκπαίδευση που έχει ο αντίστοιχος Ευρωπαίος. Αυτό σίγουρα δημιουργεί ανισότητες και δεν βοηθάει στην ανάπτυξη και εξέλιξη αυτών των παιδιών που η Ομοσπονδία προσπαθεί να προστατέψει.

Επίσης, η απόφαση της FIFA για την πλήρη απελευθέρωση του επαγγέλματος του "Διαμεσολαβητή Μεταγραφών" φοβάμαι πως ανοίγει το δρόμο σε περισσότερους επιτήδειους και με ελάχιστους ελεγκτικούς μηχανισμούς, να μπορούν νομότυπα πλέον να συνεχίσουν την εγκληματική τους δράση. Τα εμπόδια όμως δεν σταματούν εδώ. Για έναν Αφρικανό ποδοσφαιριστή το "δοκιμαστικό" σε μια Ευρωπαϊκή ομάδα ήταν ανέκαθεν η ευκαιρία για να αναδείξει το ταλέντο του και να πείσει τους προπονητές να τον αποκτήσουν. Με αυτό τον τρόπο ξεκίνησαν την πορεία τους στην Ευρώπη μεγάλοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Εσιέν. ο Ντρογκμπά, ο Μπενζανί και άλλοι, αλλά και στη χώρα μας ο Μορίς, ο Ολαϊτάν, ο Σιμάο. Οι Πρεσβείες όμως των χωρών που ανήκουν στη Συνθήκη του Σένγκεν λόγω της αύξησης των παράνομων δραστηριοτήτων, αρνούνται πλέον να εκδώσουν βίζα εισόδου σε ποδοσφαιριστές απλά και μόνο για να δοκιμαστούν και να αξιολογηθούν. Αυτή λοιπόν η παράμετρος είναι εύκολα κατανοητό ότι δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την προσπάθεια αυτών των παιδιών και ίσως δίνει περιθώριο και ευνοεί τη δράση των εγκληματικών οργανώσεων-διακινητών στους οποίους αναγκάζονται να στραφούν.

Το ποδόσφαιρο, ως προϊόν με ετήσιο τζίρο άνω των 20 δις. ευρώ είναι αναμενόμενο να προσελκύει διαφόρων ειδών κακοποιά στοιχεία. Στην προσπάθειά μας να αποτρέψουμε τους εγκληματίες, ίσως τελικά δημιουργούμε ανισότητες με θύματα τις κοινωνικές ομάδες που προσπαθούμε να προστατέψουμε. Θεωρώ ότι η FIFA θα πρέπει να τροποποιήσει τον κανονισμό διεθνών μεταγραφών ανηλίκων ώστε να δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους ποδοσφαιριστές. Οι μεταγραφές δεν θα πρέπει να γίνονται με βάση την εθνικότητα, αλλά με βάση την ικανότητα και την διάθεση για δουλειά. Αντί λοιπόν έμμεσα να τιμωρούμε αυτά τα παιδιά, ας προσπαθήσουμε με αυστηρά μέτρα να εντοπίσουμε και να καταστείλουμε την δράση όλων αυτών των εγκληματικών οργανώσεων που κακοποιούν και αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, αλλά και το ίδιο το ποδόσφαιρο».

«Οι ποδοσφαιριστές αντιμετωπίζονται σαν πρώτες ύλες, όπως στο αποικιακό παρελθόν της Αφρικής συλλέγονταν οι πολύτιμοι λίθοι και τα μέταλλα για το καλό της Ευρώπης και της Δύσης. Πλέον, η συγκομιδή στην Αφρική αφορά ανθρώπους. Πρόκειται για ένα απίστευτο επίπεδο εκμετάλλευσης», έλεγε ο Γαλλοβέλγος πολιτικός Ζαν μαρί Ντεντεκέρ, μία από τις βασικές φωνές κατά του trafficking στο Βέλγιο, όπου η εκμετάλλευση Αφρικανών ποδοσφαιριστών ανθίζει εδώ και καιρό Η τακτική των συλλόγων ήταν να κρατούν τους παίκτες μέχρι να πάρουν βελγική υπηκοότητα και στη συνέχεια να τους πουλούν σε σαφώς καλύτερη τιμή, χωρίς να πιάνουν θέση ξένου, είναι γνωστή. Η βελγική Μπέβερεν, μια περίοδο είχε 15 Ιβοριανούς στο ρόστερ της! Αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι δούλευε με την ASEC, την μεγαλύτερη ομάδα στην Ακτή Ελεφαντοστού.

Το 1993, ο Ζαν Μαρκ Ζιλού ήταν εκείνος που έχτισε το «εργοστάσιο», δημιουργώντας της ακαδημίες De Sol Beni στο Αμπιτζάν, ως δεύτερη ομάδα της ASEC. Μοναδικός σκοπός, ήταν η εκπαίδευση ποδοσφαιριστών προκειμένου να μεταγραφούν στην Ευρώπη. Εξαντλητικά προγράμματα, που ολοκληρώνονταν στις 20.30 το βράδυ και μέσα σε μια πενταετία, η φουρνιά που βγήκε οδήγησε την ASEC στο Champions League Αφρικής, ανοίγοντας το δρόμο για την Ευρώπη. Φυσικά, δεν κατάφεραν όλοι να κάνουν την καριέρα του Ρομαρίκ ή του Έμπουε, που ήταν σε εκείνη τη γενιά. Με χρήματα πολύ λιγότερα από τους Ευρωπαίους συμπαίκτες τους, παρά το μεγάλο ταλέντο τους, αρκετοί σύντομα κατέληγαν στα αζήτητα, ψάχνοντας απλά τρόπο να επιστρέψουν στη χώρα τους. Ο προπονητής της ASEC, Σαβιέ Μινούγκου είχε τονίσει: «Αν οι Ευρωπαίοι έχουν περισσότερα χρήματα και έρχονται και παίρνουν τους παίκτες μας, νομίζω ότι αυτό είναι καλό για την Αφρική». Για τον Μβουμπίν, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι, καθώς με την πλήρη απαξίωση του εγχώριου προϊόντος και με τις μαζικές εξαγωγές ποδοσφαιριστών, δεν ευνοούνται ούτε οι σύλλογοι, οι οποίοι τις περισσότερες φορές πουλούν για "ψίχουλα", ούτε οι παίκτες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ο Ντεντεκέρ, σε έρευνα που έκανε, ανακάλυψε πολλές περιπτώσεις κανονικού trafficking από την Γκάνα και τη Νιγηρία προς το Βέλγιο, με τους ηθικούς αυτουργούς να συνδέονται με τα διεθνή κυκλώματα πορνείας και την διακίνηση ναρκωτικών.

«Νομίζω ότι πρώτα οι ποδοσφαιρικές αρχές και τοπικές Ομοσπονδίες έχουν ευθύνη. Το βασικό που πρέπει να κάνουμε είναι να αναπτύξουμε σωστά το ποδόσφαιρο στην Αφρική. Η στρατηγική τους είναι να φεύγουν τα παιδιά και να επιστρέφουν όταν είναι επαγγελματίες για να στελεχώσουν την Εθνική. Πρέπει να τα παιδιά να μένουν στην Αφρική, να προπονούνται σωστά και να έχουν τη δυνατότητα να παίξουν Εθνική. Τώρα βλέπουμε ότι περίπου το 90% των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων παίζει στην Ευρώπη. Οπότε κανείς δεν θέλει να μείνει. Πρέπει να αλλάξει η στρατηγική. Και από τη στιγμή που το πρόβλημα αποτελείται από ένα ολόκληρο εγκληματικό δίκτυο, πρέπει να υπάρξει συνεργασία από όλους. Τους ποδοσφαιρικούς φορείς, τις αρχές, τις κυβερνήσεις. Είναι κανονική εγκληματική δραστηριότητα. Πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις για να τα καταφέρουμε. Πρέπει επίσης να φροντίσουμε ώστε να υπάρχει σωστή πληροφόρηση στους προπονητές, τις ακαδημίες, τις οικογένειες, τα ίδια τα παιδιά», δηλώνει ο Μβουμπίν στο gazzetta.gr. Προφανώς, υπάρχουν περιπτώσεις όπως αυτή του Έμπουε, όπου όλα έγιναν by the book, με κανονικό ατζέντη και νόμιμες μεταγραφές. Δεν σημαίνει ότι μια μεταγραφή ταλαντούχου ποδοσφαιριστή είναι αυτόματα και trafficking.

