Ο ψύχραιμος «Συριζαίος»
Δεν έχουν κλείσει ούτε μία εβδομάδα και ήδη δημιουργούν πάθη. Τα δελτία ειδήσεων από την πρώτη μέρα – αυτά ντε που έχουν ρίξει τρεις πρωθυπουργούς από την πρώτη μέρα της κρίσης – αφηνίασαν. Προχθές μάλιστα άκουσα ότι ετοιμαζόμαστε για πιστωτικό γεγονός! Αυτό δεν είναι πρώτη φορά αριστερά, είναι πρώτη φορά υστερία τόσο γρήγορα...
Ξέρετε κάτι; Μπορεί αυτοί οι φόβοι να είναι δικαιολογημένοι. Μπορεί όντως, όπως λέει ο “πνιγμένος από τα μαλλιά” Σαμαράς, να είναι μία αριστερή παρένθεση. Ή μπορεί όπως λέει το Bloomberg να είναι προεόρτια μίας ελληνικής κωλοτούμπας.
Τι να πω, να μην παραδεχτώ ότι με έλουσε κρύος ιδρώτας με το τσαντισμένο ολλανδικό στυλάκι του Ντάισελμπλουμ; Δεν μου γύρισε το μάτι όταν άκουσα το Κατρούγκαλο να μιλά για 3.500 επαναπροσλήψεις; Δεν αγχώθηκα λιγουλάκι όταν η Βαλαβάνη ζήτησε τις παραιτήσεις του ΤΑΙΠΕΔ και ο Λαφαζάνης είπε ότι σταματά η αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ; Όπως και εσείς, ανησύχησα και μάλιστα πολύ. Δεν γέλασα όμως χαιρέκακα με ύφος “σας τα 'λεγα”. Δεν έγραψα στο facebook “Γερά Γερούν” όπως εκείνο το στέλεχος του Ποταμιού. Δεν ποντάρω στην εθνική μας αποτυχία για να γουστάρω.
Ναι, είναι όλα διαφορετικά. Με ξενίζει αυτή η διαπραγμάτευση. Με ξενίζει ο σταρ τρεκ Βαρουφάκης που λέει Nein σε όλα. Αλλά δεν έχει περάσει ούτε μία εβδομάδα! Ελπίζω να τους βγει, όχι γιατί είμαι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί θέλω να πάει καλά η χώρα.
Θέλω να σταματήσω να είμαι το παραπαίδι της Ευρώπης. Θέλω να επανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας, την κυριαρχία μας. Αυτό δεν θα 'πρεπε να θέλαμε όλοι; Μπορεί να τους βγει, αν και είναι δύσκολο, αλλά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ήθελε να δει και αυτόν τον τρόπο. Και για να ένα πολίτευμα που σέβεται την λαϊκή κυριαρχία πρέπει να σεβαστούμε και αυτό το κομμάτι.
Αλλά πάνω απ' όλα, κουράστηκα να φοβάμαι. Μπορεί να φοβηθώ για τα καλά στο άμεσο μέλλον, αλλά θέλω να δοκιμάσω και αυτόν τον δρόμο. Και στη τελική, να δώσω ένα τράτο χρόνου, διάολε ούτε μία βδομάδα δεν πέρασε!
Και για να προλάβω όλους όσοι καυτηριάζουν και με το δίκιο τους την επιλογή Καμμένου, θα περίμενα την ίδια ευαισθησία όταν τους κυβερνούσαν οι Μπαλτάκοι και Σία. Ακροδεξιά κατάλοιπα που απλά ήθελαν να μας πάνε σε δύσκολους καιρούς και όχι σε ευρωπαϊκούς όπως δήθεν ευαγγελίζονταν. Θα περίμενα την ίδια ευαισθησία όταν καταπατούνταν ανθρώπινα δικαιώματα και κοινωνικά κεκτημένα, στο όνομα μίας “επιτυχημένης διαπραγμάτευσης” που ίσως δεν έγινε και ποτέ.
Εκείνη τη μέρα που ο απερχόμενος πρωθυπουργός έφυγε από την πίσω πόρτα για να μην συγχαρεί το νικητή, που ξέχασε – αν θυμόταν ποτέ – τις αρετές του πολιτικού πολιτισμού, που επέλεξε να γράψει έτσι το τελευταίο του κεφάλαιο, το μόνο που σκέφτηκα ήταν ότι πρέπει να αποκτήσουμε μία σοβαρή αντιπολίτευση. Και έτσι ελπίζω σε αυτό και στην επιτυχία των Συριζαίων. Ελπίζω στο τώρα και στο μέλλον.
