Από την ημέρα που έσκασε το θέμα της πιθανής μεταγραφής του Πορτογάλου σταρ στους Μπιανκονέρι, οι Ιταλοί έγραψαν και είπαν τα πάντα. Πότε άρχισε το φλερτ, γιατί προχωρούσε καλά η υπόθεση, ποιοι λόγοι στέλνουν τον Κριστιάνο μακριά από τη Μαδρίτη, ποιοι τον φέρνουν πιο κοντά στο Τορίνο, ποια είναι τα κίνητρα που δεν έβρισκε πια στη Ρεάλ και βρίσκει στη Γιούβε. Μέσα σε όλα αυτά, είναι φυσικά το Champions League και κατ' επέκταση η Χρυσή Μπάλα. Σε μια ομάδα που έχει ρεκόρ χαμένων τελικών και κυνηγάει το Ιερό Δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου από το 1996, ο CR7 θέλει να είναι αυτός που θα την οδηγήσει στη λύτρωση. Να πετύχει, έτσι, κάτι που έχει καταφέρει μόνο ο Κλάρενς Ζέεντορφ, δηλαδή να πάρει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά με τρεις διαφορετικές ομάδες, αλλά και κάτι που δεν έχει πετύχει ποτέ κανείς: Να πάρει Χρυσή Μπάλα με τρεις διαφορετικές ομάδες!

Η Χρυσή Μπάλα, άλλωστε, είναι ένας "θεσμός" που διαχρονικά ταίριαζε στη Γιουβέντους, η οποία -μαζί με τη Μίλαν- ήταν η ομάδα με τις περισσότερες, μέχρι που εμφανίστηκε το δίπολο Ρονάλντο-Μέσι. Και η αρχή έγινε το μακρινό 1961, όταν ο Ομάρ Σίβορι έφερε την πρώτη Χρυσή Μπάλα στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Ο Αργεντίνος παικταράς ήταν η πιο ακριβή μεταγραφή της εποχής του και την είχε κάνει ο Ουμπέρτο Ανιέλι, πατέρας του Αντρέα, χαρίζοντας στους Μπιανκονέρι μια τριάδα που έμεινε στην ιστορία: Σίβορι-Μπονιπέρτι-Τσαρλς. Μια επιθετική τριάδα φωτιά, με τον Αργεντίνο να παίρνει πρωταθλήματα, Χρυσό Παπούτσι και Χρυσή Μπάλα, γράφοντας ιστορία με το θέαμα που πρόσφερε αλλά και με τα νεύρα του. «Την επόμενη φορά φρόντισε να μου το σπάσεις το πόδι, γιατί αλλιώς θα σου το σπάσω εγώ», είπε κάποτε σε έναν αντίπαλο και δύο λεπτά μετά κράτησε τον λόγο του: Εσπασε το πόδι του αμυντικού που προσπαθούσε ανεπιτυχώς να του κάνει ζημιά.

Στο Τορίνο έπρεπε να περιμένουν άλλα 21 χρόνια για να δουν κάποιον δικό τους να παίρνει τη Χρυσή Μπάλα και όταν ξανάγινε, δεν το χάρηκαν μόνο οι Γιουβεντίνοι αλλά όλοι οι Ιταλοί. Το καλοκαίρι του 1982 εξελίχθηκε σε μαγικό για το Calcio αφού η Ιταλία του Εντσο Μπεαρζότ ανέβασε στροφές κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ της Ισπανίας και κατέκτησε τελικά το τρόπαιο μετά το 3-1 επί της Γερμανίας στο Santiago Bernabeu. Μεγάλος πρωταγωνιστής, ασφαλώς, ο Πάολο Ρόσι, ο οποίος πέταξε έξω τη Βραζιλία με εκείνο το χατ-τρικ και δε σταμάτησε μέχρι να έρθει η στιγμή να παραλάβει το τρόπαιο. Και λίγους μήνες μετά, ως πρώτος σκόρερ και MVP του παγκοσμίου κυπέλλου, παρέλαβε και τη Χρυσή Μπάλα.

Ηταν η αρχή ενός μαγικού σερί για τη Γιούβε, η οποία διατήρησε το χρυσάφι στο Τορίνο και για τα επόμενα τρία χρόνια. Το καλοκαίρι που ο Pablito οδήγησε την Σκουάντρα Ατζούρα στην κορυφή του κόσμου, ο Τζάνι Ανιέλι οδήγησε τον Μισέλ Πλατινί στην πρωτεύουσα του Πιεμόντε και κάπως έτσι άρχισε να γράφεται η ιστορία... Ο Γάλλος, κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της εποχής του, κατάφερε να μείνει στην ιστορία των Μπιανκονέρι ως ο Le Roi, αλλά έμεινε και στην ιστορία του ποδοσφαίρου με τις ατομικές -πέρα από τις ομαδικές- διακρίσεις: Χρυσή Μπάλα το 1983, Χρυσή Μπάλα το 1984, Χρυσή Μπάλα το 1985!

