Οι μικρές διαφορές ανάμεσα στο οδηγός και ανάμνηση (pics)
Οι καθημερινές διαδρομές προς την δουλειά είναι σαν τους αποτυχημένους γάμους. Ξεκινάνε περιπέτειες, γίνονται συνήθειες και καταλήξουν μαρτύρια που οι μικρές λεπτομέρειες που στην αρχή έβρισκες διασκεδαστικές σε στέλνουν στο τρελάδικο. Πέντε μέρες την εβδομάδα η καθημερινή μου διαδρομή είναι Βριλήσσια, Ανθούσα, Νέο Φάληρο και πίσω στα Βριλήσσια. Μια διαδρομή 35+ χιλιομέτρων πάνω στην μηχανή. Και σε τέτοια νούμερα αν δεν είσαι προσεκτικός γίνεσαι από οδηγός ανάμνηση.
Μετά από 3+ χρόνια και κάπου 700 φορές την ίδια διαδρομή έχω συνηθίσει σε πολλά. Στα διπλοπαρκαρίσματα στον κόμβο της Αγίας Παρασκευής, που 10 αυτοκίνητα κάνουν την ζωή δύσκολη μερικές εκατοντάδες. Το χάος στην έξοδο της Φειδιππίδου στην Αλεξάνδρας που όσοι έρχονται στα δεξιά θέλουν να πάνε αριστερά και τούμπαλιν. Την κλασικά ελληνική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί έξω από το Μέγαρο Μουσικής, που κάτω από τις ταμπέλες του λεωφορειόδρομου παρκάρουν σχολικά και πούλμαν. Εχω μάθει να ζω με όλα τα προηγούμενα. Υπάρχουν όμως δύο που δεν μπορώ να τα χωνέψω. Το ένα από ιδιωτική αυθαιρεσία και το άλλο από κουτοπονηριά.
Στην διαδρομή προς Ανθούσα και στην γωνία της Κλεισθένους με την Ξενοφώντα, εκεί που στο παρελθόν ήταν η αντιπροσωπεία της Kaspersky και σήμερα είναι ένα φαρμακείο ο δρόμος έχει δύο λωρίδες κυκλοφορίας. Για την ακρίβεια θα έπρεπε να έχει. Στο παρελθόν κάποιος αποφάσισε να διευκολύνει το πάρκινγκ. Και έριξε τσιμεντάκι ανάμεσα σε δρόμο και πεζοδρόμιο. Συνηθισμένη πρακτική στην Ελλάδα αλλά σε όχι συνηθισμένο μέγεθος. Μιλάμε για «τσιμεντάκι» που βγαίνει από το πεζοδρόμιο στον δρόμο γύρω στα 70 εκ. Κάνοντας τις δύο λωρίδες ουσιαστικά μία. Και πιο ενδιαφέρουσα την ζωή του οδηγού δικύκλου που δεν το ξέρει και μπαίνει στα δεξιά αφού από δρόμο βρίσκεται να οδηγεί σε κλίση πίστα ποδηλατοδρομίου.
Ψιλοπράγματα θα πεις και απλά χάνεις την μαγκιά σου. Η δεύτερη περίπτωση όμως είναι από αυτές που χάνεις την ζωή σου. Και παρά λίγο να την χάσω πριν 3-4 μήνες. Όδηγώντας στην Μεσογείων στην δεξιά λωρίδα πέρναγα μπροστά από την είσοδο του νομισματοκοπείου. Η ορατότητα στα αριστερά ήταν περιορισμένη, Και ξαφνικά έχασα το φως. Οδηγώντας με 80 στα 10 μέτρα είδα να περνάει μπροστά μου αφρενάριστο ένα τζιπ. Ο λόγος είναι ότι σε αυτό το σημείο το διάζωμα της Μεσογείων είναι κομμένο. Με ταμπέλες όμως που απαγορεύουν την στροφή ή την αναστροφή. Το γιατί είναι απλό. Στην λογική ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτών, αυτοί στον ιδιωτικό τομέα και οι άλλοι στο δημόσιο, το κράτος έχει κόψει το διάζωμα της Μεσογείων, έχει κοτσάρει δύο ταμπέλες για τα μάτια του κόσμου αλλά έχει δουλειά στο νομισματοκοπείο μπορεί να τις αγνοεί. Και αν κάνει κάποιον παρελθόν τιμή στον παρία, που πήγε από την ρόδα του βραχμάνου.
Υ.Γ Το παρών κείμενο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε περίπτωση ατυχήματος με το επιχείρημα ότι ενώ το θέμα είχε επισημανθεί κανενός το αυτό δεν ίδρωσε. Μόνο που σε αυτό το σημείο της Μεσογείων με τις ταχύτητες που κινούνται τα οχήματα το κείμενο θα χρησιμοποιηθεί από τους κληρονόμους του μακαρίτη.
