Σε ένα καρέ τυφλών....
Ο Αλκης Αλκαίος ήταν ο κρυφός ήρωας της ελληνικής έντεχνης δισκογραφίας. Ιδίως οι συναντήσεις του με τον Θάνο Μικρούτσικο άφησαν πίσω τους ίχνη ιστορικής σημασίας. Η «Ρόζα», δική του. Το «Ερωτικό», ή «Πιρόγα» δηλαδή για να καταλαβαινόμαστε, δική του. Το «Κακόηθες Μελάνωμα», δικό του. Το «Σιντάρτα», δικό του. Το «Blues On The Road», δικό του. Το «Πάντα Γελαστοί», δικό του.
Το «Κιφ», με την πένθιμη σφραγίδα του Μάριου Τόκα και του Δημήτρη Μητροπάνου, δικό του. Το «Πρωινό Τσιγάρο», του Νότη Μαυρουδή, δικό του. Το «Αγύριστο Κεφάλι», του Μίλτου Πασχαλίδη, δικό του. Το «Πλανόδιο Τσίρκο», δικό του. «Να Γράφεις, Να Τηλεφωνείς» του Βασίλη, δικό του.
Εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι, όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι. Τελειώνει το τραγούδι και ενδόμυχα θέλεις άλλα δέκα λεπτά για να το ξανακούσεις μελετώντας τους στίχους. Ποιητής, μεταμφιεσμένος σε στιχουργό.
Ταυτόχρονα, μία εμβληματική μορφή, βασανισμένος από τη δικτατορία, κλεισμένος στο σπίτι του πολύ μακριά από τη μεγαλούπολη, μονήρης, τσακισμένος από τα προβλήματα υγείας. Ο Άλκης Αλκαίος δεν ήταν ένας δύσκολος άνθρωπος. Είχε μόνο φίλους.
Ζούσε, ωστόσο, τη ζωή του με τους δικούς του όρους. Όποιος ήθελε να τον συναντήσει, έπρεπε να τον επισκεφτεί στο σπίτι του, στην Πάργα. Φυτό αναρριχώμενο, η ζωή του.
Ωσπου, στις 10 Δεκεμβρίου 2012, η ιστορία έγινε σιωπή. Ο Βαγγέλης Λιάρος βγήκε χαμένος από ένα καρέ τυφλό και άφησε κληροδότημα το πολύτιμο έργο του. Ήπιε της λήθης το κρασί και τον πήρε για ταξίδι μια σειρήνα. Ατμός, βροχή, ποτάμι, θάλασσα κι ατμός. Ο μόνος δρόμος που ήξερε ήταν ο δρόμος.
Τον αποχαιρέτισαν, χθες στο Ηρώδειο, σχεδόν 5.000 άνθρωποι. Δεν τους πτόησε ούτε το αλμυρό εισιτήριο ούτε το ψιλόβροχο. Ο Μικρούτσικος ανέλαβε δικαιωματικά το τιμόνι και οι Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Χρήστος Θηβαίος, Μπάμπης Στόκας μοιράστηκαν τους δεύτερους ρόλους.
Η πυξίδα χάθηκε για λίγο όταν ο θαλερός Παπακωνσταντίνου ανέβασε τους δικούς του μουσικούς στη σκηνή και φόρεσε το «Βασίλη-ζούμε-για-να-σε-ακούμε» καπέλο του αιώνιου εφήβου. Ωστόσο, το πρώτο μέρος είχε δόσεις μυστικισμού και το τελευταίο, με τα «greatest hits», απογείωσε το βρεγμένο κοινό. Η χορωδία των τριών στο «Πρωινό Τσιγάρο» σκόρπισε ανατριχίλες.
O Mίλτος Πασχαλίδης ήταν ο καλύτερα προπονημένος -και ντυμένος- από τους τέσσερις. Η ισχνή φωνή του Στόκα και οι περίεργες μανιέρες του Θηβαίου με τα γέλια και τα παλαμάκια άφησαν να αιωρείται η αίσθηση ότι η συναυλία θα μπορούσε να είναι και καλύτερη.
Ωστόσο, το συναίσθημα ήταν έκδηλο και ξεχείλιζε από τα μάρμαρα. Ο Αλκαίος ήταν καλός φίλος των ανθρώπων που τραγούδησαν από το παλκοσένικο του Ηρωδείου και η βροχή δεν έφτανε για να σκουριάσει το κλειδί του παραδείσου.
* Στην κεντρική φωτογραφία εικονίζονται οι Θάνος Μικρούτσικος, Μαρία Δημητριάδη, Άλκης Αλκαίος και Βλάσης Μπονάτσος, από τις ηχογραφήσεις του εμβληματικού δίσκου "Εμπάργκο" (1982).
