Το φαινόμενο Σπύρος Γιαννιώτης

Η Μπρέντα Σουίνι είχε με το Σπύρο μία ιδιαίτερη σχέση. Όχι απλώς αυτή μεταξύ μητέρας και γιου. Πίστεψε σε εκείνον όταν κανένας άλλος δεν τον πίστευε. Το Olympic material, που του είπε πριν από 20 χρόνια, τον «στάμπαρε» και ήταν η αυτοεκπληρούμενη προφητεία που πραγματώθηκε: «Ο πατέρας μου με έχει βοηθήσει πολύ στο οικονομικό κομμάτι. Όμως η μάνα μου, επειδή ήταν και αθλήτρια, το ζούσε διαφορετικά. Ο πατέρα μου είχε έρθει Θεσσαλονίκη (σ.σ.: όταν έφυγε για πρώτη φορά από το σπίτι του, στην Κέρκυρα στα 17 του για να κυνηγήσει το όνειρο του) για να με στηρίξει γιατί ένιωθα πιεσμένος. Η μάνα μου όμως ήταν εκείνη που από μικρή ηλικία μου έλεγε ότι κάποια μέρα θα πάρεις μετάλλιο, ολυμπιακό μετάλλιο».

Την πεποίθηση της μητέρας του, ο Σπύρος την ένιωθε ως ευλογία και όχι ως βάρος: «Μου άρεσε. Όταν στο λέει μάνα σου, η οποία υπήρξε και αθλήτρια, σκέφτεσαι ότι ίσως βλέπει κάτι που εγώ δεν μπορούσα να δω εκείνη τη στιγμή. Αργότερα μου μπήκε και εμένα το μικρόβιο, η σκέψη, ότι μπορώ να το κάνω άσχετα με το αν ήμουν πολύ μακριά τα πρώτα χρόνια. Ποτέ δεν σταμάτησα να το πιστεύω. Δεν το έλεγα. Δεν το λες! Αυτό το κρατάς για σένα, αλλά το πίστευα. Ήμουν πολύ μικρός όταν μου το είπε, ήμουν 17 χρονών. Olympic material το έλεγε. Ότι μπορώ να κρατήσω ένα μετάλλιο.

Άρχισε να με πιστεύει απ’ όταν έφυγα αρχικά στην Θεσσαλονίκη. Ίσως οι γονείς έχουν και τα δικά τους απωθημένα, η μάνα μου είχε την ευκαιρία να κυνηγήσει το ολυμπιακό όνειρο, μία συμμετοχή στους ολυμπιακούς αγώνες, αλλά όπως μου είπε κάποια στιγμή τεμπέλιασε. Δεν ήθελε λοιπόν να κάνω τα ίδια λάθη με εκείνη, ίσως έβλεπε τον εαυτό της. Οι γονείς ζούνε μέσα από τα παιδιά τους, με τον καλό τρόπο, με πίεσε όσο έπρεπε. Μου έδινε την σωστή καθοδήγηση. Οι ισορροπίες είναι λεπτές, θέλει σωστή καθοδήγηση, χωρίς να πιέσεις και να γυρίσει μπούμπερανγκ στο παιδί. Ελπίζω κάποια κάποια στιγμή να το κάνω και στα παιδιά μας». Ναι, σκοπεύει να κάνει κι άλλα!

Το ολυμπιακό μετάλλιο δεν ήρθε το 2004 και βλέποντας τη νέα φουρνιά κολυμβητών, ο 24χρονος τότε κολυμβητής αντιλήφθηκε ότι δεν επρόκειτο να έρθει στην πισίνα. Για τον αν την επιλογή του open water τη βίωσε ως στρατηγικό ελιγμό ή ως ήττα τονίζει: «Στην πισίνα το προσπάθησα όσο μπορούσα στην Αθήνα, έφτασα πολύ κοντά, στην 5η θέση. Ως θέση, όχι ως χρόνο.

Έβλεπα ότι ήταν μικρότεροι 5-6 χρόνια και ότι από πίσω έρχεται πολύ δυνατή φουρνιά. Οπότε μετά το 2004 -2005 είχα ολοκληρώσει τον κύκλο μου ως αθλητή της πισίνας χωρίς να έχω στο μυαλό μου το open water. Μετά το 2006 είχα μία συζήτηση με τον (Πέταρ) Στόιτσεφ, ο οποίος έκανε open water αλλά και πισίνα. Τον είχα πετύχει σε ένα Βαλκανικό και μου λέει: «Σπύρο γιατί δεν δοκιμάζεις και open water; Είναι ανερχόμενο άθλημα και είναι και ολυμπιακό event, το 2008. Το 2007 είχαμε μία συζήτηση με τον Νίκο και τη μάνα μου, πάντα έπαιρνα την άποψη της μάνας μου, γιατί ως μάνα την εμπιστεύεσαι πολύ και γιατί είχε σχέση με τον αθλητισμό.

Μου λέει ότι είναι πολύ καλό, ιδανικό, το ίδιο και ο Νίκος γιατί ήμουν αθλητής της προπόνησης, οπότε εκείνη τη στιγμή μου φαινόταν εύκολο να το κάνω γιατί έβγαζα όγκο χιλιομέτρων. Και την πήραμε την απόφαση για το 2007. Θυμάμαι ότι είχαμε πάει μία προετοιμασία το χειμώνα και δεν κάναμε και πολλά χιλιόμετρα. Πήγαμε στους αγώνες με λίγη προπόνηση, για τα δεδομένα (των αγώνων) και με «καλή» άγνοια κινδύνου. Πήγαμε στα 5χλμ, λέω, «Θα μπεις μπροστά από την αρχή και ό,τι βγει», δεν ήθελα σωματική επαφή από την πρώτη χεριά έκανα σπριντ 5χλμ. Στο τέλος με πέρασε ο Γερμανός και ο Ρώσος. Ήταν το πρώτο μου μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα

Όταν πήγα στο open water ξανάνιωσα και ψυχολογικά και σωματικά. Έκανα ένα restart. Όλα ξεκίνησαν από την αρχή. Το 2007 ήταν όπως όταν κατέβηκα στην Αθήνα το 1999. Όλα ξεκίνησαν μέσα μου μετά το μετάλλιο, μου έδωσε άλλα δέκα χρόνια. Η τελευταία κούρσα του Σπύρου Γιαννιώτη εντός συνόρων ήταν στον Άλιμο, στο πλαίσιο του Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Εκεί, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, σύσσωμη η κατάμεστη κερκίδα απότισε φόρο τιμής στον μεγαλύτερο Έλληνα κολυμβητή και με ένα μακρόσυρτο χειροκρότημα, ανακατεμένο με κόρνες και επευφημίες, του ευχήθηκε καλό κατευόδιο:

«Έχω ξεκινήσει να κολυμπάω λίγο στον Άλιμο. Για μένα. Σταμάτησα και κοίταζα προς την κερκίδα, που όταν είχα τερματίσει είχαν σηκωθεί και χειροκροτούσαν για μένα. Αν θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι σε έναν αθλητή να νιώσει, θα ήταν αυτό. Να σε χειροκροτεί μία ολόκληρη κερκίδα για αρκετή ώρα... Είδα ένα βίντεο και είχαν ξεκινήσει να χειροκροτούν 100μ. προτού τερματίσω και αφότου τερμάτισα, μοναδικό συναίσθημα. Ήταν μία πορεία πολλών ετών και νομίζω ότι αυτό χειροκρότησαν, τη διάρκεια, τον άνθρωπο και την προσπάθεια. Όλα αυτά μαζί ήταν η αναγνώριση, η οποία είναι καλύτερη από κάθε μετάλλιο».

Η απόφαση του Σπύρου να αποσυρθεί μετά το Ρίο ήταν απόλυτα ξεκάθαρη στο μυαλό του, τόσο που δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης: «Έτσι είμαι σαν άνθρωπος, όταν αποφασίζω κάτι είμαι απόλυτος, όσο μπορώ»

Το τραύμα του χαμένου μεταλλίου στο Λονδίνο έμενε ανοικτό, τέσσερα χρόνια τώρα. Για το αν το ασημένιο στο Πεκίνο ήρθε να επουλώσει αυτό του Λονδίνου ο Σπύρος εξομολογείται: «Ακόμη είναι τραύμα. Σίγουρα δεν το σκέφτομαι πλέον ως απωθημένο μου, γιατί το έφτασα, το ακούμπησα, το ένιωσα. Ήμουν σε μία πολύ καλή κατάσταση, όταν κάνω λάθη δεν τα συγχωρώ στον εαυτό μου πολύ εύκολα. Οπότε δεν ξέρω αν ήταν λάθος εκείνη η κούρσα. Έχω μία σκέψη γι αυτήν την κούρσα, αλλά δεν θα μπω στη διαδικασία να το αναλύσω πιο πολύ».

