Top 10: Πρωταθλητές... στην τύχη!

Ήταν ένα από τα αστέρια που έκλεψαν την παράσταση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Η 19χρονη Αμερικανίδα κυριάρχησε στη ενόργανη, κατακτώντας τέσσερα χρυσά και ένα χάλκινο μετάλλιο. Η Μπάιλς γεννήθηκε για να πετάει, όμως θα μπορούσε να μείνει για πάντα προσγειωμένη. Η βιολογική μητέρα της ήταν εθισμένη στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Και όταν η Σιμόν ήταν μόλις πέντε ετών, αποφασίστηκε να μείνει σε ορφανοτροφείο στο Οχάιο, περιμένοντας να βρεθούν ανάδοχοι γονείς για εκείνη και την τρίχρονη αδερφή της. Ο παππούς και η γιαγιά της αντελήφθησαν την κατάσταση και αποφάσισαν να υιοθετήσουν τα εγγόνια τους. Οι νέοι τους γονείς τους προσέφεραν τις συνθήκες για μια κανονική ζωή. «Να είσαι πάντα ο εαυτός σου», ενθάρρυναν την Σιμόν, η οποία απογειώθηκε και δεν κοίταξε ξανά πίσω...

Ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του Μουντιάλ και Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την Γερμανία το 2014 θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική πορεία στη ζωή του. Φεύγοντας από την Κομουνιστική Πολωνία, αρχικά έμεινε μέχρι τα 8 του στη Γαλλία και μετά πήγε στη Γερμανία, σε ένα χωριό κοντά στο Καϊζερσλάουτερν, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα. Ίσως γι' αυτόν να ήταν και τόσο ντροπαλός. Μέχρι τα 19 του μάθαινε τη δουλειά του μαραγκού, παίζοντας παράλληλα ποδόσφαιρο για το κέφι του σε ερασιτεχνική ομάδα ένατης κατηγορίας. Ανέβαινε κατηγορίες, χωρίς ωστόσο να σταματά τη δουλειά του μαραγκού. Στα 21 του πήγε στην Κάιζερσλαουτερν, αλλά για την ερασιτεχνική της ομάδα και ήρθε στα 22 του η ώρα να αφήσει τη δουλειά και να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο, όταν η Λάουτερν του έδωσε την ευκαιρία να παίξει στην πρώτη ομάδα και εκείνος κατάλαβε ότι το ποδόσφαιρο πλέον θα γινόταν η κανονική δουλειά του. Άλλοι, θα τα είχαν παρατήσει πολύ νωρίτερα...

Κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα, επτά Κύπελλα, ένα Champions League, ένα Παγκόσμιο Συλλόγων και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ με τη Μπάγερν Μονάχου. Πήρε Μουντιάλ με τη Γερμανία ενώ φόρεσε το περιβραχιόνιο τόσο στους Βαυαρούς, όσο και στην εθνική. Ο Σβάινσταϊγκερ, ο οποίος συνεχίζει την καριέρα του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ίσως να μην έκανε τίποτα από τα παραπάνω, αν επέλεγε το άλλο άθλημα που του είχε κλέψει την καρδιά. Το σκι. «Μεγάλωσα κοντά στα σύνορα με την Αυστρία. Το σκι ήταν πολύ διαδεδομένο, οπότε έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στα δύο», θυμάται ο Γερμανός, ο οποίος ήταν εξαιρετικός στις καταβάσεις. Ο κολλητός του Φέλιξ Νόιροϊτερ έκανε καριέρα, αλλά ο Μπάστιαν συνήθιζε να τον νικά. Η τύχη έφερε τη Μπάγερν στο δρόμο του και τον βοήθησε να επιλέξει. «Δέχθηκα πρόταση από τη Μπάγερν όταν ήμουν 14. Αλλά τότε αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο σκι και το ποδόσφαιρο. Πήγα στο Μόναχο όταν ήμουν 14 ή 15 και από εκεί ξεκίνησαν όλα...»

