Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να φοράει κουκούλες
Το μεγαλύτερο σκάνδαλο από τότε που συστάθηκε το ελληνικό κράτος δεν ξέρω αν είναι το Σκάνδαλο Novartis, αλλά σίγουρα σκανδαλώδης είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η ελληνική δικαιοσύνη. Ο θεσμός που θα έπρεπε από τη ίδια την αρχή του πολιτεύματος να είναι διακριτός και ανεξάρτητος, έχει μπλέξει επικίνδυνα το ρόλο του με την πολιτική και τον τύπο. Έχουμε προλάβει ήδη μέσα σε μια εβδομάδα να μπερδευτούμε τόσο πολύ, για το ποιος τέλεσε ποια έκνομη πράξη, ώστε νομίζω αυτοί που παραβίασαν τον νόμο ήδη τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση.
Παρακολούθησα όλη την εβδομάδα έγκριτους νομικούς να δηλώνουν κατηγορηματικά ότι η διαδικασία που ακολουθήθηκε από λειτουργούς της δικαιοσύνης ήταν αντικανονική. Επιχειρηματολόγησαν παραθέτοντας συγκεκριμένα στοιχεία και παραδείγματα τα οποία δεν απαντήθηκαν στη νομική τους βάση αλλά στην ηθική. “Τώρα σας νοιάζει πως κινήθηκε μια συγκεκριμένη εισαγγελέας ή αν υπήρξε σκάνδαλο;” Για να το θέσω λαϊκότερα, “σας νοιάζει ποιος τα πήρε ή πως το μάθαμε;”
Θα μου επιτρέψετε να είμαι κατηγορηματικός. Μας νοιάζουν σαν πολίτες όλα! Μας νοιάζει το αν ο γιατρός συναλλάσσεται, μας νοιάζει αν ο πολιτικός χρηματίζεται, μας νοιάζει αν η εταιρία παρανομεί, μας νοιάζει αν ο δικαστής λειτουργεί αντικανονικά, αν η κυβέρνηση “παραγγέλνει” ενέργειες κι αν ο Τύπος χειραγωγεί . Μας νοιάζουν όλα τα παραπάνω ανεξαιρέτως κι αλίμονο αν δε μας νοιάζουν. Αλίμονο αν παραιτούμαστε των νόμων έτσι εύκολα και αντικαθιστούμε τους κανόνες από το λαϊκό “θέλω”. Αντιλαμβάνομαι πλήρως την καχυποψία, την απογοήτευση, την προδοσία που νιώθουν πολλοί από ανάξιους κυβερνήτες, δικαστές, δημοσιογράφους αλλά η ολοκληρωτική ισοπέδωση των πάντων οδηγεί μόνο σε ένα πράγμα. Στην κατάλυση της δημοκρατίας από εμάς τους ίδιους.
Το “Σκάνδαλο Novartis” το βάζω και θα το βάζω πάντα σε εισαγωγικά μέχρι να αποδειχθούν δύο πράγματα. Συγκεκριμένες και αποδεδειγμένες ποινικές ευθύνες και μόνο η Novartis πίσω από αυτές. Οι συγκεκριμένες και αποδεδειγμένες ποινικές ευθύνες είναι αυτές που αποδεικνύονται με στοιχεία και μάρτυρες στο δικαστήριο, όχι με voice over και σκιασμένα πρόσωπα στην τηλεόραση. Όχι με πρωτοσέλιδα και παραπολιτικές στήλες στις εφημερίδες. Το κυριότερο; Με μαρτυρίες ενυπόγραφες και ακλόνητα στοιχεία. Τί είναι ακλόνητο; Αυτό που ορίζει ο νόμος.
