Τσίκι Μπέγκιρισταϊν (Μάντσεστερ Σίτι)

Όταν ένας σύλλογος στοχεύει σε συγκεκριμένη φιλοσοφία, τότε πάντα βοηθάει το να βρεις κάποιον που να έχει μεγάλη εμπειρία σε κάτι τέτοιο. Αυτό ακριβώς φέρνει ο Μπέγκιρισταϊν στη Σίτι, έχοντας ανάλογο ρόλο με εκείνον στην Μπαρτσελόνα. Μέλος της dream team του Κρόιφ, καταλαβαίνει πλήρως τι χρειάζεται για να πετύχεις στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Δούλεψε με τον Γκουαρδιόλα στην Μπαρτσελόνα και ήταν από εκείνους που έπεισαν τον Καταλανό να αποδεχθεί την πρόταση της Σίτι πριν λίγους μήνες. «Ήταν πολύ σημαντικό για μένα ότι ο Τσίκι ήταν εδώ», παραδέχθηκε ο Πεπ. «Με έπεισε για τον σύλλογο και γι’ αυτό αποφάσισα να υπογράψω». Στην Μπαρτσελόνα ο Μπέγκιρισταϊν τον είχε βοηθήσει να χτίσει μία δυναστεία. Έχει χτίσει ολόκληρο δίκτυο scouting στις μικρές ηλικίες με στόχο το μέλλον. Η κριτική, όμως, για τις μεταγραφικές του επιλογές τα τελευταία χρόνια είναι δικαιολογημένη.

Λες Ριντ (Σουθάμπτον)

Τον Ιανουάριο του 2013 η διοίκηση της Σαουθάμπτον είχε πάρει την απόφαση να αντικαταστήσει τον Άντκινς με τον Ποκετίνο, κάτι που έφερε σκεπτικισμό τόσο στον Τύπο όσο και στους οπαδούς. Η αλλαγή έμοιαζε ανούσια εκτός συλλόγου, όμως ήταν μέρος του πλάνου του Ριντ.

Από τη στιγμή που ανέλαβε τη δουλειά το 2010, μία από τις προτεραιότητές του ήταν να έχει έτοιμο το πλάνο διαδοχής στον πάγκο. «Πάντα ξοδεύουμε πολύ χρόνο και ενέργεια στο να ετοιμάζουμε τα προφίλ των παικτών που μας ενδιαφέρουν, όμως ποτέ δεν κάνουμε το ίδιο με τους προπονητές», είχε αποκαλύψει πέρυσι σε συνέντευξή του στην Telegraph. «Έτσι, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μία βάση δεδομένων και για εκείνους».

Το πλάνο δεν ήταν μόνο για τη βελτίωση των αποτελεσμάτων, αλλά και για τη συνέχεια της φιλοσοφίας. Ο Κούμαν ακολούθησε τον Ποκετίνο και ο Πιελ τον Ολλανδό. Όλοι τους βοήθησαν στην εξέλιξη του παιχνιδιού της Σαουθάμπτον. Το να έχεις ξεκάθαρη ταυτότητα βοήθησε τον σύλλογο να ανταπεξέλθει και στις πωλήσεις παικτών. Το περίφημο δωμάτιο «Black Box», που βοηθάει στην ανάλυση των παικτών από τις ακαδημίες και των υποψήφιων μεταγραφικών στόχων, ήταν επίσης δική του έμπνευση.

Μίχαελ Τσορκ (Ντόρτμουντ)

Ο Τσορκ ήταν αρχηγός και ένας από τους καλύτερους επιθετικούς της Ντόρτμουντ στα νιάτα του, πριν αναλάβει το πόστο το 1998. Θα γινόταν ένας από τους ανθρώπους-κλειδιά της αναγέννησης των Βεστφαλών. «Η στρατηγική μας είναι να δουλεύουμε με ταλαντούχους παίκτες και να τους βοηθάμε να εξελιχθούν», είχε πει το 2008.

Έχοντας πάρει σημαντικά μαθήματα σε οικονομικό επίπεδο, ο Τσορκ έχει καταφέρει να ακολουθήσει μία όχι τόσο δαπανηρή πολιτική. Προτίμησε να αγοράσει «άγνωστους» νεαρούς, όπως ο Χούμελς, ο Γκουντογκάν, ο Λεβαντόφσκι, ενώ τελευταία οι αγορές περιλάμβαναν τους Ντεμπελέ, Μορ και Μερίνο, ελπίζοντας η επιτυχία να είναι ανάλογη.

Μαρσέλ Μπραντς (Αϊντχόφεν)

Η προσέγγιση του Μπραντς δεν μοιάζει τόσο επιστημονική, όμως όπου και να πήγε ήταν επιτυχημένος. Έφτασε στην Αϊντχόφεν το 2010 και τα πρώτα του χρόνια δεν ήταν τόσο καλά, καθώς δεν υπήρχε ξεκάθαρη στρατηγική. Αρχικά, προσπάθησε με ακριβές μεταγραφές να βάλει φρένο στην κυριαρχία του Άγιαξ, όμως δεν τα κατάφερε.

Από τη στιγμή, όμως, που αποφάσισε να προσλάβει τον Αρτ Λένγκελερ ως υπεύθυνο των ακαδημιών και να αλλάξει την μεταγραφική πολιτική, δίνοντας στον Κοκού ένα ρόστερ γεμάτο με δίψα για διάκριση, όλα άλλαξαν και οι τίτλοι ήρθαν.

Τζιουζέπε Μαρότα (Γιουβέντους)

Ο ρόλος του τεχνικού διευθυντή είναι θεμελιώδης στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Ο Μαρότα αποδεικνύει ότι αυτή τη στιγμή μάλλον είναι ο καλύτερος στη δουλειά. Μετά από θετική παρουσία σε Αταλάντα και Σαμπντόρια, η Γιουβέντους τον προσέλαβε το 2010 και τα αποτελέσματα την δικαίωσαν.

Το ρίσκο με την πρόσληψη του Κόντε το 2011 και του Αλέγκρι τρία χρόνια αργότερα απέδωσαν και με το παραπάνω, με τον έναν τίτλο να διαδέχεται τον άλλον. Η μεταγραφική πολιτική αποδείχθηκε εξαιρετική. Μπόρεσε να αγοράσει παίκτες σε χαμηλή τιμή, όπως οι Βιδάλ, Τέβες, Εβρά και Μπαρτσάλι και ελεύθερους όπως οι Πίρλο, Πογκμπά και Κεντίρα. Οι επιδόσεις του είναι εντυπωσιακές.

Μόντσι (Σεβίλλη)

Η πιο επιτυχημένη εποχή της Σεβίλλης θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως «εποχή του Μόντσι». Τέτοια είναι η επιρροή του 48χρονου από τη στιγμή που ανέλαβε τον ρόλο του το 2000. Βρέθηκε στον σύλλογο σε μία εποχή τεράστιων οικονομικών προβλημάτων, όμως μέσα σε λίγα χρόνια όλα αυτά έμοιαζαν μακρινή ανάμνηση.

Η ακαδημία ήταν στο κέντρο του πλάνου του. Παίκτες όπως ο Σέρχιο Ράμος, ο Αλμπέρτο Μορένο, ο Χεσούς Νάβας και ο Ρέγιες βγήκαν από τα σπλάχνα του συλλόγου, για να πουληθούν και να γεμίσουν τα ταμεία της Σεβίλλης. Το δίκτυο scouting επεκτάθηκε, βελτιώθηκε και η μεταγραφική του πολιτική αναγνωρίζεται, πλέον, ως μία από τις καλύτερες στον κόσμο.

Ραλφ Ράνγκνικ (Λειψία)

Ο Ράνγκνικ δείχνει να αποδίδει καλύτερα όσο ανεβαίνει στην ιεραρχία. Ως παίκτης συνήθιζε να αλλάζει ομάδες στις μικρές κατηγορίες της Γερμανίας, ως προπονητής αποδείχθηκε πολύ καλύτερος, ενώ το 2012 άφησε τους πάγκους για να αναλάβει ως τεχνικός διευθυντής στην Ζάλτσμπουργκ. Βασισμένος στην εμπειρία του ως προπονητής κατάφερε να διευρύνει την στρατηγική του συλλόγου.

Έκανε κάποιες εξαιρετικές επιλογές για τον πάγκο, όπως ο Ρόγκερ Σμιντ και ο Χάζενχουτλ στην Λειψία και έχει κάνει προτεραιότητά του την απόκτηση νεαρών, εξελίξιμων παικτών. «Μας ενδιαφέρουν μόνο οι παίκτες ηλικίας 17-23 ετών», είχε αποκαλύψει στο Blizzard το 2015 και τηρεί τη δέσμευσή του στο ακέραιο, παίζοντας επιθετικό ποδόσφαιρο.