Τον Παύλο Μάμαλο δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ από κοντά. Ενα σύντομο ταξίδι στην Αρχαία Ολυμπία, για τη βράβευση της Ολυμπιακής ομάδας από τη Διεθνή Ολυμπιακή Ακαδημία, στάθηκε η αφορμή να τον γνωρίσω και να του μιλήσω.

Ο 45χρονος χρυσός Παραολυμπιονίκης συμμετείχε στο πρόγραμμα της Εθνικής Ολυμπιακής Ακαδημίας για εκμάθηση των Ολυμπιακών αξιών στους μαθητές των σχολείων και γρήγορα κατάλαβα ότι είναι ο ιδανικός άνθρωπος να το κάνει.

Από την πρώτη στιγμή ένιωσα άνετα μαζί του, σε σημείο που ο πληθυντικός της ευγένειας να έχει ξεχαστεί από τα πρώτα λεπτά. Η ευγενική φυσιογνωμία του, το παιδικό χαμόγελο που φωτίζει όλο το πρόσωπο, η ανεπιτήδευτη ομιλία του και η ευγένεια του, σε κερδίζουν αμέσως και νιώθεις τον Παύλο, σαν κολλητό σου.

Το μοναδικό που σε χωρίζει από αυτόν, είναι το αναπηρικό καροτσάκι που έχει γίνει ο αχώριστος σύντροφος του, από τότε που στο Δημοτικό, τον χτύπησε η πολυομελίτιδα. Kάθισα δίπλα του, μιλήσαμε σαν παλιοί φίλοι και άνοιξε την καρδιά του στο gazzetta.gr για το χρυσό μετάλλιο στην άρση βαρών στο Ρίο, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, αλλά και για τα άτομα με αναπηρικά καροτσάκια.

Είπε πολλές φορές τη λέξη νοοτροπία και σεβασμός που δεν έχουν οι Ελληνες στην αντιμετώπιση των ανθρώπων με αναπηρία, δήλωσε ότι είναι αισιόδοξος για τα νέα παιδιά που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα τους αλλά και τις επιπτώσεις του bullying, ενώ στενοχωρήθηκε όταν θυμήθηκε πως και ο ίδιος έπεσε θύμα κακοποίησης. Τέλος, επανέλαβε ότι ζητά αυτό που δικαιούται και δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει το 2004, επειδή δεν είχε τελειώσει το σχολείο! Να διοριστεί σε μία δουλειά!

«Δάκρυσα από χαρά και συγκίνηση»

Παύλο, υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτό που ένιωσες στο Ρίο;

«Με μία λέξη, ένιωσα ανατριχίλα. Δάκρυσα από χαρά και συγκίνηση και είπα ότι έπιασε τόπο, ο κόπος των τεσσάρων ετών της σκληρής προετοιμασίας.»

Πάντως, όσο μεγαλώνεις γίνεσαι και καλύτερος...

«Ναι είναι γεγονός αυτό. Από τη συλλογή μου έλειπε το χρυσό καθώς είχα ασημένιο στο Πεκίνο και χάλκινο στο Λονδίνο, αλλά τώρα στο Ρίο κατάφερα να το πάρω. Αλλά δεν πάω ποτέ σε μία διοργάνωση σκεφτόμενος το μετάλλιο. Θέλω να πάω και να έχω μία πολύ καλή παρουσία και από εκεί και πέρα, εάν έρθει το μετάλλιο, ήρθε!»

Εκτός από τη σωματική δύναμη χρειάζεται και ψυχική για να γίνεις Παραολυμπιονίκης;

«Φυσικά και χρειάζεται, γιατί πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Επίσης πρωϊ και απόγευμα, προπόνηση με πολλά κιλά ώστε να αποκτήσεις τη δύναμη, την αντοχή και το κουράγιο και καταφέρνεις να διεκδικήσεις μετάλλιο στις μεγάλες διοργανώσεις. Κάθε μέρα να κάνεις πρωί και απόγευμα προπόνηση, μπορεί για άλλους να είναι δύσκολο, αλλά εμένα το σώμα μου το έχει συνηθίσει. Στις 9 το πρωϊ σηκώνω 200 κιλά και είμαι συνηθισμένος. Οσο κιλά και να σου βάζουν, πλέον δεν το καταλαβαίνεις...»

«Στην Ελλάδα δεν σε υπολογίζουν...»

Πέρα από τη δυσκολία των αγώνων, εσύ αντιμετωπίζεις και τη δυσκολία της καθημερινής ζωής. Εχουν βελτιωθεί καθόλου τα πράγματα για τη μετακίνηση και την προσβασιμότητα των ΑΜΕΑ;

«Συνεχίζει ο κόσμος να κλείνει τις ράμπες και δεν μπορούμε να μπορούμε να περάσουμε, εμείς με τα αναπηρικά αμαξίδια. Και δεν είμαστε μόνο εμείς, αλλά και μία μητέρα με ένα μωρό στο καρότσι, το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει. 'Η ένας ηλικιωμένος επίσης συναντά εμπόδια. Αυτό δυστυχώς είναι απρέπεια και πρέπει ο κόσμος να σεβαστεί και να μην κλείνει τις αναπηρικές ράμπες. Είναι η λανθασμένη νοοτροπία του Ελληνα, ο οποίος πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτό που συμβαίνει στο εξωτερικό, όπου σέβονται τους ανάπηρους. Στην Ελλάδα δεν σε υπολογίζουν...»

Εσύ μιλάς συνεχώς για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Βλέπεις να πιάνουν τόπο οι παραινέσεις σου;

«Καταρχήν όσο ευχάριστο και να είναι, δεν πρέπει όσοι ασχολούνται με εμάς, να το κάνουν μόνο όταν κατακτάμε ένα Ολυμπιακό μετάλλιο και να λένε και να γράφουν για μας, για ένα μήνα ακόμα. Αυτό πρέπει να το κάνουν και για την καθημερινή μας ζωή, στην οποία εμείς με τα καροτσάκια συναντάμε πολλές δυσκολίες. Δεν μπορούμε πολλές φορές να μπούμε σε τράπεζες, σε φαρμακεία, ακόμα και σε καταστήματα για να αγοράσουμε ένα ρούχο. Τα περισσότερα μαγαζιά δεν είναι προσβάσιμα, ενώ δεν διαθέτουν ούτε και τουαλέτες κατάλληλες για μας. Αν κοιτάξουμε λίγο αυτά τα θέματα, πραγματικά θα γίνει η ζωή μας καλύτερη.»

«Οταν σκέφτομαι το bullying, βουρκώνω...»

Εχεις πέσει θύμα bullying όταν ήσουν μικρός με αποτέλεσμα να σταματήσεις το σχολείο. Εχουν αλλάξει καθόλου τα πράγματα στην εποχή μας;

«Για το μπούλινγκ έχω μιλήσει από το 2004, στην πρώτη μου συνέντευξη. Πλέον βλέπω ότι τα νέα παιδιά πραγματικά ενδιαφέρονται και με ρωτάνε για να μάθουν για την κακοποίηση, ειδικά μετά από το χρυσό στο Ρίο. Θέλουν να μάθουν γιατί μου πετάγανε οι συμμαθητές μου τις τσάντες στο κεφάλι, γιατί δεν με ήθελαν, γιατί με έσπρωχναν. Μάλιστα, όταν τους το εξηγούσα, μερικά παιδιά δάκρυζαν, άλλα μου έλεγαν κρίμα, ενώ και οι καθηγητές τους βούρκωναν. Αλλά αυτό είναι πολλά χρόνια πίσω, άλλα μυαλά τότε. Τώρα κοιτάμε μπροστά και όταν σε μία τάξη υπάρχει ένα παιδί με ειδικές ανάγκες ή ειδικές ικανότητες, πρέπει να το σεβόμαστε, να το αγαπάμε, να το έχουμε φίλο μας και να το προστατεύουμε.»

Δηλαδή είσαι αισιόδοξος Παύλο, ότι κάτι αλλάζει;

«Ναι, γιατί βλέπω ότι τα παιδιά με καταλαβαίνουν, καταλαβαίνουν τι νοοτροπία υπήρχε τότε και τι συμβαίνει τώρα...»

Την κακοποίηση που είχες υποστεί, την έχεις αφήσει πίσω σου;

«Τα έχω αφήσει όλα πολύ πίσω. Καμία φορά, όμως, όταν τα σκέφτομαι, έρχονται στα μάτια μου οι παλιές ιστορίες, βουρκώνω και στενοχωριέμαι. Αλλά θέλω να ξεπεράσω τις σκέψεις αυτές, να φύγουν, θέλω να κοιτάω μπροστά στη ζωή, να είμαι ευτυχισμένος και χαρούμενος.»

«Εχω υποστεί πολύ μεγάλη αδικία από τη χώρα μου»

Εχεις μιλήσει επίσης αρκετές φορές για το γεγονός ότι η Πολιτεία δεν σας έχει στηρίξει. Βλέπεις κάτι να αλλάζει μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο;

«Υπήρχε ένα νομοσχέδιο ότι ως Παραολυμπιονίκης μπορείς να διοριστείς στο Δημόσιο και να αποκτήσεις άδεια Προπο. Αυτά έχουν καταργηθεί και εγώ παραμένω αδιόριστος από το 2004, ενώ είχε παγώσει ο διορισμός μου το 2009. Εγώ, όμως, συνεχίζω τον αθλητισμό και παρότι έχω φέρει τόσα μετάλλια, το γεγονός ότι δεν έχω διοριστεί αποτελεί πολύ μεγάλη αδικία που έχω υποστεί από τη χώρα μου. Θα ήθελα να διοριστώ, όχι μόνο εγώ, αλλά και άλλα 7 – 8 άτομα από τους Παραολυμπιονίκες που δεν έχουν διοριστεί. Είναι αδικία για αυτά τα άτομα να ιδρώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα γυμναστήριο, να πονάνε τα χέρια τους, να φέρνουν μετάλλια και να μην έχουν καμία εξασφάλιση. Επίσης μας ανήκουν κάποια πριμ. Σεβόμαστε όλοι οι αθλητές ότι η χώρα περνά μία κρίση, αλλά αφού δεν μπορούν να μας δώσουν αυτά τα χρήματα, ας μας δώσουν μία δουλειά. Δεν θέλουμε να καθόμαστε σπίτια μας. Θέλουμε να δουλέψουμε και το ζητάμε μέσα από την καρδιά και τη ψυχή μας.»

«Θέλω να τελειώσω τον αθλητισμό στο Τόκιο»

Πλέον έχεις κάθε χρώμα Παραολυμπιακού μεταλλίου που υπάρχει. Εχεις άλλο κίνητρο να συνεχίσεις τον αθλητισμό;

«Τα χέρια μου αντέχουν ακόμα. Στόχος μου είναι το Πανασιατικό Πρωτάθλημα το Φεβρουάριο, μετά ακολουθεί Πρωτάθλημα στη Μαλαισία και το Σεπτέμβριο Παγκόσμιο στο Μεξικό. Εκεί θέλω να παρουσιαστώ δυνατός και μετά να δουλέψουμε με όλες τις δυνάμεις μας, για να πάμε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Εκεί λέω να τελειώσω και να δώσω τη σκυτάλη σε ένα νέο αθλητή που θα πάρει τις εμπειρίες μου ως οδηγό ώστε να φτιάξει και αυτός μία ένδοξη καριέρα.»

Πρόσφατα είδες το όνομα σου να εμπλέκεται με τη Χρυσή Αυγή με αφορμή φωτογραφίες με Παραολυμπιονίκες που δημοσίευσε το συγκεκριμένο κόμμα. Πολλοί είπαν ότι την υποστηρίζεις. Ποια είναι η θέση σου;

«Για το θέμα έβγαλα ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε σε όλα τα ΜΜΕ και δεν έχω να πω κάτι παραπάνω. Δεν γίνεται να μας συνδέουν με κόμμα που έχει ρατσιστικές αντιλήψεις στο θέμα της αναπηρίας.»

Κάπου εκεί ολοκληρώθηκε η συνομιλία μας, επειδή έπρεπε να πάει να υπογράψει μία στοίβα με αυτόγραφα για τα παιδιά των δημοτικών σχολείων της περιοχής. Τον χαιρέτησα και ο ίδιος ανταπέδωσε ευγενικά. Φεύγοντας, ένιωσα ότι είχα κάνει έναν καλό φίλο. Οχι τον Παύλο τον Παραολυμπιονίκη, αλλά τον Παύλο της διπλανής πόρτας...