Προφανώς λάθη και παραλείψεις έχουν υπάρξει από την πλευρά της δικαιοσύνης και των λειτουργών της. Επαναλαμβάνω ότι ντρέπομαι βαθύτατα και απογοητεύομαι από τους δικαστικούς που συταξιοδοτούνται στα ψηφοδέλτια επικρατείας ή σε άλλες θέσεις πολιτικών κομμάτων και κυβερνήσεων. Νοθεύουν βαθύτατα τη διάκριση των εξουσιών, την ίδια τη δημοκρατία και φταίνε γι αυτό και δικαστικοί και πολιτικοί. Παρ' όλα αυτά εσείς σε ποιον θα εμπιστευόσασταν την έννοια της διακιοσύνης; Σε δημοσιογράφους, πρωτοσέλιδα και μεγάλους τίτλους με δραματικές μουσικές;
Οι διαδικασίες υπάρχουν και πρέπει να λειτουργούν σαν τυφλοσούρτης για να μην μπορεί να υπεισέρχεται κάθε τρεις και λίγο ο προσωπικός παράγοντας. Η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της πρέπει να έχουν ονοματεπώνυμο, πόθεν έσχες, επιστημονική κατάρτιση και πολιτική απόσταση.
Στο τέλος όλες οι μαρτυρίες πρέπει να έχουν πρόσωπο κι όχι κουκούλες και οι καταθέσεις αποδείξεις κι όχι διηγήσεις. Προφανώς αυτοί που βρέθηκαν πολύ κοντά στην φωτιά και κάηκαν, καποτε ζεσταίνονταν από αυτή οπότε επιτρέψτε μου να είμαι αν όχι καχύποπτος τουλάχιστον επιφυλακτικός και προσεκτικός. Οι δημοσιογράφοι που έβγαλαν ήδη πορίσματα ενοχής ή αθωότητας, πιστεύετε είναι πιο ανόητοι από μένα τον ταπεινό αρθρογράφο ή μήπως είναι “πιο κοντά” στην υπόθεση;
Μεγάλωσα και πρωτοπαρακολούθησα την πολιτική στην χώρα μας από το “βρώμικο '89” κι έπειτα. Αλήθεια αν το 1989 ήταν βρώμικο, το 2018 πως θα το ονομάζατε; Όλα αυτά τα μέσα που έχουμε τεχνικά και μη, για την ενημέρωση, για την επικοινωνία της είδησης, για τον πολιτικό λόγο , για το δημοσιογραφικό λόγο, μας έφεραν πιο μπροστά, πιο καθαρά σαν χώρα; Μιλάμε για πλουραλισμό και πολυφωνία ή για θόρυβο και κακοφωνία εκ προθέσεως μήπως;
Στο προηγούμενο άρθρο μου έκλεισα με τον φόβο ότι ο πολίτης θα στραφεί για “δικαιοσύνη” αλλού. Ευαγγελίζονται τη δικαιοσύνη φασίστες, από όπου κι αν ισχυρίζονται ότι ξεκινούν πολιτικά. Ο φασισμός δεν είναι πολιτική, είναι έγκλημα, είναι φίδι που σέρνεται σε χορταριασμένους κοινωνικούς βούρκους. Αν δεν έγινε κατανοητή η αποστροφή μου την περασμένη εβδομάδα, να την επαναδιατυπώσω κατηγορηματικά.
Μόνο η απαίτησή μας για ορθή λειτουργία των θεσμών και των κανόνων μπορεί να είναι καθαρή λύση. Κι αν διαφωνούμε με κανόνες και θεσμούς ψηφίζουμε. Προσωπική ευθύνη λέγεται και μας αφορά όλους. Το ποιο κόμμα ψηφίζουμε, το αν ψηφίζουμε, το ποια εφημερίδα αγοράζουμε, το ποιο κανάλι βλέπουμε, το που πατάμε click όλα είναι προσωπική ευθύνη. Μας αρέσει δεν μας αρέσει την μπουγάδα δεν θα την πλύνει κάποιος “άλλος”. Αλίμονό μας αν έρθει να τη πλύνει κάποιος “άλλος”.
