Όταν βλέπεις στο δρόμο μία εντυπωσιακή ξανθιά, νεαρή γυναίκα, το μόνο που δεν μπορεί να περάσει απ’ το μυαλό σου είναι ότι πρόκειται για πρόεδρο ποδοσφαιρικής ομάδας. Ιδίως βέβαια όταν μιλάμε για μία χώρα σαν την Ελλάδα, όπου το ποδόσφαιρο θεωρείται καθαρά αντρική υπόθεση. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr η πρόεδρος της ομάδας του Ζεφυρίου μιλάει για το μεγάλο της όνειρο, που δεν είναι άλλο απ’ το να γίνει κάποια μέρα πρόεδρος της αγαπημένης της ομάδας, του Παναθηναϊκού αλλά και για το τι την ώθησε στο χώρο του ποδοσφαίρου. Παράλληλα αποκαλύπτει τον αγαπημένο της ποδοσφαιριστή, που όχι, δεν είναι ο Μέσι, τους στόχους της στην ομάδα που διοικεί μόνη της, αλλά και την πρόταση που της έγινε να κατέβει ως υποψήφιος βουλευτής.

Μία νέα γυναίκα στο χώρο του ποδοσφαίρου σε διοικητικό πόστο. Τι μπορεί να την ωθήσει;

«Να σου πω την αλήθεια ξεκίνησα για πλάκα. Όταν πριν τέσσερα χρόνια ο τότε πρόεδρος της ομάδας ανακοίνωσε ότι αποχωρεί γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο, έπρεπε κάποιος άλλον ν' αναλάβει το «τιμόνι» του συλλόγου. Τότε χωρίς να το σκεφτώ είπα ότι εγώ θα είμαι αυτή. Στην αρχή το έκανα λίγο από τρέλα αλλά στη συνέχεια ήθελα ν' αποδείξω ότι αν θέλεις κάτι, μπορείς να πετύχεις. Τίποτα δε είναι αδύνατο. Ε κι έπειτα ήταν λογικό να δεθώ πολύ με την ομάδα».

Στη συνέχεια συμπλήρωσε πως: «Στην αρχή υπήρχαν και κάποια άλλα άτομα μαζί μου, όμως μέσα τον πρώτο χρόνο έφυγαν. Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα κι εγώ να τα παρατήσω. Είχα εξάλλου και προτάσεις από μεγαλύτερες ομάδες ν' αναλάβω πόστο δημοσίων σχέσεων. Πιστεύω πάντως ότι είναι ένας ρόλος που μου ταιριάζει».

Είναι τελικά ένα αντρικό «άβατο» ο χώρος του ποδοσφαίρου ή και η γυναίκα μπορεί να έχει ισότιμο ρόλο;

«Δεν σκεφτόμουν έτσι από μικρή. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που κάνουν οι γυναίκες και κάποια άλλα για τους άντρες. Ό,τι θέλω το κάνω. Όταν μπήκα στο χώρο, είχα πολύ μεγάλο ενθουσιασμό, όχι βέβαια ότι και τώρα δεν έχω. Να σου πω επίσης ότι για τρία χρόνια δεν είχα δώσει συνέντευξη ποτέ. Υπήρξαν όμως αρκετές φορές που είδα κουτσομπολιά για την προσωπική μου ζωή σε διάφορα μέσα, πιο μικρής εμβέλειας και απλά τους ζήτησα να το σταματήσουν. Είχα πολύ δύσκολες στιγμές, που η ψυχολογία μου ήταν χάλια, που έκλαψα λόγω αυτού του γεγονότος. Τους τελευταίους πέντε μήνες πάντως έχω αρχίσει να βγαίνω περισσότερο στα μέσα. Γενικά όμως δεν μου αρέσει η δημοσιότητα, ό,τι κάνω, το κάνω για το καλό της ομάδας».

Τι πιστεύεις ότι έχεις προσφέρει σ' αυτή την ομάδα;

«Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν διαλυθήκαμε, γιατί ήταν σοβαρό αυτό το ενδεχόμενο εκείνη την περίοδο, πριν αναλάβω. Αυτό νομίζω πως είναι το πιο μεγάλο μου κατόρθωμα. Βέβαια αναγκάζεσαι να κάνεις πολλές θυσίες. Κυρίως θυσιάζει πολύ χρόνο, όμως υπάρχει και η ψυχολογική φθορά. Αυτό ωστόσο που ήθελα περισσότερο απ' όλα είναι να έχω μία ομάδα καθαρή. Ξέρω ότι δεν μπήκα και στον πιο καθαρό χώρο, όμως η ομάδα μου είναι καθαρή».