Είναι δύσκολο να μιλάς για μία αποτυχία που σε έχει σημαδέψει; Η απάντηση είναι: «Είναι δύσκολο, αλλά το ωραίο είναι ότι κατάφερα μετά από 4 χρόνια, με επιμονή, υπομονή, προσπάθεια και αγωνιστικότητα να φτάσω να το κατακτήσω 4 χρόνια μεγαλύτερος ηλικιακά, κάτι που δεν το περίμενα. Ήμουν 32 και δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου 36 ετών να κατακτά ένα μετάλλιο με τους νεότερους που ήταν ακόμη καλύτεροι και περισσότεροι και πιο δυνατοί από μένα και εγώ δεν θα είμαι καλύτερος σίγουρα, απλώς πίστευα ότι ίσως μπορούσα να κρατήσω την ίδια αγωνιστική κατάσταση, αλλά θα ήμουν πιο ώριμος. Εκεί βασιζόμουν, στην ωριμότητα. Δύσκολη η στιγμή εκείνη, σκέφτομαι μετά το 2016, και μένω εκεί. Είναι όλα μαθήματα».

Η διαχείριση μίας αποτυχίας αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος ευεργετική για τον αθλητή, για τον άνθρωπο: «Σίγουρα αυτό θα με βοηθήσει στην μετέπειτα του πρωταθλητισμού πορεία μου, γιατί ήταν η πιο δύσκολη στιγμή μου ως αθλητής. Και το πώς το διαχειρίστηκα είναι ένα κομμάτι που θα το έχω πάντα σαν σκέψη όταν νιώθω άσχημα. Για να ξεφύγω και να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα.

Σίγουρα με έκανε πιο δυνατό, στα πατώματα δεν πέφτω γιατί είναι πιο δύσκολο να σηκωθείς προσπαθώ να πέσω ελεγχόμενα. Να μπω την επόμενη μέρα και να παλέψω, άσχετα αν ήταν 4 χρόνια. Παρότι δεν είχα όρεξη, είχα απογοήτευση, σκεφτόμουν το 2012, δεν έπεσα πολύ χαμηλά. Προσπάθησα να το απομονώσω. Μπορώ να απομονώνω να συναισθήματα μου, να τα βάζω στην άκρη και να κάνω αυτό που πρέπει. Είναι δύσκολο αλλά το έχω καταφέρει στη ζωή μου αυτό. Θυμάμαι λίγο πριν κολυμπήσω στο Ρίο 2-3 μέρες πριν λέω: «Ρε συ Σπύρο όταν θα φτάσει η ώρα θα έχεις αυτή την αγωνία της 4ης;» Όταν έφτασε εκείνη η στιγμή, λίγο πριν κολυμπήσω δεν το σκέφτηκα καθόλου, σαν να μην είχε γίνει τίποτα πριν, ακόμη και στη διάρκεια της κούρσας. Όταν έφτανα στο τέλος, στην τελευταία ευθεία εγώ νόμιζα ότι ήταν δύο μπροστά μου και είχαμε κάνει ένα κενό 10μ. Φτάνοντας τους δύο διαπίστωσα ότι ήταν τρεις και εγώ είμαι τέταρτος.

Αν ήταν δύο θα έμπαινα μπροστά και θα οδηγούσα, θα πήγαινα καμικάζι ότι βγει, ξέροντας ότι έχουμε σπάσει από το υπόλοιπο γκρουπ θα ήμασταν τρεις και θα το πάλευα. Δεν ήθελα να είμαστε πολύ στον τερματισμό και τρεις θα ήταν ιδανικά γιατί θα ήμουν στα μετάλλια. Αμέσως μπαίνω στη διαδικασία... όχι 4ος! Εκεί ήταν η πρώτη φορά που το σκέφτηκα μέσα στην κούρσα. Αλλά δεν λειτούργησε αρνητικά αυτό. Ηταν τακτική να φύγω πιο νωρίς άσχετα με το αν στο τέλος είχα κουραστεί τρομερά, ο Ολλανδός ανέβαινε τρομερά και δεν βγήκε και η χεριά μου, και βγήκε στον Ολλανδό. Ο Ολλανδός στο τέλος έκανε τρελό άνοιγμα. Εγώ έκανα ίσως πιο νωρίς. Ίσως αν το έκανα πιο αργά... Θεωρώ ότι έκανα στρατηγικά την καλύτερη κούρσα που θα μπορούσα να κάνω».

Tα social media δίνουν πλέον τη δυνατότητα σε έναν αθλητή να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο σε πραγματικό χρόνο: «Ήταν roller coaster. Kάποιοι μου έστελναν ότι ήταν σίγουρο το μετάλλιο, το πιο σίγουρο μετάλλιο! Ήταν φορές που το έπαιρνα θετικά, κι άλλες που μου δημιουργούσε μία πίεση. Έλεγα «μα πώς μπορείς να λες ότι είναι σίγουρο». Όταν κάποιος δεν σε γνωρίζει και τα βλέπει όλα σφαιρικά, βλέπει εσένα, τις διακρίσεις σου και είναι σίγουρος για σένα, σου μεταδίδει αυτή τη σιγουριά. Τελικά νομίζω ότι με βοήθησαν αυτά τα μηνύματα».

Το κυνήγι των μαγισσών τέλειωσε και η καλή νεράιδα έφερε στον Σπύρο το μετάλλιο και τη γαλήνη, στο παραμύθι με την ευτυχή κατάληξη, που όμως ήταν πια πέρα για πέρα αληθινό. «Μου το έστειλε και ένας φίλος σε μήνυμα, «υπάρχουν παραμύθια αλλά εσύ ζεις το παραμύθι σου». Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανα είχε το τέλος που έχουν τα παραμύθια»

«Νομίζω ότι αν ένιωθα ευλογημένος στη διάρκεια της ζωής μου, το 2016 δεν ξέρω πώς να εκφράσω με λόγια πόσο όμορφο και πόσο ξεχωριστό ήταν. Θα έχω να διηγούμαι στο παιδί μου, όλη την ιστορία. Θα γίνω γραφικός, κάποια στιγμή θα μου πει σίγουρα, «μπαμπά έχω ακούσει την ιστορία 5.000 φορές από σένα», αλλά νομίζω ότι αυτό τα τελευταία μέτρα της κούρσας ήταν ένας από τους λόγους που με έκαναν να θέλω να σπρώξω ακόμη περισσότερο, παρόλο που μπορεί να μην είχα να δώσω άλλο. Είπα στον εαυτό μου: «Ρε συ Σπύρο έχεις κάνεις αρκετές διακρίσεις, θα πεις στο παιδί σου, έχεις κάνει αυτό, κι αυτό, κι αυτό, θα σου πει κάποια στιγμή έχεις πει κάποια στιγμή, έχεις πάει πέντε ολυμπιακούς αγώνες, μετάλλιο έχεις;»

Αυτό σκέφτηκα, λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο έντονα, λίγο πιο σκληρά. Όχι έτσι ακριβώς, τώρα το λέω λίγο πιο ρομαντικά. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα καλά ρε πατέρα ένα μετάλλιο δεν πήρες... Μου έκανε αυτή η ατάκα τρομερό κλικ, εκείνη την ώρα μέσα μου και τα τελευταία μέτρα που πονούσα τρομερά δεν άφησα τον εαυτό μου να σταματήσει γιατί ήθελα να δείξω κάτι. Κάτι... Εννοείται ότι και μετάλλιο να μην ερχόταν ξέρω ότι έχω κάνει μία πολύ όμορφη διαδρομή στον χρόνο στον αθλητισμό».

Η μόνιμη επωδός του Σπύρου Γιαννιώτη πριν από τους Αγώνες, όταν η κουβέντα ερχόταν σε ένα μετάλλιο, ήταν ότι έχει προετοιμαστεί όσο πιο καλά γίνεται, θα δώσει τον καλύτερο εαυτό του και θα ολοκληρώσει την αθλητική του καριέρα πλήρης. Ε, λοιπόν έλεγε ψέματα! «Απ’ ό,τι φαίνεται δεν είχα συμβιβαστεί. Αν είχα συμβιβαστεί ίσως να μην το έπαιρνα το μετάλλιο. Δεν έχω κολυμπήσει ξανά με τέτοια ένταση στη ζωή μου. Δεν έχω κάνει τίποτα πιο δυνατό στη ζωή μου από αυτά τα τελευταία μέτρα».

