«Εξι σερί scudetti... Ισως δεν το καταλαβαίνετε τώρα αλλά θα το καταλάβετε σε 30-40 χρόνια τι ακριβώς έχετε κάνει. Πώς είναι να είσαι θρύλος του ιταλικού ποδοσφαίρου;», ήταν μία από τις ερωτήσεις που δέχθηκε ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι μετά το ματς με την Κροτόνε. «Καταρχάς, φέτος έγινα 50 ετών οπότε δεν ξέρω αν θα ζω σε 30-40 χρόνια για να το συνειδητοποιήσω. Ας το ελπίσουμε. Από εκεί και πέρα, για να λέμε την αλήθεια, δεν είμαι θρύλος. Εγώ ως προπονητής, όπως λέω πάντα, προσπαθώ να κάνω την μικρότερη δυνατή ζημιά. Θρύλος είναι η Γιουβέντους, είναι η διοίκηση που έχτισε αυτή την ομάδα αρχίζοντας πριν επτά χρόνια υπό τον πρόεδρο Ανιέλι και πάνω από όλα είναι θρύλοι οι παίκτες που ήταν και στα έξι πρωταθλήματα. Ο Τζίτζι, ο Λεονάρντο, ο Τζόρτζιο, ο Αντρέα, ο Κλαούντιο, ο Στέφαν», ήταν η απάντηση του allenatore. Εξι ποδοσφαιριστές που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία αφού έχουν ζήσει την πιο... σκληρή κυριαρχία που επέβαλε ποτέ ιταλική ομάδα: Εξι σερί πρωταθλήματα, τρία σερί κύπελλα, τρία σερί νταμπλ.

Από αυτούς τους έξι, ο τύπος με την μεγαλύτερη εξέλιξη είναι ο Λεονάρντο Μπονούτσι. Οποιος θυμάται την πρώτη του σεζόν στο Τορίνο, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τι βήματα έχει κάνει. Στον πρώτο του καιρό ως Μπιανκονέρο, το κύριο προσόν του Λέο ήταν το... πάθος του. Μιλούσε για το πώς μεγάλωσε ως μόνος Γιουβεντίνος σε μια οικογένεια γεμάτη Ιντερίστι, πήγαινε στην Curva Sud για να παρακολουθήσει το ματς όταν ήταν τραυματίας ή τιμωρημένος, πανηγύριζε πάντα πιο έξαλλα το γκολ του ή τη νίκη. Μέσα στο γήπεδο, ανά πάσα στιγμή περίμενες την γκέλα... Λες και κολλούσε το μυαλό του, ήταν ικανός να κάνει τέλειο ματς και ξαφνικά να έρθει το λάθος και να τα χαλάσει όλα. Σταδιακά αυτό άλλαζε... Προσέλαβε προσωπικό motivator, δοκίμαζε διάφορα τρικ, όπως για παράδειγμα να μασάει τσίχλα που βρωμούσε απίστευτα και φρόντιζε να κολλάει στο πρόσωπο του αντιπάλου, ανέβαζε συνεχώς τον πήχη για τον εαυτό του. Και αναζητούσε συνεχώς νέες προκλήσεις για να αποδείξει ότι δεν είναι ο οπαδός Μπονούτσι αλλά ο αμυντικός Μπονούτσι. Η απόδειξη για αυτό ήρθε την σεζόν 2014-15, όταν ο Αλέγκρι άλλαξε το σύστημα από 3-5-2 σε 4-3-1-2 στην πορεία προς το Βερολίνο. Ο Λεονάρντο έδειξε σε όλους ότι μπορεί να παίξει και σε άμυνα τεσσάρων και όχι μόνο τριών και από τότε... τρυπάει το ταβάνι συνεχώς. Σκοράρει εύκολα για αμυντικός, διαβάζει τις φάσεις με εκπληκτική ακρίβεια και τις τελειώνει πριν καν αρχίσουν, φτιάχνει το παιχνίδι της Γιουβέντους από πίσω αφού είναι, πλέον, εξαιρετικά άνετος με την μπάλα στα πόδια. Και ξέρει σε ποια ματς να σκοράρει.

Ο Κιελίνι που είναι δίπλα του, πάντως, παραμένει... άμπαλος. Ο «Τζορτζιόνε» είναι από το καλοκαίρι του 2005 στη Γιούβε, ξεκίνησε ως αριστερός μπακ και έγινε στόπερ, πήρε θέση βασικού -και δεν την άφησε ποτέ- από το 2008 αλλά ακόμη, παρά το γεγονός ότι παίζει στο υψηλότερο επίπεδο τόσα χρόνια, δεν έχει καταφέρει να μάθει να δίνει σωστά την μπάλα στα πέντε μέτρα. Τον Κιελίνι τον βλέπεις με την μπάλα στα πόδια και αν είσαι Γιουβεντίνος προετοιμάζεσαι για κάθε ενδεχόμενο αφού σου δίνει την σιγουριά -και όχι αίσθηση- ότι αισθάνεται άβολα με το τόπι στην κατοχή του. Το καλό είναι ότι το ίδιο και περισσότερα άβολα αισθάνονται αυτοί που μαρκάρει. Αυτό, αν μη τι άλλο, το έχει όσο ελάχιστοι στον κόσμο και μπορεί να το επιβεβαίωσει και ο Ιμπραΐμοβιτς, με τον οποίο έχει δώσει επικές μάχες -και τις έχει κερδίσει- όλα αυτά τα χρόνια. Με τρελή σωματική δύναμη και απόλυτη συγκέντρωση στη δουλειά που θα αναλάβει, ο «Κιέλο» είναι ικανός να κάνει τα πάντα για να φέρει εις πέρας την αποστολή. Και επειδή είναι όντως διατεθειμένος να κάνει τα πάντα, καταλήγει 9 στα 10 μεγάλα ματς να τα τελειώνει με δεμένο το κεφάλι... Αν ψάξει κάποιος, θα βρει φωτογραφίες από δεκάδες ματς στα οποία ο Τζόρτζιο έχει επίδεσμο στο κεφάλι, χωρίς όμως αυτό να τον επηρεάζει σε κάτι. Θα μπει και έτσι με την ίδια δύναμη στη φάση, θα ρίξει την κλωτσιά του όταν χρειαστεί, θα πει και στον Κριστιάνο Ρονάλντο, όπως στον ημιτελικό του 2015, ότι μιλάει πολύ και κουράζει. Το μόνο «κρίμα» είναι ότι δεν έχει τον χαρακτήρα του Μοντέρο. Θα ήταν απλά τέλειος!

Οπως τέλειος είναι ο Μπαρτσάλι, χωρίς να έχει... ζωώδη ένστικτα. Στο ξεκίνημα του Αντόνιο Κόντε στον πάγκο της Γιουβέντους, ο Αντρέα ήταν αυτός που ανέλαβε να οργανώσει την άμυνα και τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το έκανε μια χαρά. Δεν έχει την άνεση του Μπονούτσι στο να κάνει παιχνίδι από την άμυνα, δεν είναι τόσο δυνατός στο man to man όπως ο Κιελίνι αλλά είναι, ή τουλάχιστον υπήρξε μέχρι και πριν λίγο καιρό, καλύτερος τους. «Η καλύτερη μεταγραφή που έχουμε κάνει επί προεδρίας μου είναι ο Μπαρτσάλι», έχει πει ο Αντρέα Ανιέλι ενώ ο Φάμπιο Καπέλο συμπλήρωσε πως «ο Μπαρτσάλι ως αξία ανήκει στην προηγούμενη γενιά των Ιταλών αμυντικών, είναι κρίμα που δεν έχει αναγνωριστεί όσο θα έπρεπε». Βασικά, Φάμπιο, τον Μπαρτσάλι δεν τον αναγνωρίζουν όσο πρέπει, μόνο όσοι δεν ξέρουν από ποδόσφαιρο. Ηταν αυτός που έβαζε το μυαλό σε μια άμυνα που την χαρακτήριζε η δύναμη, αυτός που κάλυπτε με την άμεση αντίδραση του τα λάθη του Μπονούτσι και παράλληλα έδινε κατευθύνσεις στον Κιελίνι για το πού και πώς θα πρέπει να κινείται. Οταν μπήκε ως αλλαγή το 2006 στο Ιταλία-Αυστραλία, μετά την αποβολή του Ματεράτσι και με τον Νέστα τραυματία, ο Φάμπιο Καναβάρο του είπε: «Ηρεμα μικρέ, μην αγχώνεσαι, εγώ είμαι εδώ, θα το διασκεδάσουμε». Δέκα χρόνια μετά, στο Γιουβέντους-Νάπολι που έκρινε σε πολύ μεγάλο βαθμό την υπόθεση τίτλος, όταν μπήκε ο Ρουγκάνι αντί του τραυματία Μπονούτσι και με τον Κιελίνι να απουσιάζει ούτως ή άλλως, ο Μπαρτσάλι -κατά δήλωση του Ντανιέλε- του είπε το ίδιο πράγμα: «Χαλάρωσε και απόλαυσε το, θα σε καλύπτω πάντα, μην αγχώνεσαι, το έχουμε». Εχοντας πατήσει τα 36 πλέον, ο Barzaglione είναι πάντα έτοιμος όποτε τον χρειάζεται η Γιουβέντους και περιμένει την 3η Ιουνίου για να δει αν θα συνεχίσει ή όχι για τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του.

Αυτός που δεν θα συνεχίσει, όπως όλα δείχνουν, είναι ο Λιχτστάινερ. Βασικά τέθηκε θέμα και αν θα ήταν φέτος στη Γιούβε και αυτό ήταν κάτι που προκάλεσε έκπληξη. Η ιστορία έχει διδάξει ότι η βάση των Μπιανκονέρι είναι πάντα 5-6 Ιταλοί και 1-2 ξένοι που κολλάνε δίπλα τους. Σε αυτή την ομάδα, ο ξένος που κόλλησε από την πρώτη στιγμή ήταν ο Ελβετός δεξιός μπακ. Ο Στέφαν έγινε από νωρίς ένας από τους αγαπημένους των τιφόζι, όχι επειδή έβαλε το πρώτο επίσημο γκολ στο Juventus Stadium αλλά επειδή έχει όλα τα στοιχεία που εκτιμούν οι Γιουβεντίνοι: Κάτω το κεφάλι, δουλειά, δίνεις πάντα αυτό που μπορείς και... δεν χαρίζεσαι στον αντίπαλο. Ο «Λιχτ» είναι αυτός που μπορεί να κουνήσει τα τέσσερα δάχτυλα του στον Τότι, όπως έκανε στο 4-0 του 2012, είναι αυτός που μπορεί να προκαλέσει -χωρίς λόγο- τους οπαδούς της Γκλάντμπαχ καθώς σκοράρει, είναι και αυτός που θα σου δώσει την εντύπωση ότι δυσκολεύεται να ανασάνει από τα συνεχή ανεβοκατεβάσματα στην πλευρά του. Η σχέση του με την σέντρα δεν έγινε ποτέ καλύτερη αλλά έχει τουλάχιστον καλή σχέση με τα δίχτυα. Ειδικά όσο ήταν ο Πίρλο στους Μπιανκονέρι, μπορούσες οποιαδήποτε στιγμή να περιμένεις ότι οι δυο τους θα συνεργαστούν και ο Ελβετός θα φύγει για το κόρνερ πανηγυρίζοντας το γκολ. Περίπτωση ποδοσφαιριστή που χαρακτηρίζεις εύκολα «πιστός στρατιώτης», προκάλεσε άσχημη εντύπωση σε όλους στο Τορίνο η συμπεριφορά του το περασμένο καλοκαίρι, όταν απαίτησε να φύγει επειδή έβλεπε ότι δεν θα είναι βασικός, επιλέγοντας μάλιστα την Ιντερ. Τελικά παρέμεινε και η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να μπει τον Ιανουάριο στη λίστα του Champions League. Τυχαίο ή γραφτό;

Το γραφτό του Μαρκίζιο, πάντως, είχε γίνει γνωστό από τη δεκαετία του '90. Ball boy στο Delle Alpi στα χρόνια της ομαδάρας του Μαρτσέλο Λίπι, ο Κλαούντιο έχει πει αρκετές φορές ότι από τότε ονειρευόταν την στιγμή που θα έρθει η ώρα του για να ζήσει κάτι ανάλογο. Γεννηθείς στο Τορίνο και Γιουβεντίνος από πιτσιρικάς, ο Principino έχει χαρακτηριστεί από τον Μπουφόν «ο πιο Μπιανκονέρο ποδοσφαιριστής που έχω γνωρίσει». Οι υπόλοιποι Ιταλοί τον χαρακτήρισαν κάποτε, στο ξεκίνημα του, νέο Ταρντέλι. Χαφ που ξέρει να μαρκάρει αλλά και να δημιουργήσει, ο Κλαούντιο περίμενε την άφιξη του Κόντε το καλοκαίρι του 2011 για να δείξει τις δυνατότητες του. Μέχρι τότε, άλλωστε, κάποιες προπονητικές... διάνοιες τον έβαζαν ακόμη και αριστερό χαφ. Ο Μαρκίζιο έκανε κι εκεί το καλύτερο αλλά δεν ήταν και η καλύτερη του. Παραδόξως ίσως, ο διεθνής χαφ κέρδισε περισσότερους πόντους στην εκτίμηση όλων με τον Αλέγκρι στον πάγκο και όχι με τον Κόντε. Ηταν αυτός που μπορούσε να αντεπεξέλθει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο (Βιδάλ, Πογκμπά) στον ρόλο του αντι-Πίρλο την σεζόν 2014-15 και ο τραυματισμός του στους χιαστούς τον περσινό Απρίλιο πόνεσε πολύ τη Γιούβε στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν. Ο Κλαούντιο δεν έχει επανέλθει ακόμη στο 100% και είναι και αμφίβολο αν θα το κάνει ξανά αλλά κάνει καλό finish στη σεζόν και ελπίζει ότι στις 3 Ιουνίου θα καταφέρει να κρατήσει στα χέρια του το τρόπαιο που είδε για πρώτη φορά από κοντά το 1996, όταν ως ball boy έτρεχε πίσω από τους πρωταθλητές Ευρώπης του Λίπι.

Ο Μπουφόν, πάντως, δεν έτρεξε ποτέ πίσω από κανέναν. Αντιθέτως, είναι οι άλλοι αυτοί που τρέχουν πάνω του για να πανηγυρίσουν μια απόκρουση του ή μια νίκη. Στα 39 του πλέον, ο αρχηγός απολαμβάνει όσα ζει και ξέρει ότι σε λίγες μέρες θα έχει, μάλλον, την τελευταία του ευκαιρία για να κατακτήσει αυτό που του λείπει και να τα... αγαπήσει όλα. Για τον Τζίτζι, όπως καταλαβαίνει κανείς, δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά. Βασικά χρειάζεται να γράψουμε μόνο δύο λέξεις: Σήκωσε το!