Δεύτε λάβετε Φως ή Τελευταίον Ασπασμόν;

Χρήστος Κιούσης Χρήστος Κιούσης
Δεύτε λάβετε Φως ή Τελευταίον Ασπασμόν;
Ο Χρήστος Κιούσης χρησιμοποιεί δυο φράσεις της Μεγάλης Εβδομάδας γράφοντας για το Ανέσπερο Φως.

Τον τίτλο αυτόν τον φύτεψα στο μυαλό μου από τη στιγμή που σκέφτηκα, πως θα ακούσω ξανά στην περισσότερο εθιμοτυπική παρά ουσιαστική παρουσία μου στη λειτουργία το βράδυ της Ανάστασης, εκείνα τα λόγια. “Δεύτε λάβετε Φως εκ του ανεσπέρου Φωτός.” Του Φωτός για το οποίο τόσος ντόρος έγινε εσχάτως εξαιτίας ενός βιβλίου και σκανδαλιστικών δημοσιευμάτων, τόσος ντόρος γίνεται διαχρονικά για τις υποδοχές με τιμές αρχηγού κράτους από δεξιές, κεντρώες κι αριστερές κυβερνήσεις. Να μιλήσουμε όμως λίγο και για το ουσιαστικό Φως;

Πιστεύω, ότι ως μια ιδιότυπη δυτική κοινωνία με μπόλικες ανατολίτικες καταβολές βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι του τίτλου εδώ και αρκετά χρόνια. Υπάρχει πάντα βέβαια η παρεξήγηση σχετικά με το τι είναι αυτό το Φως κι όπως όλα τα πράγματα που δεν συνοδεύονται από ακριβείς ορισμούς, έτσι κι αυτό ερμηνεύεται κατά το δοκούν.

Φως για κάποιους είναι το Χρήμα. Αγοράζει την εξουσία, την αποδοχή, πολλές φορές αγοράζει τη σάρκα, όχι τον έρωτα, αυτός είναι συναίσθημα παντελώς αποσυνδεδεμένο από την ύλη, αλλά σοβαρά τώρα, μπορεί ποτέ το Χρήμα να θεωρηθεί Ανέσπερο Φως, ειδικά με τους ρυθμούς που αυτό μπορεί να κερδηθεί και να χαθεί στις μέρες μας;

Φως να με συγχωρήσουν οι θεοσεβούμενοι άνθρωποι δεν εννοώ το Φως της Πίστης αλλά εκείνο που πηγάζει από αξίες, όπως η επαφή με την Φύση, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η λογική κι από ανθρώπινες δημιουργίες στον χώρο των Τεχνών. Είναι πολύ εύκολο να θεωρήσουμε το Φως κάτι έξω από μας, που απλά πρέπει να αποδεχτούμε και να ακολουθούμε, παρά το Φως που πρέπει να μοχθήσουμε να μελετήσουμε, να δημιουργήσουμε και να διδάξουμε στα παιδιά μας.

Τα παιδιά μας ας πούμε είναι ένα παράδειγμα, τού τι είναι Φως. Μια ευκαιρία να επανεξετάσουμε τη ζωή μας, να επανατοποθετηθούμε, να ανακαλύψουμε πόσο πολύ μπορούμε να αγαπήσουμε, χωρίς να σφιχταγκαλιάσουμε μέχρι ασφυξίας, αυτό που υποτίθεται ότι αγαπάμε. Οι άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά δε σημαίνει ότι δεν έχουν την ευκαιρία τους στο Φως, μερικές φορές μάλιστα εμείς οι γονείς στην προσπάθεια να “χτίσουμε”, να “προστατέψουμε”, να “βοηθήσουμε” γινόμαστε πιο επιρρεπείς στο σκοταδισμό.

Υπάρχουν τόσα καταπληκτικά μέρη στον κόσμο κοντά μας ή μακριά κι όμως επιμένουμε να μην ταξιδεύουμε. Κάποιοι λένε “κοστίζει” κι όμως συντηρούν σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα, ένα-δύο-τρία-πέντε. Υπάρχουν τόσα βιβλία κι όμως σκρολάρουμε ατέρμονα σε οθόνες κινητών-υπολογιστών-tablets. Συμβαίνουν πράγματα στον αληθινό κόσμο εκεί έξω, αλλά προτιμάμε να τα παρακολουθούμε από απόσταση στην τηλεόραση.

Το Φως του Δόγματος επιτρέψτε μου να το φοβάμαι. Είναι πολύ κοντά στο Φως της εξουσίας που κάθε μέρα μας ταλαιπωρεί με φωνές σε τηλεπαράθυρα, με χυδαίους τίτλους σε πρωτοσέλιδα και με χυδαίες συμπεριφορές, που άλλοτε τις αναγνωρίζουμε άμεσα κι άλλοτε μετά από χρόνια.

