Να… ακούς αρθρογράφε

Με τους Ολυμπιονίκες συμβαίνει το εξής παράδοξο στην Ελλάδα. Έρχεται η στιγμή που όλοι ακούν τον Εθνικό Ύμνο μαζί τους, τους δοξάζουν σαν ήρωες και στο τέλος ρίχνουν και ένα δάκρυ γιατί αντιλαμβάνονται ότι αυτά τα παιδιά πέτυχαν κάτι σχεδόν ακατόρθωτο. Και πολύ καλά κάνουν. Γιατί όντως είναι σχεδόν ακατόρθωτο να βάλεις στόχους, να προσπαθήσεις να τους φτάσεις, να πέσεις, να σηκωθείς και να βρεθείς στην κορυφή του κόσμου την κατάλληλη στιγμή.

Για κάποιο περίεργο λόγο, όμως, αυτοί οι υπεραθλητές έχουν δικαίωμα να τα λένε όλα με την παρουσία τους στο ταρτάν ή στο γήπεδο και να στέλνουν το μήνυμά τους μόνο με το στεφάνι στο κεφάλι. Όταν φτάνουν στο μικρόφωνο ξαφνικά κονταίνουν στα μάτια αρκετών, χάνουν την αίγλη τους και προβαίνουν και σε άστοχες ατάκες προς εκμετάλλευση του κάθε δημοσιογράφου (βλ. το χρυσό DNA των Ελλήνων διά στόματος Φανής Χαλκιά).

Αυτή τη φορά δεν έγινε έτσι.

Έφτασε η άβολη στιγμή που στο πρώτο σκαλί του βάθρου ανέβηκε μια 26χρονη πρωταθλήτρια που είναι πιο μορφωμένη από τον μέσο έλληνα δημοσιογράφο, που έχει εμπειρίες, γνώσεις και μεταπτυχιακό δίπλωμα για να «τυλίγει» αν θέλει τα κοντάρια της.

Η Κατερίνα Στεφανίδη, όμως, τόλμησε να κάνει μια (αυτονόητη) δήλωση για να υπερασπιστεί την προσπάθεια όλων των αθλητών: «Δεν πηδάμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Κάνουμε άλματα από τον Ιανουάριο έως το τέλος του χρόνου. Για πολλούς και διάφορους λόγους ο κόσμος μας βλέπει στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά υπάρχουν πολλοί αγώνες ενδιάμεσα».

Αυτή τη δήλωση ορισμένοι δεν την άντεξαν – ή σε χειρότερο σενάριο την άντεξαν, αλλά έπρεπε να κάνουν λίγο ακόμη θόρυβο. Βγήκαν λοιπόν να της κουνήσουν το δάχτυλο, να τη νουθετήσουν και να προτρέψουν μια χρυσή Ολυμπιονίκη και απόφοιτη του Stanford (!) να διαβάζει πιο προσεκτικά. Με μεγάλα γράμματα. Στον τίτλο. Γιατί; Γιατί το άρθρο της Αυγής που πιστεύουν όλοι ότι προκάλεσε τη δήλωσή της (η οποία δεν έθιγε κανέναν) αφορούσε στους Ολυμπιονίκες της Άρσης Βαρών και άφηνε απ’ έξω τους πρωταθλητές του επί κοντώ. Οπότε η εφημερίδα θέλησε να προστατέψει την αθλήτρια για να μην πέσει στο μέλλον (ξανά) θύμα εκμετάλλευσης.

Φυσικά, οι παρατηρήσεις δεν σταμάτησαν εκεί. Το τελευταίο μονόστηλο, αυτό της νουθεσίας (με τίτλο «Να... διαβάζεις Κατερίνα»), υποστηρίζει ότι είναι σχεδόν αδύνατο στην Ελλάδα να συνδυάσει κανείς το υψηλό επίπεδο σπουδών με τον πρωταθλητισμό. Να θυμίσουμε απλώς σε αυτό το σημείο ότι ο έτερος χρυσός επικοντιστής, ο Κώστας Φιλιππίδης, έχει κάνει κάτι αντίστοιχο στην ΑΣΟΕΕ (ναι στη σχολή που βρίσκεται δίπλα στο στάδιο του Πανελληνίου).

Το θέμα, λοιπόν, είναι ένα. Αυτοί οι πρωταθλητές τα καταφέρνουν στη ζωή. Σε όποια χώρα κι αν είναι, σε όποιο στάδιο και αν βρεθούν.

Οι υπόλοιποι μάλλον είμαστε για να κουνάμε το δάχτυλο στην πρώτη (χρυσή) ευκαιρία.