Το ασυμβίβαστο δεν επιβάλλεται
Πολύς και όχι αδικαιολόγητος ο θόρυβος εξαιτίας της ανάληψης καθηκόντων από την κυρία Βασιλική Θάνου στο γραφείο Πρωθυπουργού. Προσωπικά δε με νοιάζει ποιού Έλληνα Πρωθυπουργού και φυσικά δε με νοιάζει το “αμισθί”. Η κα Θάνου δεν ήταν μια τυχαία δημόσια λειτουργός, υπήρξε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και μάλιστα την ίδια περίοδο που ήταν στο αξίωμά του ο ο Αλέξης Τσίπρας, ο ίδιος Πρωθυπουργός του οποίου τη νομική υπηρεσία σπεύδει να στελεχώσει λίγες μόνο μέρες μετά τη συνταξιοδότησή της. Θα θυμάστε πολλοί και την επίσκεψή της στο γραφείο του ως Εισαγγελέας Αρείου Πάγου, για να διαπραγματευτούν τα οικονομικά και θεσμικά αιτήματα των Ελλήνων ανωτάτων δικαστών. Αν μέχρι εδώ σας φαίνονται όλα φυσιολογικά, καλύτερα μη συνεχίζετε την ανάγνωση αυτού του άρθρου.
Μετά την κατάφωρη αυτή παραβίαση της έννοιας κι όχι του τύπου του ασυμβίβαστου ακούστηκαν προτάσεις για ψήφιση νόμου, που να απαγορεύει, δεν κατάλαβα ακριβώς σε ποιούς, να αναλαμβάνουν τέτοιες θέσεις, αν δεν παρέλθει τριετία από την αποχώρησή τους από το προηγούμενο δημόσιο αξίωμά τους. Δεν κατάλαβα, γιατί δε με ενδιέφερε να καταλάβω. Δεν λείπει από αυτή τη χώρα ένας ακόμα νόμος, που να αντικαθιστά τη λογική και την αξιοπρέπεια και οπωσδήποτε το χρονικό διάστημα των τριών ετών δεν μπορεί να αποτελέσει κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Δεν υπάρχει τον τελευταίο καιρό απόφαση των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας που να είναι αντίθετη στις προθέσεις της κυβέρνησης και να μην γίνεται αντικέιμενο κριτικής. Είτε με γλώσσα Πολάκη, είτε με γλώσσα Παπαγγελόπουλου, είτε με φρασεολογία Νίκου Παππά η κυβέρνηση σχολιάζει, επικρίνει και δυσανασχετεί. Ο κύριος Παπαγγελόπουλος επίσης πρώην δικαστικός λειτουργός και η κυρία Θάνου απλά επαληθεύουν το προφανές. Υπάρχουν πολιτικές φράξιες και κομματικές έριδες στο χώρο της Δικαιοσύνης, εκεί ειδικά που δε θα έπρεπε να υπάρχουν. Είναι ασυμβίβαστο, αλλά πως να το επιβάλλεις;
Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που το βλέπουμε το φαινόμενο. Τόσο επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, όσο κι επί κυβερνήσεων της ΝΔ, ειδικά επί οικονομικών αποφάσεων, οι αντεγκλήσεις μεταξύ κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου και δικαστικών λειτουργών ήταν συχνές κι έντονες. Θυμάμαι Υπουργούς των Οικονομικών να αναρωτιούνται “ποιος τελικά κυβερνά αυτόν τον τόπο” κι έχω πρόχειρη στη μνήμη μου τη δήλωση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου ως Υπουργού ότι “δεν είναι δυνατόν να χαράζει την οικονομική πολιτική του Κράτους το Συμβούλιο της Επικρατείας”. Όλοι κόπτονται για την νομιμότητα πράγμα πολύ αστείο, αν θυμηθούμε πόσες σημαντικές και ενίοτε φωτογραφικές οικονομικές τροπολογίες πέρασαν νύχτα σε νομοσχέδια για “αγροτεμάχια και βοσκοτόπια” ή για “την εντατικοποίηση της παράκτιας αλιείας”. Ποιός θα μας φυλάξει από τους νομοθέτες μας, αν όχι οι δικαστές μας; Ποιοί δικαστές μας, αν αυτοί καταλήγουν μεγαλοστελέχη Πρωθυπουργικών και Υπουργικών γραφείων;
