«Πάντα πίστευα ότι θα επέστρεφα στον Παναθηναϊκό»

-Πάμε να ξεκινήσουμε από τα παλιά τα χρόνια. Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Νίκαια. Πώς και αποφάσισες να ασχοληθείς με το μπάσκετ σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο μεσουρανούσε;

«Καταρχήν ξεκίνησα με κολύμπι. Η πρώτη μου εμπειρία με το κολύμπι ήταν στο κολυμβητήριο της Νίκαιας όταν με πέταξε μέσα στην πισίνα ο προπονητής σε ηλικίας 6 ετών και κόντεψα να πνιγώ. Ήπια νερό και αμέσως είπα, 'πάει αυτό δεν μου αρέσει'. Μετά πήγαμε στο ποδόσφαιρο όπου τα πράγματα εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ πιο απλά και αγνά. Τότε φτιάχναμε ομάδες στην γειτονιά. Η πάνω γειτονιά εναντίον της κάτω γειτονιάς και παίζαμε στους δρόμους.

Τότε η εμπειρία μου δεν ήταν και η καλύτερη γιατί χάναμε συνέχεια από την πάνω γειτονιά. 10-2, 10-3 (γέλια). Μάλιστα υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι όπου είχαμε φτιάξει τα γραφεία της ομάδας, φανέλες όπου βάζαμε τα νούμερα με μαύρη ταινία, σου μιλάω για... κανονική οργάνωση. Εγώ έπαιζα τερματοφύλακας. Μου άρεσε πάρα πολύ η συγκεκριμένη θέση, ενώ πηγαίναμε με την ομάδα που είχαμε φτιάξει στη Νίκαια και βλέπαμε τις προπονήσεις τις οποίες κάναμε και εμείς μετά.

Μάλιστα όταν κάναμε την πρώτη μας νίκη, τα πανηγύρια ήταν έξαλλα. Άλλωστε στην αντίπαλη ομάδα υπήρχαν μεγαλύτερα παιδιά ηλικιακά από εμάς, οπότε φαντάζεσαι πόσο πολύ την χαρήκαμε. Εκείνοι μας προκαλούσαν να ξαναπαίξουμε, αλλά εμείς δεν θέλαμε μετά τη νίκη που είχαμε κάνει. Με τα πολλά παίξαμε ξανά, κερδίσαμε 10-9 και εγώ είχα πιάσει πέναλτι στο 9-9! Σου μιλάω για μεγάλες στιγμές. Αφού να φανταστείς όταν παίζαμε στον δρόμο, τα αυτοκίνητα που περνούσαν τότε πολύ σπάνια, σταματούσαν και περίμεναν να τελειώσουμε».

-Και πώς και έφτασες στο μπάσκετ από τη στιγμή που σου άρεσε τόσο το ποδόσφαιρο;

«Τότε το καλοκαίρι είχαμε πάει διακοπές στις Σέρρες όπου είναι η καταγωγή μου. Χαθήκαμε με τα παιδιά και όταν επέστρεψα είδα που είχαν φτιάξει δύο μπάσκετες. Ε, είπα ότι ήθελα και εγώ και πήγα και γράφτηκα τον Σεπτέμβριο στον Ιωνικό Νικαίας. Φυσικά τότε κανείς δεν περίμενε την εξέλιξη. Ναι μεν ήμουν ένα ψηλό παιδί, αλλά όχι και από τα πολύ ψηλά στην ομάδα. Και έτσι ήταν η πρώτη μου επαφή με την πορτοκαλί μπάλα. Να σου πω την αλήθεια όπου και αν ήμουν, όπου και αν έπαιζα, ήθελα να ήμουν καλός.

Ήθελα να ξεχώριζα. Τότε με έβαζαν στους μεγαλύτερους και ήταν λογικό να μην βρισκόμουν στο ίδιο επίπεδο. Ήθελα να τα παρατήσω αλλά μου άρεσε. Όμως σιγά-σιγά άρχισε να φαινόταν ότι υπήρχε κάτι σε μένα. Από τα μίνι μέχρι παμπαίδες, παίδες, εφηβικό... Μάλιστα είχα παίξει και στην ανδρική ομάδα ως έφηβος! Εγώ τότε όλη μέρα ήμουν στο γήπεδο και έκαναν προπόνηση οι άνδρες με προπονητή τον Μπολάτογλου. Τότε κάποια στιγμή είχαν ξεμείνει από παίκτες, ενώ εγώ ήμουν 14 ετών και οι μεγάλοι είχαν πει στον coach 'ρε Θόδωρε φέρε τον μικρό να κάνει προπόνηση μαζί μας. Είναι καλός'.

Και κάπως έτσι μπήκα στο ανδρικό. Και αν αναλογιστείς ότι ήμουν σε όλα τα κλιμάκια, έκανα τη μία προπόνηση μετά την άλλη και έφευγα από το γήπεδο στις 12 το βράδυ. Και μάλιστα έπαιζα και στο σπίτι σε μια μπασκέτα που είχα! Και βλέπω τώρα τα παιδιά κουρασμένα με δυο ώρες προπόνηση και κουράζονται! Έχουν αλλάξει πολύ οι εποχές.»

-Δηλαδή στον άθλο του 1987 εσύ ήσουν έφηβος και ήδη έπαιζες μπάσκετ. Τον είχες δει τον τελικό; Θυμάσαι εικόνες από τότε;

«Στον τελικό ήμουν μέσα στο γήπεδο! Τότε είχαμε πάρει το πανελλήνιο Παίδων με τον Ιωνικό Νικαίας και ως δώρο μας είχαν πάει στον τελικό του Eurobasket. Όλη την ομάδα. Θυμάμαι τα πάντα, αλλά μου έχουν μείνει οι πανηγυρισμοί. Αυτός ο κόσμος στο ΣΕΦ. Συγκλονιστικός! Και τότε δεν είχαμε δει ποτέ τόσο κόσμο σε γήπεδο μπάσκετ...Καθόμασταν δίπλα στα δημοσιογραφικά και έφευγαν νερά, σαμπάνιες. Μοναδικές στιγμές πραγματικά. Ένα τεράστιο πάρτι! Μάλιστα προσπαθούσαμε να πάρουμε αυτόγραφα από παίκτες, αλλά δεν μπορούσαμε να τους πλησιάσουμε.»

Είχατε και έναν παραπάνω λόγο: Παναγιωτης Γιαννάκης λόγω Νίκαιας.

«100%. Δεν το συζητώ καν... Μάλιστα είχα πάρει αυτόγραφο από τον Γιαννάκη όταν ήταν στον Άρη. Όχι από την Εθνική.»

Εσύ που δεν είσαι παιδι του '87 αλλά παρόλα αυτά έπαιζες μπάσκετ, πώς φάνηκε στα ματια σου αυτη η ραγδαία εξέλιξη του αθλήματος;

«Απλά μετά γέμισε ο τόπος με παιδιά να παίζουν μπάσκετ. Ασχολήθηκε πολύ κόσμος. Βρέθηκαν και άνθρωποι να ασχοληθούν με το μπάσκετ και να επενδύουν σε ομάδες. Σε εμάς προσωπικά δεν άλλαξε κάτι...

Και δύο χρόνια αργότερα, όταν η Εθνική έπαιρνε μέρος στο Eurobasket του Ζαγκρεμπ, εσύ κατακτούσες χρυσό μετάλλιο με την Παίδων στην Γκουέντσα της Ισπανίας. Ήταν για σένα η μεγάλη ώθηση; Με Αστεριαδη, Γιωρα, Λογοθετη, Γεωργικοπουλο, Γκαγκαουδάκη, Πιαρα...

«Ναι πιστεύω ότι τότε έγινε η αρχή. Μάλιστα οι γονείς μας έτρεχαν πολύ τότε. Προπονήσεις, κλιμάκια, παντού! Τότε εγώ ήμουν 16-17 ετών και έπαιζα στην ανδρική ομάδα του Ιωνικού. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ήμουν πρώτος σκόρερ της ομάδας και πρώτος ριμπάουντερ της κατηγορίας. Και εδώ βλέπω να λένε ταλέντα τους 25χρονους. Ένα παιδί πρέπει να παίξει από 18 χρονών. Τότε είναι ταλέντο».

Τότε ήσουν λυκειόπαδο. Πώς σε αντιμετώπιζαν στο σχολείο; Σου έλεγαν διάφορα;

«Όταν είχαμε επιστρέψει από την Ισπανία και την κατάκτηση του χρυσού, με αντιμετώπιζαν σαν ήρωα! Αντί να μου βάλουν χέρι επειδή είχα καθυστερήσει στην έναρξη της χρονιάς, γνώριζα την αποθέωση. Δεν είχα καταλάβει το πόσο σημαντικό ήταν τότε αυτό που είχαμε πετύχει. Στο αεροδρόμιο είχε δημοσιογράφους, κάμερες, φωτογραφίες και έλεγα 'τι έγινε εδώ ρε παιδιά;' Τότε ήταν η επιβράβευση αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Απλά χαίρεσαι. Ούτε σκέφτεσαι ότι έγινες κάτι. Κοιτούσες την προπόνηση της επόμενης μέρας...

Μάλιστα και στο σχολείο που ήμουν, οι καθηγητές με μάζευαν από το διάλειμμα επειδή έπαιζα συνέχεια μπάσκετ. Όλα τα παιδιά στην τάξη και εγώ μόνος μου στην μπασκέτα με μια μπάλα στο χέρι. Βέβαια υπήρχε και κόντρα στο σχολείο, αφού υπήρχαν που έπαιζαν καλό μπάσκετ. Μάλιστα θυμάμαι παίζαμε στο Πολυκλαδικό του Πειραιά και έτρεχαν τα υπόλοιπα παιδιά να πιάσουν θέση σε κάτι σκαλοπατάκια για να μας δουν να παίζουμε. Το μπάσκετ ήταν τρόπος ζωής για μένα.»

Τότε ήταν που σκέφτηκες σοβαρά να ασχοληθείς με το μπάσκετ και επαγγελματικά;

«Όχι! Τότε εγώ ήθελα να γίνω πιλότος! Όμως λόγω ύψους δεν μπορούσα επειδή είχα ξεπεράσει το 1.98! Ε, από ένα σημείο και μετά είπα ότι έπρεπε να το δω πολύ πιο ζεστά το μπάσκετ. Στα 17 μου άρχισαν να ενδιαφέρονταν κάποιες ομάδες για μένα...»

-Φτάνουμε στο καλοκαίρι του 1991 με τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό. Θυμάσαι πώς έγινε το deal και αυτή η μετακίνηση;

«Εκτός του Παναθηναϊκού με ήθελαν επίσης ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ. Θυμάμαι τότε τις κόντρες Άρης-ΠΑΟΚ αλλά εγώ δεν είχα ταυτιστεί με κάποια ομάδα. Ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι με κάποια ομάδα. Οι φίλοι μου ήταν Ολυμπιακοί μιας και πήγαινα σχολείο στον Πειραιά, ενώ τα καλοκαίρια που πήγαινα στις Σέρρες, όλοι οι υπόλοιποι ήταν ΠΑΟΚ. Τότε είχε πάει ο Ιωαννίδης στον Ολυμπιακό με πρόεδρο τον Σωκράτη Κόκκαλη, στον ΠΑΟΚ ήταν πρόεδρος ο Βεζυρτζής, ενώ στον Παναθηναϊκό ο κύριος Παύλος. Αντίστοιχα προπονητής στον Ιωνικό ήταν ο Κόντος. Τότε ο Ιωαννίδης είχε φέρει τους Τόμιτς, Τάρλατς, Νάκιτς και ήταν να επιλέξει μεταξύ του Μπάμπη Παπαδάκη και εμένα. Και διάλεξε τον Παπαδάκη. Ο ΠΑΟΚ πίεζε πάρα πολύ, ο Παναθηναϊκός το ίδιο, αλλά ο Παναθηναϊκός είχε κάνει μια φοβερή πρόταση στον Ιωνικό...»

-Αν δεν κάνω λάθος 190 εκατομμύρια δραχμές τότε...

«Πολλά λεφτά. Πάρα πολλά λεφτά. Και το περίεργο ποιο είναι; Τότε ο κόσμος νόμιζε ότι είχα πάρει εγώ αυτά τα χρήματα! Μάλιστα ο Παναθηναϊκός είχε δώσει και παίκτες στον Ιωνικό. Το ενδιαφέρον ήταν τεράστιο και κάπως έτσι φτάσαμε στο deal. Τώρα δεν υπάρχουν τόσα πολλά χρήματα για νεαρούς παίκτες. Δεν δίνουν οι ομάδες αν και να σου πω την αλήθεια δεν υπάρχουν κιόλας τέτοιοι παίκτες. Τότε ήμουν 17-18 χρονών και έπαιζα πεντάδα στον Παναθηναϊκό. Μπορεί να γίνει αυτό πλέον; Γίνεται; Βέβαια τότε υπήρχαν και περισσότερες ευκαιρίες για τους Έλληνες επειδή υπήρχε μόνο ένας ξένος. Όμως ήμασταν και καλοί. Μάλιστα στη συνέχεια ήρθαν και οι ελληνοποιημένοι, οι ξένοι έγιναν δύο, αλλά συνέχισα να παίζω...»

-Πρώτη χρονιά στον Παναθηναϊκό... Τι θυμάσαι;

«Εκεί που έπαθα σοκ είναι όταν ήρθε ο φροντιστής ο Νάκος και μας είχε τα ρούχα έτοιμα. Και αναρωτιόμουν εγώ... 'και ρούχα και όλα στο χέρι;' Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Βέβαια το γήπεδο, ο Τάφος του Ινδού, ήταν τρομακτικό! Μάλιστα εντυπωσιάστηκα και από το γεγονός ότι είχαμε ξένο στην ομάδα, τον Αντόνιο Ντέιβις. Και έναν ακόμα για την Ευρώπη, τον Σκοτ Ροθ. Επίσης παίκτες ο Πεδουλάκης, ο Σκροπολίθας, ο Ανδρίτσος, τον οποίο έβλεπα στο Eurobasket. Βέβαια μας είχαν υποδεχθεί, εμένα τον Φράγκι, τον Μυριούνη πολύ ζεστά όλοι. Γενικά μας αντιμετώπισαν πάρα πολύ καλά, μας βοήθησαν, αλλά έβλεπαν ότι είχαμε και ταλέντο. Είχαμε τσαμπουκά. Βέβαια όταν ήταν να μας ρίξουν καρπαζιά, μας έριχναν. Όμως μας βοήθησαν οι μεγάλοι...»

-Ο Παναθηναϊκός όμως έμεινε εκτός Ευρώπης. Αυτός ήταν και ο λόγος που πείσμωσε ο Παύλος Γιαννακόπουλος και αποφάσισε να κάνει υπερομάδα την επόμενη σεζόν με Γκάλη, Βρανκοβιτς, Σοκ, Κόμαζετς και φυσικά και εσάς τους νέους;

«Είχαμε φύγει μάλιστα από τη Λεωφόρο και είχαμε μετακομίσει στη Γλυφάδα. Τόσο ο κύριος Παύλος, όσο και ολόκληρη η οικογένεια του Παναθηναϊκού ήθελε να είναι η ομάδα πρώτη. Παντού. Μας το έλεγαν από την πρώτη στιγμή. Εμείς τότε στο μυαλό μας είχαμε να παίξουμε. Δεν με ένοιαζε αν ήμουν μικρός. Ποιος ήταν μπροστά μου; Θα τον περνούσα, δεν με ενδιέφερε. Να είμαι καλύτερος από αυτόν, δεν έβλεπα ποιος ήταν στη θέση μου. Ήθελα να πάρω πρωταθλήματα και κύπελλα με τον Παναθηναϊκό. Τέλος. Ε, ξαφνικά ήρθε και ο Γκάλης και έπαθα σοκ!»

-Πώς ήταν η καθημερινότητά με τον Γκάλη; Εκεί που τον έβλεπες με δέος και τον θαύμαζες ως παίκτη να τον έχεις συνέχεια δίπλα σου και να σου δίνει και πάσες να σκοράρεις... Έχεις κρατήσει κάτι από αυτόν;

«Όταν με είχαν καλέσει για πρώτη φορά στην προετοιμασία της Εθνικής ανδρών ήταν και ο Γκάλης στην ομάδα. Και τότε, το να παίξεις στην Εθνική Ανδρών ήταν πολύ δύσκολο. Είχε παικταράδες! Θα σου πω ένα σκηνικό. Ήμουν στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου της Εθνικής και ρώτησα ποιο ήταν το δωμάτιό μου. Ξαφνικά έρχεται ο Γκάλης δίπλα μου. Εκεί... πάγωσα. Μου κόπηκαν τα πόδια! Και άκου να δεις τι έγινε. Είχε γίνει συνεννόηση να μου κάνουν πλάκα και ότι εγώ ήθελα το δωμάτιο του Γκάλη. Τότε ζήτησε ο Γκάλης το δωμάτιό του και του είπαν ότι το... έχει πάρει ο μικρός. Έμεινα! 'Εγώ το έχω πάρει;; Πήρα εγώ το δωμάτιο του κυρίου Γκάλη;' έλεγα με πανικό! Εννοείται φυσικά ότι τον έλεγα 'κύριο Γκάλη' τότε και όχι 'Νίκο'. Γυρίζω και του λέω 'κύριε Γκάλη, εγώ δεν ζήτησα το δωμάτιό σας'. Λογικά και εκείνος στο κόλπο: 'Ζήτησες εσύ μικρέ το δωμάτιο το δικό μου;' Ετρεμαν τα πόδια μου! Το σκηνικό αυτό κράτησε δυο-τρια λεπτά γιατί μετά κόντευα να λιποθυμήσω! Μετά ήρθε και ο Φάνης και μου είπε 'έλα μικρέ πλάκα σου κάναμε...'

-Το δέος αυτό για τον Γκάλη υπήρχε και μετά στην καθημερινότητά σας στον Παναθηναϊκό;

«Τα πράγματα ήταν διαφορετικά μετά. Πιο άνετα. Άλλωστε βρισκόμασταν μέσα στα ίδια αποδυτήρια, είχαμε τον ίδιο στόχο, καλή ομάδα ωστόσο ο σεβασμός ήταν τεράστιος. Όχι μόνο από εμάς προς τον Νίκο, αλλά και από τον Νίκο σε εμάς. Άλλωστε τότε βλέπαμε κάποιους ανθρώπους που ήταν οι καλύτεροι της Ευρώπης να δουλεύουν σκληρά και ξέραμε ότι εμείς έπρεπε να δουλέψουμε ακόμα περισσότερο. Και αυτό το έβλεπαν οι μεγαλύτεροι. Έβλεπαν την προσπάθειά μας. Όταν έβλεπες τον Γκάλη να δουλεύει έτσι, εμείς έπρεπε να πάμε στην προπόνηση μία ώρα νωρίτερα. Και αν ο Παβλίσεβιτς δεν ήταν και τόσο λάτρης της προπόνησης, ο Κώστας Πολίτης μας είχε... πεθάνει. Και φυσικά μας βγήκε σε καλό. Με Σισμανίδη γυμναστή μας είχε πεθάνει. Προπονήσεις συνέχεια. Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, συνέχεια. Μας είχε δουλέψει πολύ ο κόουτς τότε και καταλάβαμε καλά τι έπρεπε να κάνουμε για να βρεθούμε στο υψηλότερο επίπεδο.»

-Τότε ήταν που ο Παναθηναϊκός είχε αρχίσει να γιγαντώνεται εντός και εκτός των συνόρων;

«Βέβαια, δεν το συζητάω καν. Και Final 4 και κύπελλο και τελικούς. Μάλιστα τότε δεν είχαμε κατέβει στο 4ο ματς που είχε γίνει στο ΣΕΦ κατόπιν απόφασης του προέδρου, του κυρίου Παύλου. Μάλιστα είχε μπει στα αποδυτήρια και είχε ρωτήσει και τον Γκάλη. Εάν και εφόσον θα κατεβαίναμε στο ματς ή όχι. Γενικά το είχαν συζητήσει και οι μεγάλοι στα αποδυτήρια για το αν θα παίζαμε σε αυτό το ματς. Να σου πω κάτι. Τότε τα γεγονότα συνέβαιναν πολύ γρήγορα στον Παναθηναϊκό που είχε αρχίσει να μεγαλώνει ως ομάδα. Είχαμε μπει σε διαδικασία του πρωταθλητισμού και έπρεπε να κερδίζουμε τους πάντες. Από το 1992 και μετά ο Παναθηναϊκός έπρεπε να είναι παντού πρώτος!»

-Τελ Αβίβ και Σαραγόσα. Σε ποιο Final 4 θεωρείς ότι ο Παναθηναϊκός άξιζε κάτι καλύτερο...

«Στην θεωρία δεν μου αρέσει να λέω κάτι. Τουλάχιστον τώρα που τα σκέφτομαι. Τότε, όμως, πιστεύαμε ότι ήμασταν καλύτεροι στη Σαραγόσα. Μάλιστα είχαμε και τον τραυματισμό του Γιαννάκη. Θεωρούσαμε ότι ήμασταν καλύτεροι. Είχαμε νικήσει δύο φορές και τη Ρεάλ Μαδρίτης, σε Ισπανία και Γλυφάδα, αλλά όλα αυτά είναι θεωρητικά. Εγώ προσωπικά έλεγα τότε ότι μπορούσαμε εξίσου και τις δύο φορές. Μα, όταν πας σε ένα Final 4, πας για να το πάρεις...»

-Πώς έζησες την αντιπαλότητα που υπήρχε τότε μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού;

«Ήταν ασύλληπτη η κόντρα. Μεγάλη αντιπαλότητα. Πραγματικά σου μιλάω πολύ μεγάλη αντιπαλότητα. Θέλαμε να κερδίσουμε. Και οι μεν και οι δε. Βέβαια όλα αυτά στα μεταξύ μας παιχνίδια μόνο, αφού αυτή η αντιπαλότητα δεν έβγαινε ποτέ στην Εθνική ομάδα. Ποτέ δεν είπαμε τότε ότι 'ο Ολυμπιακός που παίρνει τα πρωταθλήματα' αλλά ούτε είπαν σε ματς μετά τα δύο σερί που κατακτήσαμε 'ο Παναθηναϊκός που παίρνει τα πρωταθλήματα'. Ποτέ δεν έγιναν αυτά τα πράγματα. Γελούσαμε και ήμασταν όλοι φίλοι. Σαν να γυρνούσε ο διακόπτης. Όμως μέσα στη σεζόν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Παρακαλούσε ο ένας να χάσει ο άλλος, με όποιον και αν έπαιζε. Ήταν απίστευτο αυτό που γινόταν...»

-Υπάρχει κάποιο σκηνικό που σου έχει μείνει έντονα από αυτήν την αντιπαλότητα; Σου έλεγαν τίποτα στο δρόμο;

«Ποιον δρόμο μου λες; Την εποχή που είχαμε προπονητή τον Παβλίσεβιτς, βλέπαμε πριν από ένα ματς με τον Ολυμπιακό βίντεο στη Γλυφάδα. Και ξαφνικά κάτι δεν δούλευε. Και μας λέει τότε ο προπονητής: 'Μάλλον θα ήρθαν Ολυμπιακοί και θα μας χάλασαν τις πρίζες! (Γέλια) Φαντάζομαι τα ίδια θα έχουν συμβεί και στον Ολυμπιακό. Αλλά μιας και είπες για τον δρόμο, όλοι μας σταματούσαν και μας έλεγαν: 'Κερδίστε τον Ολυμπιακό'. Δεν τους ένοιαζε τίποτε άλλο...»

-Σε ήττα από τον Ολυμπιακό τότε; Σου είχε συμβεί κάτι;

«Απλά εγώ πληγωνόμουν πολύ. Ειδικά όταν φτάναμε στους τελικούς και χάναμε το πρωτάθλημα. Ξέρεις, προσπαθείς, προσπαθείς και στο τέλος δεν τα καταφέρνεις. Πληγώνεσαι...»

-Είχατε απογοητευτεί τότε; Που φτάνατε στην πηγή στα μέσα της δεκαετίας του '90 αλλά δεν τα καταφέρνατε;

«Εμείς ήμασταν πολύ μικροί σε ηλικία και δεν μπορούσαμε να απογοητευτούμε. Είχαμε ωστόσο πολύ μεγάλο βάρος. Είχαμε ευθύνες για αυτήν την ομάδα και ήμασταν πολύ δεμένοι μαζί της. Φαντάσου πόσο μεγαλύτερο ήταν το βάρος για τα πρώτα ονόματα της ομάδας. Εμείς τότε είχαμε και την παιδικότητα. Θυμάμαι ο Στόικο στεναχωριόταν πιο πολύ και από εμάς τους Έλληνες. Ήταν και είναι Παναθηναϊκός! Όμως ο κόσμος μιλούσε με εμάς. Εμείς τα ακούγαμε. Ο πόνος της ήταν μεγάλος. Τεράστιος. Στεναχωριόμασταν πάρα πολύ...»

-Για να επιστρέψω λίγο στα Final 4, εσύ και ο Φράγκι, πίσω από τη μπασκέτα στο τελικό Ολυμπιακός-Μπανταλόνα και πανηγυρίζατε... Ακούστηκαν πολλά τότε, ενώ συζητιέται ακόμα και σήμερα.

«Τότε με το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον... Θα σου πω τι έγινε. Πράγματι ήμασταν μαζί με τον Φράγκι και βλέπαμε το ματς μαζί με τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Εκείνη τη στιγμή όταν βλέπεις μια ολόκληρη εξέδρα που ήταν δίπλα σου να πανηγυρίζει και είσαι εσύ όρθιος, ε, πανηγυρίζεις και εσύ. Από τη στιγμή που ήμασταν μέσα στους Παναθηναϊκούς και έρχονταν και σε αγκάλιαζαν και σε φιλούσαν, τι να έκανες; Θα σου πω και το άλλο.

Όταν πας στον μικρό τελικό υπάρχει τεράστια ειρωνεία από τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας. Έχουν έρθει να δουν τον τελικό και σε κοροϊδεύουν επί 40 λεπτά. Αυτά βέβαια είναι περασμένα τώρα... Σου ξαναλέω. Υπήρχε τεράστια κόντρα τότε. Δεν φαντάζεσαι την αντιπαλότητα. Και θεωρώ ότι στον ημιτελικό οι δύο ομάδες έδιναν τα πάντα και στο τέλος άδειαζαν τελείως. Είναι τυχαίο που και το 1996 και το 1997 που πήγε μία εκ των δύο στο τέλος πήρε το τρόπαιο; Δεν ξέρω αν θα το παίρναμε, αν πηγαίναμε εμείς στον τελικό... Για μένα το πιο δύσκολο Final 4 που πήρε ο Παναθηναϊκός ήταν αυτό στο Βερολίνο! Και κέρδισε τον Ολυμπιακό και πήρε το τρόπαιο απέναντι σε μια πολύ καλή ΤΣΣΚΑ.»

-Νίκος Οικονόμου, Φραγκίσκος Αλβέρτης. Οι διόσκουροι του Παναθηναϊκού εκείνη την εποχή. Ποια ήταν η σχέση μεταξύ σας;

«Πολύ καλή! Καταρχήν ήμασταν μαζί στο δωμάτιο. Τόσο στον Παναθηναϊκό όσο και στην Εθνική ομάδα. Πιο πολύ έβλεπα τον Φράγκι από τους δικούς μου. Βέβαια δεν κάναμε παρέα έξω γιατί πραγματικά ήμασταν όλη την ώρα μαζί. Ξενοδοχείο την Παρασκευή για το ματς του Σαββάτου, έπειτα Τετάρτη-Πέμπτη παίζαμε EuroLeague οπότε πάλι ξενοδοχείο. Γυρίζαμε, πάλι ξενοδοχείο την Παρασκευή. Ήμασταν πρωί-βράδυ μαζί. Συνέχεια. Και ο Φράγκι έμεινε Γλυφάδα, εγώ Μελίσσια. Όταν παίζαμε στη Γλυφάδα ήταν η καλύτερή του. Μετά που ήρθαμε στο ΟΑΚΑ και δεν υπήρχε Αττική Οδός ακόμα, έκανε δύο ώρες να έρθει. Οπότε που χρόνος να βγούμε και μαζί; Όμως όταν συναντάς κάποιους ανθρώπους που έχει περάσεις πολλά μαζί τους, ασχέτως αν έχεις καιρό να τους δεις, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Για παράδειγμα είχαμε βρεθεί προ καιρού, αφού είχαμε σταματήσει και οι δύο το μπάσκετ και μου είπε: 'Ρε Νίκο, ακόμα την ίδια κολόνια φοράς;' Φαντάσου πόσα χρόνια ήμασταν μαζί και το θυμόταν. Ξέρω όλα τα χούγια του, ξέρει όλα τα χούγια μου, ξέρει τα πάντα...»

-Να σε πάω στο Παρίσι και στο πρώτο ευρωπαϊκό. Ήταν θεωρείς το αποκορύφωμα της καριέρας σας; Αυτό που θέλατε πάντα και τόσο πολύ;

«Εγώ προσωπικά ήθελα πρώτα απ' όλα το πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Εντάξει σίγουρα το καταχαρήκαμε τότε, αλλά εγώ ήθελα το πρωτάθλημα. Βέβαια τώρα καταλαβαίνουμε τι πετύχαμε τότε. Ακόμα και τώρα μας παίρνουν τηλέφωνο από τα ραδιόφωνα ή τα sites και τις εφημερίδες για να μιλήσουμε για κάτι που κάναμε πριν από 23 χρόνια. Να σου πω την αλήθεια για τα περισσότερα παιδιά ίσχυε ότι ήθελαν το πρωτάθλημα. Δεν το συζητώ ότι ήταν τεράστια η επιτυχία, αλλά μετά ήρθαμε στους τελικούς και χάσαμε με 35 πόντους διαφορά στο 5ο ματς από τον Ολυμπιακό. Δηλαδή, ποιο ευρωπαϊκό; Τότε είχαν συμβεί πολλές καταστάσεις στον Παναθηναϊκό οι οποίες θα μείνουν για πάντα μέσα στην ομάδα. Και δεν πρόκειται να βγουν ποτέ προς τα έξω...»

-Άρα δεν θα σου βγάλω λέξη για το τι είχε συμβεί;

«Α, σώθηκες τώρα. Ποτέ! Θα μείνουν όλα μέσα στην ομάδα...»

-Το περασμένο καλοκαίρι και πιο συγκεκριμένα το 1995, μαθαίνεις ότι κλείνει ο Ντομινίκ στον Παναθηναϊκό. Ποια ήταν η αντίδρασή σου τότε;

«Καλά, δεν το πιστεύαμε! Όταν έχεις Γκάλη, Γιαννάκη, Στόικο, Κόμαζετς, Βολκόφ, Ζάρκο, για εμάς ήταν κάτι το αδιανόητο. Φαντάσου όταν ακούσαμε για τον Ντομινίκ! Ήταν κάτι το απίστευτο... Βέβαια εμείς είχαμε ζήσει και μια περίεργη κατάσταση στον Παναθηναϊκό το 1993. Τότε που ήταν να έρθει ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Όλοι ξέραμε ότι θα έρθει. Ο Βράνκοβιτς μας έλεγε ότι ήταν τελειωμένο. Είχε κλείσει και ερχόταν. Φαντάζεσαι τι ομάδα θα είχαμε φτιάξει τότε αν δεν είχε συμβεί το μοιραίο στον Ντράζεν; Με Πέτροβιτς και Γκάλη; Και τότε είχαμε μείνει με ανοικτό το στόμα!»

-Και έρχεται ο Ντομινίκ στα αποδυτήρια και τον βλέπεις για πρώτη φορά...

«Ε, πραγματικά δεν το πιστεύαμε. Ένας τόσο μεγάλος παίκτης, δίπλα μας.»

-Είχες παρατηρήσει να έχει κάποια ειδική διαχείριση;

«Θα σου πω το εξής. Τόσο ο κύριος Παύλος, όσο ο κύριος Θανάσης και ο κύριος Κώστας, ήταν πάντα δίπλα μας. Σε όλους τους παίκτες. Αγαπούσαν όλους όσους ήταν στην ομάδα και φορούσαν τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Και να σου πω την αλήθεια, εμάς τους Έλληνες και τους πιτσιρικάδες, μας αγαπούσαν ακόμα περισσότερο. Μπορεί να μην παίρναμε τα ίδια χρήματα με εκείνους, αλλά πραγματικά μας αγαπούσαν πάρα πολύ. Το νιώθαμε! Ήμασταν τα παιδιά τους. Βρισκόμασταν στην ομάδα από το ξεκίνημα αυτής της αυτοκρατορίας. Και τα περάσαμε όλα. Ο Παναθηναϊκός δεν ξεκίνησε να έχει επιτυχίες και να παίρνει πρωταθλήματα. Και εγώ και ο Φράγκι και ο Χρήστος (σ.σ. Μυριούνης) και ο Γεωργικόπουλος, πονούσαμε πολύ τον Παναθηναϊκό και μπαίναμε στα δωμάτια και κλαίγαμε όταν χάναμε. Και ντρεπόμασταν να βγούμε έξω όταν χάναμε. Οι ξένοι έπαιρναν τα συμβόλαια και έφευγαν. Κάποιοι όμως έμεναν, ανάμεσά τους και ο Βράνκοβιτς για τον οποίο όπως σου είπα είναι Παναθηναϊκός. Αυτός και αν αγαπούσε την ομάδα. Είχε την ίδια αντίδραση με εμάς και γι' αυτό αγαπήθηκε τόσο από τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Έκλαιγε και εκείνος μαζί μας!»

-Από το Παρίσι τι έχεις να θυμάσαι με νοσταλγία και πολύ έντονα;

«Όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και ήμασταν μαζί με τον Φράγκι στο δωμάτιο, πραγματικά δεν πιστεύαμε τι είχε συμβεί. Και συζητούσαμε από το πως πήγαμε στον Ταφο του Ινδού, πήγαμε στην Γλυφάδα και φτάσαμε να κατακτήσουμε το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή. Όμως την επόμενη μέρα είχαμε προπόνηση πάλι. Μπορεί εσείς να τα μεγαλοποιούσατε όλα, αλλά για μας ήταν η δουλειά μας. Δηλαδή και εσύ δεν θα κάνεις μια δημοσιογραφική επιτυχία; Την επόμενη μέρα δεν θα πας στο γραφείο σου; Ετσι ακριβώς ήταν και για μας! Σίγουρα ανέβηκε πολύ ο πήχης, αλλά ήταν κάτι το λογικό να συμβεί... Αν είχε μείνει και ο Ντομινίκ τότε, σίγουρα θα είχαμε καλύτερη τύχη στο πρωτάθλημα...»

-Τελευταια επίθεση στο παρκέ εσύ ο Γιαννάκης, ο Κόρφας, ο Ντομινίκ και ο Βρανκοβιτς. Φεύγει ο Μοντέρο στον αιφνιδιασμό και εσύ είσαι σαστισμένος και παρακολουθεις. Σκέψεις που πέρασαν τότε...

«Πραγματικά δεν κατάλαβα πώς έφτασε ο Βράνκοβιτς εκεί! Ξεκίνησε πίσω από εμάς το σπριντ, πέφτει ο Τζόνι κάτω και λέω... 'πάει, σκόνταψε'. Τελικά πήδηξε πάνω από τον Κόρφα και εμείς ήμασταν όλοι παγωμένοι. Δεν κουνιέται κανείς! Και είδαμε έναν Βράνκοβιτς να κάνει αυτήν την εντυπωσιακή τάπα. Βέβαια το χρονόμετρο είχε σταματήσει και θεωρήσαμε ότι σταμάτησε και το ματς και ότι η Μπαρτσελόνα θα έκανε επαναφορά από την τελικη γραμμή. Όμως συνέχισε κανονικά! Όταν όμως είδαμε τον Στόικο να κάνει αυτούς τους δρασκελισμούς για να φτάσει τον Μοντέρο, αμέσως ξεκινήσαμε και εμείς να τρέχουμε. Και σε ένα δευτερόλεπτο φτάσαμε στην άμυνα. Μετά το μπλοκ, ο Γκαλιλέα προσπάθησε να κάνει διείσδυση, έχασε τη μπάλα και ξαφνικά βρέθηκε στα χέρια μου! Και άρχισα να τρέχω!»

-Πες μου ότι έχεις κρατήσει αυτή τη μπάλα...

«Όχι. Η μπάλα που έχω κρατήσει είναι από το πρωτάθλημα του '98. Το πρώτο πρωτάθλημα που πήραμε. Σου είπα. Πρωτάθλημα θέλαμε να πάρουμε! (Γέλια)»

-Μέτα επιστρέφετε στην Ελλάδα για το πρωτάθλημα και τελειώνετε τη σεζόν με το βαρύ 73-38 στον 5ο τελικό. Ήταν ικανή αυτή η ήττα ικανή να ξεχάσετε το ευρωπαϊκό στο Παρίσι;

«Ύστερα από κάθε ήττα μπορεί να ξεχάσεις τα πάντα. Στον Παναθηναϊκό υπάρχει μόνο η νίκη. Και μόνο αυτή! Η λέξη ήττα δεν υπάρχει. Δεν επιτρέπεται να χάνεις από κανέναν. Πολλώ δε μάλλον όταν χάνεις έναν τελικό πρωταθλήματος με αυτόν τον τρόπο. Πραγματικά ντρεπόμασταν μετά από αυτήν την ήττα. Μάλιστα ο Μάλκοβιτς μας έλεγε: 'Εγώ θα φύγω κάποια στιγμή, αλλά εσείς θα κουβαλάτε πάντα αυτό το αποτέλεσμα στις πλάτες σας'. Ήθελε να μας τονίσει το πόσο άσχημο ήταν αυτό που συνέβη που θα μας ακολουθεί για πάντα... Κι όντως. Ακόμα υπάρχει και το συζητούν. Μάλιστα πριν από 10 χρόνια περίπου, σε ματς Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, κέρδιζε ο Παναθηναϊκός με 30 πόντους διαφορά κάποια στιγμή και κυνηγούσαν το +35. Γινόταν σκοτωμός! Ε, φαντάζομαι ο Φράγκι θα το ήθελε πάρα πολύ τότε...»

-Την αμέσως επόμενη χρονια και μετά την υπόθεση Μποσμαν. Άνοιξαν τα σύνορα και βρέθηκαν 6-7 ξένοι στον Παναθηναϊκό. Ηταν η χειρότερη σεζόν που έζησες; Η πιο περίεργη...

«Πράγματι ήταν η πιο περίεργη. Οι Έλληνες που μείναμε τότε στον Παναθηναϊκό, ήμασταν οι... ξένοι της ομάδας. Δεν ξέρω γιατί έγινε όλο αυτό το πράγμα και δέχθηκαν να γίνει αυτή η κατάσταση. Αισθανόμασταν ξένοι στην Ελλάδα. Και θυμάμαι τότε άκουγες όλες τις γλώσσες. Αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά, χαμός γινόταν στα αποδυτήρια. Πάντως για να τα λέμε όλα, ο Ντινκινς ήταν παικταράς. Αν είχαμε έναν καλό ψηλό θα πηγαίναμε καλά. Παίζαμε θυμάμαι με τον Φεράν, τον Αμίτσι, ενώ ήρθε ο Νουόσου και ο Έιβεντ! Ο Σάλεϊ ήταν καλός παίκτης αλλά ήταν στον κόσμο του. Πραγματικά απορούσαμε πώς ήρθαν αυτοί οι ξένοι στον Παναθηναϊκό. Πάντα σε σύγκριση με αυτούς που είχαμε. Όμως ο Μπάιρον όπως σου είπα ήταν παικτάρα! Μάλιστα είχε ακουστεί τότε ότι θα έρθει ο Σάβιτς στην ομάδα, αλλά τελικά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ...»

-Και το 1997 αμέσως έσπευσε ο Παναθηναϊκός να διορθώσει τα λάθη του και να μπει σε μια νέα πορεία, έχοντας τον Σούμποτιτς στον πάγκο και ξένους Ρατζα, Σκοτ. Και εσύ έπαιζες το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας σου... Τότε κατέκτησες και το πρώτο σου πρωτάθλημα...

«Από την προηγούμενη ομάδα είχε μείνει ο Φεράν, όπως και ο Κοχ ο οποίος για να είμαστε σωστοί, ήταν από τους καλούς κοινοτικούς που είχε έρθει στον Παναθηναϊκό. Επίσης ήρθε και ο Φάνης. Μην το ξεχνάμε. Πιστεύω σαν τους Χριστοδούλου και Ζάρκο, δεν υπάρχουν παιδιά. Φοβεροί άνθρωποι. Και όπως είπες είχαμε επίσης τον Σκοτ και τον Ράτζα. Τον Σκοτ. Παίκτη που είχε σαρώσει τα πρωταθλήματα του ΝΒΑ με τους μεγάλους Λέικερς. Κάπως έτσι φτάσαμε επιτέλους στο πολυπόθητο πρωτάθλημα το οποίο και είχαμε πανηγυρίσει πολύ».

-Και φτάνουμε στη σεζόν 1998-99... Τότε που έληγε το συμβόλαιο σου... Τι περίμενες; Κάποια διαφορετική προσφορά;

«Διαφορετικά μυαλά τότε. Είχαν γίνει λάθη και από τις δύο πλευρές. Ήταν μια δύσκολη φάση τότε με όλα όσα είχαν δημιουργηθεί. Καλό θα ήταν να μην συζητάμε πράγματα, τα οποία ενδεχομένως να είναι δυσάρεστα για ανθρώπους που δεν βρίσκονται τώρα στην ζωή. Το σίγουρο είναι ένα: Όταν έφυγα από τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1999, είχα σκοπό να επιστρέψω. Δεν έφυγα ποτέ για να μην ξαναγυρίσω. Δικό μου λάθος τότε με τον μάνατζερ; Λάθος της διοίκησης; Όμως για να φύγω έγιναν λάθη. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να φύγω...»

-Φυσικά έχει μείνει στην ιστορία το κρίσιμο τρίποντο στο ΣΕΦ που είχες πανηγυρίσει έξαλλα και με τα δάχτυλα σου έκανες τη κίνηση «να το θυμάστε...» Είχες προαποφασίσει τότε την αποχώρηση; -

«Όχι. Δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Να σου πω κάτι άλλο. Εγώ δεν είχα δει μια συνέντευξη που είχε δώσει ο κύριος Παύλος και την είδα τώρα, λίγο μετά τον θάνατό του. Από τα 37 λεπτά που είναι η συνέντευξη στον Λάμπη Ταγματάρχη, τα 10-15 μιλάει για μένα. Εγώ δεν την είχα δει ποτέ. Από κάποια πράγματα που έλεγε τότε για μένα, είχε απόλυτο δίκιο. Από την άλλη, ό,τι έγινε, έγινε. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, σίγουρα θα χειριζόμουν κάποιες καταστάσεις πολύ διαφορετικά.»

-Πάντως η κίνησή σου ακόμα μνημονεύεται...

«Ε, δεν τους έχει μείνει το πρωτάθλημα; Δεν το θυμούνται; Ήμουν σίγουρος ότι θα μείνει αυτό χαραγμένο στο μυαλό τους...»

-Θα μείνει χαραγμένο το πρωτάθλημα ή εσύ;

«Και τα δύο... Εμένα με είχε το γεγονός ότι θα μπορούσαμε να είχαμε ανανεώσει το συμβόλαιο από τα Χριστούγεννα. Πριν τελειώσει το συμβόλαιό μου. Να μην φτάναμε στο καλοκαίρι, δεν υπήρχε κανένας λόγος. Τουλάχιστον, εμείς. Οι Έλληνες. Όμως η διοίκηση θεωρούσε τότε ότι αν το έκανε με εμάς, θα έπρεπε να το κάνει και με τους άλλους. Τον Ράτζα, τον Μποντίρογκα κ.ο.κ. Όμως εμείς ήμασταν τα δικά τους παιδιά. Σου ξαναλέω. Όλο αυτό ήταν λάθος και από τις δύο πλευρές και σίγουρα θα μπορούσαμε να το χειριστούμε διαφορετικά. Θες να πάρω εγώ το μεγαλύτερο λάθος; Το παίρνω εγώ...»

-Στον Παναθηναϊκό συνεργάστηκες με Παβλίσεβιτς, Πολίτη, Κιουμουρτζόγλου, Μάλκοβιτς, Σούμποτιτς... Θέλω κάτι για καθέναν από αυτούς...

«Για τον Παβλίσεβιτς δεν έχω να πω κάτι και δεν θέλω να πω κάτι. Καλύτερα να τα ξεχάσω... Για τον Κώστα Πολίτη ήταν άνθρωπος που μας βοήθησε πάρα πολύ. Πραγματικά πάρα πολύ. Όποτε τον έβλεπα του έλεγα ένα τεράστιο ευχαριστώ γιατί μας έμαθε να δουλεύουμε πάρα πολύ σκληρά. Ο Κιουμουρτζόγλου έμεινε 8 μήνες και θεωρώ ότι η δουλειά που είχαμε κάνει με τον Πολίτη βγήκε στον Ευθύμη. Αυτό που μας είχε δουλέψει ο coach βγήκε.

Άλλωστε είναι δύσκολο σε ένα τόσο μικρό διάστημα να βάλεις πράγματα και να δουλέψεις μεσούσης της σεζόν. Θυμάμαι ο Κιουμουρτζόγλου δεν με ξεκινούσε ποτέ πεντάδα. Ποτέ όμως! Έμπαινα πάντα στην θέση του Πετσάρσκι. Θυμάμαι η μοναδική φορά που με ξεκίνησε πεντάδα ήταν ο 5ος τελικός στο ΣΕΦ το 1995. Δεν είχα παίξει καθόλου καλά. Βγήκα έξω από τα νερά μου. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως βρήκα ρυθμό και έβαλα δύο τρίποντα. Μάλιστα στο ματς που είχε προηγηθεί στη Γλυφάδα είχα κάνει επίσης πολύ καλό ματς. Πάντως όπως είχα όντως συνηθίσει να παίζω διαφορετικά. Σίγουρα ο Ευθύμης είχε κάποιες πιο καινούργιες ιδέες για το μπάσκετ, πιο αμερικάνικες.

Με τον Μάλκοβιτς ένιωσα να έχω μεγάλη ελευθερία. Μου την είχε δώσει. Με πίστευε πολύ. Και εμένα και τον Φράγκι. Βέβαια αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τι μεσολάβησε και την δεύτερη χρονιά έγινε ό,τι έγινε! Με όλη αυτήν την κατάσταση. Βέβαια ο Μπόζα δεν είχε αυτό στο μυαλό του. Κάτι άλλο σκεφτόταν και κάτι άλλο ήθελε. Μετά με τον Λευτέρη... Ο Σούμποτιτς ήταν ο άνθρωπος που είχε παίξει και μπάσκετ. Και είχε την ψυχολογία του παίκτη για να διαχειριστεί καταστάσεις και να βγάλουμε το ταλέντο μας. Άλλωστε το μπάσκετ προχωρούσε και άλλαζε συνέχεια. Και τότε μας είχε πιέσει να δουλεύουμε περισσότερο, να πηγαίνουμε και το πρωί στην προπόνηση.

Πάντως εκεί που μας είχε βοηθήσει περισσότερο ήταν το ψυχολογικό κομμάτι ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε επιτέλους αυτό το πρωτάθλημα. Και περάσαμε τότε δύσκολες καταστάσεις, ειδικά μετά τον αποκλεισμό από την Ολίμπια Μιλάνο, το γεγονός ότι είχαμε χάσει το πλεονέκτημα της έδρας από τον Ολυμπιακό, γενικά τα είχε χειριστεί όλα τέλεια ο Λευτέρης. Αν ένας προπονητής δεν μπορούσε να τα χειριστεί σωστά, μπορεί να έσκαγε ατομική βόμβα! Και έτσι η ομάδα μπόρεσε να κατακτήσει πρωτάθλημα...»

-Ποια ομάδα του ΠΑΟ θεωρείς ότι ήταν η καλύτερη απ' ολες όσες βρέθηκες;

«Όλες! Πραγματικά δεν μπορώ να επιλέξω... Και με τον Ντομινίκ και με τον Ράτζα... Όχι, δεν γίνεται να πω κάποια...»

-Οικογένεια Γιαννακόπουλων. Τι έχεις να θυμάσαι ;

«Οι άνθρωποι είναι τεράστιες προσωπικότητες. Όλη η οικογένεια. Τρελή η αγάπη για τον Παναθηναϊκό! Δεν τους απασχολούσε ποτέ το οικονομικό κομμάτι. Μόνο να κερδίζει η ομάδα. Να είναι πρώτη παντού. Και ο κύριος Παύλος και ο κύριος Θανάσης και ο κύριος Κώστας και ο κύριος Στεφάνου, απίστευτοι άνθρωποι. Ζήσαμε υπέροχες στιγμές...»

-Το γεγονός ότι πήγες στον Ολυμπιακό, θεωρείς ότι είναι ο λόγος που δεν έχεις κληθεί για κάποια βράβευση για τα οκτώ χρόνια που έμεινες στην ομάδα;

«Ο μοναδικός λόγος! Σίγουρα!»

-ΟΑΚΑ δεν πας, ε;

«Όχι».

-Σκέφτεσαι πιθανές αντιδράσεις ή θεωρείς ότι έχει περάσει τόσο πολύ καιρός που όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν;

«Το έχω σκεφτεί.. Όμως είναι και αυτό που λες. Έχουν περάσει και τόσα χρόνια από τότε. Παρόλα αυτά δεν νομίζω να έχει παραγραφεί αυτό που είχε γίνει... Δεν πίστευε ο κόσμος του Παναθηναϊκού ότι θα έφευγα από την ομάδα και θα πήγαινα στον Ολυμπιακό...»

-Θεωρείς ότι οι φίλοι του Παναθηναϊκού δεν στο έχουν συγχωρέσει;

«Καλά κάποιοι δεν με ξέρουν καν! Απλά λένε ότι 'αυτός πήγε κάποτε στον Ολυμπιακό'. Κάποιοι που με βλέπουν ακόμα και τώρα στον δρόμο, πάντα θα μου πουν 'σε ευχαριστούμε Νίκο', αλλά γνωρίζω ότι μέσα τους είναι ενοχλημένοι ακόμα. Για όλους ήταν περίεργο αυτό που συνέβη. Και εγώ όταν πήγα στον Ολυμπιακό, δεν πήγα για να κάτσω έναν χρόνο. Όμως και εκεί οι συγκυρίες δεν ήταν σωστές...»

-Θα προσπεράσω την Κίντερ και θα την βάλω μετά στην κουβέντα. Το 2000, λοιπόν, αποφασίζεις να πας στον Ολυμπιακό... Τι είχε γίνει τότε; Είχες κάνει κάποια κουβέντα με τον Παναθηναϊκό;

«Όχι, τίποτα. Μου είχαν πει ότι η πόρτα του Παναθηναϊκού ήταν κλειστή για μένα. Ο κύριος Παύλος ήταν ανένδοτος. Και αυτό διότι δεν ήθελε να φύγω τότε από την ομάδα. Ενώ ο κύριος Θανάσης και ο κύριος Κώστας ήθελαν να γυρίσω μετά την Ιταλία. Το είχε πάρει προσωπικά το όλο θέμα. Μάλιστα και ο Ομπράντοβιτς με ήθελε...»

-Και πώς κατέληξες στον Ολυμπιακό;

«Εξωτερικό δεν μπορούσα να πάω. Έπρεπε να βγάλω Ι5 στον στρατό επειδή δεν είχα άλλη αναβολή. Ξέρεις, το χαρτί του τρελού. Όμως δεν ήθελα να κάνω αυτό το πράγμα. Υπήρχε ο ΠΑΟΚ. Εποχή Μπατατούδη. Αλλά ύστερα αυτά που άκουσα και έμαθα, δεν ήθελα να πάω. Μάλιστα ο Μπατατούδης μου έλεγε 'θα πάρουμε λίαρ τζετ και θα πηγαίνουμε στις αποστολές'. Και ακόμα τα παιδιά κλαίνε τα λεφτά τους. Σίγουρα με τον Ολυμπιακό υπήρχε η κόντρα, αλλά το δρομολόγιο το είχαν κάνει επίσης και άλλοι παίκτες. Όπως ο Ζάρκο, έστω και αντίθετα. Ήθελα να πάω και να μείνω...»

-Είχες κάποια ακραία περιστατικά μίσους ή τραμπουκισμού όταν πήγες στον Ολυμπιακό ή κατά τη διάρκεια της παρουσίας σου εκεί;

«Με τον Ολυμπιακό δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Τότε ο πρόεδρος, ο κύριος Κόκκαλης, είχε πει ότι 'πήραμε από τον Παναθηναϊκό τον καλύτερο Έλληνα που πιστεύαμε'. Τότε το περίεργο ηταν ότι μέχρι πρότινος... σκοτωνόμασταν με αυτούς τους παίκτες για το πρωτάθλημα. Και τώρα ήμασταν συμπαίκτες. Τότε όλοι νόμιζαν ότι είχα τατουάζ ένα τριφύλλι. Πάμε λοιπόν στην πρώτη προπόνηση και μπαίνουμε στα αποδυτήρια να αλλάξουμε ρούχα. Και βλέπω μέσα ανθρώπους από την Θύρα 7. Τότε ρώτησα τον Τόμιτς για ποιον λόγο ήταν ολοι αυτοί μέσα. Ε, τότε μου είπε ο Μίλαν ότι περίμεναν να δω αν έχω το τατουάζ: 'Πες το ρε Μίλαν τόση ώρα... Νόμιζα ότι θα μας την έπεφταν' γυρίζω και του λέω. Το τατουάζ που είχα ήταν ένας πάνθηρας. Τριφύλλι φυσικά δεν είχα ποτέ. Αν και θεωρώ πώς αν είχα τέτοιο τατουάζ, δεν θα το δεχόντουσαν ποτέ!»

-Στον Ολυμπιακό πώς ηταν η σεζόν; Τι έχεις να θυμάσαι από τότε;

«Μέτρια... Είχα ξεκινήσει καλά αλλά μετά έπαθα ένα διάστρεμμα. Μου είχαν πει να κάνω χειρουργείο. Δεν έκανα. Και αντί να γυρίσω σε τρεις μήνες που μου είχαν πει, γύρισα σε έναν. Παίζαμε καλό μπάσκετ με Ζούρο προπονητή. Εγώ ωστόσο έπρεπε να παρουσιαστώ στο Ναυτικό τον Ιανουάριο του 2001 και γι' αυτόν τον λόγο δεν μπόρεσα να πάω σε άλλη ομάδα στο εξωτερικό. Παρόλα αυτά η χρονιά δεν κύλησε καλά. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά ύστερα από κάποιους λάθος χειρισμούς, δεν έμεινα στην ομάδα. Αν και όπως σου είπα, είχα πάει για να μείνω...»

-Την επιστροφή στο ΟΑΚΑ τη θυμάσαι; Μόνο 13 λεπτά και 4 πόντοι με 1/3 σουτ. Πώς σε είχαν υποδεχθεί;

«Πάλι καλά που έβαλα και 4 πόντους. Περίμενα ότι θα με έβριζε όλο το γήπεδο. Δεν χρειάστηκε να κάνω κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία. Απλά εγώ δεν ήμουν καλά αγωνιστικά. Αν ήμουν καλά δεν θα είχα πρόβλημα. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο ήταν ότι έκαιγαν φανέλες και μου πετούσαν ψεύτικα χρήματα. Αυτό μου έχε αποτυπωθεί πολύ έντονα...»

-Κεφάλαια Κίντερ, Μπαρτσελόνα, Ντιναμό Μόσχας. Τι έχεις να θυμάσαι για καθεμία από αυτές τις ομάδες και τις περιόδους της καριέρας σου;

«Η πρώτη μου εμπειρία ήταν στην Κίντερ. Πολύ δύσκολη η προσαρμογή εκεί. Πραγματικά πολύ δύσκολη γιατί για πρώτη φορά έβγαινα από την Ελλάδα για να παίξω κάπου αλλού. Εμπειρία μεγάλη... Εκείνη τη χρονιά θυμάμαι είχαμε πολλούς τραυματισμούς. Και ο Ντανίλοβιτς και ο Ριγκοντό και ο Μπονόρα. Παίξαμε τελικό Σαπόρτα με την ΑΕΚ αλλά χάσαμε το κύπελλο. Βέβαια είναι από τα ματς που λες, 'εντάξει, τουλάχιστον το πήρε ελληνική ομάδα'. Θυμάμαι είχα παίξει καλά σε εκείνο το ματς, αλλά για κάποιον λόγο ο Μεσίνα με είχε στον πάγκο στα τελευταία επτά-οκτώ λεπτά. Πολύ δύσκολος άνθρωπος ως προς την συμπεριφορά. Και εμείς είχαμε τα πάνω μας και τα κάτω μας... Ο Ντανίλοβιτς ήταν η μεγαλύτερη βεντέτα που έχω συναντήσει. Απ' όλες τις απόψεις. Για παράδειγμα ο Γκάλης, δεν αισθάνθηκα ποτέ οτι ήταν βεντέτα. Ο Σάσα κυκλοφορούσε πάντα με τον bodyguard και με Porsche με Miami πινακίδες...Προχωρούσε και είχε δύο φουσκωτούς δίπλα του. Μεγάλος σταρ!»

-Με εσένα πως τα πήγαινε;

«Εμένα δεν μου έλεγε κάτι. Και αυτό διότι μια φορά είχαμε έρθει σε μια ρήξη. Ξέρεις, από τη στιγμή που είχα στο παρελθόν συμπαίκτες τόσους παικταράδες, δεν μου έλεγε κάτι το ύφος του και η συμπεριφορά του. Βέβαια δεν του μίλαγε κανείς. Δεν τολμούσε άνθρωπος! Εμείς πάντως τα είχαμε σπάσει για 1-2 μήνες για ένα περιστατικό μέσα σε ένα ματς. Να σου πω τι ακολούθησε; Μετά γίναμε καλοί φίλοι! Γιατί κάποιος είχε τολμήσει να του πει κάτι. Οι άλλοι δεν μιλούσαν ποτέ...»

-Μετά Μπαρτσελόνα...

«Ναι μαζί με τον Ευθύμη (σ.σ. Ρεντζιά). Άρχοντας της Βαρκελώνης. Τον αγαπούσαν πάρα πολύ και εμένα με είχε βοηθήσει πάρα πολύ. Δεν το συζητάμε, τεράστιο club ήταν απίστευτο αυτό που έζησα εκεί. Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις και να αισθανθείς τι γίνεται. Μόνο και μόνο που μπαίνεις στο μουσείο της Μπαρτσελόνα, παθαίνεις δέος. Νιώθεις ρίγος. Στο μεταξύ ο Ρεντζιάς τους ήξερε όλους. Τον Κλάιφερτ, γενικά τους ποδοσφαιριστές. Πέντε χρόνια ήταν το σπίτι του εκεί, οπότε ήταν και λογικό. Στο αγωνιστικό κομμάτι, εμένα μου άρεσε πολύ ο Ρενέσες. Για την ακρίβεια ήξερε να φερθεί στους παίκτες, ο τρόπος προπόνησης ήταν πολύ καλός, η συμπεριφορά του, τα πάντα. Κύριος με τα όλα του... Ήμασταν τότε με Ναβάρο, Μαρκ Γκασόλ, Ναβάρο, Καρνισόβας, Ντε Λα Φουέντε, Σάρας, Ντουένιας, Οκουλάγια, Βαρεχάο... Εξαιρετική ομάδα!».

-Και ακολούθησε πάλι επιστροφή στην Ελλάδα για την Ολύμπια Λάρισας...

«Ναι, ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Και από τη στιγμή που δεν μπορούσα να πάω σε άλλη ομάδα πλην Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, δεν υπήρχαν άλλες ομάδες. Πολύ καλοί άνθρωποι στην Ολύμπια. Μου φέρθηκαν πολύ καλά, αλλά η απειρία και οι πολλές αλλαγές παικτών, δεν μας βγήκαν σε καλό. Αλλάξαμε τέσσερις προπονητές, ξένους συνέχεια... Να σου πω όμως κάτι; Ουδέποτε σκέφτηκα που ήμουν και που ήρθα... Ήταν μια εμπειρία όμορφη».

-Πώς και βρέθηκες μετά στη Μόσχα για λογαριασμό της Ντιναμό;

«Εκεί τα πράγματα ήταν πάρα πολύ περίεργα... Τότε ήταν η εποχή που η Ντιναμό άρχισε να μπαίνει δυνατά στο παιχνίδι και να φαίνεται. Μετά ήρθε ο Φώτσης μαζί με τον Λάζαρο. Ξεκινήσαμε με Χομίτσιους και μετά είχαμε τον Σερφ. Μάλιστα κάναμε τρελή πορεία, βγήκαμε EuroLeague ενώ κατακτήσαμε την 3η θέση απέναντι στην Ουράλ Γκρέιτ. Εκεί ήθελα να μείνω έναν ακόμα χρόνο γιατί είχαμε αρχίσει να χτίζουμε κάτι. Και όταν είσαι μέρος του και βγάζεις την ομάδα από την αφάνεια, θέλεις να παραμείνεις. Περίμενα ότι η ομάδα θα γίνει δύναμη, αλλά κράτησε για λίγα χρόνια το ξεπέταγμά τους. Δεν σου κρύβω ότι με ενόχλησε που δεν έμεινα εκεί...»

-Συνέχισες στον Πανιώνιο και έκανες μία από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας σου με αποτέλεσμα να αναδειχθείς και MVP του πρωταθλήματος...

«Πραγματικά είχαμε πολύ καλή ομάδα τότε. Με Σιγάλα, Διαμαντόπουλο, Ρασάντ Ράιτ, Τράβις Ουότσον, Φαλέκα, Σούλη, Πετρόπουλο. Καθένας είχε τον ρόλο του. Τρομερό κλίμα! Αν δεν πέφταμε με τον Παναθηναϊκό στα πλέι οφ ίσως να είχαμε καλύτερη πορεία αργότερα. Και μάλιστα τον είχαμε νικήσει δύο φορές. Ήμασταν η μοναδική ομάδα που τα είχε καταφέρει. Τότε μάλιστα ερχόταν ο κύριος Θανάσης και μου έκανε πλάκα λέγοντας 'Νίκο μου, ξέρεις τώρα, δεν χρειάζεται...Εσύ αγόρι μου θα τελειώσεις την καριέρα σου στον Παναθηναϊκό' (σ.σ.: γέλια). Δεν πήγαμε τελικούς, αλλά το Μαρούσι το κερδίσαμε 3-1 στους μικρούς τελικούς. Και το Μαρούσι είχε ομαδάρα τότε. Πιστεύω ότι αν δεν είχαμε αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό αλλά την ΑΕΚ, εμείς θα παίζαμε στους τελικούς τότε. Άλλωστε την είχαμε κερδίσει και στο Γαλάτσι και στη Νέα Σμύρνη...»

-Τι έγινε όμως και δεν έμεινε ο Πανιώνιος σε αυτό το επίπεδο;

«Καταρχήν μετακομίσαμε στο Ελληνικό όπου δεν υπήρχε πια αυτό που λέμε... έδρα. Το Αρτάκης και με 800-1000 άτομα είναι φωτιά, βράζει ο τόπος, δεν μπορεί να φύγει κανείς! Εκεί φυσικα και όχι. Επιπλέον έφυγε η μισή ομάδα και τίποτε δεν ήταν ίδιο στον Πανιώνιο. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο έγινε. Τότε με δύο προσθήκες θα ήμασταν και πάλι δυνατοί. Φυσικά η σεζόν δεν ήταν ίδια σε καμία περίπτωση και όταν τελείωσε, με φωνάζει ο Λιανός και μου λέει 'όλα καλά προχωράμε'. Τότε είχε συμφωνήσει με τον Ισραηλινό προπονητή, τον Σαρόν Ντρούκερ, με τον οποίο είχα μιλήσει και μου είχε πει ότι με υπολογίζει. Ε, μετά έφυγα και πήγα τις διακοπές μου και μαθαίνω ότι ήρθε ο Λούκα Παβίσεβιτς. Το διάβασα στις εφημερίδες. Γυρίζω στην ομάδα και μου είπαν οι Ανδρίτσος και Καρτάλης ότι με θέλει ο προπονητής. Σαν αρχηγός που ήμουν φαντάστηκα ότι ήθελε να με γνωρίσει. Τελικά μου είπε ότι δεν με ήθελε στην ομάδα. Ε, απάντησα και εγώ 'πληρώστε μου το συμβόλαιο για να φύγω...'

Το ίδιο είπε και ο Παβίσεβιτς. Όμως, πώς να μου πληρώσουν το συμβόλαιο και να φύγω; Γι αυτό και στην έναρξη της προετοιμασίας, όταν φεύγαμε για το Καρπενήσι, εγώ έδωσα κανονικά το παρών. Αν δεν πήγαινα θα μπορούσα να τιμωρηθώ. Με βλέπει ο προπονητής και... τρελαίνεται! Λέει 'ο Νίκος δεν θα έρθει μαζί μας' και του είπα ότι πρέπει να κατοχυρωθώ και εγώ νομικά για να μην έρθω. Θεωρώ ο Λιανός με ήθελε, αλλά αντί να πάρει θέση, μάλλον του έκανε το χατίρι. Πάντως χαρτί που να με κατοχυρώνει, δεν ήρθε ποτέ! Ε, τελικά ανέβηκα στο πούλμαν. Περίμενε όμως, έχει και συνέχεια. Ο Παβίσεβιτς δεν ανέβαινε και μου ζήτησε να πάω με αυτοκίνητο ή ταξί στο Καρπενήσι!! Και του απάντησα: 'Εγώ είμαι παίκτης και θα πάω με το πούλμαν, αν θέλεις πήγαινε εσύ με το αυτοκίνητο!' Τελικά το πούλμαν να φανταστείς έφυγε μετά από τρεις ώρες!

Ουσιαστικά μου έλεγαν να βρω ομάδα στις 20 Αυγούστου. Να φύγω να πάω που τότε; Πήγα στο Καρπενήσι, αλλά ο Γκέκος που ήταν βοηθός προπονητή μου είπε να μην πηγαίνω στις προπονήσεις, αλλά να κάνω ατομικές. Ακόμα και οι συμπαίκτες μου τότε, έβλεπαν ότι ήταν λάθος αυτό που μου έκαναν. Λάθος συμπεριφορά. Πολύ λάθος συμπεριφορά. Έκατσα σε όλη την προετοιμασία και έκανα δικό μου πρόγραμμα. Μην στα πολυλογώ, όλη αυτή η κατάσταση κράτησε μέχρι τα Χριστούγεννα και πληρωνόμουν κανονικά. Ασχέτως αν δεν έκανα προπονήσεις μαζί με την ομάδα αλλά δίπλα στο βοηθητικό. Κάποια στιγμή τον έπιασαν οι παίκτες, φαντάζομαι και ο Λιανός και του είπαν για μένα. Και τότε μου είπε να μπω στην ομάδα και να κάνω προπόνηση με όλους. Ο Παβίσεβιτς ήταν πολύ της προπόνησης και μάλιστα στην πρώτη μου συμμετοχή στο κανονικό πρόγραμμα έβαλε πολύ τρέξιμο για να μην αντέξω εγώ. Και φυσικά την πλήρωνε και η υπόλοιπη ομάδα. Δεν άντεχα αυτό το πράγμα και τα παιδιά μου συμπαραστέκονταν για να βγάλω τρέξιμο. Ενώ ο Παβίσεβιτς είχε αφηνιάσει. Μάλιστα τα παιδιά του έλεγαν, γιατί δεν έπαιζα εγώ με τον Χάτσον με τον οποίο κάναμε πλάκα στο 'τέσσερα' και στο 'πέντε'. Και ο ίδιος του το είχε πει. Δεν του είχα κάνει τίποτα απολύτως, αλλά είχε κόλλημα. Τελικά με κατέβασε 12άδα, δεν με έβαλε καθόλου και το γήπεδο φώναζε να με βάλει. Μόλις τελείωσε το παιχνίδι του εξήγησα ότι με πρόσβαλε αυτό το πράγμα με αποτέλεσμα ύστερα από 10 ημέρες να λυθεί το συμβόλαιο. Πληρώθηκα κανονικά και πήγα μετά στον Πανελλήνιο...

-Για έξι μήνες, μέχρι να τελειώσει η χρονιά...

«Ακριβώς! Τότε ήθελαν να βγει η χρονιά και η ομάδα να σωθεί. Και τους εξήγησα ότι θα βγούμε τετράδα! Πραγματικά κάναμε ντεμαράζ και βγήκαμε 5οι! Μάλιστα είχαμε κερδίσει τον Πανιώνιο μέσα στο Ελληνικό και με έναν Πελεκάνο να κάνει πράγματα και θαύματα. Όταν πήγα τους έφυγε το άγχος γιατί πήρα πάνω μου όλο το βάρος. Και έτσι έπαιζαν αυτοί πολύ καλύτερα! Για... λίγο δεν βγήκαμε τετράδα. Όταν τελείωσε η χρονιά δεν ήθελαν να ξεκινήσουν από εμένα την ανανέωση και τους είπα ότι... ξεχνούν γρήγορα. Τότε είχε έρθει και ο ΠΑΟΚ, αλλά δεν το προχώρησα. Είχα πει 'Πανελλήνιο ή σταματάω'. Και σταμάτησα...

-Δεν σε πείραξε που σταμάτησες τόσο απότομα; Δεν ήθελες να παίξεις;

«Απλά δεν ήθελα να μπω σε δεύτερο ρόλο. Οπότε είπα καλύτερα να σταματούσα. Γιατί δεν ξέρω πώς θα αντιμετώπιζα το γεγονός να έπαιζα 5 ή 10 λεπτά. Πιστεύω ότι σιγά-σιγά θα έπεφτα και γι αυτό σταμάτησα. Αλλωστε και εγώ μέσα μου ένιωθα ότι δεν ήμουν αυτός που ήθελα να ήμουν. Δεν ήθελα να κοροϊδέψω κανέναν... Δεν θα μπορούσα να σταθώ στο επίπεδο που ήθελα. Άλλωστε ένιωθα πολύ γεμάτος τότε... Δεν είχα στο μυαλό μου την ανυπομονησία να ξεκινησω με την ομάδα, προετοιμασία κ.ο.κ. Μου είχε φύγει όλο αυτό. Αν έμενα στην Αθήνα ίσως να το συζήταγα. Δεν μπορούσα να αλλάξω πάλι ομάδες, σπίτια. Είχα πρόταση, αλλά μέσα μου ήθελα να σταματήσω. Είχα καταλάβει ότι είχε έρθει η ώρα».

-Τιμής ένεκεν δεν είχες κάποια ενόχληση από τον Παναθηναϊκό να τελειώσεις εκει;

«Όχι, ποτέ...Σου ξαναλέω όμως, ότι με αγαπάνε. Ακόμα και τώρα. Και ο κύριος Θανάσης και ο Δημήτρης.»

-Κεφάλαιο Εθνική ομάδα: Είναι το μεγάλο σου απωθημένο; Που δεν πήρες κάποιο μετάλλιο αν και είχες φτάσει κοντά; Το 1993, το 1995, το 1997 και το 1998...

«Για την ανδρική ομάδα μιλάς. Γιατί στις μικρές είχα πάρει. Ναι, με πείραξε. Όμως δεν είχα πάρει μέρος και σε πολλές διοργανώσεις. Μην ξεχνάς και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα που είχαμε τερματίσει στην 5η θέση. Μιλάμε για τεράστια επιτυχία αν σκεφτείς ότι η μία θέση ήταν καπαρωμένη από την Αμερική. Κι εγώ είχα κάνει φοβερό τουρνουά... Και μέχρι και το 1998 έκανα πολύ καλά ματς. Τώρα τι έγινε από το 1999 και μετά και σταμάτησα από την Εθνική ομάδα, πραγματικά, δεν το ξέρω...»

-Θεωρείς ότι σε κάποια διοργάνωση άξιζε η Εθνική το κάτι παραπάνω;

«Και το 1995 στην Αθήνα και το 1997 στην Ισπανία, αλλά και το 1998 στο Παγκόσμιο και πάλι στο ΟΑΚΑ, σίγουρα θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα μετάλλιο. Βέβαια αν το σκεφτείς τώρα, αν πάει η Εθνική πάει τετράδα θα είναι επιτυχία. Θυμάμαι ότι το ματς του '95 με τους Ισπανούς στα προημιτελικά ήταν πολύ κομβικό γιατί είχαμε είχαμε πάρει τη πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Και μάλιστα είχα παίξει και καλά σε εκείνο το παιχνίδι. Οπότε μεγαλύτερη ήταν η στεναχώρια στο Eurobasket του 1997 και στο Παγκόσμιο του 1998. Εκεί σίγουρα θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα μετάλλιο...»

-Και λίγο αργότερα τελείωσε η καριέρα σου στην Εθνική...

«Αν και είχα παίξει καλά στα προκριματικά, ο Γιαννάκης με φώναξε για να με κόψει από την Εθνική. Και αυτό διότι μου είπε ότι δεν ήμουν συγκεντρωμένος μετά τα όσα συνέβαιναν με τον Παναθηναϊκό και την Κίντερ. Του λέω 'άντε και είναι έτσι, που δεν είναι έτσι. Με αυτόν τον τρόπο με βοηθάς; Με το να με κόψεις από την αποστολή; Όταν είμαι ο καλύτερος παίκτης;' Ουσιαστικά με φώναξε με την τσάντα στο χέρι. Και από εκεί και πέρα δεν ξαναπήγα στην Εθνική. Δεν ξανακλήθηκα ποτέ στην ομάδα. Και το αποκορύφωμα; Το 2005 που ήμουν ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος, πρώτος σκόρερ, MVP και μέλος της καλύτερης πεντάδας, δεν κλήθηκα. Γιατί δεν με κάλεσαν; Δεν σου είπα να με πάρουν. Ας με έπαιρνε στους 16 ή στους 18... Πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί σταμάτησα, δεν μου εξήγησε κανείς, τίποτα».

-Τι σου έχει μείνει περισσότερο από τη θητεία σου στην Εθνική;

«Αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό όλων θα είναι το 'αντίο' του Παναγιώτη Γιαννάκη στα αποδυτήρια της Ατλάντα. Κλαίγαμε για πολλά λεπτά. Όλοι μας. Ήταν κάτι το πολύ συγκινητικό και από τις πιο έντονες στιγμές. Τα λόγια που ειπώθηκαν ήταν ανατριχιαστικά... Μικροι, μεγάλοι κλαίγαμε τότε. Τελείωνε μια γενιά τότε. Βέβαια και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ως διοργάνωση ήταν αξέχαστοι... Ο Μοχάμεντ Άλι στην τελετή έναρξης. Φοβερές στιγμές και αναμνήσεις.»

Έχεις μετανιώσεις για κάτι που έχεις κάνει και για κάτι που δεν έχεις κάνει;

«Για πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Όπως για παράδειγμα δεν θα ήμουν τόσο αυστηρός κριτής με εμένα και με τους άλλους. Θα μπορούσα να ήμουν πιο κοινωνικός, να είχα επαφές. Όμως έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Ντρέπομαι... Και διαφορετικές εποχές τότε, έτσι; Δεν υπήρχαν τόσα μέσα, όσα υπάρχουν σήμερα, ούτε social media, τίποτα».

-Πιο παιχνίδι δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Τόσο από ατομικής πλευράς όσο και κρισιμότητας;

«Δεν μπορώ να ξεχάσω τις ήττες... Τελ Αβίβ, Σαραγόσα... Τότε είχαμε χάσει τρόπαιο για το οποίο πάλευες μια χρονιά. Πονάει πάρα πολύ! Περιμένεις μια χρονιά για να φτάσεις πάλι στο ίδιο παιχνίδι! Για την εμφάνιση που λες θα επιλέξω ένα ματς στο Τελ Αβίβ κόντρα στην Μακάμπι. Είχα πετύχει 36 πόντους. Τότε η Μακάμπι είχε φέρει τον Τομ Τσέιμπερς από το ΝΒΑ και όλοι μου έλεγαν 'Νίκο πρόσεχε μην φας τάπες...' Κανένα θέμα εγώ. Μπήκα και έβαλα 36 πόντους.

Μάλιστα την ημέρα του αγώνα ήμασταν με τον Φράγκι στο δωμάτιο και έκαναν κάτι έργα και είχε θόρυβο. Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Τελικά σταμάτησαν το μεσημέρι και πέσαμε σε έναν λήθαργο. Όταν ξυπνήσαμε δεν ξέραμε που πατούσαμε και που βρισκόμασταν. Σαν ζόμπι πήγαμε στο γήπεδο όπου έκανα θεωρώ το καλύτερο παιχνίδι μου. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να είχα 6/7 τρίποντα! Με είχε χειροκροτήσει και ο κόσμος της Μακάμπι...»

-Ιστορίες άρχισες να λες, οπότε πρέπει και να τις συνεχίσεις...

«Θα σου πω δύο ιστορίες. Η μία με τον Μάλκοβιτς για να καταλάβεις πόσο πολύ τον φοβόμασταν εμείς οι μικροί. Εγώ, ο Φράγκι, ο Μυριούνης και ο Γεωργικόπουλος. Κάποια στιγμή μας είχε πει: 'Φεύγουμε στις 5 για προπόνηση, εσείς θα είστε κάτω μισή ώρα νωρίτερα'. Κάποια στιγμή μας παίρνει ο ύπνος και ακούμε κόρνα από πούλμαν. Να φανταστείς κοιμόμασταν με τα ρούχα της προπόνησης. Μας τα έφερνε ο φροντιστής, τα φορούσαμε και κοιμόμασταν για να κερδίζουμε έστω και πέντε λεπτά ύπνου! Ξαφνικά, ακούμε την κόρνα και πεταγόμαστε αφού πιστέψαμε ότι ήταν για μας επειδή είχαμε αργήσει! Το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν 'ποιος ακούει τώρα τον Μπόζα'. Κατεβήκαμε κάτω αλλά ήταν 3.30 και όχι 4.30. Είχε κορνάρει άλλο πούλμαν, με τουρίστες. Ούτε ρολόι είχαμε δει, ούτε τίποτα, απλά τρέξαμε στην ρεσεψιόν. Πόσο... εφιάλτης ο Μάλκοβιτς! Μας είχε στην τσίτα και στην πίεση...

Η δεύτερη ιστορία έχει να κάνει με τον Τανόκα Μπερντ. Τότε ήμουν στην Κίντερ και παίζαμε προημιτελικά Σαπόρτα με την Βαλένθια. Με είχε πάρει ο Ρεντζιάς τηλέφωνο και μου είχε πει 'πρόσεξε τον Μπερντ γιατί είναι επικίνδυνος'. Τότε είπα να του πάρω επιθετικά φάουλ. Πράγματι στο πρώτο ματς που είχε γίνει στην Ιταλία, του πήρα τρία επιθετικά φάουλ σε τρία λεπτά. Ξέρεις πεταγόμουν πίσω με αποτέλεσμα το γήπεδο να τον κοροιδεύει συνέχεια. Μόλις τελείωσε το παιχνίδι με έψαχνε: 'Παναγιά βοήθα' έλεγα.

Τότε είχαν φτιαχτεί οι σχέσεις μου με τον Ντανίλοβιτς και έτσι μπήκαν μπροστά οι μπράβοι. Αλλιώς θα με σκότωνε ο άλλος! Έπειτα την επόμενη εβδομάδα παίζαμε μαζί στην έδρα τους, στη Βαλένθια. Αναρωτιόμουν πώς θα πάω εκεί! Εκείνη την εβδομάδα δεν φαντάζεσαι τι... χάζι μου έκαναν στα αποδυτήρια. Είχα βάλει οι συμπαίκτες μου μια φωτογραφία του Μπερντ για να τον βλέπω κάθε μέρα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ήταν και άγριος στην φάτσα. Πάμε λοιπόν στο ματς και τον έβλεπα να με κοιτάζει συνέχεια!

Στο μεταξύ ο Ρεντζιάς μου είχε πει ότι 'αν δεν σου κάνει κάτι, δεν πρόκειται να ηρεμήσει. Μην τον πλησιάζεις'. Οπότε... απ' έξω εγώ. Στο τρίποντο σε όλο το ματς! Μάλιστα είχαν πάει να γυρίσουν την διαφορά που τους είχαμε κερδίσει στην Μπολόνια, αλλά βάζω δύο ή τρία τρίποντα και ρίχνω την διαφορά με αποτέλεσμα να πάρουμε εμείς την πρόκριση. 'Εντάξει' λέω 'την γλιτώσαμε, πάμε να φύγουμε'. Κάποια στιγμή ήμουν στα αποδυτήρια μόνος μου και ανοίγει η πόρτα και είναι αυτός! 'Πάει, με σκότωσε' είπα!

Όμως μου έδωσε συγχαρητήρια και μου είπε 'ότι έγινε-έγινε, είσαι πολύ μεγάλος παίκτης'. Εγώ πάγωσα όταν τον αντίκρισα πάντως!

-Ο Νικος Οικονομου γιατί δεν κάρφωνε;

«Γιατί απλά δεν... κάρφωνα. Δεν ήμουν και από τους πιο αθλητικούς παίκτες. Μάλιστα είχα ρωτήσει κάποτε τον Σάβιτς για τον πιο δύσκολο αντίπαλο και είχε πει, τον Οικονόμου. Και είχε εξηγήσει ότι 'δεν είναι γρήγορος, δεν πηδάει ψηλά, αλλά μπορεί να σου βάλει 30 πόντους χωρίς να το καταλάβεις.' Άλλωστε το μπάσκετ ήταν διαφορετικό τότε και δεν υπήρχε αυτή η αθλητικότητα. Μια που το είπες πάντως, έχω καρφώσει δυο φορές όλες και όλες. Ε, και; Δεν ήταν μέσα στο ρεπερτόριό μου...»

-Ποιος ήταν ο παίκτης που θαύμαζες μεγαλώνοντας και θα ήθελες να του μοιάσεις;

«Ήμουν τρελός και παλαβός με τον Φάνη. Ειδικά όταν τον γνώρισα και σαν χαρακτήρα, πάει τελείωσε. Δεν είναι μόνο το μπάσκετ. Είναι και ο χαρακτήρας του. Για μένα ό,τι καλύτερο έχει βγάλει το ελληνικό μπάσκετ...»

