Και κάθε τέσσερα χρόνια δίνει με πείσμα και με πολλή δουλειά το «ραντεβού» της με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Βασιλική Μιλλούση δεν είναι μόνο μια σπουδαία αθλήτρια, είναι και ένας άνθρωπος με ευγένεια και αρκεί λίγη ώρα να συνομιλήσεις μαζί της για να το αντιληφθείς.

Ταυτόχρονα είναι μια πρωταθλήτρια απόλυτα αφοσιωμένη στο άθλημά της. Και πώς αλλιώς θα ήταν πρωταθλήτρια άλλωστε;... Και απέδειξε πως διαθέτει και την ψυχική δύναμη, τότε που σταμάτησε λίγο πριν το 2004 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και είχε το κουράγιο και το σθένος να επανέλθει μερικά χρόνια αργότερα και να ξαναβρεθεί σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.

Είσαι μια σπάνια περίπτωση, καθώς μετείχες στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, στη συνέχεια σταμάτησες πριν τους Αγώνες της Αθήνας, επέστρεψες λίγα χρόνια αργότερα και πέτυχες να βρεθείς πάλι στην κορυφή και ανάμεσα στις κορυφαίες παγκοσμίως. Πώς το κατάφερες αυτό;

«Το κενό ήταν τρία χρόνια. Δεν είναι και λίγο όταν κάνεις πρωταθλητισμό... Όταν σταμάτησα, επειδή δεν συμπεριλήφθηκα τότε στην αποστολή για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, δεν είχα σκοπό να συνεχίσω. Το είχα αφήσει πίσω μου. Όμως στη συνέχεια άρχισε να με τρώει, να στριφογυρίζει συνεχώς στο μυαλό μου. Το ήθελα να επιστρέψω στη γυμναστική κι έτσι επέστρεψα. Δούλεψα πολύ, αγωνίστηκα σκληρά και όλη εκείνη η προσπάθεια που έκανα τότε, στο τέλος με επιβράβευσε».

Πιστεύεις ότι έχεις αλλάξει ως αθλήτρια;

«Ναι, σίγουρα, εντελώς. Οι βάσεις που είχα παραμένουν φυσικά. Είχα πολύ καλές βάσεις και αυτό με βοήθησε να ξαναμπώ και να πάω ακόμη καλύτερα, αλλά έχω αλλάξει και στη φυσική κατάσταση και στο μυαλό. Άλλαξε το μυαλό μου και η σκέψη μου ως αθλήτρια».

Σίδνεϊ, δώδεκα χρόνια μετά στο Λονδίνο και τώρα στο Ρίο. Είναι η τρίτη παρουσία σου σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ποιες είναι οι προσδοκίες σου;

«Κατ' αρχήν να πάνε όλα καλά και να φτάσουμε εκεί, γιατί έχουμε ακόμη δύο μήνες μπροστά μας. Γυμναστική κάνουμε, υπάρχουν απρόοπτα, υπάρχει πίεση, άρα το σημαντικό είναι να φτάσουμε στο Ρίο. Από εκεί και πέρα, αυτό που θέλω είναι να ευχαριστηθώ τον αγώνα, να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου και να έρθει το καλύτερο αποτέλεσμα».

Κουβαλάς και δικαίως, τον τίτλο της κορυφαίας Ελληνίδας γυμνάστριας εδώ και τόσα χρόνια. Σε γεμίζει με αυτοπεποίθηση αυτό, νιώθεις ότι σου δημιουργεί πρόσθετες ευθύνες, σε αγχώνει;... Πώς το διαχειρίζεσαι;

«Όχι, δεν με αγχώνει. Καθόλου! Μου δίνει αυτοπεποίθηση, είναι ένα βοηθητικό κομμάτι στην ψυχολογία. Όταν είσαι η κορυφαία στη χώρα σου, τότε αποτελείς και πρότυπο για τα νεότερα παιδιά και αυτό είναι κάτι που σε ευχαριστεί. Θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τον τίτλο του κορυφαίου, δουλεύουμε γι' αυτό και είναι πολύ σημαντικό αν κατορθώνεις να αποτελέσεις πρότυπο για τις νεότερες γενιές και να βοηθήσεις στο να έρχονται τα παιδιά στα γυμναστήρια».

