Τιμητές και επίορκοι, Μητσοτάκης και Δούρου…

Η εικόνα που εκπέμπεται είναι λίγο πολύ η εξής: Υπάρχει από τη μία μεριά ένας εκσυγχρονιστής υπουργός, που αψηφώντας το πολιτικό κόστος από τα δυσάρεστα μέτρα που προτείνει και εφαρμόζει, θέλει επί τέλους να μπει τάξη στο δημόσιο, να διαχωρίζονται οι καλοί από τους κακούς, οι οκνηροί από τους φιλόπονους, οι εργατικοί από τους φυγόπονους, οι τίμιοι από τους απατεώνες, οι ειλικρινείς από τους πλαστογράφους. Από την άλλη, υπάρχουν περιφερειάρχες και δήμαρχοι που θέλουν να προστατεύσουν τους επίορκους, να συγκαλύψουν τις ανομίες των υφισταμένων τους, να βάλουν όλους τους υπαλλήλους σε ένα τσουβάλι, να μη διαχωρίσουν τα ερίφια από τους αμνούς. Η μία πλευρά, λοιπόν, εμφανίζεται ως η πλευρά της ευταξίας, της αξιοκρατίας και της κάθαρσης, ενώ η άλλη παρουσιάζεται ως η παράταξη του λαϊκισμού, της ανομίας και της συγκάλυψης.

Και εμείς, βουβοί θεατές σε μια επικοινωνιακή παράσταση, ανήμποροι να διακρίνουμε ποιος επιδιώκει τι και για ποιο λόγο. Θα μου πείτε, δεν υπάρχει εδώ καμία απορία και σκοτεινό σημείο, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ή υπάρχουν στη χώρα νόμοι που εφαρμόζονται, ή ζούμε σε μια τριτοκοσμική χώρα με μπόλικη ανομία παντού. Συνεπώς, τα πράγματα είναι σαφή, η πλευρά που έχει δίκιο είναι εκείνη που τάσσεται υπέρ της εφαρμογής του νόμου, ακόμη και με την απειλή της δικαστικής παρέμβασης. Τελεία και παύλα.

Είναι, όμως, τα πράγματα όντως τόσο απλά;

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr