Παρασκευή βράδυ για το Humbling στην θερινή Αβάνα
To Humbling που είδα χτες το βράδυ στην θερινή Αβάνα θα ήταν μια ταινία του αν η καριέρα του Woody Allen είχε ακολουθήσει τον λογικό της δρόμο. Να ξεκινήσει απόstand up comedy, όπως ήταν το Take the Money and Run και το Bananas, να πάει στην νοσταλγική κωμωδία όπως το Play it Again Sam και να προχωρήσει στο Jewish angstόπως φαινόταν να πηγαίνει με το Hannah and her Sisters. Η καριέρα όμως του Woody Allen πήγε σε ad nauseam επαναλήψεις από σενάρια επιφανείας, με την εκάστοτε συμπαθητική ταινία όπως το Match Point να είναι η εξαίρεση του κανόνα. Το αποτέλεσμα είναι το Humbling. Μια ταινία σε σενάριο Philip Roth, και σε σκηνοθεσία Barry Levinson, δηλαδή μια ταινία προορισμένη από τον Θεό να παιχτεί από τον Woody Allen, να ερμηνεύεται από έναν ιταλικής καταγωγής ηθοποιό. Τον Al Pacino που οι δύο πιο αξιομνημόνευτοι ρόλοι του ήταν γκάνγκστερ, στον Νονό σαν Μάικ Κορλεόνε και στο Scarface σαν Τόνι Μοντάνα.
Με νύχια και με δόντια ο Al Pacino καταφέρνει να σώσει την ταινία αλλάζοντας όμως τον ρόλο. Ενώ το βασικό στοιχείο στο σενάριο μοιάζει να ήταν η καταστροφική σχέση ενός 60άρη με μία κοπέλα τον χρησιμοποιεί και που θα μπορούσε να ήταν εγγονή του καταλήγει στο αντίστροφο. Ο Al Pacino στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται την κοπέλα για να βρει συγκινήσεις που θα τον κάνουν να επιστρέψει θριαμβευτικά στην σκηνή.
Το αν το νόημα βγαίνει είναι μια άλλη ιστορία. Ξεκινάει από το γεγονός ότι αμφιβάλω αν και ο ίδιος ο Levinson την στιγμή που τελείωνε η ταινία ήξερε τι ήθελε να κάνει. Κωμωδία ή δράμα ; Δεν πειράζει ότι η ταινία έχει και από τα δύο αλλά ο κάθε ηθοποιός παίζει τον ρόλο του όπως τον φωτίσει ο Θεός και όχι ο σκηνοθέτης. Ο Al Pacinoπαίζει τον ρόλο στα βαριά κομμάτια σαν να ξαναθυμάται πως είχε παίξει στο Looking for Richard, και στα υπόλοιπα ανάλογα με την διάθεση. Στα κωμικά χωρίς πρόβλημα αλλά στα κομμάτι που πρέπει να υποκριθεί ότι η κοπέλα του έχει καταστρέψει την ζωή ελλείψει κάποιας καλύτερης ιδέας σαν να του έχει πέσει τούβλο στο κεφάλι.
Το πρόβλημα είναι η συμπρωταγωνίστρια του. Η Greta Gerwig στα 32 της μπορεί να παίζει ακόμα το πλούσιο κωλοπαίδι αλλά σε καμία περίπτωση το girl fatale που θα έκανε ότι θέλει τον Al Pacino. Στην καλύτερη περίπτωση ο Pacino θα την είχε δείρει. Στην χειρότερη θα την είχε δείρει μια φορά πριν και μια φορά μετά το διάλλειμα. Το εύρημα για το lesbian chic είναι καλό αλλά ότι θα μπορούσε να κολυμπάει σε ανοιχτή πισίνα τον χειμώνα με τον Al Pacino να παρακολουθεί μαγεμένος, ιδιαίτερα με τα κιλά της Gerwig πλησίαζε το αστείο. Κάτι που δεν συνέβαινε στο Birdman, με το οποίο λόγω υπόθεσης συγκρίνεται το Humbling, που μπορεί να ήταν πομπώδες αλλά είχε συνοχή.
Αν ο Levinson από τα 112 λεπτά είχε αφήσει μια ας πούμε ώρα, θα είχε κάνει μια πολύ κοντή αλλά καλή ταινία. Τώρα έχει κάνει μια μακριά αλλά αλλοπρόσαλλη. Από τις ταινίες που μοιάζουν με άλμπουμ με φωτογραφίες. Εκείνος που το δείχνει νομίζει ότι είναι διασκεδαστικό, εσύ που το βλέπεις το βρίσκεις βαρετό και κάπου, κάπου μια φωτογραφία σου ξυπνάει το ενδιαφέρον να ασχοληθείς τι δείχνει.
