Τέλειο θύμα η Μπαρτσελόνα!

Κλαίω τον επόμενο προπονητή που θ’ ακούσει τη Σειρήνα και θα πάει να δουλέψει στην ομάδα-γεροντοκόρη. Εκεί όπου, ψυχωσικά, όλοι τους ξινίζουν. Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Καπέλο δύο φορές προσλήφθηκε, δύο φορές κατέκτησε το πρωτάθλημα. Ναι, αλλά δεν το έκανε με στιλ. Και τις δύο φορές, απομακρύνθηκε. Ο Πελεγρίνι είχε στιλ, 96 πόντοι, αλλά δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα επειδή η Μπαρτσελόνα του Γουαρδιόλα μάζεψε +3, 99. Απομακρύνθηκε. Ο Μουρίνιο, και κύπελλο πήρε απ’ αυτή τη Μπαρτσελόνα, και πρωτάθλημα πήρε απ’ αυτή τη Μπαρτσελόνα, και με στιλ το πήρε, εκτός αν δεν είναι αρκετό για στιλ-Ρεάλ οι 100 πόντοι και τα 121 γκολ. Μήπως να πήγαιναν, τώρα που είναι εύκαιρος, στον Γιουπ Χάινκες; Μα και με τον Χάινκες πάλι, Τσάμπιονς Λιγκ πήραν κι έπειτα τον έδιωξαν. Λόγω στιλ. Mission impossible.

Θυμήθηκα, την Τρίτη στη Βαρκελώνη, τη manita του Νοεμβρίου 2010. Πέρασε, σαν εικόνες από ταινία, η διαδρομή του Μουρίνιο με τη Ρεάλ απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Η διαδρομή της Ρεάλ απ’ τα 0-5 και τα 2-6, ως το περσινό 2-1 ή τούτο το 3-1. Πόση απόσταση, τι χάντικαπ, καλύφθηκε. Πόσος μαδριλένικος νους ξεμπλόκαρε. Ποια συμπλέγματα υπερνικήθηκαν.

Μετά, μου ήρθε ο ανατριχιαστικός αποχαιρετισμός Μουρίνιο-Ματεράτσι έξω απ’ το Μπερναμπέου μετά τον τελικό Τσάμπιονς Λιγκ 2010. Ο ένας στην αγκαλιά του αλλουνού, με αναφιλητά. Μια άρρηκτη σχέση ζωής. Ακόμη και σήμερα ο Ματεράτσι έχει να λέει. «Μπορώ να ζήσω τα επόμενα 20 χρόνια μου ως βοηθός δίπλα του; Δεν θέλω τίποτε άλλο». Τη μέρα που ο Μουρίνιο θα φεύγει απ’ τη Ρεάλ, σκέφτηκα, Ματεράτσι θα ‘ναι ο Ραφαέλ Βαράν. Ο δικός του γιος. Ενας αυθεντικός δικός του γιος. Ο Πορτογάλος του έδωσε τα εφόδια, του έβαλε το πιο ασφαλές ελατήριο σ’ αυτό το σάλτο προς τη δόξα. Ότι ο δεκτικός Γάλλος δεν έχει κλείσει ακόμη τα 20, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει. Γιατί εξελίσσεται έτσι. Και όχι σαν ένας επόμενος Πέδρο Λεόν. Εκτιμά.

Υστερα, ο λυσσαλέος Κριστιάνο Ρονάλντο. Το πιο ολοκληρωμένο παιγνίδι, το πιο ώριμο στην ηγετικότητά του, από τότε που έγινε παίκτης-Ρεάλ. Είναι ο μοναδικός δρόμος, ο πιο έξυπνος οπωσδήποτε, προς τα δύο πράγματα που δεν έχει καταφέρει. Τη Χρυσή Μπάλα και την καρδιά του παγκόσμιου κοινού. Ένα παιγνίδι εγωισμού μες στο Καμπ Νόου, αλλ’ όχι εγωπάθειας. Αθλητικού εγωισμού. Όχι ναρκισισμού. Τον φοβόμουν, ομολογώ, τον ναρκισισμό του. Πίστευα πως δεν θα τον οδηγούσε μακρυά. Πως είχε ημερομηνία λήξεως, διότι μια μέρα κάποιος θα βρισκόταν να του ανεβεί το αίμα στο κεφάλι και να τον κόψει στα δύο. Σήμερα μπορεί κανείς, ο καλοπροαίρετος τουλάχιστον, να διακρίνει σημάδια μεταστροφής. Μόνον έτσι ενδέχεται να πειστεί, σε βάθος χρόνου, ο κόσμος πως ίσως τελικά οι καλοί της υπόθεσης να μη είναι και τόσο καλοί, ούτ’ οι κακοί τόσο κακοί.