Διαφορετικοί οι στόχοι όταν ξεκινήσατε αυτή την προσπάθεια απ' ό,τι αυτή τη στιγμή;

«Επαναλαμβάνω ότι αυτό που πάνω απ' όλα ήθελα ήταν να μη διαλυθεί η ομάδα. Ήταν η μοναδική της περιοχής, πριν ενωθεί το Ζεφύρι με τους υπόλοιπους δήμους. Είχαν μεγάλο πάθος όλοι για να υπάρχει αυτή η ομάδα. Αυτό που θέλω είναι να κάνω κάτι σημαντικό γι' αυτό το σύλλογο. Όταν νιώσω ότι έχω κάνει κάτι πραγματικά σπουδαίο, τότε ίσως και να φύγω, πιο πριν όμως όχι. Θέλω να βάλω τη σφραγίδα μου σ' αυτή την ομάδα. Έχουμε τεράστια όρια, τα οποία ξεπερνάμε κάθε μέρα. Θέλω να φτιάξουμε ακαδημίες, να έρχονται τα παιδιά. Να γίνει το Ζεφύρι μία μεγάλη ομάδα. Φυσικά στόχος μας είναι και η απόκτηση ιδιόκτητων εγκαταστάσεων. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε».

Πίεση γι' αποτελέσματα ένιωσες, πως την αντιμετώπισες

«Γενικά έχω ένα μότο στη ζωή μου, «ή θα πετύχω... ή θα πετύχω» (γέλια). Δεν υπάρχει η λέξη «αποτυχία»στο λεξιλόγιο μου. Δεν υπήρξε πάντως πίεση, απ' τη στιγμή εξάλλου που δεν αγχώνομαι εγώ, που είμαι ο μοναδικός αιμοδότης αυτής της ομάδας, δεν μπορεί να ζητήσει κάτι περισσότερο αυτός που βρίσκεται απ' έξω. Το μόνο μόνο μου άγχος είναι το πως αισθάνονται τα παιδιά».

Η κρίση είναι γενική. Δεν θα ρωτήσω «αν» αλλά πως επηρέασε την ομάδα...

«Σίγουρα με άγγιξε, κι απ' τη στιγμή που άγγιξε εμένα, δεν θα μπορούσε να μην έχει αντίκτυπο και στην ομάδα. Όπως προείπα εξάλλου, είμαι ο μοναδικός αιμοδότης της, δεν υπάρχουν άλλοι οικονομική πόροι, εκτός από μία επιχορήγηση του δήμου. Δεν μπορώ πλέον να παρέχω στην ομάδα τα ίδια πράγματα με πριν. Κάθε σεζόν παίρναμε καινούργια πράγματα, καινούργιο εξοπλισμό, όμως φέτος αυτό δεν ήταν εφικτό. Ωστόσο οι παίκτες καταλαβαίνουν και κατανοούν. Όταν εξηγείσαι στον άλλο απ' την αρχή, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Αλλά κι εγώ δεν έχω απαιτήσεις, είναι λογικό αυτό».

Μπορεί το Ζεφύρι την άνοδο στη Δ' Εθνική;

«Αν ήθελα θα μπορούσα, όμως δεν είναι αυτός ο πρώτος μου στόχος. Κάποια στιγμή μπορεί να πούμε ότι θέλουμε να το κάνουμε και τότε θα το πετύχουμε. Να σας πω επίσης ότι είχα προτάσεις και από ομάδες Β' Εθνικής ν' αναλάβω ως πρόεδρος. Το μόνο ωστόσο που σκέφτομαι εγώ τώρα, είναι ότι δεν πρόκειται να φύγω απ' την ομάδα. Πάντως ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτάσω κάποια στιγμή σ' αυτό το σημείο και σίγουρα το ότι θα βρίσκομαι για τέσσερα χρόνια στην ομάδα».

Μπορεί μία γυναίκα να είναι καλύτερη πρόεδρος μίας ποδοσφαιρικής ομάδας από έναν άντρα;

«Φυσικά και μπορεί. Κι εγώ νομίζω ότι είμαι καλύτερη από πολλούς άντρες προέδρους ομάδων. Έχω και πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα. Είμαι τελειομανής σ' αυτό που κάνω κι αυτό νομίζω πως είναι το βαρόμετρο για την επιτυχία αλλά και για την ίδια μου τη ζωή. Εξελίσσομαι με αυτό τον τρόπο».

Ποια πιστεύεις πως είναι τα πλεονεκτήματα;

«Κατ' αρχήν ό,τι κάνω κι εγώ και η ομάδα το απολαμβάνουμε. Ίσως ένα θετικό να είναι πως έχω μεγάλη ψυχραιμία. Μπορεί ως πούμε να χάνουμε στο ημίχρονο ενός αγώνα και να πάω στ' αποδυτήρια για να εμψυχώσω τα παιδιά. Τους λέω ότι πιστεύω μόνο εγώ σ' αυτούς, μιλάμε σαν πρόεδρος με παίκτες. Επίσης νομίζω πως είμαι υπερπροστατευτική με την ομάδα μου, προσπαθώ να κρατάω τους εχθρούς μακριά της».

Στη συνέχεια μας αποκάλυψε και μία ενδιαφέρουσα είδηση, λέγοντας πως: «Έχω και πρόταση από κόμμα να κατέβω στις εκλογές (το μόνο που καταφέραμε να εκμαιεύσουμε είναι ότι πρόκειται για κόμμα της αριστεράς). Δεν ξέρω ακόμα τι θα κάνω, όμως τη σκέφτομαι σοβαρά. Αν πάντως έβγαινα, θα έλεγα αυτό που πίστευα, αυτό που ζω. Δεν θα μπορούσα να μπω μέσα σε πολιτικά «καλούπια». Ο κόσμος έχει ανάγκη ν' ακουστεί».

Η οικογένειά σου, τι άποψη είχε για την απόφασή σου ν' ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο;

«Βασικά η μητέρα μου ξέρει ότι γενικά κουβαλώ μία τρέλα, την είχα συνηθίσει άλλωστε σε τέτοιες από μικρή, οπότε δεν μπορώ να πως πως ήταν και τόσο μεγάλη η έκπληξή της. Έτσι ξαφνικά εξάλλου είδαν και το όνομά μου μία μέρα στο ψηφοδέλτιο για τις εκλογές του δήμου (είναι δημοτική σύμβουλος στο δήμο Φυλής). Οι φίλες μου απ' την άλλη το διασκεδάζουν, μ' έχουν δεχτεί».

Τη δημοσιότητα πως τη διαχειρίστηκες, σου άρεσε, σ' ενόχλησαν πράγματα;

«Εντάξει, στην αρχή είπα ένα «ήρεμα», γιατί μου ήρθε κάπως όλη αυτή η κατάσταση. Έπειτα σκέφτηκα ότι «οκ», είναι το ένα τέταρτο δημοσιότητας που δικαιούνται όλοι, όμως σκέφτηκα ότι δεν πρόκειται να καβαλήσω το καλάμι και δεν νομίζω ότι το έκανα κιόλας. Είχα εξάλλου προτάσεις ακόμα και για αισθησιακή φωτογράφηση, όμως αρνήθηκα, δεν νομίζω πως είναι κάτι που μου ταιριάζει».

Πάμε σε μία... πικρή ιστορία, «στημένα». Πως είδες τα πράγματα μετά τις εξελίξεις του καλοκαιριού;

Όπως συμπεριφέρομαι και στο σπίτι μου, το ίδιο κάνω και στην ομάδα. Δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, το μόνο που θέλω, είναι να έχω καθαρή την ομάδα του. Δεν θα έδινα προσωπικά ποτέ παιχνίδι αλλά δεν μου έχουν ζητήσει κιόλας. Εντάξει, μην είμαστε και υποκριτές όμως, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ποτέ δεν ήξερε ότι συμβαίνουν αυτά τα πράγματα; Βλέπω πάντως φέτος να είναι κάπως πιο ομαλά τα πράγμα, αλλά είναι και λογικό. Είναι πιο φοβισμένοι μετά απ' όλη αυτή την ιστορία. Όμως δεν έχει αλλάξει και πάλι τίποτα, ακόμα τα ίδια είναι».

Σίγουρα θα υποστηρίζεις και κάποια απ' τις «μεγάλες» ομάδες;

«Είμαι Παναθηναϊκός, όμως δεν πάνε καθόλου καλά τα πράγματα. Ο Ολυμπιακός θα το πάρει το πρωτάθλημα. Θα ήθελα πάντως κάποια μέρα να γίνω πρόεδρος του Παναθηναϊκού, αυτό είναι το μεγάλο μου όνειρο. Πιστεύω ότι εγώ θα το φτιάξω το Δ.Σ.»!

Όσο για τον αγαπημένο παίκτη της Ρούλας Πατήλα;

«Φοβερός παίκτης και συμπαθητικός ο Μέσι, όμως τον Ανρί τον λατρεύω. Πάντα ήταν η μεγάλη μου αδυναμία. Ε, αν μπορούσε να έρθει και στο Ζεφύρι, θα ήμουν ακόμα πιο χαρούμενη... (γέλια) Αυτός που πραγματικά δεν μπορώ με τίποτα είναι ο Ρονάλντο, εκείνο που με νοιάζει πάνω απ' όλα στους παίκτες είναι να έχουν προσωπικότητα....».