Για πρώτη φορά στην ιστορία του ποδοσφαίρου, οι φιναλίστ των δυο κορυφαίων ευρωπαϊκών διασυλλογικών αναμετρήσεων προέρχονται από την ίδια χώρα. Για πρώτη φορά ορίζεται τόσο εμφατικά η κυριαρχία της Premier League έναντι των ανταγωνιστών της, ως απότοκο της οικονομικής της εκτόξευσης. Η σύνδεση είναι προφανής, ακόμη κι αν αυτό προφανώς δεν είναι κάτι που θα συμβαίνει στο εξής κάθε χρόνο. Αποτελεί όμως σοβαρή εξήγηση για ποιον λόγο η πρόκριση της «σταχτοπούτας» Τότεναμ δεν είναι αντίστοιχη εκπλήξεων σε προηγούμενους τελικούς.

Λίβερπουλ - Τότεναμ, Άρσεναλ - Τσέλσι. Ούτε το «θαύμα» του Άγιαξ, ούτε η «λάμψη» της Μπαρτσελόνα στον τελικό του Champions League, όπου μπορεί οι δυο απεκλεισμένοι να κέρδισαν το πρώτο παιχνίδι, όμως τον τελικό θα τον δουν από το σπίτι τους. Αναφορικά με το Europa League, οι προκρίσεις των Άγγλων επί της παθιασμένης Άιντραχτ Φρανκφούρτης και της καλής Βαλένθια δεν προέκυψαν εξίσου φαντασμαγορικά. Περισσότερο ήρθαν κι… έδεσαν, παρά εξέπληξαν με τα κατορθώματά τους.

Άλλωστε η άνοδος του επιπέδου και η κυριαρχία των πιο εύρωστων στα «αστέρια» τα τελευταία χρόνια έχει συμπαρασύρει αναπόφευκτα και τη δεύτερη τη τάξει διοργάνωση. Για εκεί περισσεύουν ομάδες «κολλοσοί», που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ανήκαν εκεί. Πλέον δεν περισσεύει χώρος για όλα τα σπουδαία ονόματα στο Champions League, οι δεύτερης ταχύτητας ομάδες κατεβαίνουν ένα σκαλί κι αντίστοιχα το ντόμινο συνεχίζεται ως τα χαμηλά στρώμματα, που όλο και σπανιότερα πλέον θα βρίσκουν άδειο το πάλκο για τη δική τους «στιγμή».

ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΙΣ, «ΜΕΤΡΑΣ» ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Τι κοινό έχουν Λίβερπουλ και Τότεναμ, εκτός της καταγωγής τους; Δυο σπουδαίους προπονητές, εξαιρετικά ρόστερ και λεφτά με τη… σέσουλα για μεταγραφές. Το συγκεκριμένο δεν αρκεί για να αναλύσει τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα, που έχει δώσει περισσότερα σε μεταγραφές από τους «κόκκινους». Σε κάθε περίπτωση, παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες, πιο σχετικοί με το παιχνίδι, ενώ δεν είναι δα πως μιλάμε και για τρομερές διαφορές μεταξύ της ομάδας του Μέρσεϊσάιντ και των Καταλανών.

Tottenham Hotspur host Ajax in the first leg of the Champions League semi-finals

Having eliminated higher-rated giants on the way, this is a tie with two surprise teams, promising great football @SpursOfficial @AFCAjax #UCL #TOTAjax pic.twitter.com/uLUVziyo89

— Football Benchmark (@Football_BM) 30 Απριλίου 2019

Από το 2015 ο Γιούργκεν Κλοπ έχει ξοδέψει 561 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές, ενώ η Μπαρτσελόνα στο ίδιο διάστημα δαπάνησε 837, μπροστά μάλιστα στην ανάγκη να αντικαταστήσει ποδοσφαιριστές όπως ο Τσάβι και ο Ινιέστα. Από το 2014 Τότεναμ έχει δαπανήσει επί Μαουρίτσιο Ποκετίνο 325 εκατ., έστω κι αν το περσινό καλοκαίρι θυσίασε τους στόχους της στον βωμό του νέου γηπέδου. Αντίθετα, ο Άγιαξ έβγαλε από τα ταμεία του μόλις 139 εκατ. στο ίδιο διάστημα.

Προφανώς και στη Λίβερπουλ μπορούν να καυχιούνται για την ανάδειξη παικτών όπως ο Ρόμπερτσον και ο Αλεξάντερ-Άρνολντ, που είναι όνειρο για κάθε διοίκηση και προπονητή. Επίσης, παράσημο τους αξίζει για το γεγονός πως η πώληση του Σουάρες τους επωφέλησε με χρήματα αρκετά για την αγορά παικτών όπως οι Άλισον και Φαν Ντάικ. Αυτό ούτε εύκολο είναι, ούτε απλό. Εντούτοις η Λίβερπουλ δεν είναι μια φτηνή ομάδα και η ικανότητά της να ξοδεύει συγκρίνεται μόνο με τους «γίγαντες» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Από την πλευρά του, ο Ποκετίνο φημίζεται αυτό για το οποίο κατάφερε, δηλαδή να βελτιώνει τους παίκτες που έχει και συνολικά την ομάδα που διαθέτει. Πριν τη «νεκρή» μεταγραφική περίοδο του 2018, φρόντισε να εξοπλιστεί με τα απαραίτητα «εργαλεία» και τελικά η πρόοδος των Σπερς ήταν τέτοια που (ενδεχομένως) τρύπησαν το «ταβάνι» τους, αν ο τελικός του Wanda Metropolitano περιλαμβάνει κι άλλο limit-up στη σεζόν τους. Μάλιστα η τελευταία χρονικά μεταγραφή της Τότεναμ ήταν ο Λούκας Μόουρα, δηλαδή ο απόλυτος πρωταγωνιστής στη Γιόχαν Κρόιφ Αρινα. Κι όμως, παρότι η Τότεναμ έχει αυτόν τον σημαντικό αστερίσκο στη φετινή της πορεία, ότι δηλαδή δεν έκανε μεταγραφές, ο Αργεντινός τεχνικός ανέφερε χαρακτηριστικά πως θα χρειαστεί «διαφορετικά εργαλεία», αν ο σύλλογος περιμένει αντίστοιχες επιτυχίες και στο μέλλον.

CHAMPIONS LEAGUE: ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΧΟΝΤΡΟ» ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Το πανάκριβο κι ακριβοθώρητο πρωτάθλημα, τα τεράστια τηλεοπτικά συμβόλαια και τα τρομερά έσοδα από κάθε πιθανή πηγή σχετική με το μάρκετινγκ και τη διαφήμιση έχει δημιουργήσει την πολυτελή Premier League. Όποιος διάγει βίο σ’ αυτή, αποκτά συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στις «ισοϋψείς» ομάδες άλλων χωρών. Έτσι η Λίβερπουλ μπορεί να γίνει Ρεάλ Μαδρίτης και κάτι ακόμα, η Άρσεναλ τουλάχιστον Μπαρτσελόνα, η Τσέλσι σχεδόν Παρί, η Γιουνάιτεντ Μπαρτσελόνα κ.ο.κ. Όσον αφορά την Τότεναμ, προφανώς δεν συγκρίνεται με τη Ρόμα, τη Βαλένθια, τη Μαρσέιγ ή τη Λεβερκούζεν. Έχει δυνατότητες για πολύ καλύτερα πράγματα.

Αυτή η οικονομική ισχύς, σε συνδυασμό με την πίεση προς την UEFA να γίνει το Champions League ένα όσο το δυνατόν πιο «κλειστό» γκρουπ ομάδων, με πολλαπλούς εκπροσώπους από τα σπουδαία πρωταθλήματα, αναπαράγει τη δύναμη και την εκδήλωσή της. Τα έσοδα είναι περισσότερα από ποτέ και το «πάρτι» της συμμετοχής είναι χρυσοφόρο για τις ομάδες των «αστεριών». Ακόμα και σε σύγκριση με το Europa League οι διαφορές είναι χαώδεις.

(πηγή: footballbenchmark.com)

Κατά συνέπεια, οι καλύτερες ομάδες μεγάλων και μικρών πρωταθλημάτων επικεντρώνονται στο Champions League. Τελικά όμως εκεί κυριαρχούν εύλογα οι εκπρόσωποι του Top-5, δηλαδή της Premier League, της La Liga, της Serie A, της Bundesliga και της Ligue 1. Ειδικά στο Champions League η αποτύπωσή αυτής της κυριαρχίας είναι χαρακτηριστική, ακόμα και σε σχέση με το Europa League. Μόλις δυο ομάδες πλην των παραπάνω πρωταθλημάτων που έφτασαν ως τα ημιτελικά της διοργάνωσης από τη σεζόν 2013/14 έως το 2017/18 προήλθαν από κάποιο χαμηλότερης δυναμικής πρωτάθλημα, η Πόρτο (2014/15) και η Μπενφίκα (2015/16)! Το ποσοστό είναι μόλις 5% (2/40), ενώ στα ημιτελικά και στον τελικό δεν έφτασε καμία εκ των δυο πορτογαλικών ομάδων.

Στο Europa League ο αντίστοιχος αριθμός είναι εμφανώς μεγαλύτερος (18/40), κάτι που και αριθμητικά βγάζει νόημα, αφού ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτερος. Στα ημιτελικά ωστόσο έχουν φτάσει μόλις 5/20, δηλαδή σε ποσοστό 25% συναντά κανείς κάτι διαφορετικό πλην Άγγλων, Ισπανών, Ιταλών, Γερμανών και Γάλλων (Ζάλτσμπουργκ, Σαχτάρ Ντονέτσκ, Ντνίπρο, Μπενφίκα, Άγιαξ). Οι τρεις τελευταίες έφτασαν και ως τους τελικούς των διοργανώσεων, αποτελώντας τις 3/10. Κατά 66% δηλαδή οι τελικοί έγιναν μεταξύ του Top-5.

(πηγή: footballbenchmark.com)

EUROPA LEAGUE, ΕΝΑ «ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ» ΓΙΑ ΤΟ… ΠΑΡΤΙ

Με τα μεγάλα πρωταθλήματα να μετρούν τόσες ομάδες στις διεθνείς διοργανώσεις, είναι δύσκολο να μη βρεθούν «γίγαντες» στη δεύτερη διοργάνωση της UEFA. Τόσο για την Τσέλσι, όσο και για την Άρσεναλ είναι μάλλον πιο ακριβές να πούμε ότι πέρυσι απέτυχαν να τερματίσουν στις πρώτες τέσσερις θέσεις της Premier League, παρά ότι αποτελεί επιτυχία το ότι θα παίξουν στο Europa League. Εντούτοις, ως ιδιαιτέρως «καλοντυμένοι» καλεσμένοι στο event, έχουν την ευκαιρία να ξεχωρίσουν και από κει να πάρουν το «εισιτήριο» για το «καλό». Ο νικητής του Europa παίζει στο Champions κι έτσι η τετράδα στην Αγγλία γίνεται λίγο μικρότερο άγχος για εκείνες.

Τρανό παράδειγμα είναι η φετινή Άρσεναλ, που τερμάτισε στην 5η θέση στην Premier League, όμως με νίκη επί των «μπλε» στο Μπακού θα παίξει στα «αστέρια» του χρόνου. Αντίθετα η Τσέλσι ψάχνει το τρόπαιο για το γόητρο και μόνο, αφού ως τρίτη στο πρωτάθλημα δεν θα λείπει από την κλήρωση της Νιόν τον ερχόμενο Αύγουστο.

Με αυτόν τον τρόπο μια ολόκληρη διοργάνωση γίνεται μέσο για τη μετάβαση σε μια άλλη «πίστα». Οι πιο αδύναμες ομάδες εξ ορισμού δεν καταφέρνουν να φτάσουν ως τον τελικό, ενώ για τις μεγάλες δεν σημαίνει και πολλά. Αντίστοιχη ήταν η περίπτωση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, για την οποία η κατάκτηση του Europa League απέναντι στον Άγιαξ στον τελικό του 2017 ήταν λιγότερο σημαντική από την αυτόματη πρόκριση στο Champions League της επόμενης σεζόν, όπου δεν θα έπαιζε ως 6η! Παράλληλα ήταν και πιο εύκολο, αφού χρειάστηκε να παίξει μόλις 7 παιχνίδια αντί για 38, αλλά και λιγότερο ανταγωνιστικά, αφού απέκλεισε κατά σειρά τη Σεντ Ετιέν, τη Ροστόφ, την Άντερλεχτ και τη Θέλτα!

(πηγή: footballbenchmark.com)

Φέτος η Τσέλσι έπρεπε να περάσει τις Μπάτε Μπορίσοφ, Βίντι, ΠΑΟΚ (στον όμιλο), Μάλμε, Ντιναμό Κιεβου, Σπάρτα Πράγας και Άιντραχτ Φρανκφούρτης, ενώ η Αρσεναλ τις Σπόρτινγκ Λισαβόνας, Βόρσκλα, Γκαραμπάγκ (στον όμιλο), ΜΠΑΤΕ Μπορίσοφ, Ρεν, Νάπολι και Βαλένθια. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει ότι οι δυο Λονδρέζοι ήταν εμφανώς καλύτεροι στο φετινό Europa League, παρά στην Premier League.

Με τον τρόπο αυτόν δημιουργείται το εξής παράδοξο: οι ομάδες που έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσουν το Europa League δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό καθ’ αυτό, αλλά για το «δώρο» που συνεπάγεται! Παράλληλα πλήθος ομάδων που έχουν όνειρο να παίξουν απέναντι σε μεγάλες ομάδες απ’ όλη την ήπειρο και να διακριθούν, δεν μπορούν να φτάσουν πολύ ψηλά και σύντομα θα μεταναστεύσουν σε μια τρίτη, χαμηλότερου επιπέδου διοργάνωση, το Europa League 2, για την οποία δεν θα επιδεικνύουν αντίστοιχο κίνητρο, αφού δεν θα παίζουν πολλές σπουδαίες ομάδες που να τους «προκαλούν».

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αδηφαγίας των μεγάλων club, που φαίνεται πως δεν χορταίνουν να κερδίζουν χρήματα και δόξα και όπως διαφαίνεται από τις προθέσεις της ECA, δεν θα σταματήσουν παρά μόνο όταν δημιουργήσουν ένα ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό NBA, δηλαδή ένα VIP πάρτι για (πολύ) λίγους και (πολύ) καλούς…