Η σεζόν 1994-95 δεν ήταν καλή για την Ιπσουιτς, αφού τερμάτισε στην 22η θέση της Premier League, 21 ολόκληρους βαθμούς από την παραμονή. Δέχθηκε 93 γκολ σε 42 αγώνες, έβαλε μόνο 36 και ο πρώτος σκόρερ της -μια λεπτομέρεια που περιγράφει τη σεζόν της- ήταν ένας Δανός κεντρικός αμυντικός. Ηταν μια πολύ άσχημη σεζόν, την οποία όλοι θυμούνται γιατί ήταν αυτή στην οποία έχασε με 9-0 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στις 4 Μαρτίου 1995. Ηταν, μέχρι το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, η χειρότερη ήττα στην ιστορία του αγγλικού πρωταθλήματος και αυτό που συνέβη μετά, μας δίνει μια καλή "πληροφορία" για το πόσο δύσκολο είναι το να αναρρώσεις από μια τέτοια ταπείνωση, πόσο δύσκολο να ξεπεράσεις κάτι τόσο εξευτελιστικό.

Η Ιπσουιτς έχασε τα επόμενα έξι παιχνίδια της, δεν έβαλε ούτε ένα γκολ για περισσότερο από ένα μήνα και δεν πήρε κανένα βαθμό μέχρι τον Απρίλιο του '95. Η Σαουθάμπτον είναι μια πολύ καλύτερη ομάδα από εκείνη την Ιπσουιτς, αλήθεια είναι αυτό, αλλά ίσως αυτό να κάνει και χειρότερο αυτό που έπαθε από την Λέστερ; Οι Αγιοι δεν είναι καλοί εδώ και λίγα χρόνια και αυτό σημαίνει ότι οι εντός έδρας ήττες δεν είναι έκπληξη, αλλά δεν είναι και ομάδα που θα πρέπει να δέχεται εννιά γκολ στην έδρα της. Δεν είναι στο μέσο κάποιας κρίσης, δεν είναι ομάδα χωρίς καθόλου ταλέντο και δεν είναι ομάδα που την κακοδιαχειρίζεται ο προπονητής της.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από όταν η Σάντερλαντ του Γκας Πογιέτ δέχθηκε οκτώ γκολ στο St Mary's και αυτό ήταν ένα αποτέλεσμα που αν δεν το περίμενες, μπορούσες σίγουρα να το πιστέψεις. Ηταν μια ομάδα δυσλειτουργική. Ηταν μια ομάδα που ο προπονητής δεν τη διαχειριζόταν σωστά. Ηταν μια ομάδα, οι παίκτες της οποίας συχνά φλέρταραν με τη συμφορά. Η Σαουθάμπτον δεν είναι έτσι όμως και αυτό που την περιμένει από εδώ και πέρα είναι ακόμη πιο δύσκολο. Είναι καλό θέμα συζήτησης το τι αίσθηση ακριβώς αφήνει μια τέτοια ήττα και κυρίως πόσο "διεισδύει" ένα τέτοιο σκορ στην ψυχή ενός ποδοσφαιριστή, τι ζημιά μπορεί να κάνει.

Μία από τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στην 9άρα που έφαγε η Ιπσουιτς και αυτή της Σαουθάμπτον, είναι το περιβάλλον στο οποίο συνέβη το κακό. Η Ιπσουιτς υπέστη αυτόν ον εξευτελισμό σε μια εποχή που δεν υπήρχε το internet. Ηταν, επίσης, ένα ματς που έγινε μεσημέρι Σαββάτου, δεν το έδειξε live η τηλεόραση και κατά πάσα πιθανότητα τα στιγμιότυπα του αγώνα δεν τα έχει ψάξει για να τα δει κανείς μικρότερος από 30 ετών. Αυτό που έπαθε η Σαουθάμπτον, όμως, ήταν live σε peak-time τηλεθέαση και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξεχαστεί γρήγορα από κανέναν. Αυτά τα εννιά γκολ είναι και θα παραμείνουν διαθέσιμα για να τα δει άνα πάσα στιγμή όποιος το επιθυμεί.

Τι επίπτωση έχει αυτό σε έναν ποδοσφαιριστή; Πώς επηρεάζει αυτό την αυτοποίθηση του και τη σιγουριά που νιώθει ακόμη κι όταν πρέπει να κάνει τα απλά, δηλαδή να πασάρει, να κανει τάκλιν ή να σουτάρει; Πώς μπορεί να πάρει ενστικτώδεις αποφάσεις πλέον έχοντας οποιαδήποτε πίστη στον εαυτό του, από τη στιγμή που θα είναι πάντα ένας από τους παίκτες που δέχθηκαν αυτά τα 9 γκολ; Ενώ μία ήττα μπορεί εύκολα να ξεχαστεί -ή και να δικαιολογηθεί με ατυχία, ένα ατομικό λάθος ενός συμπαίκτη ή μια διαιτητική απόφαση- αυτή δεν είναι μια τέτοια ήττα. Αυτή ήταν μια ήττα που οδηγεί σε μηνύματα παρηγοριάς από τα μέλη της οικογένειας του παίκτη. Ή οδηγεί σε έντονες συζητήσεις ανάμεσα σε παίκτες και οπαδούς σε διάφορα σημεία της πόλης.

Πιθανώς αυτές να ξεκινούν με ένα σχόλιο που θα γίνει φωναχτά σε ένα σούπερ μάρκετ ή με κάτι που θα πει κάποιος προς έναν παίκτη που θα είναι για βόλτα με τον γιο του ή την κόρη του. Μια ήττα με 9-0 πρέπει να είναι μια έντονη, όχι για καλό, εμπειρία με κάθε είδους πρόκληση από εκεί και πέρα - μεγάλα ερωτήματα που θέλουν απαντήσεις, όπως για παράδειγμα το πώς μπορεί να είναι μια σεζόν έπειτα από ένα τόσο άσχημο λάθος ή πώς μπορεί να συμβιβαστεί ή να αντιδράσει ένας προπονητής που θα έχει πλέον στο βιογραφικό του έναν τέτοιο ανεξίτηλο λεκέ. Αυτά είναι βαθιά θέματα.

Οι παίκτες της Σαουθάμπτον θα πουν όλα τα σωστά πράγματα απαντώντας και θα φαίνονται, επειδή είναι, βαθύτατα πληγωμένοι. Θα πουν ότι θέλουν να επανορθώσουν, να ξεπληρώσουν το χρέος τους στους οπαδούς και θα αναφερθούν στη μεγάλη ανάγκη για ενότητα. Θα εννοούν, φυσικά, κάθε λέξη από όσες θα πουν. Θα θέλουν να ξεπλύνουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τους εαυτούς τους και να πραγματοποιήσουν εμφανίσεις που θα δείχνουν την απόλυτη δέσμευση, αφοσίωση τους. Θα θέλουν να ιδρώσουν, να ματώσουν, να τα κάνουν όλα σωστά και όσο το δυνατόν πιο σύντομα.

Οι παίκτες, όμως, δεν μπορούν να βγάλουν τις ήττες τόσο εύκολα από το "σύστημα" τους. Δεν υπάρχει τρόπος άμεσης αποτοξίνωσης από τη ντροπή. Αυτή είναι μια ήττα που κυνηγάει ποδοσφαιριστές και προπονητές, είναι μια ήττα που -δυστυχώς για τη Σαουθάμπτον- θα πρέπει όλοι τους να... διώχνουν από τους διαδρόμους των αποδυτηρίων ξανά και ξανά για πολλούς, πολλούς μήνες. Για όσους πληρώνονται για να παίξουν ποδόσφαιρο, είναι ο απόλυτος εφιάλτης...

ΠΗΓΗ: FourFourTwo