Πρόσφατα είχαμε το Ευρωπαϊκό στη Βέρνη, όπου δεν πήγαν τα πράγματα και τόσο καλά, είχες την άσχημη έξοδο και έμεινες εκτός τελικού. Σε προβληματίζει αυτό;

«Το σημαντικό είναι ότι ο αγώνας εκείνος πήγε καλά, απλώς στην έξοδο φοβήθηκα, επειδή δύο μέρες πριν στη δοκιμή στο πόντιουμ, είχα πέσει και είχα χτυπήσει. Αυτό με επηρέασε, με πίεσε, φοβήθηκα εκείνη τη στιγμή στον αγώνα και έδωσα μεγαλύτερη πίεση».

Θα αλλάξεις τώρα κάτι στο δύσκολο πρόγραμμα που έχεις επιλέξει;

«Ναι, θα κάνω αλλαγές. Θα έχει λιγότερο ρίσκο το πρόγραμμα».

Η ελληνική γυμναστική διατηρεί όλα αυτά τα χρόνια ένα υψηλό επίπεδο, σε αντίθεση με άλλα αθλήματα, που μετά το 2004 παρουσίασαν κάμψη. Εσύ, ο Μάρας, ο Πετρούνιας, ο Κοσμίδης, ο Ηλιόπουλος, ο Τσολακίδης που σταμάτησε φέτος, παραμένετε σε σταθερά υψηλό επίπεδο με απανωτές διεθνείς διακρίσεις. Πού το αποδίδεις αυτό;

«Η ενόργανη γυμναστική ως άθλημα ήταν, είναι και θα είναι σε υψηλό επίπεδο. Τα αθλήματα που παρουσίασαν κάμψη μετά το 2004 ήταν κυρίως αυτά που δεν είχαν μεγάλη ιστορία στη χώρα μας και αναπτύχθηκαν τότε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ήταν λογικό να εμφανίσουν αυτή την κάμψη αμέσως μετά. Το δικό μας έχει μεγάλη ιστορία πίσω του, έχει βαθιά παράδοση και γερές βάσεις, είχε και έχει μεγάλους αθλητές, είχε και έχει επιτυχίες και θα συνεχίσει στο μέλλον να έχει ακόμη περισσότερες. Έχουμε σπουδαίους αθλητές, με αυτή την όμορφη τρέλα για τη γυμναστική, είναι και η Ομοσπονδία δίπλα μας και έρχονται οι νεότερες γενιές».

Εσύ είχες την ευκαιρία να αγωνιστείς πρόσφατα στο Ρίο, καθώς μετείχες στο test event. Πώς τα είδες τα πράγματα εκεί;

«Όταν πήγαμε τον Απρίλιο δεν ήταν έτοιμα. Υπήρχαν ελλείψεις, δεν ήταν και τόσο οργανωμένα. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν. Πιστεύω πως στους Αγώνες θα είναι όλα έτοιμα και πολύ καλύτερα».

Και οι εγκαταστάσεις πώς σου φάνηκαν;

«Δεν ξετρελάθηκα... Αυτό που είδα κι εκεί όπου αγωνίστηκα δεν με εντυπωσίασε. Έχω αγωνιστεί στα μεγαλύτερα γυμναστήρια του κόσμου και με όλα αυτά που έχω ζήσει, έχω υψηλά στάνταρ. Δεν είναι μεγάλα τα γυμναστήρια στο Ρίο, δεν ήταν επιβλητικά για επίπεδο Ολυμπιακών Αγώνων».

