Ο λάθος άνθρωπος στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή
Δεν υπάρχει νομίζω κάτι γιορτινά εντυπωσιακότερο από το στολισμένο Λονδίνο. Δεν είμαι κανένας πολυταξιδεμένος αλλά ειδικά στην αγγλική πρωτεύουσα των πλατιών λεωφόρων και των πολυόροφων πολυκαταστημάτων, οι Γιορτές αποκτούν διαφορετικό μέγεθος από άποψη στολισμού, εμπορικής κίνησης, πλεονάσματος αγαθών κι «αγαθών». Regent Street, Oxford Street, Bond Street, Covent Garden, Soho είναι κάποια μόνο από τα σημεία έλξης της τουριστικής κίνησης Ασιατών, Αράβων, Αμερικανών κι Ευρωπαίων που φορτωμένοι σακούλες διεθνών ή λονδρέζικων brands φαίνονται αχόρταγοι να ρουφήξουν εικόνες, εμπειρίες και καταναλωτισμό.
Ακόμα και η προσέγγιση ενός κεντρικού σταθμού μετρό τη λάθος ώρα φαίνεται αδύνατη αλλά πρέπει να επιστρέψουμε έστω και για λίγο στο air b ‘n’ b για την απαραίτητη ξεκούραση, πριν βγούμε πάλι για το δείπνο που για να είμαστε ειλικρινείς δε χρειαζόμαστε αλλά “αφού είμαστε στο Λονδίνο, είναι δυνατόν να μη δοκιμάσουμε κι αυτό κι εκείνο;” Σακούλες λοιπόν σφιχτά κρατημένες στο χέρι για να μην κινδυνέψουμε να χάσουμε τα “πολύτιμα αγαθά” και βήμα σχεδόν σημειωτόν μέχρι να καταφέρουμε να φτάσουμε στην αποβάθρα.
Ακριβώς στην είσοδο του σταθμού μια εικόνα πολύ χειμωνιάτικη μα καθόλου εορταστική. Ένας άνδρας απροσδιορίστου καταγωγής και απροσδιορίστου ηλικίας ξαπλωμένος παράλληλα με τον τοίχο του υπόγειου σταθμού, τυλιγμένος σε ένα βρώμικο sleeping bag, με ένα χάρτινο κυπελλάκι πλάι στο κεφάλι του κι ελάχιστα κέρματα μέσα. Πολύ κοντά στο αυτοσχέδιο μαξιλάρι του και σχεδόν κατά μήκος της έκτασης που θα αποτελέσει για λίγο το κρεβάτι του, παντού γύρω πατημένες πατάτες τηγανητές που προφανώς έπεσαν από χαρούμενους τουρίστες, οι οποίοι αποφάσισαν να τσιμπήσουν κάτι στα πεταχτά πηγαίνοντας στο μετρό. Πατάτες τηγανητές, η αγαπημένη διατροφική συνήθεια κάθε πιτσιρίκου σε κάθε γωνιά της γης, που έχει βέβαια πατάτες και λάδι για να τις τηγανήσει, μια ένδειξη γαστρονομικής ισότητας μεταξύ πλουσιόπαιδων και φτωχόπαιδων, μεταξύ παιδιών που ταξιδεύουν σε πρωτεύουσες και παιδιών που δε φεύγουν ποτέ από τον τόπο τους, μια “δημοκρατική” συνταγή παιδικότητας.
Οι συγκεκριμένες πατάτες είχαν τηγανιστεί σε ένα από τα φτηνά ή ακριβά λονδρέζικα street food, είχαν υπερχειλίσει τη χάρτινη φωλίτσα τους κι ως πλεονάζουσες είχαν πέσει στα πλακάκια του μετρό, πριν οι πολλές βιαστικές ακριβές ή και φτηνές σόλες παπουτσιών τις πολτοποιήσουν δίπλα σε ένα ανθρώπινο κεφάλι. Το κεφάλι του λάθος ανθρώπου που βρέθηκε στο λάθος μέρος, το Λονδίνο και τη λάθος στιγμή, την εορταστική περίοδο. Άστεγος στη στολισμένη Μητρόπολη.
Αναπόφευκτα σκέφτηκα: τα λάθη. Τι λάθη μπορεί να έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος για να βρεθεί εκεί, να κείτεται στο παγωμένο πάτωμα του λονδρέζικου μετρό; Τι λάθη μπορεί να έχουν να κάνει άλλοι εις βάρος του για να τον οδηγήσουν εκεί; Ποιον λάθος υπολογισμό μπορεί να έκανε, ποια λάθος συναναστροφή, ποια λάθος συμφωνία, ποια λάθος απόφαση μπορεί να πήρε;
Κι αν δεν έκανε κανένα λάθος; Αν απλά γεννήθηκε μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά; Αν γεννήθηκε στη λάθος πλευρά κάποιων συνόρων; Αντί να έχει γεννηθεί σε μια χώρα ειρηνική, να έχει γεννηθεί εκεί όπου ένας δικτάτορας αποφάσισε να διώξει τη φυλή του, το χρώμα του, το δόγμα του, τη γλώσσα του; Αν έφυγε να ξεφύγει από έναν πόλεμο με πυρά και βρέθηκε στο επίκεντρο ενός πολέμου, όπου τα πυρομαχικά είναι η αγοραστική δύναμη και το πιστωτικό απόθεμα; Με τον κίνδυνο να βρεθεί ηττημένος και νεκρός στη μια περίπτωση, με τη σχεδόν βεβαιότητα να βρεθεί ηττημένος και παρίας στην άλλη.
Εμείς που προσπερνάμε ποδοπατώντας τις τηγανητές πατάτες πλάι σε ένα ανθρώπινο κεφάλι, φυσικά έχουμε τη δική μας συλλογιστική άμυνα. “Πρόκειται για βιομηχανία ελεημοσύνης, fake ζητιάνοι, συμμορίες εκμετάλλευσης που τους αφήνουν το πρωί και τους μαζεύουν το βράδυ”, καταστάσεις slumdog millionaire δηλαδή. Θα μας πάρει ελάχιστα δευτερόλεπτα να διώξουμε από το μυαλό μας τη συγκεκριμένη εικόνα, δε θα μας απασχολήσει ξανά για το υπόλοιπο της βραδιάς που θα περάσουμε δοκιμάζοντας new age gourmet συνταγές πίνοντας ευφάνταστα κοκτέιλ και σχεδιάζοντας την καταναλωτική εξόρμηση της επόμενης ημέρας. Ο αναπόφευκτα κυνικός κύκλος της ζωής.
Επιστρέφοντας από τη βραδινή έξοδο σε μια από τις πολλές υπερφωτισμένες πλατείες έχει μαζευτεί πλήθος γύρω από ένα πιτσιρικά που έχει στήσει τη μικροφωνική του κι ερμηνεύει με τη συνοδεία της κιθάρας του μια μάλλον ιρλανδέζικη ερωτική μπαλάντα. Τα iphone και τα android γύρω του αιχμαλωτίζουν το τουριστικό στιγμιότυπο και δημιουργούν stories για insta και fb που θα κάνουν το γύρο του κόσμου. «Μην τον λυπάσαι, ξέρεις πόσα μπορεί να βγάζει σε ένα απόγευμα με τόσο διερχόμενο κόσμο; Κάπως έτσι ξεκίνησε κι ο Ed Sheeran». «Δεν τον λυπάμαι. Απλά τον ακούω.» Τον ακούω, τον παρατηρώ και ψάχνω να βρω το λάθος. Έχω το χρόνο και την πολυτέλεια να το κάνω.
