Πόσο αντιπροσωπευτική θέλουμε την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία μας;
Τις πρώτες μου πολιτικές σκέψεις τις έκανα στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Μια αρκετά πολωμένη περίοδο, τότε που ο κόσμος χωριζόταν σε πράσινα και μπλε καφενεία, τα αυτοκόλλητα με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ τα έβλεπες κολλημένα σε θυροτηλέφωνα και ασανσέρ, οι εφημερίδες υπηρετούσαν κόμματα μέσω των εκδοτών τους, που βέβαια είχαν και οικονομικές εξαρτήσεις αλλά όχι ευθέως επιχειρηματικά συμφέροντα χωρίς προσχήματα και οι πολιτικές νεολαίες έπαιζαν ξύλο για το ποια κολώνα θα αφισοκολλήσει η κάθε μια. Έπειτα ήρθε η «Κάθαρση» ή το «Βρώμικο ‘89», διαλέξτε και πάρτε κι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη και υπουργίας Κοντογιαννόπουλου η πρώτη μου πολιτική άσκηση επί χάρτου, οι πρώτες σχολικές καταλήψεις.
Να ξεκαθαρίσω ότι αρχικά ήμουν αντίθετος στις καταλήψεις. Δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να κλείσει το σχολείο μου, που ήταν για μένα τόπος που βρισκόμουν με τους συμμαθητές μου, με το κορίτσι μου, έπαιζα το μπασκετάκι μου, γενικά περνούσα μια χαρά. Το «σύρμα» που έπεσε για τον αναχρονιστικό νόμο Κοντογιαννόπουλου, την ποδιά που δήθεν θα έπρεπε να φοράμε, τις 50 δικαιολογημένες – 50 αδικαιολόγητες απουσίες που πήγαιναν για κατάργηση, την υποχρεωτική προσευχή κι έπαρση σημαίας και άλλα τέτοια, ήταν τόσο «συντεταγμένο» που με προβλημάτισε η αφετηρία του «σύρματος». Έβλεπα και το ποιοι «συμμαθητές» μου ήταν φανατικοί υπέρ της κατάληψης και μέσα μου κάτι αντιδρούσε αντανακλαστικά.
Ξέχασα να σας πω ότι ήμουν κι εκλεγμένο μέλος του μαθητικού συμβουλίου, οπότε κάποια στιγμή έπρεπε να ψηφίσω. Για μένα η πρώτη άσκηση δημοκρατίας είχε ως εξής: ρώτησα τους συμμαθητές μου τι αποφασίζουν, εκείνοι ψήφισαν συντριπτικά υπέρ της κατάληψης, άρα κι εγώ εκπροσωπώντας τους ψήφισα υπέρ. Αποφάσισα μάλιστα να είμαι παρών όλες τις μέρες παρά τις αντιρρήσεις του συντηρητικού πατέρα μου για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτό ήταν το σχολείο μου. Όταν μάλιστα στις διάφορες αλλαγές βάρδιας βρισκόμουν με την αρμαθιά όλων των κλειδιών του σχολείου, οι φιλοκυβερνητικοί καθηγητές μού έλεγαν. «Αφού ήσουν κατά της κατάληψης, άνοιξε να μπούμε.» «Δεν μπορώ, εγώ ήμουν κατά αλλά οι περισσότεροι ήταν υπέρ και τώρα μου εμπιστεύτηκαν τα κλειδιά!»
Η δολοφονία Τεμπονέρα λίγες μέρες μετά τα 16α γενέθλια μου από τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πάτρας Καλαμπόκα και τους συνεργούς του σε μια «επιχείρηση ανακατάληψης» ήταν ο τραγικός επίλογος της πρώτης επαναστατικής μας άσκησης κατά ενός Υπουργού, ενός νομοσχεδίου και μιας «μεταρρύθμισης» που πνίγηκε στο αίμα του Πατρινού μαθηματικού. Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι ο τότε συνομήλικός μου, σχεδόν συμμαθητής μου Αλέξης Τσίπρας ήταν περισσότερο ενεργός και «οδηγός» των καταλήψεων από μένα, που απλά ερμήνευα στην πράξη την θέληση των πολλών. Αισθανόμουν ότι αντιπροσώπευα την πλειοψηφία κι αυτό για μένα ήταν δημοκρατία.
Την ερχόμενη Παρασκευή ο Αλέξης Τσίπρας ανεβαίνει στο Παλέ ντε Σπορ στην Θεσσαλονίκη σε κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ με ιδιαίτερη ιστορική σημασία, μια που η προεκλογική περίοδος έχει αρχίσει και η Συμφωνία των Πρεσπών οδεύει προς ψήφιση και επικύρωση. Αναρωτιέμαι πόσο έτοιμος είναι να προβεί σε μια άσκηση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ο Πρωθυπουργός. Πόσο δηλαδή θεωρεί ότι έχει το καθήκον να εφαρμόσει την πολιτική που η πλειοψηφία των πολιτών επιθυμεί σε ένα εθνικό μάλιστα θέμα. Διενήργησε δημοψήφισμα επί ανύπαρκτου ερωτήματος όπως ο ίδιος απέδειξε με την πολιτική του ΝΑΙ μετά το ηχηρό ΟΧΙ στις κάλπες, όπου ανάθεμα αν ο ένας στους πέντε είχε καταλάβει ακριβώς τη διατύπωση του ερωτήματος. Την παρούσα στιγμή και επί ενός εθνικού θέματος ο Πρωθυπουργός νομίζει ότι έχει τη σύμφωνη γνώμη των πολλών για την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών; Πιστεύει ότι δεν την χρειάζεται αποτυπωμένη; Θεωρεί πως αρκεί μια πλειοψηφία 151 βουλευτών; Μα ο ίδιος εκμεταλλεύτηκε τη μη πλειοψηφία 180 βουλευτών για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας ώστε να νικήσει στις εκλογές, τώρα αρκούν οι 151;
Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι δεν πρέπει να τεθεί σε δημοψήφισμα η Συμφωνία «γιατί ο Λαός δεν είναι σε θέση να ... » Είναι αστείο να θεωρούμε ότι «ο Λαός είναι σε θέση» όποτε μας βολεύει. Όταν ο Λαός ψηφίζει τον πολιτικό φορέα που εξήγγειλε το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, τότε ο Λαός έχει αυταπάτες, όπως και ο φορέας βέβαια. Αν ο Λαός εκφράζεται κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, τότε ο Λαός άγεται και φέρεται από ακροδεξιά συμφέροντα και ύποπτα επιχειρηματικά κέντρα που ελέγχουν τον Τύπο. Αν κάποιοι ζητήσουν δημοψήφισμα είναι ύποπτοι πατριδοκάπηλοι, αν άλλοι ζητήσουν επικύρωση της Συμφωνίας από διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και φρεσκοεκλεγμένη Κυβέρνηση με εκπεφρασμένη προεκλογικά θέση είναι ύποπτοι εθνικιστές.
Την απόφαση λοιπόν θα την πάρει η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου με οποιαδήποτε σύνθεση και καιροσκοπική κοινοβουλευτική συμφωνία, «γιατί ο Λαός κατά βάθος δεν ξέρει;» Θα παρθεί μια ιστορική απόφαση από την Πεφωτισμένη μας Ηγεσία, γιατί «ο Λαός κατά βάθος δεν ξέρει» αλλά εκείνοι ξέρουν; Πέσαμε τόσες δεκαετίες θύματα μιας εθνικιστικής προπαγάνδας αλλά ευτυχώς ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύμμαχοί του μας ανοίγουν τώρα τα μάτια διορθώνοντας μια ιστορική αδικία; Δεν νιώθουν την ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι να ακούσουν την πλειοψηφία του Λαού τώρα; Πιστεύει κανείς σοβαρά ότι η πλειοψηφία που τους εξέλεξε, το έκανε για τις θέσεις τους στο Σκοπιανό ή Μακεδονικό ή όπως θέλετε πείτε το;
Την Παρασκευή στην ομιλία Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη θα ζήσουμε μια lose-lose situation. Είτε θα γίνει χαλασμός από ακροδεξιά γκρουπούσκουλα που θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν το πλήθος κόσμου κρυπτόμενοι πίσω από κανονικούς ανθρώπους, είτε οι κανονικοί άνθρωποι θα φοβηθούν να πάνε και τα κομματικά φερέφωνα θα πανηγυρίζουν για ελάχιστη αντίδραση άρα δικαίωση στης Κυβέρνησης. Δικαίωση όχι στην κάλπη αλλά στο δρόμο. Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία διά βοής στο δρόμο το σωτήριον έτος 2018 !
