Μια ιστορία από την εποχή του κινήματος «Δεν Πληρώνω»

Οποτε ακούω για το «κίνημα Δεν Πληρώνω», όπως τώρα που τους καταδίκασε σε πέντε μήνες φυλάκιση με αναστολή το δικαστήριο της Λαμίας, δεν θυμάμαι τον Τσίπρα που είχε πάει το 2011 να δηλώσει ότι συμπαραστέκεται στην «ανυπακοή σε ένα κράτος που δεν είναι σε θέση να τηρήσει τις βασικές υποχρεώσεις του», αλλά τη γενναία φίλη μου που εκείνη την εποχή προσπάθησε να τους αντισταθεί.

Τη θαύμαζα πάντα, από τότε που ήμασταν παιδιά. Κάνει πράγματα που δεν θα τολμούσα, όπως τότε, πριν από λίγα χρόνια, την εποχή που οι «Δεν Πληρώνω» σήκωναν τις μπάρες των διοδίων και περνούσαν οι οδηγοί δωρεάν κι ευχαριστημένοι.

Εφτασε η φίλη μου στα διόδια κι είδε παραταγμένους τους κινηματίες, που κρατούσαν διάφορα ξύλα για να στηρίζουν τα πανό, ή τον εαυτό τους, κι είχαν σηκώσει τις μπάρες για να περνάνε τζάμπα οι διερχόμενοι.

Αν ήμουν εγώ εκεί θα περνούσα χωρίς καθυστέρηση και θα σκεπτόμουν ότι στα κάτω κάτω έτσι που τα έχουν φτιάξει τα διόδια, κάθετα στην εθνική κάθε 30 χιλιόμετρα, καλά κάνουν οι άνθρωποι κι επαναστατούν.

Και πώς θα πληρωθούν τα έξοδα του δρόμου; Ε, δεν πληρώνει η Ευρώπη βρε παιδιά; Να πληρώσουν οι πλούσιοι, οι κλέφτες, οι πήξε και οι δείξε. Δεν θα καθόμουν να ανοίξω διάλογο με τους κινηματίες.

Η φίλη μου όμως δεν είναι δειλή σαν εμένα, κι έτσι εκείνη τη μακρινή μέρα του ’11 ή του ’12, είχε κατεβάσει το τζάμι του αυτοκινήτου κι είχε ξεκινήσει διάλογο:

- Ποιος το αποφάσισε αυτό, πως δεν πληρώνουμε;

- Εμείς. Είμαστε το «κίνημα Δεν Πληρώνω».

- Εγώ δεν είμαι και θα πληρώσω!

- Τι θα κάνεις;

- Είπα, θέλω να πληρώσω τα διόδια!

- Ρε σεις τι λέει αυτή; Τρελή είναι; Θέλει λέει να πληρώσει. Ρε άντε φύγε από κει. Δεν μπορείς μαντάμ, το απαγορεύουμε!

- Δεν έχετε δικαίωμα να το απαγορεύσετε!

Τέλος πάντων, αφού είδαν κι απόειδαν οι κινηματίες, αφού την έβρισαν καταλλήλως και δεν μπορούσαν να τη διώξουν, την πήγαν σ' ένα κουβούκλιο των διοδίων, όπου ήταν κλεισμένος ο υπάλληλος, με το στόρι κατεβασμένο.

Το σήκωσε μια σταλίτσα, έσκυψε και την παρακάλεσε ψιθυριστά:

«Σας παρακαλώ κυρία μου, λυπηθείτε με, κινδυνεύω! Φύγετε, πηγαίνετε στην ευχή του Θεού, έχω παιδάκια, μην πάρετε κρίμα στον λαιμό σας. Εσείς παιδάκια δεν έχετε;».

Η φίλη μου λυπήθηκε τον υπάλληλο. Μπήκε στο αυτοκίνητο κι έφυγε, κατάφερε μάλιστα να φτάσει σώα και αβλαβής στο σπίτι της, παρά τις κατάρες που θα τη συνόδευαν ένθεν και ένθεν.

Πρέπει να έχει πολύ κουράγιο κανείς για να υπερασπίζεται την ιδιότητα του πολίτη στην παράξενη κι επικίνδυνη πατρίδα.

Πηγή: efsyn.gr