Ο Αλιού Σισέ έπρεπε να περιμένει 17 ολόκληρα χρόνια για την ευκαιρία να εξιλεωθεί. Το 2002 είχε δώσει δώσει όρκο ότι θα επανορθώσει για το χαμένο του πέναλτι στον τελικό του Κόπα Άφρικα το 2002 απέναντι στο Καμερούν. Ήταν ο τελευταίος εκτελεστής εκείνης της βραδιάς, όμως δεν κατάφερε να δώσει το φιλί της ζωής στην ομάδα του. Είχε υποσχεθεί ότι μία μέρα θα φέρει το τρόπαιο στην πατρίδα του και ως προπονητής οδήγησε την Σενεγάλη μέχρι τον τελικό του τουρνουά της Αιγύπτου.

Αυτά τα 17 χρόνια έπρεπε να... συμπτυχθούν σε 90’ στον τελικό με την Αλγερία στο Κάιρο. Χρειάστηκε ακόμα λιγότερος χρόνος για να καταλάβει ο Σισέ ότι δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τον όρκο του. Μόλις στο 2’ η αντίπαλη ομάδα πήρε το προβάδισμα σε μία φάση που η Σενεγάλη στάθηκε πολύ άτυχη, με τον Σανέ να βάζει την κόντρα και την μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα του Γκομίς.

Keep your heads up, @FootballSenegal!

You've done your best, given it your all, put relentless amounts of effort and went above and beyond to fight for the biggest title in Africa. An absolute embodiment of professionalism. #TotalAFCON2019 pic.twitter.com/modPCfXILb

— CAF (@CAF_Online) July 20, 2019

Εκείνη η φάση επέτρεψε στους Αλγερινούς να κάνουν το παιχνίδι τους. Σταθεροί στην άμυνα, περίμεναν τους Σενεγάλους, που για 88’ δεν μπορούσαν να βρουν τον τρόπο να ισοφαρίσουν. Με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν μπόρεσαν να προκαλέσουν τους αντιπάλους τους. Η ομάδα του Σισέ δέχθηκε 32 φάουλ στην προσπάθειά της να ανοίξει την άμυνα της Αλγερίας. Οι ικανότητες του Μανέ δεν είχαν καμία τύχη απέναντι στο αμυντικό... τείχος. Η ιστορία του Σισέ μπορεί να ήταν στα πρωτοσέλιδα πριν τον τελικό, όμως μετά το τελευταίο σφύριγμα όλα είχαν να κάνουν με την Αλγερία.

Άλλωστε, η τελευταία φορά που είχε φτάσει μέχρι τον τελικό ήταν το 1990, όταν και είχε κερδίσει με 1-0 τη Νιγηρία μπροστά στο κοινό της. Ολοκλήρωσε τη διοργάνωση αήττητη και μόνο στα προημιτελικά με την Ακτή Ελεφαντοστού έφτασε πραγματικά κοντά στον αποκλεισμό, παίρνοντας την πρόκριση στα πέναλτι. Ο τεχνικός Μπελχαντί δημιούργησε μία άκρως αποτελεσματική ομάδα, που ξέρει πώς να αμύνεται και πώς να εκμεταλλεύεται το ατομικό ταλέντο στην επίθεση. Ο Μαχρέζ έπαιξε τεράστιο ρόλο σε αυτή την επιτυχία.

Η νίκη επί της Σενεγάλης αποτέλεσμα το έναυσμα για την έκρηξη χαράς σε όλη την Αλγερία. Δεκάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους, πανηγύρισαν και περίμεναν την επιστροφή των ηρώων τους. Μέχρι και στη Γαλλία οι πανηγυρισμοί κράτησαν όλο το βράδυ σε πόλεις με ισχυρό το αλγερινό στοιχείο όπως η Μασσαλία, η Τουλούζ και το Στρασβούργο. Στο Παρίσι είχαμε και μικρές συγκρούσεις με την αστυνομία, αλλά στο τέλος όλα είχαν να κάνουν με τη χαρά της μεγάλης επιτυχίας.

More than a game#TotalAFCON2019 #CelebrateAfrica pic.twitter.com/cP1Gw5D3K1

— CAF (@CAF_Online) July 20, 2019

Μετά τον τελικό στα αποδυτήρια της Αλγερίας βρέθηκε ο Φρανκ Ριμπερί, ενώ ο Ζινεντίν Ζιντάν αφιέρωσε αυτό το τρόπαιο στον πρόσφατα εκλιπόντα αδερφό του. Ακόμη και οι παίκτες που προτίμησαν να εκπροσωπήσουν τη Γαλλία για τους δικούς τους λόγους ένιωθαν περισσότερο περήφανοι για αυτό το τρόπαιο παρά για το Παγκόσμιο Κύπελλο που κατέκτησαν οι τρικολόρ το καλοκαίρι του 2018 στην Ρωσία.

Το κοντράστ συναισθημάτων στον αγωνιστικό χώρο ήταν εμφανές. Ο Σισέ αμέσως προσπάθησε να παρηγορήσει τους παίκτες του. Γνώριζε, άλλωστε, πολύ καλά πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Το είχε ζήσει ο ίδιος ακόμη πιο έντονα το 2002. Τους σήκωσε, τους μίλησε, προσευχήθηκε μαζί τους. Το σκηνικό έμοιαζε σαν ο όρκος που είχε δώσει πριν 17 χρόνια απλά να ανανεώθηκε...