Όταν ο άθλος ολοκληρώθηκε έμεινε να κοιτά τη Θεά Νίκη στο πολυπόθητο μετάλλιο, υπομένοντας αφόρητους πόνους: «Τρομερό πόνο, καλά πάντα έχει πόνο, αλλά εκείνη τη μέρα έκανα ένα μπάνιο, πήγα και έφαγα κάτι, γύρισα στο δωμάτιο και ήταν όπως όταν έχουμε 40 πυρετό. Πρέπει να είχα και πυρετό, πονούσαν τρομερά στα κόκαλα μου και εννοείται ότι δεν κοιμήθηκα καθόλου δύο μέρες, λόγω υπερέντασης. Έκλεινα τα μάτια μου και σκεφτόμουν τη στιγμή μου, ήταν όμορφο δεν με ένοιαζε ο πόνος, ήταν κάτι τόσο συγκλονιστικό τόσο όμορφο. Για να φτάσω να ηρεμήσω πέρασε καμία εβδομάδα».

Η κατάκτηση του «ασημένιου» μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, βρήκε το λογαριασμό του Facebook του Σπύρου Γιαννιώτη να έχει πλημμυρίσει με χιλιάδες μηνύματα, ενώ από το timeline του παρέλασαν οι αντιφατικές απόψεις των «ειδικών» για το αν δίκαια χάθηκε το χρυσό! «Υπήρχε ένα debate, αν δεν ξέρεις τον κανονισμό ακριβώς, φαίνεται διαφορετικά. Σε κόσμο που το εξήγησα οι περισσότεροι κατάλαβαν, όμως μου έλεγαν σίγουρα θα μπορούσες κι εσύ. Σίγουρα θα μπορούσα κι εγώ, όμως μπόρεσε ο Ολλανδός... Παρόλο που θα ήθελα να είμαι πρώτος. Έχασα στις λεπτομέρειες, ήταν ισάξιος και ο Ολλανδός, αλλά στο τέλος ήταν ικανότερος να το ακουμπήσει πρώτος. Θυμάμαι ότι όταν πέρασε κανένα δίωρο από τις απονομές για να πάω στο ολυμπιακό χωρίο. Μπαίνω λίγο στο facebook και είδα τόσα πολλά μηνύματα που ακόμα δεν έχω απαντήσει όλους γιατί είναι τόσα πολλά...

Ευχαριστώ καθέναν τους, ήταν ξεχωριστά. Μια κυρία μου έστειλε τον άντρα της σε βίντεο πως έκανε στα τελευταία μέτρα, τον τράβαγε και σκεφτόμουν: «Αυτός ο άνθρωπος κάνει έτσι για μένα;» Είναι κάτι που δεν μπορείς να πιστέψεις εύκολα. Ότι μπορεί ένας άνθρωπος να φωνάζει τόσο έντονα για τη στιγμή μου. Μου είπαν πολλές όμορφες ιστορίες. Πηγαίνοντας στην Πάρο μετά από λίγες ημέρες συνάντησα έναν κύριο μέσα στο καράβι και μου έλεγε ότι την ώρα της κούρσας είχαν βάλει ήχο στις τηλεοράσεις κάτι που δεν κάνουν ποτέ και ένα ολόκληρο καράβι, σχεδόν ακυβέρνητο, παρακολουθούσε τα τελευταία 10 λεπτά, ενώ στο τέλος έγινε χαμός.

Εκείνες τις στιγμές τις κρατάς. Μπαίνοντας στα social media και στα site, διάβαζα όλα όσα γράφτηκαν για μένα, τα περισσότερα, δεν νομίζω να μου ξέφυγε κανένα, και κάθε φορά που διάβαζα ένα άρθρο για μένα ανατρίχιαζα από ικανοποίηση. Έλεγα κοίτα τι κατάφερε να γράψει ένας άνθρωπος για μένα, to the point άρθρο ή συγκινητικό».

Το «olympic material» της μητέρας του Σπύρου, συνέπεσε με την έξαψη που δημιουργήθηκε στον ίδιο όταν παρακολουθούσε από την τηλεόραση τις προσπάθειες της Νίκης Μπακογιάννη. Ο απίστευτος αγώνας που έδωσε η Ελληνίδα αθλήτρια του ύψους ήταν η μαγιά που άρχισε να φουσκώνει την επιθυμία του Σπύρου να κάνει το ίδιο και εκείνος κάποια μέρα. Όταν κλείνει ο κύκλος της αθλητικής καριέρας ενός αθλητή, δεν είναι σπάνιο να βρίσκεται μετέωρος πριν από το επόμενο βήμα. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν συνέβη ποτέ στην περίπτωση του Σπύρου Γιαννιώτη. Είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος, σχετικά με το μέλλον του:

«Προπονητής δεν θέλω ακόμα να είμαι. Στο συμβουλευτικό κομμάτι έχω να δώσω γνώσεις φρέσκιες και πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω κι εγώ. Πονάω τον αθλητισμό και συγκεκριμένα το άθλημα που κάνω, το Open water και την πισίνα. Πέρα από αυτό η Ελλάδα είναι περιτριγυρισμένη από θάλασσα και μπορούμε να το αξιοποιήσουμε αυτό. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν να συνδυάσουν τοπία και αθλητισμό, γίνεται ήδη σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά νομίζω ότι έχουμε τις διακρίσεις, έχουμε τη θάλασσα και νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα»

Δεν είναι μόνο ο πρωταθλητής που χρειάζεται να κάνει θυσίες για να πετύχει, αλλά και το περιβάλλον του, το οποίο λειτουργεί συχνά ως κυματοθραύστης της αφόρητης πίεσης που δέχεται ο πρώτος. Όταν κάνεις το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου πρωταθλητισμό, είναι μοιραίο να βιώνεις έντονες αλλαγές στην καθημερινότητα σου όταν αποσύρεσαι: «Ήμουν νευρικός λόγω της κούρασης.

Όσο μεγαλύτερη είναι η κούραση, τόσο περισσότερα τα νεύρα. Ξέρω ότι υπήρξαν φορές που έχω αδικήσει ανθρώπους, αλλά ήταν τη στιγμή της έντασης και μετά πάντα ζητούσα συγγνώμη. Μπορεί καμιά να φορά να γινόμουν σκληρός ή καμία φορά απότομος και να στεναχωρούσα ή να νευρίαζα τους ανθρώπους γύρω μου.

Η Ισμήνη όταν με βλέπει να νευριάζω με διάφορους μου λέει, «Ξέρω τι θα γίνει, σε μισή ώρα που θα έχεις ηρεμήσει θα έχεις ζητήσει και συγγνώμη», γιατί έτσι είμαι. Γενικότερα στη ζωή μου το έχω αυτό, go hard go home, όμως κάποιες φορές χρειάζεται και λίγο slow, δεν το έκανα όμως... Τα τελευταία χρόνια το κατάφερα και αυτό, να μπορώ να είμαι και πιο χαλαρός. Έγινα πιο χαλαρός όταν είδα καλύτερα κάποια πράγματα.

Με τον Νίκο έχουμε τσακωθεί άπειρες φορές, φταίω πάρα πολλές. Φταίει κι αυτός όχι μόνο εγώ, αλλά όταν φταίω ζητάω συγγνώμη και ο Νίκος το ίδιο και τελειώνει εκεί, γι αυτό υπάρχει και μία συνεργασία. Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα όταν ηρεμήσω πιο ξεκάθαρα, δεν φοβάμαι να ζητήσω συγγνώμη και το εννοώ. Μπορεί να νομίζεις ότι αυτό που κάνεις είναι σωστό, όμως μπορεί να ενοχλεί τους άλλους και το καταλαβαίνεις τελικά όταν ηρεμήσεις».

O εφιάλτης του Νίκου Γέμελου και του Σπύρου Γιαννιώτη είναι οι προλήψεις... Ωστόσο, για πρώτη φορά στο Ρίο δύο γυναίκες ανάγκασαν το δίδυμο της επιτυχίας να τις βάλουν στην άκρη και τελικά δικαιώθηκαν πανηγυρικά. Η Αλεξάνδρα Γκικάκη, σύζυγος του Νίκου Γέμελου και προπονήτρια κολύμβησης στον Ολυμπιακό, στη διάρκεια της προετοιμασίας στο Βόλο ετοίμασε τρία γούρια, ένα για τον Γέμελο, ένα για την Κέλλυ Αραούζου και ένα για τον Σπύρο. Ο ομοσπονδιακός προπονητής χωρίς να σχολιάσει το δέχτηκε (με χαρά ...η καρδούλα του το ξέρει), αντίθετα ο Σπύρος Γιαννιώτης προχώρησε σε κανονικό bulling.

Το άλλο δώρο που κρατούσε ο Γέμελος στο Ρίο ήταν ο Δρακουμέλ! Μάλλον τον τρόλαρε η μονάκριβη 3χρονη κόρη του, Άση. Πάντως, ο Γιαννιώτης παραδέχεται το λάθος του... «Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς είχε φέρει η Αλεξάνδρα στον Βόλο δύο γούρια. Ένα μάτι με ένα 2016 και ένα μεταλλικό στοιχείο που έγραφε swim. Είχε φέρει ένα σε εμένα και ένα στο Νίκο για να το έχουμε λέει για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γενικά με αυτά, αν μου δώσεις κάτι πριν τους Ολυμπιακούς δεν το θέλω με τίποτα. Λέω θα πάω κόντρα στην δική μου πρόληψη. Τέλος, πάντων το βάζω (στην τσάντα) και αρχίζω να μετράω κορδόνια: ένα, δύο, τρία, τέσσερα... και λέω «Όχι, δεν είναι δυνατόν ρε Αλεξάνδρα, τέσσερα;» Γούρλωσε τα μάτια η Αλεξάνδρα. Στην αρχή με... έπιασε, αλλά μετά σκέφτηκα ότι οι προκαταλήψεις δεν είναι η πραγματικότητα και το άφησα να περάσει. Συνήθως τις προλήψεις τις βλέπεις λίγο πριν, ή αφού ξέρεις το αποτέλεσμα, δεν επηρεάζεσαι φυσικά κατά τη διάρκεια του αγώνα».

Το δικό του κόκκινο πανί, ήταν να του πεις ότι θα πάει καλά στους αγώνες: «Δεν μου άρεσε να μου λένε θα βγω πρώτος. Δεν θα έλεγα ποτέ σε κάποιον πάω να κερδίσω ή πάω να πάρω μετάλλιο, από θέμα πρόληψης μπορεί να το κάνω, δεν ξέρω γιατί. Αν με ρώταγαν, έλεγα δεν θα τερματίσω. Όσο για τα κορδόνια, μετά τους Ολυμπιακούς η Αλεξάνδρα μου είπε «Είδες που δεν βγήκε σωστό;», «Αν έβγαινε όμως;» της λέω εγώ. «Δεν βγήκε όμως», λέει. «Ναι, αλλά δεν βγήκα πρώτος» Συνέχισα να το λέω...

Στο Ρίο δεν την είχα την πρόληψη. Μάλιστα, πρέπει να πω και κάτι άλλο. Συνήθως πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το ξεκίνησα από το Σίδνεϊ, έκλεινα ραντεβού για να κουρευτώ μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό. Στο Σίδνεϊ μου έκλεισαν ραντεβού μετά από δέκα μέρες, γιατί γινόταν χαμός από κόσμο. Στο Πεκίνο πάλι το ίδιο. Στο Λονδίνο δεν πήγα γιατί ήμουν ήδη κουρεμένος δυο - τρεις μέρες πριν. Στο Ρίο, το κουρείο ήταν απέναντι από τα δωμάτιά μας και ένα πρωί λέω θα πάω να ρωτήσω. Μου λέει έχω λίστα αναμονής 15 άτομα, έλα κατά τις 5 το απόγευμα. Πάω κατά τη μία για να το ακυρώσω, γιατί δεν μπορούσα στις 5 και μου λέει δεν ήρθε ένα ραντεβού, έλα εσύ. Με κούρεψε χάλια βέβαια, αλλά δεν είχε σημασία. Λέω κοίτα να δεις, πήγαν όλα όπως ήθελα, πήγα και κουρεύτηκα, είχα το 19. Θέλεις να τα βλέπεις και λίγο σημαδιακά, οπότε νομίζω ότι όλα λειτούργησαν. Αν δεις το κούρεμά μου βέβαια, του είχε φύγει μία γραμμή στα πλάγια, δεν ξέρω τι έκανε. Την καλύτερή μου στιγμή ήμουν με μία γραμμή στο μαλλί! Δεν το παρατήρησε κανένας, ούτε εγώ, μετά το είδα. Αν μου έκανε και μοϊκάνα και κέρδιζα, ακόμα καλύτερα.

