Ένα case study σε εξέλιξη
Θυμάμαι διαβάζοντας στα σχολικά βιβλία ιστορίας υπήρχαν μερικές συνοπτικές διατυπώσεις που προσπαθούσαν μέσα σε δυο τρεις γραμμές να περιγράψουν το πολιτικό κλίμα που οδήγησε σε δικτατορίες, εθνικούς διχασμούς, εμφυλίους και λοιπούς πολέμους. “ Ο συνδυασμός της οικονομικής ανέχειας, του εκτεταμένου κλίματος διαφθοράς, της πολιτικής αστάθειας και ο ξένος παράγοντας οδήγησαν σε...” Μετά μπορείτε να βάλετε όποια τραγωδία συνέβη στον ελλαδικό χώρο από τη σύσταση του ελληνικού κράτους κι έπειτα. Βλέπετε κάποιες ομοιότητες με το σήμερα;
Τα μοναδικά ίσως που λείπουν από αυτά τα συνοπτικά και άρα ελλιπή σε περιεχόμενο ιστορικά βιβλία, είναι ο ρόλος της Δικαιοσύνης και των ΜΜΕ, που είναι παράγοντες ισχυρότατοι σήμερα και ευθύνονται για μια κατρακύλα, που δεν φαίνεται να φρενάρει πουθενά κι από κανέναν. Η Δικαιοσύνη ως το τελευταίο οχυρό, το τελευταίο καταφύγιο του αδύναμου για να βρει έναν ισχυρό σύμμαχο μπροστά στη σκληρότητα των ημερών μας, έχει αποδειχτεί κατώτερη των περιστάσεων. Λειτουργεί στην καθημερινότητά της ως εισπρακτικός μηχανισμός για το κράτος, απαξιώνει στα δικαστήρια τους επιστήμονες λειτουργούς της, συσσωρεύει τεράστιους όγκους υποθέσεων ανάξιων λόγου και αποτυγχάνει να παρέμβει αυτεπάγγελτα υπέρ εκείνων, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Ακόμα και συμβολικά η Δικαιοσύνη διαπλέκεται με την Εξουσία, οι υψηλότεροι αξιωματούχοι της αναρριχώνται σε κομματικά πόστα, αλληλοκατηγορούνται στα τηλεπαράθυρα, ενώ υποθέσεις σέρνονται για απίστευτο χρόνο σε αίθουσες που μπουκάρουν τραμπούκοι και ασχημονούν. Στην υπόθεση Φύσσα οι μεγαλύτερες ύβρεις εκτοξεύτηκαν εντός του δικαστηρίου, όπου οι γονείς του λοιδορήθηκαν, εξευτελίστηκαν, πόνεσαν περισσότερο κι από τη νύχτα της δολοφονίας. Στην υπόθεση της Ηριάννας ακούστηκαν απίστευτα “επιχειρήματα” κι ανερυθρίαστες “ερωτήσεις” από την έδρα, για έναν άνθρωπο που μια τεράστια μερίδα του νομικού κόσμου θεωρεί άδικα προφυλακισμένο. Στις καραβιές των ναρκωτικών παρενέβησαν υψηλότατοι πολιτικοί παράγοντες, άλλοι υπέρ και άλλοι κατά επιχειρηματιών, δημόσιων υπαλλήλων και δικαστικών λειτουργών, οι ύβρεις έφτασαν στη Βουλή και λίμνασαν προσφέροντας μόνο πολιτική δυσοσμία.
Τα ΜΜΕ παίζουν κι αυτά το ρόλο τους με τον πιο σκοτεινό τρόπο. Αφού έγιναν οι μεγαλύτερες πιθανές αλλαγές στις ιδιοκτησίες τους, με την ανοχή, μετά με τη συμβολή και μετά κατά την υπόδειξη του κράτους, προσφέρουν αυτή τη στιγμή προς τον πολίτη δυο καραμέλες. Σαν τον αγαπημένο μας “κυριακάτικο θείο” έρχονται σπίτι μας μέσα από την τηλεόραση και το internet κυρίως και μας απλώνουν δυο κλειστές γροθιές, για να “διαλέξουμε”.
Η μια γροθιά περιέχει οτιδήποτε πολιτικό, οικονομικό, τη μια πικρή είδηση μετά την άλλη, τη μια δυσκολία μετά την άλλη, πράγματα που ζούμε και πληρώνουμε καθημερινά και μετά θέλουμε να αποστρέψουμε το βλέμμα μας από κει, αηδιασμένοι κι απογοητευμένοι.
Η άλλη γροθιά περιέχει οτιδήποτε ελαφρύ, διασκεδαστικό, ξένο προς την καθημερινότητά μας, αλλά σε τόσο μεγάλες δόσεις που γίνεται η καθημερινότητά μας. Περιέχει τα Survivors, τα talent shows, τα καινούργια στήθη της τάδε τραγουδίστριας που μας δείχνει η ίδια μέσα από το instagram της, τις χορηγούμενες διαφημίσεις για νέα υπέροχα προϊόντα, που δεν μπορεί όμως ο περισσότερος κόσμος να αγοράσει, περιέχει και περίεργα φαινόμενα τύπου Kardashians, WAGS και πολλά ακόμα. Προσέξτε, όλα αυτά με κάποια μορφή υπήρχαν πάντα και λογικά υπήρχαν. Σε τέτοιες ποσότητες όμως, με τέτοια ολοκληρωτική επιβολή και διείσδυση, ποτέ.
Ο ψευδέστερος αντίλογος νομίζω είναι το χιλιοειπωμένο “μα αυτά θέλει ο κόσμος”. Το τι “θέλει ο κόσμος” στην Ελλάδα του 2017, είναι ένα case study που εκπονούν άνθρωποι σε κλειστά γραφεία και μετά λαμβάνουν αποφάσεις εκ προοιμίου επιτυχημένες, βασισμένοι στο “τι δεν θέλει ο κόσμος”. Ο μόνος μεταβλητός παράγοντας που κρίνει την επιτυχία των αποφάσεών τους, είναι η πρωτιά του καθενός και τα συμβόλαια που θα προλάβει να συνάψει με τη διαφημιστική αγορά, δηλαδή με τον οικονομικό παράγοντα που κινεί την αγορά.
Στην αρχή του κειμένου έγραφα τη φράση των σχολικών βιβλίων ιστορίας: “ Ο συνδυασμός της οικονομικής ανέχειας, του εκτεταμένου κλίματος διαφθοράς, της πολιτικής αστάθειας και ο ξένος παράγοντας οδήγησαν σε...” Προσθέστε την απραξία της Δικαιοσύνης και το ρόλο των ΜΜΕ και μετά σκεφτείτε, που μπορεί να οδηγήσουν οι μέρες και οι καταστάσεις που ζούμε. Το να σκεφτόμαστε βέβαια και το να μη σκεφτόμαστε, είναι ένα άλλο case study, πάνω στο οποίο κάποιοι δουλεύουν συστηματικά πίσω από κλειστές πόρτες.
