Σινέ«Νοσταλγία»: Ανέκδοτα περιστατικά του παλιού ελληνικού κινηματογράφου
ME THN EΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΗΣ Bergmann Kord
Γιάννης Δαλιανίδης: «Μόνο μιούζικαλ ήξερα να κάνω καλά»!
Κάποτε ρώτησαν τον Γιάννη Δαλιανίδη γιατί επέμενε τόσο πολύ στα μιούζικαλ και η απάντηση που έδωσε ο αξέχαστος σκηνοθέτης ήταν αφοπλιστική, αλλά και δείγμα της ποιότητάς του ως ανθρώπου: «Γιατί απλά, μόνο μιούζικαλ ήξερα να κάνω». Μάλιστα είχε εντρυφήσει τόσο πολύ σε αυτό το κινηματογραφικό είδος, που δεν δίσταζε να πειραματιστεί και να ρισκάρει. Ένα τέτοιο, σημαντικό ρίσκο είχε η απόφασή του το 1968 να γυρίσει ένα ελληνικό μιούζικαλ, αλλά δραματικό και όχι κωμωδία. Και μάλιστα με σενάριο ενός θεατρικού έργου που όσες φορές είχε «ανέβει» είχε αποτύχει. Ήταν το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη με τίτλο «Η γειτονιά των αγγέλων», το οποίο είχε ανεβάσει στο θέατρο η Τζένη Καρέζη, αλλά με αποτυχία. Ο Δαλιανίδης όμως πίστευε ότι μια ταινία είναι διαφορετικό πράγμα και η αποτυχία ενός έργου στο θεατρο δεν προδικάζει σε καμία περίπτωση την πορεία του ως κινηματογραφική ταινία. Πήρε λοιπόν το ρίσκο μαζί με τον Φίνο και γύρισαν το θεατρικό αυτό έργο σε ταινία, με τον τίτλο «Γυμνοί στο δρόμο». Στην ταινία πρωταγωνιστούσαν ο Νίκος Κούρκουλος, η Ζωή Λάσκαρη, ο Χρόνης Εξαρχάκος (σε μια από τις κορυφαίες δραματικές ερμηνείες του στον ελληνικό κινηματογράφο}, ο Ανδρέας Μπάρκουλης, ο Βαγγέλης Σειληνός κ.α. Η εξαιρετική μουσική της ταινίας ήταν του Σταύρου Εξαρχάκου, ενώ τραγούδια του στην ταινία ερμήνευσαν τόσο η Μαρινέλλα, όσο και ο ίδιος ο Νίκος Κούρκουλος. Η ταινία «Γυμνοί στο δρόμο» ήταν το πρώτο και το τελευταίο μιούζικαλ στο οποίο συμμετείχε ο κορυφαίος αυτός Έλληνας ηθοποιός.
Νίκος Φέρμας: Ο ντόμπρος Μυτιληνιός που λάτρευε το «χόρτο»
Ο Νίκος Φέρμας αποτελεί τον πλέον χαρακτηριστικό τύπο μάγκα, ντόμπρου και «βαρύ» άνδρα του ελληνικού κινηματογράφου. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νίκος Χατζηανδρέου, γεννήθηκε το 1905 στη Μυτιλήνη και πέθανε ξαφνικά τον Αύγουστο του 1972. Για να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής έκανε πολλές και διάφορες δουλειές, που δεν είχαν καμία σχέση με την τέχνη. Μια από αυτές ήταν κλητήρας στο κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη Μυτιλήνη. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε σε μεγαλύτερη ηλικία από ότι συνηθίζονταν. Ήταν 43 ετών ότων έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, το 1948 στην ταινία «Οι γερμανοί ξανάρχονται». Σύμφωνα με τα στοιχεία, μέχρι το τέλος της ζωής του συμμετείχε σε περισσότερες από 120 ταινίες, αν και κάποιοι μιλούν για 150! Κάποιες από αυτές αποτελούν κορυφαίες στιγμές για τον ελληνικό κινηματογράφο, όπως οι ταινίες «Λόλα», «Της κακομοίρας», «Καλωσήλθε το δολάριο», «Αλίμονο στους νέους», «Ένας ήρωας με παντούφλες» και πολλές άλλες. Σε καμία από αυτές όμως δεν ήταν ο πρωταγωνιστής, ανήκε στην «ομάδα» των πιο σπουδαίων ηθοποιών «δεύτερου ρόλου». Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου ως ένας πολύ σημαντικός ηθοποιός, με ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ, γεμάτο ιδιομορφίες, αλλά και γεμάτο ρεαλισμό. Ο γνωστός σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος αφηγήθηκε την πρώτη του επεισοδιακή γνωριμία με τον Νίκο Φέρμα στο βιβλίο του «Ένας σκηνοθέτης θυμάται»: «Με πλησιάζει ένας μάγκας βαρύς με το αργό λικνιστικό του περπάτημα εκείνο το πρωινό στο γύρισμα. Είναι ο Νίκος Φέρμας. Συρτή φωνή, νωθρή κίνηση, ματιά θαμπή. -Είσαι για μια τζούρα αφεντικό; -Τι τζούρα, ρωτάω παραξενεμένος. -Μια ρουφηξιά για. -Δεν καπνίζω. -Δεν είναι καπνός. Χόρτο είναι. -Τα χόρτα με πειράζουν στο στομάχι. -Τα λάχανα σε πειράζουν. Κι ετούτο δεν είναι λάχανο. Είναι ανθός. Τράβα μία και θα αρχίσεις να πετάς. Και τα πλάνα θα σου ’ρχονται το ένα μετά το άλλο σαν σύννεφα που τα κυνηγάει ο νοτιάς»!
«Χτυποκάρδια» στην Τουρκία, προφιτερόλ στην Ελλάδα
Τον χειμώνα του 1962 η Αλίκη Βουγιουκλάκη ανεβάζει μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι στο Rex μια πλούσια θεατρική παραγωγή με τίτλο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα». Παρά τις θετικές προσδοκίες, η παράσταση δεν πάει καλά και σε ένα μήνα σταματάει. Το θέατρο όμως δεν μπορούσε να παραμείνει ανενεργό, οπότε έπρεπε να βρεθεί κάποια εναλλακτική λύση και μάλιστα σύντομα. Τη λύση έδωσαν ο Αλέκος Σακελλάριος και ο Μίμης Πλέσσας, οι οποίοι μέσα σε 15 μόλις ημέρες ανεβάζουν στο ίδιο θέατρο την παράσταση «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Η επιτυχία ήταν μεγάλη και άμεση. Έτσι αποφασίστηκε να γυριστεί και ταινία. Αυτή η φορά όμως η μουσική ήταν του Μάνου Χατζιδάκι. Μάλιστα οι προσδοκίες για επιτυχία της ήταν τόσο μεγάλες που αποφασίζεται η ταινία να γυριστεί δύο φορές, μια με Έλληνες ηθοποιούς και μια με Τούρκους, με στόχο να προβληθεί και στην γείτονα χώρα, όπου εκείνη την εποχή η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και αγαπητή. Η ταινία στην πρώτη προβολή της έκοψε 591.675 εισιτήρια μόνο στην Αθήνα, ενώ και στην Τουρκία πήγε πολύ καλά. Στην ελληνική εκδοχή της, εκτός από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, πρωταγωνιστούσαν ακόμα ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Καίτη Πάνου, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (στο ρόλο του καθηγητή που προσπαθεί να εξετάσει την Αλίκη στην τάξη, ζητώντας της να μεταφράσει ένα αρχαίο κείμενο, από το οποίο εκείνη τη μόνη λέξη που γνωρίζει είναι το όνομα...Ναυσικάαααααα), αλλά και ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο οποίος έγραψε ιστορία με την θρυλική περιγραφή του προφιτερόλ που προσπαθούσε να κάνει στο γκαρσόνι του ζαχαροπλαστείου. Τα τραγούδια που ερμήνευσε η Βουγιουκλάκη στην ταινία, έμειναν στην ιστορία: «Ο αμαξάς», «Σ’ αγαπώ», «Χόρευε τουίστ», «Τα νιάτα», «Τα χτυποκάρδια». Η παραγωγή της ταινίας ήταν του Κλέαρχου Κονιτσιώτη.
Ο Νίκος Κούρκουλος πρώτος...Σαμιωτάκης στο «Δεσποινίς Διευθυντής»
Ποιος δεν θυμάται τον Αλέκο Σαμιωτάκη στην ταινία «Δεσποινίς διευθυντής» του 1964, ρόλο που ερμήνευσε με εξαιρετική επιτυχία ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Κι όμως η ερμηνεία του Αλεξανδράκη δεν υπήρχε στο αρχικό σχέδιο της ταινίας, αφού στο πλάνο ήταν τον ρόλο αυτό να ερμηνεύσει ο Νίκος Κούρκουλος. Άλλωστε, ο τελευταίος ήταν ο πρώτος κύριος Σαμιωτάκης όταν το ομώνυμο έργο των Κώστα Πρετεντέρη - Ασημάκη Γιαλαμά ανέβηκε στο θέατρο. Ωστόσο δεν ερμήνευσε τον ρόλο στον κινηματογράφο, αφού όπως έλεγε πολλές φορές ο Κούρκουλος, «η κωμωδία δεν μου μίλαγε». «Οπως η Αλίκη δεν ήθελε το δράμα, εγώ δεν ήθελα την κωμωδία. Την απωθούσα. Και στο θέατρο ακόμη...» είχε πει. Ακόμα και ο Φίνος δεν ήθελε τον Κούρκουλο για κωμωδίες, αφού είχε καταλάβει ότι δεν του ταίριαζαν. Μάλιστα, όταν μια φορά ο Γιάννης Δαλιανίδης του είχε μιλήσει για τον Κούρκουλο, του είχε πει ο Φίνος «Μην μου ξαναμιλήσεις για αυτόν. Θέλεις να σου φέρω τις μπομπίνες από την “Κυρία Δήμαρχο” που έπαιξε, για να δεις ότι ο άνθρωπος δεν κάνει για κωμωδία; Δεν θέλω να ξανακούσω γι’ αυτόν». Ωστόσο, λίγα χρόνια αργότερα τον επέλεξε ο ίδιος για να πρωταγωνιστήσει στον «Κατήφορο», επιλογή που απεδείχθη άκρως επιτυχημένη και ήταν η γέφυρα για να «χτιστεί» μια εξαιρετική σχέση του Φίνου με τον Κούρκουλο, η οποία κράτησε πολλά χρόνια.
Η βεντέτα, ο Χορν και ο... μπανάλ Χατζηχρήστος
Το 1959 ο Ντίνος Ηλιόπουλος και ο θίασός του ανεβάζουν στο θέατρο Κοτοπούλη το έργο «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», το οποίο στηρίζονταν στο «έθιμο» της βεντέτας, που εκείνα τα χρόνια «κρατούσε ακόμα». Η βεντέτα αυτή ωστόσο, διανθίζονταν από τα ήθη και έθιμα της εποχής εκείνης, με αποτέλεσμα η σύμπαξη των δύο αυτών στοιχείων να προσφέρει άφθονο γέλιο. Συγγραφείς του έργου ήταν οι – ποιοί άλλοι; - Αλέκος Σακελλάριος και Χρήστος Γιαννακόπουλος. Η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία και ο Φίνος – που δεν άφηνε τίποτα «να πέσει κάτω» -, αποφάσισε να το γυρίσει και ταινία, ένα χρόνο αργότερα, το 1960. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ήθελε τον Κώστα Χατζηχρήστο και τον Δημήτρη Χορν. Έτσι, πρότεινε και στους δύο να παίξουν στην ταινία κι ενώ ο Χατζηχρήστος δέχθηκε, ο Χορν αρνήθηκε. Ποτέ δεν έγινε γνωστός ο λόγος αυτής της άρνησης, αν και οι φήμες οργίαζαν ότι ο Χορν θεωρούσε τον Χατζηχρήστο ολίγον...μπανάλ. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν έπαιξαν ποτέ μαζί σε ταινία. Μετά την άρνηση του Χορν, ο Φίνος προτείνει τον δεύτερο πρωταγωνιστικό ρόλο στον Ντίνο Ηλιόπουλο, ο οποίος άλλωστε είχε ανεβάσει το έργο αυτό και στο θέατρο. Φυσικά ο Ηλιόπουλος δέχθηκε.
Περιμένουμε σχόλια, απόψεις και παρατηρήσεις στο mail μας