Αν μιλήσουμε για τις μέρες μας και για την χώρα μας, ο σκοταδισμός, η καφρίλα, οι haters, η μισαλλοδοξία, το easy come – easy go, η αμορφωσιά έχουν πάρει για τα καλά το πάνω χέρι. Εδώ κι αρκετά χρόνια στην Ελλάδα δεν έχει σημασία ποιος είσαι ως άνθρωπος, πόσο μελέτησες, πόσο εργάστηκες, αν πρόσφερες, αν έκανες καλό ή κακό. Μετράει μόνο πόσα έβγαλες και πόσα έχεις. Αν στη ζούγκλα έχεις τα πιο πολλά, τότε είσαι μάγκας. Όχι απλά πιο δυνατός αλλά αξιέπαινος! Τέρμα και στα προσχήματα, τέρμα στις φοβίες, ακόμα κι αν πιαστείς με το βάζο με το μέλι αγκαλιά, δεν τρέχει τίποτα. Μπορείς να εξαγοράσεις μια πλειάδα υπογραφώντων αλλά κι ανυπόγραφων σε Τύπο και social media και να καταστήσεις την εκ δυσμάς ανατολή του Ήλιου συζητήσιμη.

Μέσα στην γενικότερη “πρόοδο”, η κορεκτίλα οδηγεί την κριτική, τη σάτιρα, οποιαδήποτε λαικη έκφραση στην πιο σκοτεινή της περίοδο. Ολοταχώς βήματα προς τα πίσω. Αν θες να υπογράφεις τη δουλειά σου έτσι; Ανυπόγραφα γίνεται ο καθένας τολμηρός κι αιρετικός αρχικά και μετά διατεταγμένος κάφρος. Αν δείτε καλλιτέχνες που σατίρισαν την χώρα σε περασμένες δεκαετίες και πράγματα που ειπώθηκαν τότε, θα καταλαβαίνατε ότι δεν θα είχαν ελπίδα σήμερα. Θα τα έτρωγε η μαρμάγκα του καθωσπρεπισμού. Πρόσφατα ανέβηκαν στο Netflix όλες οι ταινίες των Monty Python. Σκεφτείτε να γυρίζονταν στην Ελλάδα του 2019. Αίμα κι άμμος.

Ταυτόχρονα η Τέχνη αφορά πολύ λίγους. Πρόσφατα ένας πολύ σημαντικός ηθοποιός και σκηνοθέτης μου έλεγε, ότι η εμπορική επιτυχία στην Αθήνα μετριέται μεταξύ 150 χιλιάδων ανθρώπων το πολύ. Σε μια πόλη των 5 εκατομμυρίων έτσι; Στην Θεσσαλονίκη στο υποδεκαπλάσιο. Ένας ποιητής αναγνωρίζεται μεταξύ μερικών εκατοντάδων τακτικών αναγνωστών της ποίησης, ένας ζωγράφος ή ένας γλύπτης ασ' το καλύτερα.

Θέλετε ακόμα να μιλήσουμε περί Ανεσπέρου Φωτός; Το μόνο ανέσπερο είναι ότι δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός στο πότε θα γίνει ένα κλικ στον εγκέφαλό μας. Αρκεί αντιστρέφοντας τη ρήση του Μακρυγιάννη να συνειδητοποιήσουμε, “ότι είμαστε στο Εγώ κι όχι στο Εμείς”. Αλλίμονο αν περιμένω τους γύρω μου, χωρίς να αναλαμβάνω δράση ο ίδιος για τον εαυτό μου, για την οικογένειά μου, για όσους μπορώ. Αλλιώς μπορώ να περιμένω νομοτελειακά και με ασφάλεια τον Τελευταίον Ασπασμόν.

Υ.Γ. Ακόμα και οι ευχές της ημέρες της κατάνυξης, θεσμοθετήθηκε να δίνονται με ομαδικά μηνύματα! Αν είναι δυνατόν...

Χρήστος Κιούσης
Χρήστος Κιούσης

Ο Χρήστος Κιούσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά ζει κι εργάζεται στην Θεσσαλονίκη από το 1997. Σπούδασε Κινηματογράφο και Τηλεόραση στη Σχολή Σταυράκου και digital marketing. Mιλάει Αγγλικά κάθε μέρα, Γερμανικά όποτε τα θυμηθεί και Ιταλικά στις διακοπές κυρίως αν χρειαστεί να παραγγείλει φαγητό στην Ιταλία. Εργάζεται σε τηλεοπτικές παραγωγές από το 1994. Συμπαρουσιάζει τη σατιρική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» στον ΑΝΤ1 και το "Βινύλιο" στο ίδιο κανάλι.

Είναι φίλαθλος από μικρός και πατέρας τριών υπέροχων παιδιών. Έχει παίξει μπάσκετ ως νέος με επιεικώς μέτριες επιδόσεις και τένις ως μεσήλικας με ακόμα πιο φτωχά αποτελέσματα. Του αρέσουν το γράψιμο, οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο, η παραγωγή τηλεοπτικού περιεχομένου και τα ταξίδια κι ελπίζει μια μέρα, να μπορέσει να τα συνδυάσει όλα επαγγελματικά.