Ο Γάλλος έβαλε, πρόωρα μάλλον, τέλος στην καριέρα του το 1987 και τα πρώτα χρόνια μετά την αποχώρηση του, οι Τορινέζοι ψάχνονταν. Ψάχνονταν στο γήπεδο, έψαχναν όμως να βρουν και τον κατάλληλο διάδοχο του Μισέλ, αυτόν που θα φορούσε το Νο10 και θα το τιμούσε με την κλάση του, τη φαντασία του, το ταλέντο του, την προσωπικότητα του. Εψαχναν, δηλαδή, τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, τον οποίο έκαναν δικό τους το 1980, στην πιο ακριβή μεταγραφή όλων των εποχών, τότε. Στην 5ετία του στη Γιούβε ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο της ζωής του και το 1993 οδήγησε την Κυρία στην κατάκτηση του κυπέλλου UEFA, κάνοντας μαγικά πράγματα. Η ανταμοιβή του; Η Χρυσή Μπάλα το ίδιο έτος, επαναφέροντας το βραβείο στους πρόποδες των Αλπεων.

Από εκεί θα έφευγε την επόμενη σεζόν και θα επέστρεφε μια πενταετία μετά, το 1998, όταν ένας άλλος Γάλλος θα έπαιρνε το βραβείο. Πρωταθλητής με τη Γιουβέντους και φιναλίστ στον τελικό του Champions League, ο Ζινεντίν Ζιντάν ήταν ο ηγέτης της Γαλλίας που κατέκτησε το μοναδικό Μουντιάλ της ιστορίας της, πατώντας στην κορυφή του κόσμου. Εκεί όπου πάτησε λίγους μήνες μετά και σε προσωπικό επίπεδο ο "Ζιζού", κάνοντας τον γύρο του Delle Alpi με τη Χρυσή Μπάλα στα χέρια.

Η συνέχεια θα δινόταν πέντε χρόνια αργότερα, με πρωταγωνιστή έναν... καταραμένο παικταρά! Ο Πάβελ Νέντβεντ κάνει όργια όλη τη σεζόν, οδηγεί τη Γιουβέντους στο scudetto και στον τελικό του Champions League, από τον οποίο όμως απουσίαζε ο ίδιος λόγω εκείνης της κίτρινης κάρτας στη ρεβάνς με τη Ρεάλ. Οι Μπιανκονέρι ηττήθηκαν τελικά στη διαδικασία των πέναλτι από τη Μίλαν, στο Old Trafford, αλλά ο Τσέχος, ειδικά εκείνη τη χρονιά, δε γινόταν να ηττηθεί από κανέναν και η αναγνώριση του ήρθε με τη Χρυσή Μπάλα του 2003.

Κι αν δε γινόταν να ηττηθεί από κανέναν ο Νέντβεντ το 2003, τι να πει κανείς για τον Φάμπιο Καναβάρο το 2006; «Το τείχος του Βερολίνου», όπως τον ονόμασαν οι Ιταλοί λόγω των αδιανόητων εμφανίσεων του στο Μουντιάλ της Γερμανίας, είχε την τιμή να σηκώσει ως αρχηγός των Ατζούρι το τρόπαιο του Μουντιάλ και λίγους μήνες μετά, σαν φυσικό επακόλουθο, ήρθε και η Χρυσή Μπάλα, έπειτα από... ντέρμπι με τον επίσης Μπιανκονέρο Τζανλουίτζι Μπουφόν.

Ηταν ο 7ος διαφορετικός παίκτης της Γιουβέντους που κατακτούσε το συγκεκριμένο βραβείο, ήταν η 9η Χρυσή Μπάλα των Μπιανκονέρι και είναι η τελευταία που έχει πάει στο Τορίνο. Εκεί που πάει, τώρα, ο ποδοσφαιριστής που έχει κατακτήσει τις δύο τελευταίες και συνολικά 5 στην καριέρα του. Εχοντας ως στόχο την 6η για να περάσει στην ιστορία ως ο μοναδικός που θα τα έχει καταφέρει σε τρεις διαφορετικές ομάδες. Θα το κάνει;