Από τους Ισπανούς δεν έχει ξαναγίνει, μην το ψάχνετε. Ακόμη και το 2000, όταν η Βαλένθια απέκλεισε την Μπάρτσα και εν συνεχεία ηττήθηκε στον τελικό του Champions League από την Ρεάλ Μαδρίτης (με ¾ στα ημιτελικά), οι Ισπανοί δεν απολάμβαναν τέτοιας εκτίμησης και επιτυχίας. Τούτο το κατόρθωμα, μάλιστα, συνδυάζεται με τη… μοναξιά της Τσέλσι. Πόσους Αγγλους έχει η Τσέλσι; Ελα ντε… Τον Τέρι, τον Κόουλ, τον Λάμπαρντ και τους δυο πιτσιρικάδες, τον Κέιχιλ και τον Στάριτζ. Πόσους έχει η Μπιλμπάο; Ολους! Πόσους η Βαλένθια; Τους περισσότερους, καθώς συνεχίζει ασταμάτητα να παράγει παικταράδες (Σίλβα, Μάτα, Βίγια η πιο πρόσφατη έξοχη σοδειά). Πόσους η Ατλέτικο Μαδρίτης του Φαλκάο και του Ντιέγκο; Αρκετούς, με κορυφαίο τον Αντριάν. Ας μην συζητήσουμε βεβαίως για τους Αγγλους της Σίτι και της Γιουνάιτεντ… Ελάχιστοι!

Μα το ζήτημα δεν είναι το ποσοστό των ξένων στις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες. Το θέμα είναι πώς αυτοί εντάσσονται σε ένα συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου και το βοηθούν να εξελιχθεί με το ταλέντο τους. Όπως ο Μέσι και ο Αλβες στην Μπάρτσα. Όπως (προσπαθεί πλέον, είναι ολοφάνερο) ο Κριστιάνο, ο Εζίλ και ο Ντι Μαρία στην Ρεάλ του Κασίγιας, του Σέρχιο Ράμος, του Τσάμπι, η οποία ασφαλώς δεν έχει «ισπανικό» χαρακτήρα, αλλά αποκτά ισπανική ταυτότητα.

Προς αυτή την κατεύθυνση οδεύουν και οι αγγλικές ομάδες, αυτή που καθιέρωσε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία πλέον λόγω φτωχού συγκριτικά με το παρελθόν ρόστερ, δεν μπορεί να υπηρετήσει. Προσπαθούν, μα δεν τα καταφέρνουν. Όχι μόνο στο passing game. Aλλά και σε ρυθμό, σε πρέσινγκ που άλλοτε ήταν το σήμα κατατεθέν τους έναντι των υπόλοιπων, ταυτόχρονα και το σημαντικότερο πλεονέκτημά τους.

Θαυμάζω το αγγλικό πρωτάθλημα, διότι όλοι μπορούν να νικήσουν τους πάντες. Για τον ανταγωνισμό που προέκυψε εσχάτως. Για την Λίγκα τους. Για τις ποινές τους, για την προστασία και την διαφήμιση του προϊόντος, για την ποδοσφαιρική παιδεία τους. Αλλά όχι, δεν είναι πιο θεαματικό από το ισπανικό. Και ας υπάρχουν εκεί μόνο η Μπάρτσα και η Ρεάλ για τους τίτλους. Οι Ισπανοί βλέπουν κάθε Σαββατοκύριακο «άλλο» ποδόσφαιρο. Το ΔΙΚΟ τους ποδόσφαιρο.

Για τους Ιταλούς ούτε συζήτηση. Παρακμή σε όλα τα επίπεδα. Η Ιντερ που κατέκτησε το Champions League ήταν ένα part time δημιούργημα του Ζοσέ. Μια winning machine, με μοναδικό στόχο τις κούπες βασισμένη στις αρχές του Special One. Ουδεμία ταυτότητα στο Καμπιονάτο, πάρα πολλοί ξένοι, μοναδική αχτίδα φωτός η εφετινή Γιουβέντους με τα ιταλάκια της που το παλεύουν με ορισμένους παλιούς (Μπουφόν, Πίρλο, Ντελ Πιέρο, Κιελίνι).

Ναι, θαυμάζω και τους Γερμανούς. Θαυμάσια η φουρνιά της Nationalmannschaft και υπό μια έννοια αυτοί είναι οι πιο απολαυστικοί μετά τους Ισπανούς. Ετσι έμαθαν, έτσι μεγάλωσαν. Με κατάμεστα γήπεδα. Με σκάνδαλα που έβαλαν πολλούς πίσω από τα κάγκελα. Με πολλά γκολ. Με ανταγωνισμό για τις κούπες, ακόμη και στις σούπερ σεζόν της Μπάγερν που σαν αρπακτικό παίρνει πάντα ό,τι καλύτερο υπάρχει από τους νέους καλούς Γερμανούς. Αξιόπιστο πρωτάθλημα. Με ομάδες που έχουν χιλιάδες δικούς τους οπαδούς. Σε φουλ ρυθμό. Με πολλά σουτ εκτός περιοχής. Με πάμπολλες τελικές προσπάθειες. Αλλά το πιο σίγουρο στο Στοίχημα, το «goal – goal» του θεαματικού Αννόβερου σχεδόν σε όλη την πορεία του στο εφετινό Europa, δεν αρκεί για ευρωπαϊκό τίτλο. Ειδαμε και την Ντόρτμουντ. Τα βρίσκουν σκούρα στην Ευρώπη.

Μα έχουν τη δική τους ταυτότητα! Κάτι που δεν έχουν οι Γάλλοι στο (κάθε χρόνο πια) πιο συγκλονιστικό πρωτάθλημα μετά το τέλος της παντοκρατορίας της Λυών, κάτι που δεν έχουν οι («βραζιλιανοποιημένοι») Ρώσοι και Ουκρανοί, κάτι που δεν έχουν οι Βέλγοι, οι Σέρβοι, οι Κροάτες, οι Σκανδιναβοί.

Η ισπανική σφραγίδα μπαίνει ανεξίτηλα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ή στο Euro και στο Mundial με την εθνική τους. Το δίπλωμα προπονητή και τεχνικού διευθυντή από την ισπανική ομοσπονδία θεωρείται πλέον το «βαρύτερο» στην Ευρώπη. Η ισπανική γλώσσα είναι η πιο χρήσιμη για έναν προπονητή πλέον και όχι η αγγλική (λόγω των Βραζιλιάνων, των Αργεντινών, σχεδόν όλων των latin παικτών, αλλά και της προόδου του ισπανικού ποδοσφαίρου).

Ολο και περισσότεροι Ισπανοί τεχνικοί και ποδοσφαιριστές διαφημίζουν αυτό που έμαθαν σε όλη την Ευρώπη. Και, όχι τυχαία, η πιο loser ελληνική ομάδα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, κατάφερε για πρώτη φορά στην ιστορία της

(ούτε επί Μπάγεβιτς, ούτε επί Τάκη Λεμονή αυτό, παρά τις επιτυχίες τότε) να παίξει με τον ολόδικό της τρόπο στα περισσότερα (δεν είναι δυνατόν σε όλα, για ελληνική ομάδα μιλάμε…) και στην Ευρώπη, υπό την καθοδήγηση ενός Ισπανού προπονητή…