«Αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν», τα ποδοσφαιρικά club όμως;

«Το ανταποδοτικό όφελος, που περιμένει κανείς να έχει η ΑΕΚ από μία διαγραφή χρεών, χάνεται αν σκεφτεί κανείς ότι η επιρροή της στους φιλάθλους γίνεται ακόμα μικρότερη, η απήχησή της συρρικνώνεται και άρα το band name της φθίνει και παύει να γίνεται δελεαστικό για οποιονδήποτε θέλει να εμπλακεί»

Διαβάζω εδώ και μέρες διάφορα σχόλια, απόψεις και άρθρα στο διαδίκτυο, στις εφημερίδες αλλά και στα social media σχετικά με τον υποβιβασμό της ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο. Κάποια περιέγραφαν με απόλυτη σαφήνεια το τι θα συμβεί στην ομάδα που τώρα πια δεν θα έχει ούτε τα βασικά έσοδα από τη συμμετοχή της στην Super League (τηλεοπτικά δικαιώματα, ΟΠΑΠ, χορηγούς κλπ) και κάποιοι άλλοι δήλωναν ανακουφισμένοι για τον τον υποβιβασμό, τονίζοντας ότι ήταν κάτι που έπρεπε να έχει συμβεί χρόνια πριν, και ότι μόνο έτσι θα μπορέσει η ομάδα να αναγεννηθεί!

Ειλικρινά, αυτή την «αναγέννηση από τις στάχτες» που κάποιοι συχνά πυκνά ευαγγελίζονται, σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά, αθλητικά και κοινωνικά δεν την έχω ποτέ αντιληφθεί να συμβαίνει στην αληθινή ζωή (real life, που λένε και οι... συνονοματοί μου Αμερικανοί!).

Ίσως να έχουν στο μυαλό τους κάποιες ιστορικές αναφορές σε κράτη, όπως η Γερμανία που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του β’ παγκόσμιου πόλεμου, έχοντας αμέριστη στήριξη και συνολική συμπαράσταση, αλλά αν είναι έτσι εγώ τρομάζω όταν σκεφτώ τι συμβαίνει ακόμα και τώρα σε χώρες που έγιναν «στάχτες» και δεν ορθοπόδησαν ουσιαστικά ΠΟΤΕ! Τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά θα τα αφήσω για τον ιστορικό του μέλλοντος και θα συνεχίσω στο δικό μου σκεπτικό.

Η ΑΕΚ είναι μία ομάδα με συσσωρευμένα χρέη τόσο προς το Δημόσιο όσο και προς τρίτους. Κάθε χρόνο κάνει αγώνα δρόμου για να εξασφαλίσει αδειοδότηση, πέρυσι έχασε την συμμετοχή της στην Ευρώπη και φέτος, σε πάρα πολλά εντός έδρας παιχνίδια η διοίκησή της μηχανεύτηκε χίλιους δυο τρόπους για να καταφέρει να σφραγίσει με την εφορία τα εισιτήρια . Το έμψυχο δυναμικό της είναι ίσως το χειρότερο από όλες τις ομάδες που είδαμε φέτος στην Super League, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων κάποιων παικτών, που η πιθανότητα παραμονής τους σε μία ομάδα, η οποία είναι πλέον στην Football League, είναι απειροελάχιστες.

Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι ποδοσφαιριστές εγνωσμένης αξίας που φέτος «καταδέχτηκαν» να αγωνιστούν σε έναν καθόλα ανυπόλυπτο (οικονομικά) σύλλογο είχαν ως μοναδικό τους κριτήριο την συμμετοχή τους σ’ ένα club της Super League, με ότι συνεπάγεται αυτό για ιδίαν προβολή.
Αυτή λοιπόν η ομάδα, που στο μόνο που θυμίζει έναν μεγάλο συλλογο είναι στο σήμα με τον «δικέφαλο αϊτό» στο στήθος, βαυκαλίζεται ότι ο υποβιβασμός θα της δώσει την ευκαιρία να αναγεννηθεί!

Δηλαδή με τον υποβιβασμό και με την συμμετοχή σε μία χαμηλότερη κατηγορία, ας πούμε την Football League, η ΑΕΚ έτσι όπως εμφανίστηκε στο πρωτάθλημα της Super League 2012-2013, έχει πιθανότητες να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να διεκδικήσει εκ νέου την άνοδό της... Ακόμα δεν καταλαβαίνω!

Ανατρέχω σε καλούς συνάδελφους και ρωτώ, για να πάρω την απάντηση ότι τυχόν συμμετοχή σε ακόμα μικρότερη κατηγορία θα σβήσει τα χρέη προς το Δημόσιο!

ΦΕΥ! Μα θα σβήσει και την αίγλη της ομάδας γενικώς... Το ανταποδοτικό όφελος που περιμένει κανείς να έχει η οποιαδήποτε ΑΕΚ από μία διαγραφή χρεών χάνεται αν σκεφτεί κανείς ότι η επιρροή της στους φιλάθλους γίνεται ακόμα μικρότερη, η απήχησή της συρρικνώνεται και άρα το band name της φθίνει και παύει να γίνεται δελεαστικό για οποιονδήποτε θέλει να εμπλακεί με κάθε τρόπο, χορηγία ή επένδυση, στην εταιρία της.

Αυτοί είναι βασικοί κανόνες του marketing που κάποιοι επαγγελματίες του είδους θα μπορέσουν να επιβεβαιώσουν. Επομένως, που ακριβώς έγγειται η ασιοδοξία για τον υποβιβασμό της Ενωσης; Ακόμα κι αν τα χρέη πράγματι διαγραφούν, πως εξάγεται το συμπέρασμα ότι το club θα επιστρέψει δριμύτερο στα μεγάλα σαλόνια;

Τελικά καταλαβαίνω! Στο ότι όλοι όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο έχουν στο μυαλό τους, ότι ο υποβιβασμός και η οικονομική εξυγίανση θα φέρουν μαζί τους έναν άλλον Μεσσία... Έναν επιχειρηματία εύρωστο, με όρεξη και χρόνο να ασχοληθεί και με διάθεση να πάρει τον λαβωμένο αϊτό να τον φροντίσει και να έχει την στωικότητα να περιμένει πότε θα γιάνει το τραύμα του για να πετάξει και πάλι ψηλά.

Ευσεβείς πόθοι; Ναι. Αλλά μόνο έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ΑΕΚ δεν πέθανε.
Τα happy endings είναι για τα παραμύθια ή για τις ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’60 φίλοι μου. Όποιος πιστεύει ότι η δική μας «ωραία κοιμωμένη» θα βρει τον πρίγκιπά της για να ξυπνήσει από τον λήθαργο μάλλον θα πρέπει σιγά σιγά να εξοικειώνεται με την ιδέα του «θανάτου» της, αναπολώντας τις μεγάλες της στιγμές και τον υπέροχο –ανοργάνωτο- λαό της.

Γιατί όπως είχε πει και το 2004 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, «Πάντοτε θα ευρίσκωνται άνθρωποι, οι οποίοι πέραν από το ποδόσφαιρον καθ αυτό θα διακρίνουν ότι η ΑΕΚ είναι κυρίως ιδέα. Και αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν». Αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν, αλλά τα ποδοσφαιρικα club διαλύονται.

Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε...