Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο: Η μορφή

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο: Η μορφή

Gazzetta team

Μην πεις λέξη όταν δεις μπροστά σου το δέος. Όταν ξαφνιαστείς με τη μοναδική μορφή και το ανάστημα της, τότε θα χεις μιλήσει. Η έκπληξη και ο σεβασμός, το επιφώνημα και το θαυμαστικό αρκούν για να συνοδέψουν τα μάτια που βλέπουν και καταλαβαίνουν. Καταλαβαίνουν ότι η μορφή που έχουν μπροστά τους είναι αληθινή, μοιάζει με τον κοινό, καθημερινό, άνθρωπο και όμως ξεχωρίζει. Πάνω της εκατομμύρια χέρια και μάτια, προσδοκίες και ελπίδες που επιβεβαιώθηκαν, άλλες που διαψεύσθηκαν, αντηχήσεις καρδιάς που “σπάνε” πάνω στο κορμί και θρυμματίζονται σε αναρίθμητα αστέρια, πάνω από ένα ασπρόμαυρο πεδίο και με τον αριθμό “10” μοναδικό στοιχείο ταυτότητας. Αριθμός-ασπίδα για το άτομο που ενσαρκώνει τη μορφή και με πιστούς ακολούθους, θεατές, να τον συνοδεύουν στην ένδοξη μα δίχως τέλος διαδρομή. Πώς να τελειώσει αυτή η διαδρομή όταν την κουβαλάς στην ψυχή σου; Πώς να μην είναι είσαι ο παντοτινός Δον Κιχώτης του ποδοσφαίρου, αυτός που δεν σταμάτησε να αναζητεί την ομορφιά, την μεγαλοψυχία και όταν οι ανεμόμυλοι έγιναν δικοί του η ευγένεια και η χάρη επέστρεψαν στους ακολούθους. Πώς είναι δυνατόν αυτή η μορφή να μη λέγεται Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.

Επιμέλεια: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΛΛΑΝΤΖΑΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

image

Ο “Πιντουρίκιο”

Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρ, ο “Πιντουρίκιο”, όπως τον είχε αποκαλέσει ο Τζιάνι Ανιέλι, αφεντικό της Γιουβέντους. Συλλέκτης έργων τέχνης ο τελευταίος, “είδε” τον ιταλό ζωγράφο στο σώμα του ιταλού ποδοσφαιριστή! Γίνεται; Κι όμως... Απαιτεί βέβαια ισχυρή φαντασία που θα οδηγήσει στον αδιαμφισβήτητο πραγματισμό. Αν και δεν είναι δόκιμο, στην περίπτωση “Ανιέλι-Ντελ Πιέρο” έχουμε “αθλητικό πραγματισμό”! Για τον Ανιέλι η αλήθεια βρισκόταν μόνο σε ό,τι πρακτικά ωφελούσε τη ζωή (του). Επιχειρηματίας ήταν, παντοδύναμος σε ολόκληρη χώρα, πώς αλλιώς θα ενεργούσε; Στο γήπεδο, λοιπόν, ο Ντελ Πιέρο του έδινε -και μαζί σε όλους τους οπαδούς της “Γιούβε- αυτό που ωφελούσε την ομάδα, δηλαδή τον ίδιο. Επειδή όμως η αγάπη για την τέχνη μένει, δεν μπορούσε να μην παρατηρήσει το καλλιτεχνικό κομμάτι του Αλεσάντρο. Και εδώ έρχεται ο Πιντουρίκιο Μπερναρντίνο ντι Μπέτο. Γεννημένος στην Περούτζια με δάσκαλο τον Περουτζίνο. Εργάστηκε ως βοηθός στη διακόσμηση της “Καπέλα Σιστίνα” και στην κατασκευή του πολύπτυχου του Αγίου Βερναρδίνου. Μεγάλη και πολύχρονη δραστηριότητα ο Πιντουρίκιο, μεγάλη και πολύχρονη ο Ντελ Πιέρο. Μεγάλες τοιχογραφίες είδε ο κόσμος από τον Πιντουρίκιο, μεγάλες εμφανίσεις, αξέχαστες αναμνήσεις, από τον Ντελ Πιέρο. Η ζωγραφική του Πιντουρίκιο διαθέτει ωραία αφηγηματικότητα, ο Ντελ Πιέρο ήταν ωραία αφηγηματικότητα στο γήπεδο. Λαμπρή και εορταστική η παρουσίαση των σκηνών από τον Πιντουρίκιο, λαμπρή και εορταστική η παρουσία του Ντελ Πιέρο. Εν τέλει, ζωγράφος ο ένας, ζωγράφος κι ο άλλος.