Οι παραπάνω περιπτώσεις βεβαίως δεν είναι οι μοναδικές παραβιάσεις του ασυμβίβαστου στην Ελλάδα, ούτε συνέβησαν όλα επί ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά επί ΠΑΣΟΚ πληθώρα συνδικαλιστών πολιτεύτηκαν με απόλυτο οπορτουνισμό κι έτσι βρέθηκαν κυριολεκτικά εν μια νυκτί, από εκεί που διαπραγματεύονταν τα εργασιακά δικαιώματα ως ηγέτες της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ ή της ΟΜΕ-ΟΤΕ, να αποκρούουν την άλλη μέρα τα αιτήματα αυτά ως πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας ! Φαντάζεστε μεγαλύτερο ασυμβίβαστο από τον πρόεδρο της ΓΣΣΕ που αναλαμβάνει Υπουργός ή Υφυπουργός Εργασίας ; Ποιος νόμος περί ασυμβίβαστου και ποια τριετία... Η λογική καταστρατηγείται και η αξιοπρέπεια του συνδικαλιστικού κινήματος, των εργαζομένων και εργατών, του πολίτη, της δημοκρατίας γενικότερα. Αν σε ένα καζάνι βράζει όλη η μάζα των κομματικών στελεχών και παράγεται ο χυλός μιας ανώτερης κάστας, που είναι πάντα “μέσα στα πράγματα”, για ποιά ελεύθερη βούληση στην ψήφο μιλάμε; Επί Νέας Δημοκρατίας ξανά συνδικαλιστές (αστυνομικών υπαλλήλων αυτή την φορά , έτσι για κάτι πιο δεξιό ρε αδερφέ), πρώην Αρχηγοί ΓΕΕΘΑ (ξέρετε ανώτατοι στρατιωτικοί που βάζουν υπογραφές και σε εξοπλιστικά) και βέβαια πάλι Δικαστικοί Λειτουργοί σε ψηφοδέλτια Επικρατείας, για πιο εγγυημένες καταστάσεις. Μόνο Μητροπολίτη δεν είδαμε ακόμα να μπαίνει σε ψηφοδέλτια κι αυτό όχι γιατί δεν θέλουν τα κόμματα, αλλά γιατί δεν το επιτρέπει η Ιερά Σύνοδος !
Κι όλα αυτά πως εξωτερικεύονται τελικά ως φυσιολογικά στην Κοινή Γνώμη; Μα φυσικά μέσω των έγκριτων δημοσιογράφων. Άλλη μια κάστα που καταστρατήγησε την έννοια του ασυμβίβαστου. Από ανεξάρτητοι υποτίθεται ελεγκτές του δημόσιου βίου, θεματοφύλακες της ανάγκης του πολίτη για ειλικρινή ενημέρωση και αντικειμενική κριτική στην Εξουσία, κομματικά φερέφωνα στα τηλεπαράθυρα διαγωνιζόμενα για το ποιος θα πρωτομπεί στις εκλόγιμες λίστες του Αρχηγού. Είναι ντροπή για το επάγγελμα, για το λειτούργημα, για την ύπαρξή σου τη μια μέρα να διατυπώνεις ερωτήσεις ως δημοσιογράφος και την άλλη βολικές απαντήσεις ως Κυβερνητικός Εκπρόσωπος. Πόσο πιο ασυμβίβαστο Θεέ μου; Η διαδρομή πολιτικός συντάκτης – πολιτικός έχει γίνει αυτονόητη πια και ηθικά αυτοκτονική ταυτόχρονα, τί δεν καταλαβαίνετε; Θέλετε να πολιτευτείτε; Γιατί όχι μακριά από το μαντρί, γιατί όχι μακριά από τη βέβαιη και καλοπληρωμένη έδρα, που οδηγεί αργότερα σε ακόμα πιο προσοδοφόρα πόστα του ιδιωτικού τομέα;
Φυσικά και η Δημοκρατία μας δίνει το δικαίωμα σε όλους να πολιτεύονται, προστατεύεται από το Σύνταγμα. Το Νομικό αυτό Ευαγγέλιο δεν μπορεί να προβλέψει άρθρο για την φωνούλα, που είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει μέσα μας. Την φωνή που θα μας πει “αυτό δεν μπορεί να συμβεί, αυτό δεν μπορώ να το κάνω”. Μπορούμε και πρέπει και μακάρι να έχουμε πολιτική άποψη, πολιτική ιδεολογία, πολιτική συμπάθεια και είναι απαραίτητο να εγαζόμαστε υπέρ αυτών, αλλά το όριο μεταξύ “εργάζομαι” και “τέχνας κατεργάζομαι”, για να υπάρχω πάντα σε μια θέση εξουσίας, δεν είναι τελικά τόσο λεπτό. Είναι τερατωδώς χοντρό, είναι αυτό που λέμε ασυμβίβαστο.
