Ο Leonardo di Caprio στο ρόλο της ζωής του

Ναι, ο Ματ Ντέιµον είναι πολύ καλός στη «∆ιάσωση» και η ιδέα της δεύτερης σερί βράβευσης για τον Εντι Ρεντµέιν («The Danish Girl») θα είχε το γούστο της, όµως, διάολε, µπορώ πρόχειρα να θυµηθώ τουλάχιστον πέντε ερµηνείες του Ντι Κάπριο τα τελευταία χρόνια που θα άξιζαν το αγαλµατίδιο. Ο Αµερικανός ηθοποιός µοιάζει, κατά τα άλλα, µε την προσωποποίηση της χολιγουντιανής επιτυχίας: στα 41 του διαθέτει ένα από τα υψηλότερα κασέ, επιλέγει προσεκτικά τις ταινίες του, εµπλέκεται προσωπικά στις παραγωγές, οι σκηνοθέτες τον λατρεύουν. Και είναι και τροµερός «γυναικάς»...

Η Ακαδηµία ωστόσο αρνείται να του δώσει αυτό που εδώ και χρόνια αξίζει. Η φετινή «Επιστροφή» του περσινού θριαµβευτή των Οσκαρ, Γκονζάλες Ινιαρίτου, είναι ίσως η ιδανική ευκαιρία. Εκεί ο Ντι Κάπριο υποδύεται έναν έµπειρο οδηγό-κυνηγό, ο οποίος µπλέκει σε µια απίστευτη ιστορία επιβίωσης κάπου στον αµερικανικό Βορρά του 1820. Η διαρκής αγωνία, η ενστικτώδης προσκόλληση στη ζωή, ο πόνος και η σκοτεινή επιθυµία της εκδίκησης· όλα περνούν και φιλτράρονται µέσα από µία ακόµη εξαιρετική ερµηνεία, η οποία µάλιστα την περασµένη εβδοµάδα επιβραβεύτηκε και στις Χρυσές Σφαίρες.

Ο Λεονάρντο ντι Κάπριο έγινε πασίγνωστος στο ευρύ κοινό το 1997 ως νεαρός εραστής στον «Τιτανικό» του Τζέιµς Κάµερον - οι πιο ψαγµένοι τον ήξεραν και από το (πολύ) εναλλακτικό «Ρωµαίος και Ιουλιέτα» του Μπαζ Λούρµαν. Από τότε ακολούθησαν δεκάδες καλύτερα ή πιο µέτρια φιλµ, µε τον πρωταγωνιστή τους όµως σχεδόν πάντα να ξεχωρίζει και να συνεργάζεται µε τους κορυφαίους: από το απολαυστικά ανάλαφρο «Πιάσε µε αν µπορείς» του Σπίλµπεργκ µέχρι το «Inception» του Κρίστοφερ Νόλαν και τον µεγάλο «έρωτα» µε τον Μάρτιν Σκορσέζε, ο Ντι Κάπριο έχει συνεργαστεί πέντε φορές µε τον βιρτουόζο σκηνοθέτη, µε αποκορύφωµα τον προπέρσινο «Λύκο της Γουόλ Στριτ», τον οποίο οι δυο τους γύρισαν κόντρα σε κάθε λογική παρότρυνση, έτσι, επειδή απλώς το... ήθελαν πολύ. Ακόµα κι αν δεν κερδίσει τελικά εκείνο το αγαλµατάκι στις 28 Φεβρουαρίου, ο Αµερικανός ηθοποιός είναι ήδη ένας από τους µεγάλους του σύγχρονου σινεµά.

Γενικώς, ο Λεονάρντο ντι Κάπριο δεν είναι από εκείνους τους ανθρώπους που περιµένουν τα πράγµατα να συµβούν. Εχοντας ιδρύσει από το 2004 τη δική του εταιρεία παραγωγής (Appian Way Productions), µπορεί και καθορίζει ο ίδιος τα διάφορα πρότζεκτ στα οποία συµµετέχει, είτε πρωταγωνιστεί ως ηθοποιός σε αυτά είτε όχι. Από την άλλη, η συγκεκριµένη προσέγγιση τον παρακινεί ώστε να θέτει διαρκώς για τον εαυτό του νέες προκλήσεις. Στην «Επιστροφή» αυτές περιελάµβαναν, µεταξύ άλλων, µερικά περίπου απάνθρωπα γυρίσµατα: «Ολη η παραγωγή είχε να αντιµετωπίσει ακραίες συνθήκες. Είτε επρόκειτο για απίστευτο κρύο, µε τις κάµερες να µη δουλεύουν στους 40 υπό το µηδέν, είτε το χιόνι να λιώνει απότοµα και να µας προκαλεί διαφορετικά προβλήµατα, µιλάµε για µια τροµερά δύσκολη κατάσταση», αναφέρει σε συνέντευξή του σχετικά. Παρ’ όλα αυτά, ήταν µάλλον ακριβώς αυτού του είδους η κινηµατογράφηση στη φύση, µε αισθητική αρκετά κοντά στο ντοκιµαντέρ, που τον «τράβηξε» στην ταινία. Ο ίδιος είναι, άλλωστε, πολύ γνωστός για την οικολογική του συνείδηση και την παντοειδή συµµετοχή του σε δράσεις για την αντιµετώπιση της κλιµατικής αλλαγής.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Ντι Κάπριο φέρνει σε πέρας την απαιτητικότερη ίσως ερµηνεία της µέχρι τώρα καριέρας του. Το ταξίδι του χαρακτήρα του µέσα στην αγριότητα της φύσης είναι µοναχικό και σε µεγάλο βαθµό εντελώς σιωπηλό όπως επισηµαίνει κι εκείνος, «ήταν σχεδόν σαν να παίζεις σε βωβό κινηµατογράφο κάποιες φορές, το οποίο όµως ήταν και πολύ ενδιαφέρον. ∆εν είχα πολλά να πω σε αυτή την ταινία, αντιθέτως έπρεπε να εκφράσω τον αγώνα επιβίωσης του χαρακτήρα µου µέσω της κινησιολογίας. Ο ίδιος ο τόπος, το φυσικό περιβάλλον, µας βοήθησε πολύ σε αυτό, µας έδινε ερεθίσµατα».

Πηγή: kathimerini.gr