Είναι μάλλον η εκδίκηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας προς μια Δικαιοσύνη κι ένα Κοινοβούλιο, που επέτρεψαν δολοφόνους νεοναζί μέσα στη Βουλή κι ελαχιστοποίησαν την ποσόστωση του Κέντρου στο κοινοβουλευτικό μίγμα, να προσπαθούμε να εκτιμήσουμε αριθμητικά τους βοώντες στους δρόμους και στις πλατείες. Σε μια χρονική στιγμή μάλιστα που οι μετριοπαθείς ψηφοφόροι φοβούνται το δρόμο, γιατί νιώθουν εκτεθειμένοι εκεί στη βία και στην ανομία μεταξύ αστυνομίας, αντιεξουσιαστών και χρυσαυγιτών. Εκρηκτικό κοκτέιλ ε ;
Είναι σαφές ότι δεν εμπιστεύομαι τη σημερινή Κυβέρνηση για να ψηφίσει – δεσμεύσει την χώρα στο Μακεδονικό ζήτημα. Δεν πρόκειται για θέμα που άπτεται απλά του ονόματος. Κάποιοι ξαναγράφουν την Ιστορία και μάλιστα την ξαναγράφουν άνθρωποι ανιστόρητοι και αγεωγράφητοι. Δεν είναι νέος Καποδίστριας ο Αλέξης Τσίπρας για να του εμπιστευτούμε την Πεφωτισμένη Ηγεσία έναντι της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Τα λάθη δεν ξεκίνησαν από αυτόν, ιστορικά πάμε πολύ πίσω και ό,τι έχει γίνει από το 1990 ως σήμερα, σε μελλοντικό βιβλίο Ιστορίας θα καταλαμβάνει μερικές παραγράφους της ίδιας σελίδας. Έτσι γράφεται η Ιστορία, πυκνά και σχεδόν συνοπτικά. Το οπωσδήποτε λυπηρό είναι ότι για μια ακόμα φορά απεμπολούμε την ιστορική πραγματικότητα έναντι μιας καλοδουλεμένης επιχείρησης ιστορικής αναθεώρησης, γιατί είμαστε πολύ απασχολημένοι με οτιδήποτε άλλο πλην της ιστορικής ανάγνωσης. Τα λεφτά και η οικονομική ευημερία έρχονται και φεύγουν όπως οδυνηρά καταλάβαμε. Τα ονόματα, οι γλώσσες, οι εθνικές ταυτότητες εγκαθίστανται κι εγείρουν ζητήματα ανά δεκαετία, λίγη βαλκανική ιστορία διαβάστε διάολε...
Ξεκίνησα με το θέμα των σχολικών καταλήψεων κι επιτρέψτε μου να επιστρέψω εκεί. Δεν γίνεται ο 17χρονος Αλέξης, ο 16χρονος Χρήστος ή όποιος άλλος το ’90-’91 να ήταν αυτόφωτος επαναστάτης και κάθε 16χρονο του 2018 να τον κάνουμε δώρο στους ναζί. Ή ήμασταν κι εμείς υποκινούμενοι ή έχουμε τουλάχιστον την υποχρέωση να ακούσουμε τον σημερινό πιτσιρικά όσο αντιπαθητική συνθηματολογία κι αν υιοθετεί. Το να φέρνεις πάντως γενιές ολόκληρες προ τετελεσμένων, δεν είναι και ό,τι πιο δημοκρατικά αντιπροσωπευτικό υπάρχει. Στο κάτω κάτω εκλέχτηκες να κυβερνήσεις δημοκρατικά, δε σου χάρισαν τα κλειδιά της Ιστορίας.
Υ.Γ. Αν κάποιοι επαγγελματίες υβριστές – σχολιογράφοι φτάσουν μέχρι την τελευταία παράγραφο του άρθρου αυτού και θεωρούν ότι διάβασαν το κείμενο ενός υπερεθνικιστή, μισαλλόδοξου ακροδεξιού, ας διαβάσουν και το προηγούμενο κείμενό μου για να καταλάβουν ποιος είμαι και πόσο ψυχικά μακριά βρίσκομαι από την Θεσσαλονίκη των Άνθιμων, Ψωμιάδηδων, Βελόπουλων και λοιπών.