Ο Hakeem the dream» έγραψε ιστορία στο ΝΒΑ οδηγώντας τους Ρόκετς σε back to back πρωταθλήματα, ενώ είναι μέλος του Hall of Fame. Ανήκει ωστόσο σε εκείνες τις περιπτώσεις αθλητών που θα μπορούσαν κάλλιστα να γράψουν ιστορία ή να αποτύχουν σε ένα άλλο σπορ. Μεγαλώνοντας στο Λάγος της Νιγηρίας, όπου το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές σπορ, ο Ολάζουον ξεκίνησε να ασχολείται με την ασπρόμαυρη θεά, παίζοντας ως τερματοφύλακας. Τελικά, η μοίρα το έφερε έτσι ώστε να το γυρίσει στην πορτοκαλί, αλλά το έκανε όταν είχε ήδη φτάσει 17. Δοκιμάστηκε σε ένα τοπικό τουρνουά και... μπίνγκο. Αν δεν υπήρχε εκείνη η στιγμή, πιθανόν να μην το βλέπαμε ποτέ στα παρκέ. «Το μπάσκετ είναι κάτι το μοναδικό. Αμέσως επέλεξα το παιχνίδι και κατάλαβα ότι αυτή είναι η ζωή μου. Όλα τα άλλα αθλήματα πέρασαν στο παρελθόν», τόνιζε. Το πέρασμά του από το χορτάρι τον βοήθησε. Από εκεί εμπνεύστηκε την περίφημη κίνησή του Dream Shake. «Ήταν στην πραγματικότητα μια ποδοσφαιρική κίνηση, την οποία μετέφρασε σε μπασκετικούς όρους», έλεγε το 2007.

Ο απόλυτος θρύλος των μεγάλων αποστάσεων έκανε αυτό, για το οποίο είχε προαποφασίσει για εκείνον η τύχη. Ή μήπως η ατυχία; Ο Χαϊλέ γεννήθηκε το 1973 στο Αρσί της Αιθιοπίας. Έχοντας εννιά αδέρφια, η οικογένειά του δυσκολευόταν να καλύψει ακόμα και τις βασικές ανάγκης διαβίωσης. Ο ίδιος δεν είχε καμία κλίση προς το τρέξιμο. Όμως κάθε μέρα έπρεπε να διανύει 10 χιλιόμετρα για να πάει στο σχολείο κι άλλα τόσα να γυρίσει. Ξεκίνησε να το κάνει τρέχοντας και ανακάλυψε ότι κανείς από τους φίλους του δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει. Το ταλέντο του δεν έμεινε για πολύ απαρατήρητο και έτσι ήρθε η εθνική ομάδα, που τον κάλεσε για να τον δοκιμάσει. Χωρίς ουσιαστικά προπόνηση με όρους επαγγελματικούς, ο Γκεμπρεσελασιέ έκανε καλύτερους χρόνους από αρκετούς «κανονικούς» συναθλητές του. Το νερό είχε μπει για τα καλά στο αυλάκι...

Υπάρχει περίπτωση ένας τυφώνας να αλλάξει τη ζωή κάποιου προς το καλύτερο; Στην περίπτωση του Τιμ Ντάνκαν αυτό φαίνεται ότι ισχύει! Ο Big Fundamental είχε πέσει με τα μούτρα στην κολύμβηση και είχε όνειρα να να αγωνιστεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως η αδερφή του. Στράφηκε στο μπάσκετ όταν ο τυφώνας Ούγκο κατέστρεψε την Ολυμπιακών Διαστάσεων πισίνα στην οποία προπονούταν στο Νησί Σάιντ Κρουά της Καραϊβικής, όπου και μεγάλωσε. Η εναλλακτική του θα ήταν να κολυμπά στην ανοιχτή θάλασσα, όπου όμως εγκυμονούσε ο κίνδυνος καρχαριών. Αυτό ήταν. Το μπάσκετ τον κέρδισε. Έπαιξε στο Λύκειο, ακολούθησε το κολέγιο και το 1997 αναδείχθηκε πρώτη επιλογή στα ντραφτ. Η συνέχεια γνωστή...

Μεγάλωσε λατρεύοντας το μπάσκετ και έχοντας τρεις ήρωες. Τον Μάτζικ Τζόνσον, τον Μάικλ Τζόρνταν και τον Λάρι Μπερντ. Όταν ήταν 11 ετών, μαθητής στη Μπαρτσελόνα, έμαθε ότι ο πρώτος από αυτούς είχε HIV. O Πάου Γκασόλ προβληματίστηκε πολύ. Ρώτησε τη μητέρα του, που ήταν γιατρός και τον πατέρα του, που ήταν νοσηλευτής, αν ο Μάτζικ θα ζούσε μέχρι τον 21ο αιώνα. Κανείς δεν μπορούσε να του το εγγυηθεί. Ήταν τότε που έβαλε σκοπό της ζωής του να γίνει γιατρός, προκειμένου να να κάνει το παν για να βρει τη θεραπεία. Εκείνη την περίοδο, αφοσιώθηκε στα μαθήματά του και όποιος τον ρωτούσε απαντούσε ότι θα ασχοληθεί με την ιατρική. Το σώμα του όμως είχε άλλα σχέδια. Ψήλωσε πολύ. Η αγάπη για το μπάσκετ δεν είχε μείνει πίσω. Προσπάθησε να συνδυάσει και τα δύο. Πέρασε στην ιατρική της Βαρκελώνης και τα βράδια έκανε προπονήσεις στη Μπαρτσελόνα. Έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ, με λεωφορείο. Το δεύτερο χρόνο στη σχολή ωστόσο, όπου ήταν απαραίτητη η παρουσία του σε νοσοκομεία και εργαστήρια, κατάλαβε ότι έπρεπε να διαλέξει. Ακόμα δεν ήταν σταρ στον αθλητισμό, οπότε η ζυγαριά ήταν στη μέση. Κατόπιν συζήτησης με τους γονείς του και τον πρύτανη, ο οποίος του είπε ότι θα μπορέσει να επιστρέψει αν δεν τα καταφέρει, επέλεξε τα παρκέ. Και τα κατάφερε...

Στη συνείδηση πολλών Βραζιλιάνων είναι πιο πάνω και από τον Πελέ. Το προσωνύμιό του «η χαρά των ανθρώπων» τα λέει όλα. «Ο Γκαρίντσα ήταν η σύνθεση του Βραζιλιάνου: Φτωχός, συμπαθητικός και δημιουργικός. Ήταν ένας φτωχός εργάτης στην κλωστοϋφαντουργία, ο οποίος με την απλότητά του και το ποδοσφαιρικό του ταλέντο μας γέμισε όλους με χαρά», είχε δηλώσει ο Ζοάο Πέδρο Στεντίλε, οικονομολόγος και ιδρυτής του Landless Movement. Ο Βραζιλιάνος δεν κατανόησε ποτέ για ο κόσμος παίρνει το ποδόσφαιρο τόσο σοβαρά. Και από τη μέρα που γεννήθηκε, είχε να αντιμετωπίσει πολλά εμπόδια. Η σπονδυλική του στήλη ήταν στραβή, ενώ το αριστερό του πόδι ήταν 6 εκατοστά κοντύτερο σε σχέση με το δεξί! Όντας μικρόσωμος, πολλοί (θα) στοιχημάτιζαν πως το τελευταίο με το οποίο θα μπορούσε να ασχοληθεί θα ήταν τα αθλήματα. Στη Βάσκο Ντα Γκάμα, στην αρχή, τον έστειλαν σπίτι επειδή πήγε ξυπόλητος. Αφελής σε επίπεδο... παρεξήγησης και έχοντας αρκετά πάθη, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο πιθανότατα να μην έφτανε ποτέ να παίξει επαγγελματικά. Το απίστευτο ταλέντο του όμως έδειξε ότι είναι πάνω από όλα, αναδεικνύοντας τον σε μεγάλο είδωλο της γενιάς του και απόλυτο πρωταγωνιστή στην πορεία της Βραζιλίας προς το Μουντιάλ του '62.

Επαναλαμβάνουμε: δεν εννοούμε σε καμία περίπτωση ότι ο Μέσι έγινε κατά τύχη αυτό που είναι! Στο βιβλίο του Γκιγιέμ Μπαλαγέ για τον Αργεντινό ωστόσο, γίνεται σαφές το πόσο εύθραυστη ήταν η καριέρα του στα ξεκινήματά της. «Όταν ήμουν 11 ανακάλυψαν την έλλειψη στην αυξητική ορμόνη και χρειάστηκε να αρχίσω θεραπείες. Κάθε βράδυ έπρεπε να καρφώνω μια βελόνα στα πόδια μου. Νύχτα με τη νύχτα, κάθε μέρα της εβδομάδας, για τρία χρόνια. Ήμουν τόσο μικρόσωμος, που έλεγαν όταν έμπαινα στο γήπεδο ή όταν πήγαινα στο σχολείο ότι ήμουν ο μικρότερος όλων», τονίζει ο ίδιος ο Λίο. Η υπομονή και η αντοχή ήταν στοιχείο του χαρακτήρα του. Όμως η θεραπεία κόστιζε 1500 δολάρια το χρόνο, ποσό που η οικογένειά του δεν μπορούσε να αντέξει. Έτσι ο πατέρας του το πήρε απόφαση και πήγε στη Νιούελς, ζητώντας τους να πληρώσουν τη θεραπεία για τον γιο του. Παρότι δέχθηκαν, του έδωσαν 300 πέσος και μετά σταμάτησαν. Τελικά, προσφέρθηκε η Μπαρτσελόνα που τον είχε εντοπίσει και αποφάσισε να επενδύσει σε αυτόν παρά την καθυστερημένη σωματική ανάπτυξη. Αν δεν είχε γίνει αυτό, πιθανότατα δεν θα του δινόταν ποτέ η ευκαιρία να κατακτήσει τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Όπως γράφει ο Μπαλαγέ: «Ο Λέο είναι από τους τυχερούς που επιβίωσαν. Η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί από αυτούς που στα 12, αποφασίζουν αν γίνουν επαγγελματίες, δεν τα καταφέρνουν»...

Τι θέση θα είχε το μπάσκετ στην Ελλάδα αν δεν υπήρχε ο Νίκος Γκάλης; Με τα αν δεν γράφονται ιστορία, όμως η τύχη έβαλε το χεράκι της προκειμένου ο «Γκάνγκστερ» να... κατέβει από τα ρινγκ και να επιλέξει την πορτοκαλί θεά. Ο πατέρας του Γκάλη ασχολούταν με το μποξ στην Αμερική και ήταν ο λόγος που αποφάσισε να κάνει το «Γεωργαλής» «Γκάλης», έτσι ώστε να είναι πιο εύκολο για την καριέρα του. Ο μικρός Nick, λόγω του πατέρα του, αγάπησε το μποξ, ενώ είχε και τρέλα με το αμερικανικό ποδόσφαιρο, έχοντας μάλιστα και πολύ καλές επιδόσεις. Επίσης, του άρεσε το μπέιζμπολ και το χόκεϊ Ο πατέρας του ονειρευόταν να γίνει ένας θρύλος των ρινγκ. Ωστόσο, η μητέρα του είχε διαφορετική άποψη και επέμενε να αλλάξει άθλημα, αφού δεν μπορούσε να τον βλέπει χτυπημένο. Και κάπως έτσι το απόλυτο είδωλο του ελληνικού μπάσκετ καταστάλαξε στην εφηβική του ηλικία. Τα έβαλε με πολύ πιο ογκώδεις και αθλητικούς Αμερικανούς στα ανοιχτά γήπεδα, καταλαβαίνοντας ότι η κλάση του είναι μοναδική. Και στο γυμνάσιο, αποφάσισε οριστικά ποια κατεύθυνση θα έπαιρνε η ζωή του, αλλάζοντας τις τύχες ενός ολόκληρου αθλήματος...