-Πιο δύσκολος αντίπαλος και καλύτερος συμπαίκτης;

«Μακράν ο Αρλάουκας! Μακράν! Γρήγορος, αθλητικός, είχε το low post παιχνίδι... Τότε δεν υπήρχαν παγίδες, απλά τον έστελνες στον ψηλό και θα αναλάμβανε ο Στόικο μετά! (Γέλια). Για καλύτερο συμπαίκτη θα πω τον Φράγκι. Όταν είσαι 8 χρόνια σε μια ομάδα με έναν παίκτη και δεν έχεις μαλώσει ποτέ, αυτό σημαίνει ότι είστε καλοί συμπαίκτες. Ποτέ δεν είχαμε μαλώσει και ποτέ δεν είχαμε έρθει σε κόντρα. Και λέω τον Φράγκι και για λόγους διάρκειας. Παντού είχα πολύ καλούς συμπαίκτες.»

-Και φτάνουμε στο σήμερα. Eπέλεξες να κάνεις το προπονητικό βήμα στην καριέρα σου... βήμα-βήμα. Ξεκινώντας από τα χαμηλά.

«Ναι ήταν δική μου επιλογή, απλά δεν περίμενα ότι θα κρατήσει τόσο πολύ. Ήθελα να τα κάνω όλα και ότι κάποια στιγμή θα μου δινόταν η ευκαιρία. Τώρα αισθάνομαι ακόμα πιο έτοιμος».

-Ως χαρακτήρας είσαι το ίδιο ως προπονητής; Όπως ήσουν και ως παίκτης;

«Όχι... Ως προπονητής είσαι πιο κοντά στους παίκτες, αλλά δεν θα περάσουν ποτέ τη διαχωριστική γραμμή. Όμως θα παίξουν για μένα. Είμαι και πολύ αυστηρός, αλλά και κοντά τους. Αυτός είναι ο συνδυασμός. Μαστίγιο και καρότο που λένε...»

-Είναι πιο δύσκολο να είσαι στην άκρη του πάγκου απ' ότι μέσα στο παρκέ;

«Πολύ πιο δύσκολο. 100 φορές πιο δύσκολο. Η νίκη είναι των παικτών, η ήττα του προπονητή. Εγώ ποτέ δεν θα πω ότι φταίνε οι παίκτες γιατί εγώ τους επέλεξα και θεωρούσα ότι είναι οι καλύτεροι στην κατηγορία. Περισσότερους φίλους έκανα τώρα όσον αφορά τους παίκτες και λιγότερους όταν έπαιζαν».

-Θα σταθώ λίγο περισσότερο στο κομμάτι του Πανιωνίου. Παρα τα προβλήματα, μείνατε πιστοί στο αγωνιστικό σας πλάνο και ανεβάσατε την ομάδα στην Α1. Τι είχε γίνει εκείνη τη χρονιά;

«Από την αρχή ο στόχος του Πανιωνίου ήταν η άνοδος! Και μάλιστα απέναντι σε πολύ καλές ομάδες όπως ο Δούκας, ο Φάρος, ο Ηρακλης... Στις συζητήσεις που είχα κάνει με τον Βαρουξάκη που ανέλαβε μετά τον Πανιώνιο και με τον οποίο είχα συνεργαστεί στον Ιωνικό Νικαίας, του είχα πει ότι ο Ιωνικός ήταν πιο διαχειρίσιμος. Τον ήθελε όμως! Τον Ιούνιο που είχαμε κάνει τις συζητήσεις μου είπε ότι θέλει την ομάδα πρώτη την οποία στελεχώσαμε ύστερα από μεγάλη σκέψη. Μάλιστα ο Ελληνιάδης που ήταν τότε μάνατζερ της ομάδας είχε απηυδήσει που δεν μπορούσα να πάρω μια τελική απόφαση. Δεν είναι εύκολο να φτιάξεις μια ομάδα γιατί πρέπει μεταξύ άλλων να ταιριάξεις και χαρακτήρες. Τελικά στο τέλος της σεζόν μου έλεγε 'τιτάνα μου, τι παρουσίασες....» (Γέλια)

Τα παιδιά έλεγαν και αυτό που πιστεύαμε όλοι, ήταν ότι τα χρήματα θα τα παίρναμε όλοι. Άλλωστε ο συγκεκριμένος άνθρωπος αυτό μου είχε δείξει από τον Ιωνικό. Μετά το ματς με τον Ηρακλή το οποίο κερδίσαμε στη Νέα Σμύρνη, άρχισε η πλάκα του στυλ 'πρόεδρε δώσε ένα πριμ'. Εκεί ξεκίνησαν τα πάντα. Έγιναν απίστευτα πράγματα. Εμένα μου είχε ζητηθεί να διώξω παίκτες, αλλά ούτε καν! Ποτέ δεν θα το έκανα αυτό. Απλά ξέρεις τι έγινε; Θεωρώ ότι στην πορεία το μετάνιωσε γιατί σκέφτηκε τα χρήματα που θα έπρεπε να βάλει στην Α1. Και στο τέλος που έμεινε απλήρωτη η ομάδα για 3,5 μήνες θα έλεγε 'για ποιον λόγο να τα δώσω κιόλας. Έγινε τίποτα; Στην Ελλάδα ζούμε. Γιατί να μην τα γλιτώσω;'

Απ' ότι μαθαίνω τα παιδιά χάνουν τα χρήματά τους... Στη συνέχεια έγιναν πολλά πράγματα και προσπάθησα με κάθε τρόπο να πάρουν τα λεφτά τους. Μάλιστα εμένα μου τα έδωσε, αλλά δεν τα δέχτηκα! Να τα πάρω εγώ ενώ τα παιδιά είναι απλήρωτα; Ακόμα και η επέμβαση του Καρύδα πληρώθηκε από τον ίδιο τον παίκτη! Τότε η εμπειρία ήταν συγκλονιστική η εμπειρία να προπονώ αυτά τα παιδιά. Τον Μπάρλο, τον Πελεκάνο.

Με τον Μιχάλη ήμασταν και συμπαίκτες, πραγματικό διαμάντι. Απίστευτα παιδιά. Όλα! Αρσενικά, μάγκες! Θεωρώ με τέσσερις Αμερικανούς θα παίζαμε Α1. Τα περισσότερα παιδιά είχαν υπογράψει διετή συμβόλαια. Μάλιστα ο Μπάρλος την επόμενη χρονιά πήγαινε να κάνει προπόνηση και κάποιοι αστείοι τύποι, του έλεγαν να μην μπει μέσα και να πάει στα δικαστήρια; Αστείοι τύποι! Να διώξουν τον Μίχαλο που είχε κάνει τεράστια προσπάθεια μεσούσης της σεζόν; Γιατί; Γιατί κάποιοι δεν φοράνε παντελόνια. Δεν έπρεπε να τους συμπεριφερθούν έτσι.»

-Εσένα δεν σε πείραξε το γεγονός που δεν έμεινες αν και είχες ανεβάσει την ομάδα; Δεν έγινε κάποια επαφή;

«Δεν θα μπορούσε να γίνει κάποια επαφή. Ο άνθρωπος που ανέλαβε την ομάδα είναι ο μελλοντικός πεθερός του Σακελλαρίου. Από εμένα είχε πρόβλημα, επειδή δεν έπαιζε πολύ ο Βαγγέλης και δεν του έβγαζα το ταλέντο του. Ήξερα τη γνώμη του για μένα. Όμως ξεχνούν ότι αν δεν πήγαινα εγώ στον Πανιώνιο, δεν θα ερχόταν ο Σακελλαρίου. Εγώ τον επέλεξα. Τελικά έφυγαν όλοι και έμεινε μόνο ο Σακελλαρίου στην ομάδα. Ξαναλέω θα μπορούσαν να μείνουν πολλά παιδιά γιατί ήταν πολύ καλύτεροι από αυτούς που πήγαν. Και ο Μίχαλος στα 40 του! Ποιος δεν θα μπορούσε να παίξει; Ο Μπάρλος; Ο Πελεκάνος; Ο Μπιλής; Ο Δημητριάδης; Ο Ματαλόν; Ο Νοέας; Όλοι θα μπορούσαν! Μάλιστα για τον Δημητριάδη μου έλεγαν διάφορα. Και όταν τελείωσε η σεζόν όλοι τα γύρισαν και είπαν ότι ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας. Τι ήθελε αυτό το παιδί; Μια ευκαιρία. Το μπάσκετ που ξέρει, δεν το ξέρει κανείς άλλος. Και απ' ότι είδες στη συνέχεια πήγε στο Περιστέρι και ανέβηκε ξανά κατηγορία. Τώρα είναι στον Ιωνικό Νικαίας που επίσης είναι για να ανέβει. Άρα πάλι τον επέλεξε μια ομάδα με τέτοιο στόχο. »

-Και φέτος, παρά το γεγονός ότι είχατε μια πολύ καλή ομάδα στον Απόλλωνα Πάτρας, παραιτείσαι λίγο πριν από τα πλέι οφ. Τι συνέβη και φέτος;

«Το να αναλαμβάνεις ομάδες στη μέση της σεζόν, είναι δύσκολο. Ήταν η στιγμή για να φύγω. Πάντως για να φτάσω σε ένα τέτοιο σημείο, σημαίνει κάτι. Όταν τίθεται θέμα αξιοπρέπειας και συμπεριφοράς δεν μπορείς να αντέξεις ούτε ένα λεπτό. Για μένα χειρότερο ήταν η συμπεριφορά προς τους παίκτες και όχι ως προς εμένα. Για εμένα δεν με νοιάζει. Το πρόβλημα είναι να κοροϊδεύεις. Καλύτερα είναι να πεις 'δεν έχω να σου δώσω'. Και έφυγα στο καλύτερο δυνατό σημείο που η ομάδα ήταν στο 2-0 τον Ηρακλή. Ξεκάθαρα έφυγα λόγω του ότι δεν δεχόμουν κάποιες συμπεριφορές.

-Πρόσφατα έκανες και ένα camp...

«Ναι έκανα μια συνεργασία με την ΦΕΑ και με πολύ σωστούς ανθρώπους. Υπάρχουν κάποιοι που αγαπάνε πολύ το μπάσκετ και στερούνται από το είσοδήμά τους για να στηρίξουν κάποιες ομάδες. Κάναμε το πρώτο καμπ το οποίο πήγε πάρα πολύ καλά. Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω και την Βίκος που ήταν ο χορηγός του καμπ και συνέβαλε τα μέγιστα για να γίνουν όλα πολύ πιο εύκολα...

-Σκέφτεσαι να ασχοληθείς και με τα παιδιά όσον αφορά την προπονητική;

«Πολλοί γονείς μου λένε να ασχοληθώ με τα παιδιά, αλλά αυτό το μικρόβιο του πάγκου, δεν μπορώ να το βγάλω. Θέλω να πάρω μια ευκαιρία και να βρεθώ στην Α1. Έχω περάσει από πολλές κατηγορίες. Από όλες για την ακρίβεια. Κάποια στιγμή ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία και να δω αν αξίζω να είμαι εκεί...»

-Και έχοντας φυσικά και την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη της οικογένειας;

«Εννοείται. Η δουλειά του προπονητή είναι πολύ δύσκολη. Να φανταστείς όταν γεννήθηκε το τρίτο μου παιδί την επόμενη μέρα το πρωί πήγα στην Πάτρα για προπόνηση. Μπορεί σε έναν μήνα να πάω αλλού εκτός Αθηνών!. Η γυναικα που έχεις πάντα δίπλα σου είναι πολύ σημαντική στην ζωή σου. Είναι πολύ σημαντικό το τι άνθρωπο έχεις δίπλα σου. Η σύζυγός μου η Όλγα και τα τρία μου παιδιά είναι αυτά που μένουν στο τέλος. Δεν μένει τίποτα άλλο. Μόνο οι άνθρωποι που είναι πάντα δίπλα σου, στις χαρές σου, στις λύπες σου και στα άσχημα σου...»