Σεούλ, Ολυμπιακοί Αγώνες 1988. Στο ποδοσφαιρικό τουρνουά εμφανίζεται μία ομάδα... από το πουθενά, που προκαλεί το ενδιαφέρον με τις εμφανίσεις της. Νικάει με 4-0 την Ιταλία και τερματίζει στην 5η θέση της διοργάνωσης. Η Ζάμπια μπαίνει ξαφνικά στον παγκόσμιο χάρτη και μεγάλος της στόχος είναι η πρόκριση για πρώτη φορά σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η μοίρα, όμως, είχε άλλα σχέδια. Το Μουντιάλ του 1994 φαινόταν πως θα ήταν το πρώτο για τις «χάλκινες σφαίρες», όμως η πορεία τους διεκόπη απότομα στα προκριματικά. Η φημισμένη «Τσιπόπολο» έμεινε για πάντα στον ουρανό.

Στις 27 Απριλίου 1993, η εθνική Ζάμπιας θα ταξίδευε με προορισμό το Ντακάρ, ενόψει του αγώνα κόντρα στη Σενεγάλη, με ένα αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας της χώρας. Το DHC-5D Buffalo είχε κατασκευαστεί το 1975, όμως από τα τέλη του ’92 είχε αποσυρθεί προσωρινά. Στις δοκιμαστικές πτήσεις, πριν ναυλωθεί για λογαριασμό της εθνικής ομάδας, είχαν διαπιστωθεί κάποια τεχνικά προβλήματα, όμως αυτό δεν πτόησε κανέναν και το ταξίδι θα γινόταν κανονικά. Μάλιστα, το σχέδιο πτήσης προέβλεπε τρεις στάσεις για ανεφοδιασμό (Μπραζαβίλ, Λιμπρεβίλ, Αμπιτζάν), πριν το αεροπλάνο φτάσει στον τελικό του προορισμό. Κάτι που δεν έμελλε να γίνει ποτέ.

Στην πρώτη στάση για ανεφοδιασμό, στην Μπραζαβίλ του Κονγκό, διαπιστώθηκε τεχνικό πρόβλημα. Το ταξίδι συνεχίστηκε κανονικά και η πτήση έφτασε χωρίς πρόβλημα και στο δεύτερο προορισμό της, στην Λιμπρεβίλ της Γκαμπόν. Λίγο μετά την απογείωση προς το Αμπιτζάν της Ακτής Ελεφαντοστού, πήρε φωτιά ο αριστερός κινητήρας του αεροσκάφους. Ο πιλότος έσβησε και το δεξιό κινητήρα, με αποτέλεσμα το αεροπλάνο να συντριβεί στον Ατλαντικό Ωκεανό, μόλις 500 μέτρα από την ακτή. Τους λόγους της απόφασης του πιλότου δεν τους έμαθε ποτέ κανείς. Κάποιοι είπαν για λάθος ένδειξη στο πιλοτήριο και κάποιοι για κούραση του από προηγούμενο ταξίδι. Ωστόσο, το κακό είχε γίνει...

Όλοι όσοι βρίσκονταν στο αεροπλάνο ανασύρθηκαν νεκροί. 18 ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας, το τεχνικό τιμ, ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, ένας δημοσιογράφος και το πενταμελές πλήρωμα. Σύνολο 30 άτομα. Στη Ζάμπια κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος, ενώ σκηνές αρχαίας τραγωδίας εκτυλίχθηκαν, κατά την άφιξη των σωρών στην πρωτεύουσα της χώρας, Λουσάκα. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στη διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρι το «Στάδιο της Ανεξαρτησίας», ενώ σπαρακτικές ήταν και οι εικόνες μέσα στο γήπεδο. 30 φέρετρα στη σειρά απλώθηκαν κατά μήκος του αγωνιστικού χώρου, με τον κόσμο να θρηνεί τους αδικοχαμένους ήρωες του.

Η επόμενη μέρα ήταν εξίσου δύσκολη και στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι. Η Ζάμπια είχε απομείνει μόλις με δύο διεθνείς στη σύνθεσή της, αυτούς που δε βρίσκονταν στη μοιραία πτήση. Ο ένας ήταν ο τραυματίας Τσαρλς Μουσόντα και ο άλλος ήταν ο αρχηγός Καλούσα Μπουάλια, ο οποίος θα πήγαινε μόνος του στη Σενεγάλη, αφού είχε υποχρεώσεις με την Αϊντχόφεν. Η λύση ήταν να γίνουν δοκιμαστικά ποδοσφαιριστών, που θα μπορούσαν να στελεχώσουν άμεσα τη νέα εθνική ομάδα. Οι οικονομικοί πόροι μπορεί να μην υπήρχαν, όμως σε αυτό συνέβαλλαν αποφασιστικά πολλές ευρωπαϊκές χώρες, που – μεταξύ άλλων – έβαλαν και το κομμάτι της τεχνογνωσίας.

Παρά τις εκτιμήσεις για το αντίθετο, η νέα προσπάθεια της εθνικής ομάδας άρχισε πολύ γρήγορα να αποδίδει καρπούς. Τον επόμενο χρόνο του αεροπορικού δυστυχήματος, το 1994, η Ζάμπια αγωνίστηκε στον τελικό του Κόπα Άφρικα. 18 χρόνια και 9 μήνες μετά, όμως, η μοίρα έπαιξε ένα ακόμη παιχνίδι. Κάποιες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σημείο συντριβής του μοιραίου αεροσκάφους, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας στέφθηκε πρωταθλήτρια Αφρικής στην Γκαμπόν με τις συμπτώσεις και τα νούμερα να... ανατριχιάζουν. Η νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού είχε έρθει στα πέναλτι, μετά από 18 εκτελέσεις. 18 χρόνια μετά «λυτρώθηκε» οριστικά η ψυχή των 18 αδικοχαμένων διεθνών...