Δεν θα φύγει ποτέ από το Τόρινο

image

Έγραψε στην ψυχή της ομάδας

Ο Ντελ Πιέρο έμεινε 19 χρόνια στο Τορίνο. Ο Ντελ Πιέρο δεν θα φύγει ποτέ από το Τορίνο γιατί κατοικεί στις μνήμες και στην καρδιά των φιλάθλων της Γιούβε. Ο καλός στρατιώτης Αλεσάντρο από δόκιμος έγινε μόνιμο στέλεχος εν μία νυκτί. Και δεν έχει να κάνει με τη μακρόχρονη θητεία του. Μια στιγμή, μια απόφαση και μαζί με λίγους ακόμη κέρδισε την αιωνιότητα στη συνείδηση του κόσμου που αγαπά το ποδόσφαιρο. Από στρατιώτης στρατηγός και πρώτος στη μάχη του υποβιβασμού. Όταν η Γιουβέντους καταδικάστηκε στην επικίνδυνη, δύσκολη και ψυχοφθόρα περιπλάνηση στη Serie B, απότοκο του σκανδάλου “Καλτσιόπολις” το 2006, ο Ντελ Πιέρο έμεινε. Εκείνη τη στιγμή ο φίλαθλος κόσμος κατάλαβε ότι δεν φορούσε απλά τη φανέλα της Γιουβέντους, αλλά την ομάδα, την πόλη, τον κόσμο. Με άλλα λόγια, ενσάρκωσε αυτό που κανείς δεν ομολογεί ότι ψάχνει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο: τον ρομαντισμό, την ανιδιοτέλεια, την ανωτερότητα. Θα μπορούσε να συνεχίσει αλλού την καριέρα του, τη ζωή του, να μείνει μακριά από άδοξα και κακοτράχαλα μονοπάτια, να μην πληγωθεί. Ο Τζιναλουίτζι Μπουφόν, εις εξ αυτών που τον ακολούθησαν, έχει πει γι' αυτή την απόφαση: “Αποφασίσαμε να μείνουμε ενωμένοι για να τιμήσουμε τη φανέλα, την ομάδα, του φιλάθλους. Χάσαμε τα πάντα για να κερδίσουμε πράγματα που δεν αποτιμώνται υλικά: σεβασμό και αγάπη”. Ο Ντελ Πιέρο, λοιπόν, μαζί με Μπουφόν, Νέντβεντ, Τρεζεγκέ, Καμορανέζι, ο Ντελ Πιέρο που έγραψε στην ψυχή της ομάδας.

Το ονειρεμένο Σάββατο

image

Σάββατο, μαγικό και ονειρεμένο

Το Σαββατόβραδο, κάποτε, ήταν για να ανεβαίνει ο πυρετός και για να ξεσπάνε οι αναστεναγμοί στις πίστες, τα μπαρ και τα γήπεδα. Ο Σαββόπουλος έγραφε πως “στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει” και στη θέση της Ελλάδας μπορείτε να βάλετε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου στην οποία λατρεύεται το ποδόσφαιρο. Η Ιταλία, οι Ιταλοί, ξέρουν πώς είναι να ζεις και να διασκεδάζεις, ξέρουν το γιατί και το πώς. Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου γνωρίζουν γιατί ενήλικοι γουστάρουν να κλωτσάνε μια μπάλα: για την καψούρα που προκαλεί η δίχως τέλος προσπάθεια, για την ομορφιά που γλιστρά στο ξαφνικό πράσινο και πιάνεται σε δίχτυα φτιαγμένα από όνειρα, προσδοκίες και επιτεύγματα.

Σε ένα Σάββατο μαγικό και ονειρεμένο, 30 Οκτωβρίου 2010, το ιταλικό κοινό είδε τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο να εκπληρώνει το ανομολόγητο: πέρασε την επίδοση του Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι στον τομέα της επίτευξης γκολ με τη φανέλα της Γιουβέντους, για τη Serie A. Ανομολόγητο γιατί κανείς σοβαρός ποδοσφαιριστής δεν προειδοποιεί, ούτε εκφράζει ανοιχτά την πρόκληση. Ο Μπονιπέρτι έπαιξε 15 σεζόν φορώντας την ασπρόμαυρη φανέλα και σημείωσε 178 γκολ στο πρωτάθλημα. Το ρεκόρ σημειώθηκε στο “Σαν Σίρο” έδρα της Μίλαν, μεγαλοπρεπές γήπεδο και μόνο αυτό θα μπορούσε να φιλοξενήσει το ανάστημα του Ντελ Πιέρο. Τότε, ο Ντελ Πιέρο ένωνε τον Μπονιπέρτι με τον Ανιέλι, διασφάλιζε τη σταθερότητα και τη συνέχεια του συλλόγου. Ο Ντελ Πιέρο αποδείκνυε ότι οι μεγάλοι παίκτες κάνουν τα μεγάλα γήπεδα, τις μεγάλες ομάδες, είναι αυτοί που κρατάνε τη σταθερότητα του χρόνου και τη μεταφέρουν από γενιά σε γενιά. Ό,τι κι αν γίνει για τη Γιουβέντους, εξαιτίας του Ντελ Πιέρο και ανθρώπων όπως οι Μπονιπέρτι, Ανιέλι, δεν θα πέσει ποτέ κάτω από τα σύννεφα. Πάντα ψηλά…

Πάνω απ' όλα ήταν το μυαλό

image

Ήταν απόλαυση…

Τον Δεκέμβριο του 1994 ολοκλήρωσε μια μεγάλη ανατροπή κόντρα στη Φιορεντίνα με ένα γκολ που έδειχνε ότι ο διάδοχος του Ρομπέρτο Μπάτζιο υπήρχε ήδη στην ομάδα. Τον Μάιο του 1997 ερχόταν από τον πάγκο και έδινε ελπίδα στον τελικό με τη Ντόρτμουντ σκοράροντας με τακουνάκι. Λίγους μήνες μετά, στο Old Trafford, άνοιγε το σκορ στο 1ο λεπτό με τους Σμάιχερ και Μπεργκ να τον ψάχνουν ακόμη. Τον Μάιο του 2003 έριχνε στο έδαφος τον Ιέρο και ακινητοποιούσε τον Κασίγιας στέλνοντας τη Γιούβε σε ακόμη έναν τελικό και το φθινόπωρο του 2008 επέστρεφε στο Champions League με ένα τρελό φάουλ κόντρα στη Ζενίτ ή με νέες ζωγραφιές στον Κασίγιας. Το 2012 έστησε την μπάλα για βάλει το φάουλ-πρωτάθλημα κόντρα στη Λάτσιο κάνοντας πλάκα στον Μαρκέτι. Είναι πραγματικά λίγες από τις στιγμές που μπορεί να αναφέρει κάποιος για τον Ντελ Πιέρο και σε όλες μπορείς να βρεις ένα τεχνικό κομμάτι για να αποθεώσεις. Πάνω απ' όλα, όμως, ήταν το μυαλό. Ο τραυματισμός στο Ούντινε στις 8 Νοεμβρίου 1998, μία μέρα πριν τα 24α γενέθλια του, ήρθε πάνω στην καλύτερη του περίοδο. Και δυστυχώς τον σημάδεψε. Αρκετές φορές οι Ιταλοί αναφέρονται στον Del Piero 1.0 και στον Del Piero 2.0, πριν και μετά τον τραυματισμό, αλλά ό,τι έχασε από το αέρινο στυλ του, δεν ήταν αρκετό για να επηρεάσει στο ελάχιστο την επίδραση του, την κλάση του και τελικά το έργο του. Ο Αλεσάντρο ήταν απόλαυση όταν χάιδευε τόσο ανεπαίσθητα την μπάλα για να την περάσει ανάμεσα από τα πόδια δύο και τριών αντιπάλων σε κλειστό χώρο, όταν χρησιμοποιούσε το εξωτερικό για να τη στείλει ακριβώς εκεί που ήθελε ο φορ για να εκτελέσει με πόδι ή κεφάλι στην κίνηση, όταν έπαιρνε φόρα για να χτυπήσει ένα φάουλ με οποιοδήποτε τρόπο αποφασίσει, όταν δεν χάριζε ευκαιρία αν ήταν σε θέση για γκολ. Ηταν 10άρι αλλά και επιθετικός, χωρίς να ξέρεις τι από τα δύο είναι το καλύτερο του. Οπως δεν ξέρεις, τελικά, ποιος ήταν ο καλύτερος από τους δύο. Ο Del Piero 1.0, ο οποίος έκανε τους πάντες να αγαπήσουν το Champions League αφού ήταν οι βραδιές του, ακόμη και με μακρύ μαλλί ή εκείνη τη φαβορίτα με το μουσάκι ή ο Del Piero 2.0, ο οποίος νίκησε τον τραυματισμό και τους "δαίμονες", τα εμπόδια (Καπέλο, Τζέμαν) που βρήκε μπροστά του, φέρθηκε όπως έπρεπε στα δύσκολα (2006) και χρειάστηκε να διαχειριστεί ακόμη και ένα φινάλε σίγουρα διαφορετικό από ό,τι περίμενε. Ζώντας όλα αυτά, με εντελώς αντίστροφη ψυχολογία, λογική, αντίληψη. «Ο Αλεσάντρο ήταν πολύ σοβαρός όταν ήταν νεαρός και πολύ χαλαρός και χαβαλές όταν είχε μεγαλώσει» λένε όσοι τον ξέρουν καλά και πιστεύουν ότι κι αυτό τον βοήθησε να γράψει την ιστορία του.

Η αξέχαστη ημερομηνία

image

13 Μαΐου 2012

Το τι άνθρωπος ήταν ο καθένας, λένε, φαίνεται από το πόσοι θα πάνε στην κηδεία του. Και θα πάνε για να πουν "αντίο" και να τον τιμήσουν ή για κουτσομπολιό. Κάτι ανάλογο, σε ό,τι αφορά το κλίμα, μπορεί να ισχύει για τον ποδοσφαιριστή. Τυπικά, για τον Ντελ Πιέρο το τέλος ήρθε το 2014 στην Ινδία. Το θυμάται κανείς; Μάλλον όχι. Και σωστά δεν το θυμούνται, γιατί η τελευταία μέρα του ποδοσφαιριστή Ντελ Πιέρο ήταν η 13η Μαΐου 2012, στο Τορίνο, στο Juventus Stadium, στη φιέστα για το πρώτο πρωτάθλημα μετά το Calciopoli. Εκείνη την ημέρα η αντίθεση του άσπρου με το μαύρο, τα χρώματα της Γιούβε, ποτέ δεν αποτυπώθηκε τόσο πιστά, τόσο έντονα και τόσο αληθινά στην ψυχολογία των οπαδών της, των παικτών της, των ανθρώπων της. Η χαρά για ένα πρωτάθλημα που αναμενόταν πώς και πώς, κοντραρίστηκε όσο ποτέ με τη λύπη για την τελευταία εμφάνιση του Pinturicchio μπροστά στο κοινό του και το ψιλόβροχο που έπεφτε από νωρίς ήταν ό,τι πιο ταιριαστό με την ημέρα. Την ημέρα που όσοι ήταν στο γήπεδο -και πολύ περισσότεροι όσοι ήταν μπροστά στις τηλεοράσεις τους ή τους υπολογιστές τους- ήταν επί 14 λεπτά όρθιοι και χειροκροτούσαν κλαίγοντας, αποδίδοντας την τιμή που έπρεπε λέγοντας «αντίο» στον ποδοσφαιριστή. Στον καλλιτέχνη. Και αποφεύγοντας το κουτσομπολιό για το ποιος έφταιγε για αυτό το "αντίο" ή για το αν θα συνέχιζε και πού. Τελικά συνέχισε και αφού το έκανε, όταν ήρθε η ώρα και για το τυπικό τέλος, το έκανε αθόρυβα. Απολύτως. Το τι ποδοσφαιριστής υπήρξε ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, άλλωστε, φάνηκε στην "κηδεία" της 13ης Μαΐου 2012...