Ανάλογο παράδειγμα εκμετάλλευσης των ταλέντων από τη Μαύρη Ήπειρο είναι η ακαδημία Aspire του Κατάρ. Παρότι υπερηφανεύεται για τα επαγγελματικά και εκπαιδευτικά της πρότυπα προς τα παιδιά, έχει στήσει ένα ολόκληρο δίκτυο παρακολούθησης ταλέντων στην Αφρική, φέρνοντας τις πιο κατάλληλες περιπτώσεις στο Κατάρ, με τη στρατολόγησή της να μην θεωρείται «μεταγραφή» και έτσι να μπορεί να παίρνει ανήλικα παιδιά. Στο Milk Cup του 2010, ολόκληρη η ομάδα της Aspire που νίκησε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αποτελούταν από Αφρικανούς.

Ένα πρότζεκτ στην Αφρική που έχει σκοπό την καταπολέμηση του trafficking είναι το Ντιαμπάρς, με επικεφαλής τον πρώην ποδοσφαιριστή Ζαν Μαρκ Ατζοβί-Μποκό και με την πολύτιμη βοήθεια του Πατρίκ Βιεϊρά. Πρόκειται για ένα υβριδικό πρότζεκτ, το οποίο περιλαμβάνει αφενός την ποδοσφαιρική Ακαδημία και αφετέρου την κοινωνική μέριμνα. Πρωταρχικός του στόχος είναι η εκπαίδευση, με το ποδόσφαιρο ως κίνητρο. Τα χρήματα που βγαίνουν από τις μεταγραφές παικτών, επενδύονται στο Ντιαμπάρς και όλες οι μετακινήσεις ποδοσφαιριστών μετά την αποφοίτησή τους γίνονται με διαφανείς μεθόδους.

Ο Ζαν Κλοντ Μβουμπίν ανέφερε ότι το βασικό είναι η ανάπτυξη του ποδοσφαίρου στην Αφρική, η συνεργασία και η ενημέρωση. Ζητήσαμε από τον διευθυντή έρευνας και επιχειρήσεων κατά της διαφθοράς του Διεθνούς Κέντρου για την Ασφάλεια στον Αθλητισμό να μας αναπτύξει τις ιδέες του για την καταπολέμηση του φαινομένου. Κλείνουμε με την τοποθέτησή του.

«Είναι θέμα ενημέρωσης, τόσο των γονέων όσο και των παικτών, για τα ρίσκα που προκύπτουν όταν κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι ατζέντης ζητάει χρήματα για να κανονίσει δοκιμαστικά με ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Συνήθως οι ατζέντηδες το κάνουν δωρεάν και παίρνουν προμήθεια όταν υπογραφεί το επίσημο συμβόλαιο. Αν ένα άτομο ζητάει χρήματα για "εγγραφή", πτήσεις ή βίζες, τότε η "προσφορά" από το σύλλογο που λένε ότι έχουν δεν είναι πραγματική. Οι ψετοατζέντηδες ξέρουν καλά τι κάνουν. Είναι οργανωμένοι και γνωρίζουν την... συζήτηση που πρέπει να κάνουν για να πείσουν νεαρούς παίκτες να τους ακολουθήσουν. Έχουν ακόμα και ψεύτικα χαρτιά από συλλόγους, όπως και την δυνατότητα να αποκτούν πραγματικές βίζες μέσω εγκληματικών δικτύων.
Οι γονείς σε όλες τις χώρες πρέπει να γνωρίζουν το πρόβλημα. Μέσω internet, οι απατεώνες μπορούν να προσεγγίσουν νεαρούς σε κάθε χώρα που επιθυμούν και να ξεκινήσουν να ζητούν λεφτά, ή να τους βάλουν σε αεροπλάνο. Αυτές οι οικογένειες πιστεύουν τα όσα τους παρουσιάζονται ως ευκαιρίες για οικονομική ελπίδα των παιδιών τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απάτη. Αν οι οικογένειες δέχονται να στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, συχνά υπερχρεώνοντας όλο το νοικοκυριό προκειμένου να καλύψουν τα έξοδα, είναι γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις το βλέπουν ως την μοναδική ευκαιρία για να ξεφύγουν από τη φτώχεια τους. Ενώ η εκπαίδευση παίζει ρόλο, προειδοποιώντας και βοηθώντας τις οικογένειες αυτές να αναγνωρίσουν τους απατεώνες και τους υποτιθέμενους ατζέντηδες, όσο η φτώχεια και η ανισότητα παραμένει ο κανόνας στις χώρες τους, τότε ο όγκος των πιθανών θυμάτων στα οποία στοχεύουν οι εγκληματίες θα παραμένει πολύ μεγάλος για να ελεγχθεί.

Πρώτα από όλα, οι κυβερνήσεις πρέπει να καταλάβουν ότι το trafficking στο ποδόσφαιρο είναι μέρος του ευρύτερου προβλήματος του ανθρώπινου trafficking. Να κατανοήσουν τον τρόπο που λειτουργεί. Μόνο τότε θα είναι πιθανόν να αναγνωρίσουν το μέγεθος του ζητήματος. Δεύτερον, οι ποδοσφαιρικές αρχές πρέπει να κατανοήσουν περισσότερο το ρίσκο των δήθεν ατζέντηδων. Πολύ συχνά, λένε ότι δεν είναι δικό τους πρόβλημα, τονίζοντας πως οι απατεώνες μάνατζερς βρίσκονται εκτός ποδοσφαίρου. Όμως, οι απατεώνες αυτοί συνδέονται με το ποδόσφαιρο όταν έχουν επαφές με νεαρούς επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Είναι ευθύνη των διοικητικών οργάνων να προστατέψουν τα μελλοντικά τους κεφάλαια.

Προκειμένου να προτείνουμε μια λύση, είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τρεις φορείς που υποθάλπουν την παράνομη μετακίνηση ανήλικων ποδοσφαιριστών: Τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους που κινούνται για νεαρούς, τους νόμιμους αλλά χωρίς αρχές και εκμεταλλευτές ποδοσφαιρικούς ατζέντηδες, καθώς και τους ψευτοατζέντηδες. Στην περίπτωση των συλλόγων, όπως αυτοί που τιμωρήθηκαν από τη FIFA, η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης, ή η Μίντιλαντ από τη Δανία το 2007, φαίνεται ότι από το 2014 η FIFA άλλαξε την πολιτική της και από εκεί που έκανε τα στραβά μάτια, αποφάσισε να πάρει μέτρα. Για να ελέγξουν τις δράσεις των εγκεκριμένων ατζέντηδων, οι Ποδοσφαιρικές Ενώσεις και οι Λίγκες πρέπει να προστατέψουν οι ίδιες τα ταλέντα τους. Η ευθύνη πρέπει να μοιραστεί στους συλλόγους, τις Ομοσπονδίες και τις Λίγκες.

Τρία βήματα που πρέπει να γίνουν:

α) Οι εθνικές Ποδοσφαιρικές Ομοσπονδίες να θεσπίσουν άδειες για τους ατζέντηδες που δουλεύουν στη χώρα. Όλοι οι μάνατζερς πρέπει να είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τους κανονισμούς της FIFA για τις μεταγραφές ανηλίκων παικτών.

β) Όλα τα δοκιμαστικά σε συλλόγους πρέπει να διεξάγονται από ατζέντηδες που έχουν άδεια. Οι διοργανώτριες αρχές πρέπει να είναι υπεύθυνες για την επιτήρηση.

γ) Οι σύλλογοι που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες ατζέντηδων χωρίς άδεια, πρέπει να τιμωρούνται. Όλοι οι απατεώνες ατζέντηδες πρέπει να καταγγέλλονται.

Η FIFA προσφέρει μια γενναιόδωρη ετήσια χρηματοδότηση σε κάθε χώρα, το 2014 διέθεσε 174 εκατομμύρια δολάρια. Μέρος αυτών των χρημάτων πρέπει να διατίθενται για τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και την εφαρμογή αυτών των κανόνων. Όσον αφορά τη μάχη των απατεώνων ατζέντηδων, ο διαχωρισμός έχει νόημα μόνο αν υπάρχει ένα σύστημα χορήγησης αδειών. Αλλιώς, το παιχνίδι είναι ελεύθερο για όλους, κάτι που σημαίνει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να τους εντοπίσεις...».