Γέμελου παρόντος πάσα αρχή παυσάτω. Τι κι αν οι πειραματισμοί ήταν... βάρβαροι, οι στρατιώτες ακολουθούσαν αδιαμαρτύρητα. Πρωινή προπόνηση στις 5 το πρωί. Και πως να ανακαλέσει την απόφαση του να αποσυρθεί όταν έχει τέτοιες τραυματικές εμπειρίες: «Το 1999 είχαμε πάει Καρπενήσι. Όπως οι αθλητές προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους, έτσι κι ο Νίκος προσπαθούσε να βρει τον εαυτό του προπονητικά. Είχαμε δοκιμάσει μία νέα μέθοδο. Επειδή οι αγώνες θα ήταν στο Χονγκ Κονγκ, για να συμπίπτουν οι ώρες προπόνησης με αυτές των αγώνων, κάναμε στις 5 το πρωί πρωινή προπόνηση. Φτάνοντας στο Καρπενήσι ήταν όλα μία χαρά. Ήταν χειμώνας, ξυπνάμε το πρωί και είχε ένα μέτρο χιόνι! Οπότε με ένα μέτρο χιόνι έπρεπε να φτάσουμε στο κολυμβητήριο, να πάμε να κολυμπήσουμε στις 5-5,30 το πρωί γρήγορα, γιατί ήθελε και γρήγορα... Να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο να φάμε πρωινό, να γυρίσουμε στην πισίνα κατά τη 1 να ξανακάνουμε προπόνηση και μετά να φάμε μεσημεριανό να γυρίσουμε και να ξαναπάμε το απόγευμα. Οπότε είχαμε τριπλές προπονήσεις... Αυτό είναι το «γερμανικό». Οι Γερμανοί κάνουν τριπλές προπονήσεις. Το κάναμε μία εβδομάδα και μετά πήγαμε στους αγώνες. Η μίση ομάδα αρρώστησε. Αλλά τουλάχιστον βγήκε αρκετά μεγάλος όγκος προπόνησης.

Η αρρώστια ήταν θέμα ατυχίας, γιατί κόλλησε ο ένας τον άλλον. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η κούραση. Αυτές οι πρωινές ήταν ό,τι χειρότερο έχω κάνει! Θυμάμαι είχαμε 400άρια μαξ το πρωί... Τώρα που θα με ακούει ο Νίκος θα λέει: «τι είναι αυτά που λέει, δεν πρέπει να τα λέμε αυτά», αλλά τα λέμε γιατί έχει σημασία. Μας έχει διαμορφώσει το να προσπαθούμε να βελτιωθούμε. Αν και πρωινός τύπος, την πρώτη πρωινή προπόνηση ως τραύμα τη θυμάται από τα σχολικά του χρόνια, όταν αναγκαστικά έπρεπε να πηγαίνει τόσο νωρίς. Λίγους μήνες αφότου κρέμασε το σκουφάκι του, τη συνήθεια της πρωινής έγερσης δεν την έχει τηρήσει, λόγω ανωτέρας βίας: «Με το μωρό έχουν αλλάξει όλα. Πριν γεννηθεί κοιμόμουν στις 10-10,30 και ξυπνούσα στις 7,30 φρέσκος. Έχω ξυπνήσει για πρώτη φορά στη ζωή μου στις 11 η ώρα. Κοιτάω το ρολόι και λέω 11...»

Για τέλος, κρατήσαμε το… photostory της ζωής του Σπύρου Γιαννιώτη. Δείτε τις αντιδράσεις του και πώς περιέγραψε μερικές από τις πιο σημαδιακές φωτογραφίες της καριέρας του: