Ο πρώην άσος της Άρσεναλ είναι ο τελευταίος, που ήρθε να προστεθεί στη λίστα των ποδοσφαιρικών αστέρων, που μίλησαν ανοιχτά για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Παλαιότερα, είχαν γίνει γνωστές οι περιπτώσεις του Σεμπάστιαν Ντάισλερ, του Σταν Κόλιμορ και του Νιλ Λένον, όμως ο κόσμος υπέστη σοκ μετά τον αυτοκτονία του Ρόμπερτ Ένκε, το 2009.

Τα πρώτα σημάδια κατάθλιψης τα είχε εμφανίσει επτά χρόνια νωρίτερα. Ωστόσο, το πρόβλημα έφτασε στο αποκορύφωμα το 2006, όταν ο Γερμανός τερματοφύλακας έχασε την κόρη του, Λάρα, που είχε γεννηθεί με δυσπλασία στην καρδιά. Τι κι αν αργότερα μαζί με τη γυναίκα του υιοθέτησαν τη μικρή Λέιλα, για τον Ένκε ο χρόνος είχε σταματήσει, όταν σταμάτησε να χτυπά και η καρδούλα της αγαπημένης του κόρης. Έτσι, στις 10 Νοεμβρίου 2009 είπε στην οικογένειά του ότι πάει για προπόνηση με το Ανόβερο (εκείνη την ημέρα δεν είχε προπόνηση η ομάδα) και ο ίδιος πήγε σε μία σιδηροδρομική διάβαση. Στάθηκε στις γραμμές και όταν το τρένο έκοψε το νήμα της ζωής του, ο ίδιος έφτασε στη «λύτρωση».

Προσωπικά, έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αφτιά έναν πατέρα να εξομολογείται πως θα αυτοκτονούσε, σε περίπτωση που ο γιος του δεν κατάφερνε να ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. Όπως, δηλαδή, είχε κάνει ο Ρόμπερτ Ένκε. Αλήθεια, δεν μπορώ να πάρω θέση για τις σκέψεις ενός γονιού, αφού δεν γνωρίζω πως είναι το συναίσθημα να είναι κανείς πατέρας ή μητέρα. Πως αισθάνεται όταν παίρνει για πρώτη φορά αγκαλιά το παιδί του. Πόσο μάλλον για το συναίσθημα, όταν χάνει το παιδί του. Για την ακρίβεια, ούτε που θέλω να το σκέφτομαι.

Ο Αλαντιέρ, όμως, γιατί; Έκανε πραγματικότητα αυτό που ονειρευόταν από παιδί. Από την αρχή ήξερε ότι μια ποδοσφαιρική καριέρα έχει ημερομηνία λήξης. Ο ίδιος ήταν τυχερός όχι μόνο γιατί έφτασε να αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά γιατί στο μεσοδιάστημα δημιούργησε μία υπέροχη οικογένεια. Μία γυναίκα που τον αγαπάει και δύο παιδιά, που ήρθε η ώρα να χαρούν τον πατέρα τους. Και φυσικά, δεν αναφέρομαι καν στη δόξα και το χρήμα, που είναι πολύ... μικρά μπροστά στην οικογένεια.

Ο ίδιος αισθάνεται... κενός, διότι πλέον δε βρίσκεται στους αγωνιστικούς χώρους. Όλη του η ζωή ήταν το ποδόσφαιρο. Όχι, φίλε μου Ζερεμί. Το ποδόσφαιρο δεν είναι η ζωή μας. Ούτε η δουλειά μας είναι η ζωή μας. Ούτε η γυναίκα/γκόμενα μας (δε βάζω στην εξίσωση τα παιδιά). Ούτε καν οι γονείς μας. Όλα αυτά ΜΑΖΙ συνθέτουν τη ζωή μας. Την καθιστούν ευτυχισμένη και σε συνδυασμό με το μεγαλύτερο αγαθό, την υγεία, την κάνουν ολοκληρωμένη.

Για ποιο λόγο, λοιπόν, εσύ νιώθεις έτσι; Έχεις κάθε λόγο να είσαι ευτυχισμένος, όμως αντί να χαρείς όσα σου έχει χαρίσει ο Θεός απλόχερα, εσύ αισθάνεσαι τόσο χάλια, που έφτασες στο σημείο να παλεύεις με το «τέρας» της κατάθλιψης. Φυσικά και δε σου επιτίθεμαι. Άλλωστε, τις σκέψεις μας δεν τις ελέγχουμε. Δεν μπορούμε να πούμε «τώρα σταματάω να σκέφτομαι» και αυτό να γίνει... πατώντας ένα κουμπί.

Προς Θεού, δεν το παίζω ούτε γιατρός, ούτε κριτής. Πρόκειται για μία πολύ σοβαρή ασθένεια και – μακριά από μένα αυτό – δεν επικρίνω όσους πάσχουν. Ούτε θέλω να δείξω το δρόμο καταπολέμησής της, η επιστήμη είναι αρμόδια για αυτό. Το μόνο που ήθελα να τονίσω, με αφορμή τους λόγους που εξήγησε ο ίδιος ο Ζερεμί Αλαντιέρ ότι οδηγήθηκε στην κατάθλιψη, είναι πως στη ζωή μας δεν πρέπει ποτέ να δινόμαστε 100% σε οτιδήποτε. Γιατί, κάποια στιγμή μπορεί αυτό να πάψει να υπάρχει και εμείς να... γκρεμοτσακιστούμε.

Γι’ αυτό, λοιπόν, Ζερεμί (και κάθε Ζερεμί) ζήσε, αφού έχεις κάθε λόγο να είσαι ευτυχισμένος. Απόλαυσε αυτά που έχεις και όλα τα υπόλοιπα άφησέ τα στο παρελθόν. Η ζωή είναι μπροστά μας, εμείς μην κοιτάμε πίσω...