Ο Αντετοκούμπο, ο Kobe Bryant και ο Σοπενχάουερ…
Σήμερα το πρωί κοιτώντας στο κινητό μου τα στιγμιότυπα από τα βράδυνα ματς του ΝΒΑ είδα τον Γιάννη Αντετοκούμπο να παίρνει δυο νέα παράσημα. Το πρώτο, και πολύ λιγότερο σημαντικό, είναι ότι έκανε το πρώτο triple double (27 π. 12ρ. 10α.) στη καριέρα του, στο μακράν πιο εκπαιδευτικό πρωτάθλημα του κόσμου. Το άλλο, το τεράστιο παράσημο, είναι ότι μόλις τελείωσε το παιχνίδι, το τελευταίο του Kobe Bryant στο Μιλγουόκι εναντίον των Milwaukee Bucks, οKobe έδειξε τον Γιάννη με το δάχτυλο, και είχε μια τεράστια αγκαλιά μαζί του…Τι παράσημο να το κουβαλήσει για πάντα ο Γιάννης.
Ο Kobe, ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία, γνωρίζει καλά… από ένστικτο.
Μου φάνηκε τόσο πολύ συγκινητικό, ξέροντας, όπως όλοι, την ιστορία αυτού του παιδιού και της οικογένειάς του.
Ένιωσα μια τεράστια χαρά… Προφανώς δεν υπάρχει καμία απολύτως εθνική υπερηφάνεια γι αυτό το γεγονός. Εθνική υπερηφάνεια μπορούν να νιώσουν μόνο οι ασήμαντοι και εθνική ταπείνωση από κάτι τέτοιο μόνο οι φασίστες και οι νεοναζιστές…
Άλλωστε το έχει γράψει ο Σοπενχάουερ: «Η πιο ευτελής μορφή υπερηφάνειας είναι η εθνική υπερηφάνεια. Γιατί αυτός που την επικαλείται προδίδει έλλειψη ατομικών ιδιοτήτων για τις οποίες θα μπορούσε να είναι υπερήφανος, διαφορετικά δεν θα κατέφευγε σε κάτι που το μοιράζεται με τόσα πολλά εκατομμύρια. Όποιος έχει σημαντικά προσωπικά προτερήματα, πιο πολύ θα αναγνωρίσει με μεγαλύτερη διαύγεια τα ελαττώματα του έθνους του αφού τα έχει συνέχεια μπροστά του. Αλλά κάθε δύστυχος μικρόμυαλος που δεν έχει τίποτα στον κόσμο για το οποίο να μπορεί να υπερηφανευτεί, καταφεύγει στο τελευταίο μέσο, στην υπερηφάνεια για το έθνος στο οποίο τυχαίνει να ανήκει. Από εκεί παίρνει δύναμη και είναι πρόθυμος να υπερασπιστεί πυξ και λαξ όλα τα ελαττώματα και τις ανοησίες του…..»
Σοπενχάουερ: ‘Το ασήμαντο αιώνια επαινούν’.