Η Μπαρτσελόνα. Όταν είναι καλά, φαίνεται. Όποτε δεν είναι καλά, επίσης φαίνεται. Πέρυσι είχε φανεί σε τέσσερις ημέρες τον Απρίλιο, Σάββατο με Ρεάλ Τρίτη με Τσέλσι. Τώρα λίγο πιο νωρίς, τέλη Φεβρουαρίου, Σαν Σίρο και (πάλι) Ρεάλ. Υπηρετούν ένα ποδόσφαιρο, πολύ συγκεκριμένο. Αυτό που οι στρατηγοί διδάσκουν στους ευέλπιδες, απ’ την πρώτη μέρα στη σχολή. Αν αυτό που τους μαθαίνουν δεν κερδίζει ενώ τους έχουν κάνει να πιστεύουν ότι κερδίζει, αν αυτό που τους μαθαίνουν δεν πιάνει ενώ έχουν συνηθίσει να πιάνει, τότε η αμηχανία στον περίγυρο είναι προφανής. Η αμηχανία φέρνει αδυναμία. Η αδυναμία, εκνευρισμό. Ακόμη και το να σηκώσουν θέμα διαιτησίας παραμονή clasico, αυτό ήταν νευρική συναίσθηση αδυναμίας. Οσο κι εκείνη η άγαρμπη γελοιότητα του βίντεο με τις ύαινες πριν ένα μήνα μετά το 1-1.

Το μόνο που πέτυχαν ήταν ότι έδωσαν στον Μουρίνιο ασίστ για το πιο εύκολο γκολ της καριέρας του. Μόλις ο Ζοσέ το έμαθε, αμέσως απάλλαξε τον Καράνκα απ’ την αγγαρεία της πρες-κόνφερανς τη Δευτέρα στη Μαδρίτη. Αρπαξε την ευκαιρία. Πήγε ο ίδιος. Οι ρεπόρτερ-Ρεάλ ξαφνιάστηκαν. Φυσικά, πήγε με λόγο. Να βάλει το έτοιμο γκολ. «Θα τηρήσω τη διδασκαλία της Μπαρτσελόνα από το παρελθόν, να μη ασχολούμαστε με τους διαιτητές». Σαν Ντι Μαρία, απέναντι στον Πουγιόλ.

Την Τρίτη, μετά την εποποιία, πλέον ο λόγος εξέλιπε. Ο Μουρίνιο, τότε, δεν πήγε σε καμία πρες-κόνφερανς. Εκεί, ήταν η στιγμή για το σόου της σιωπής. Κατέβηκε στ’ αποδυτήρια πριν τη λήξη (!) κι η επόμενη φορά που εκτέθηκε στην κοινή θέα ήταν μονάχος, στο τούνελ όπου παρκάρει το πούλμαν της Ρεάλ, να διαβάζει μηνύματα στο κινητό του. Στη δε πρες-κόνφερανς, δεν έστειλε καν τον Καράνκα. Εστειλε τον Κασίγιας! Που μια χαρά τα είπε. Όπως τα λένε οι προπονητές. Μια πρόβα, από το μέλλον. Μπορεί, εν τέλει, αυτός να είναι ο κατάλληλος για προπονητής-Ρεάλ.

Σύγχρονα μαθήματα διαστημικής αμυντικής λειτουργίας. Μίλαν. Ρεάλ. Η ίδια η Μπαρτσελόνα τα προκάλεσε. Με την τρομακτική υπεροχή της. Με τον φόβο απέναντι στην ηγεμονία της. Δεν είναι, ποιος έχει τους κορυφαίους οπισθοφύλακες ή τον κορυφαίο τερματοφύλακα. Πιστεύω να συμφωνούμε ότι Αμπάτε-Σαπάτα-Μεξές- Κονστάν δεν είναι η κορυφαία τετράδα στον κόσμο, ούτ’ ο Αμπιάτι ο κορυφαίος γκολκίπερ. Η κορυφαία άμυνα είναι μία σαν Μουντάρι-Μοντολίβο-Αμπροζίνι-Πατσίνι-Ελ Σααραουί-Μπόατενγκ. ‘Η Χεντίρα-Ιγουαίν-Σάμπι Αλόνσο.

Εννοείται, αν υπάρχουν και κολοσσοί τύπου Βαράν ή Σέρχιο Ράμος, τόσο το καλύτερο. Αλλά το σημείο-κλειδί στην αμυντική λειτουργία της Ρεάλ σ’ αυτό το 1-3 ήταν ο εξωπραγματικός πλάγιος οπισθοφύλακας…Ντι Μαρία. Κόντρα στον Αλμπα. Ωστε να μπορεί να είναι τρίτος στόπερ, απέναντι σε Ινιέστα ή Σεσκ, ο Αρμπελόα. Κι επιπλέον, μπόνους, ο Ντιέγο Λόπεθ στην εστία. Δεν είναι Μπουφόν, δεν είναι Κασίγιας, δεν είναι Τσεχ, δεν είναι Νόιερ. Είναι, όμως, ένας απίστευτα ήρεμος άνθρωπος. Η δική του εσωτερική ηρεμία, αναδιδόμενη, γίνεται ηρεμία της ομάδας.

Δεν είν’ εύκολη, η αμυντική συμπεριφορά εναντίον της Μπαρτσελόνα. Κοτζάμ Σερ Αλεξ, δύο τελικούς, και στη Ρώμη και στο Ουέμπλεϊ, τους έχασε με τα χέρια κάτω. Αλλ’ ο Σερ Αλεξ γηράσκει (αεί) διδασκόμενος. Γι’ αυτό, έπειτα μπορεί να είναι και έξοχος διδάσκων. Πόσο μελέτησε τους τρόπους να κλείσει το παιγνίδι του Κριστιάνο Ρονάλντο στο 1-1 του Μπερναμπέου, σε ποιο βαθμό το πέτυχε κιόλας, ο Σκωτσέζος συναγωνίζεται στα ίσα αυτό που κατάφεραν Μίλαν και Ρεάλ με το παιγνίδι του Μέσι.

Η Μπαρτσελόνα ώθησε τον ανταγωνισμό, ακριβώς για να την αντιμετωπίσει, ν’ αναπτύξει τους πιο τελειοποιημένους αμυντικούς μηχανισμούς. Μια διαρκής εξέλιξη. Δράση, αντίδραση. Όταν ο Χίντινκ με την Τσέλσι έσβησε τον Μέσι, ο Πεπ πήρε τον Μέσι από εξτρέμ και τον έκανε κεντρικό. Όταν ο Μέσι, κεντρικός πλέον, έπιασε να τα διαλύσει όλα, το μπαλάκι ξαναπέρασε απέναντι. Επινοήθηκαν, βλέπουμε, τα επόμενα. Ο Μέσι, σε κρίσιμες μάχες του πολέμου, τιθασεύτηκε στο κλουβί. Το στρατηγείο στη Βαρκελώνη έχει, ξανά, τον λόγο.

Ποιος, όμως, σήμερα χαράσσει τη στρατηγική του παιγνιδιού της Μπαρτσελόνα; Ο αυτόματος πιλότος; Η απουσία του Βιλανόβα στη Νέα Υόρκη είναι σοβαρό κομμάτι της συζήτησης. Επί του πρακτέου, όμως. Εστω ότι ο πρόεδρος Ροσέλ, ευχόμενος «καλή ανάρρωση» στον Βιλανόβα, έφερνε εδώ και τώρα κάποιον σαν τον Λίπι. Αυτό δεν θα ήταν Μπαρτσελόνα. Θα ήταν κάτι άλλο. Φυσιολογικό-φυσιολογικότατο μεν, αλλά κάτι άλλο. Πάντως, όχι Μπαρτσελόνα.

Η Μπαρτσελόνα, αυτή τη στιγμή, μοιάζει σαν τέλειο θύμα του ίδιου του ιδανικού μοντέλου της. Εχει συμβεί και σε άλλες ιδιοφυίες (που κατά καιρούς έγραψαν την ιστορία) της τέχνης.