Ο ιός του Ζίκα σας προβλημάτισε καθόλου;

«Όχι, καθόλου. Το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται ένας αθλητής είναι αυτό, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για Ολυμπιακούς Αγώνες. Μου θυμίζει λίγο τη χρονιά που έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Ιαπωνία και είχε προκύψει όλη εκείνη η ραδιενέργεια από το πυρηνικό εργοστάσιο. Τότε πήγαμε στην Ιαπωνία για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα και ούτε μας απασχόλησε καθόλου. Στο μυαλό ενός αθλητή είναι πάνω απ' όλα ο αγώνας και η επιθυμία του να αγωνιστεί σε μια μεγάλη διοργάνωση. Δουλεύει τόσο πολύ γι' αυτό, που όλα τα άλλα -τα μη αγωνιστικά- είναι αδύνατον να τον σταματήσουν».

Η Ομοσπονδία είναι στο πλευρό σας; Έχετε τη στήριξη;

«Ναι, η Ομοσπονδία προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. Είναι δύσκολες οι εποχές και αναλογικά με ό,τι παίρνει από την Πολιτεία, προσπαθεί να δώσει στους αθλητές και να τους βοηθήσει στην προσπάθειά τους».

Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πεις κάτι για τους δύο άλλους συναθλητές σου που θα πάνε στο Ρίο, τον Μάρα και τον Πετρούνια.

«Θα ξεκινήσω από τον Βλάση, που είμαστε τόσα χρόνια μαζί στα γυμναστήρια και στην Εθνική ομάδα. Του αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια! Είναι ένας πολύ μεγάλος αθλητής. Είναι η 4η παρουσία του σε Ολυμπιακούς Αγώνες και αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό και σπάνιο, ειδικά στη γυμναστική. Εγώ το πιστεύω πως αυτή τη φορά θα είναι οι δικοί του Ολυμπιακοί Αγώνες. Και το αξίζει! Αδικήθηκε το 2004 και αυτό σαν να το κουβάλησε στις επόμενες διοργανώσεις, στο Πεκίνο και στο Λονδίνο. Είχε στο ενδιάμεσο τόσες επιτυχίες σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες κάτι στο τέλος δεν πήγαινε καλά. Δεν είναι και λίγο να αξίζεις, να κάνεις τέτοιο αγώνα και στο τέλος να βλέπεις ότι αδικείσαι μέσα στη χώρα σου, όπως έγινε το 2004. Όμως είναι αξιοθαύμαστη όλη αυτή η διαδρομή του Βλάση μέχρι σήμερα. Επιμένει και έχει επιτυχίες. Θα του βγει φέτος λοιπόν!
Για τον Λευτέρη το πιστεύω ότι θα γίνει πραγματικότητα ο στόχος του. Έχει φορτωθεί μεγάλο βάρος με τα χρυσά μετάλλια σε όλες τις διοργανώσεις και τώρα όλοι περιμένουν το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό είναι μεγάλη πίεση για έναν αθλητή, όμως μπορεί να τα καταφέρει, γιατί πολύ απλά είναι ο καλύτερος! Θα στείλουμε όλη τη θετική ενέργεια πάνω του. Μπορεί και το αξίζει»!

Τελικά, αυτό που βγάζετε προς τα έξω, ότι δηλαδή είστε μια πολύ δεμένη ομάδα, είναι πραγματικότητα...

«Δεν το βγάζουμε απλώς προς τα έξω... Πραγματικά είμαστε μια πολύ δεμένη ομάδα. Είμαστε πολλά χρόνια μαζί, είμαστε δεμένοι, ζούμε τις αγωνίες μας, την προσπάθειά μας, τη σκληρή δουλειά μας και όλο αυτό είναι το ομαδικό πνεύμα. Υπάρχει οικογενειακό πνεύμα και είμαστε αυτό ακριβώς... Μία οικογένεια»!

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