Η καταγωγή του γεννημένου στην Κοζάνη παιλαιστή από την πλευρά του πατέρα του έλκει από το χωριό Αλισόφι –όπου ένας πρόγονός του ήταν πεχλιβάνης, δηλαδή παλαιστής σε πανηγύρια. Ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του ήταν Τραπεζούντιος, ενώ η γιαγιά του από τη Ματσούκα.

Ο Γιώργος Ποζίδης όχι μόνο δεν ξεχνά την καταγωγή και την ιστορία του, αλλά παλεύει για να μένει ζωντανή και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

«Χάθηκαν τόσες ζωές… Στο μυαλό μου έχουν μείνει χαραγμένες οι ιστορίες που άκουγα από τους προγόνους μου, μα αλήθεια είναι πως επειδή ήταν περήφανοι άνθρωποι, πολλά δεν τα έλεγαν. Τα έμαθα αργότερα αναζητώντας την ιστορική αλήθεια στα βιβλία.
Εκείνοι τα βάσανα και τους καημούς τους, τα λέγανε με τα μοιρολόγια.

Γιώργος Ποζίδης, Μπάμπης Χολίδης, Στέλιος Μυγιάκης

Όταν ήρθαν οι Τούρκοι μάζευαν τους Πόντιους και άρον – άρον τους οδηγούσαν στις πορείες θανάτου. Υπήρχε όμως κι άλλη τακτική. Στο χωριό Μαρζιφούντα 3.500 κατοίκων, τους μάζεψαν όλους στην πλατεία, αφότου κρέμασαν τους 7 ιερείς τους έκαψαν. Σειρά είχε ο άμαχος πληθυσμός, χώρισαν τους άνδρες από τα γυναικόπαιδα, τους σκότωσαν και στην συνέχεια βίαζαν γυναίκες και παιδιά. Τα μωρά τα σκότωναν χτυπώντας τα στις πέτρες.

Πως θα μιλούσε ένας πατέρας για τον βιασμό της κόρης του; Οι παλιοί δεν μιλούσαν γι αυτά. Ένιωθαν ντροπή.
Οι μεγαλύτερες σφαγές έγιναν στην Κερασούντα, την Τραπεζούντα και γενικά την Ανατολική πλευρά του Πόντου. Οι κάτοικοι των Δυτικών περιοχών διέφυγαν προς τον Καύκασο και δεν βίωσαν στον ίδιο βαθμό τις κακουχίες.
Από τα 9 αδέρφια που ήταν ο πατέρας μου μόνο οι δύο διασώθηκαν. Η τύχη των υπολοίπων αγνοείται μέχρι σήμερα. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τίποτα!

Οι πρώτοι διωγμοί είχαν ξεκινήσει νωρίτερα γύρω στα 1875-1880, τότε οι δικοί μου έφυγαν στον Καύκασο, όπου γρήγορα ξεριζώθηκαν για δεύτερη φορά και ήρθαν στην Ελλάδα.

Τις στιγμές του ανείπωτου πόνου, οι παππούδες και γιαγιάδες μας έπαιρναν μαζί τους ότι πολυτιμότερο είχαν, τα εικονίσματα των αγίων. Αυτά πίστευαν ότι θα τους βοηθήσουν.

Στα καλά καθούμενα ένας λαός οδηγήθηκε στο θάνατο. Έβλεπε τα παιδιά του να πεθαίνουν και τα άφηνε άταφα στην άκρη του δρόμου.

Οι Πόντιοι ήταν και εξακολουθούν να είναι ακρίτες. Οι αρχαίοι έφυγαν από την αρχαία Αρκαδία και εγκαταστάθηκαν στην Τραπεζούντα, ενώ αργότερα μετά τον ξεριζωμό στη Μακεδονία.

Στην ιστορία του Πόντου δεν υπήρχε κανένας που να πρόδωσε τα πιστεύω του γι αυτό όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα βρει κανένα Πόντιο να παντρεύεται με αλλόθρησκο. Η ορθοδοξία, τα έθιμα και η πίστη μας κράτησαν ενωμένους και ζωντανούς.
Αρκεί να αναφέρω ότι αργότερα όσοι εγκαταστάθηκαν στη Ρωσία και έπρεπε να διαλέξουν αν θα κρατήσουν τη γλώσσα ή τη θρησκεία, κράτησαν το δεύτερο. Στο Καύκασο υπάρχει ελληνικό χωριό Σπάρτη. Οι Ρωσοπόντιοι μπορεί να χάσαμε την γλώσσα, αλλά είχαμε τη σημαία, τον σταυρό και την ορθοδοξία.

Για να κλείσω με αυτό που θέσατε στην αρχή, σχετικά με το ότι πολλοί πρωταθλητές των βαρέων αθλημάτων είναι Πόντιοι θα επισημάνω ότι με τα αθλήματα αυτά δεν ασχολούνται παιδιά υψηλών κοινωνικών τάξεων. Δεν θα βρεις στο Κολωνάκι και στην Κηφισιά τέτοια παιδιά. Αντίθετα, θα βρεις σε περιοχές που τα αθλήματα αυτά είναι τρόπος επιβίωσης».