Η ρουτίνα ενός πρωταθλητή έπειτα από μία σημαντική νίκη είναι να μην προλαβαίνει να απαντά στα τηλέφωνα, χαμόγελα, φωτογραφίες και συγχαρητήρια από κάθε πιθανό και απίθανο που θέλει να «κλέψει» λίγο από την λάμψη του νικητή. Εκεί όλοι θέλουν να μάθουν και την παραμικρή λεπτομέρεια, για την πορεία προς το θρίαμβο.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που τα πράγματα δεν πάρουν την αναμενόμενη τροπή; Τα κινητά παραμένουν βουβά, όπως ο πόνος από την ανεκπλήρωτη επιθυμία κατάκτησης του στόχου.

Ο Τύπος αντιμετωπίζει την ήττα και τον αποκλεισμό από ένα σημαντικό αθλητικό γεγονός, σαν μία κακή παρένθεση, την οποία προσπερνά σαν να μην προηγήθηκαν ποτέ τέσσερα χρόνια ατέλειωτων ωρών σκληρών προπονήσεων, στερήσεων και πόνου.
Πως βιώνει ένας αθλητής την απώλεια ενός σημαντικού στόχου. Η Χριστίνα Τσουκαλά, μίλησε για την ήττα από την Ρωσία στο προολυμπιακό τουρνουά της Χάουντα, το οποίο σήμανε οριστικά και τον αποκλεισμό από τους Αγώνες του Ρίο.

«Είναι δύσκολο να περιμένεις τέσσερα χρόνια για να είσαι στους Ολυμπιακούς και τελικά το όνειρο να γίνεται εφιάλτης. Για να είμαι ειλικρινής το έζησα και το 2012, όμως τότε ομολογώ ότι θα ήταν πολύ άδικα να περάσουμε εμείς, οπότε η στεναχώρια δεν είχε την ίδια ένταση όπως τώρα. Τα πράγματα στην Ολλανδία ήταν πολύ διαφορετικά και τώρα που συζητώ για αυτό νιώθω πίκρα. Στεναχωριέμαι, όμως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω».

Οι αποτυχίες στον αθλητισμό είναι πιο πολλές από τις επιτυχίες. Μπορεί όμως ένας αθλητής να τις διαχειρίζεται όλες το ίδιο εύκολα… «Μετά από μία τέτοια αποτυχία θέλεις χρόνο για να επαναπροσδιορίσεις τους στόχους σου. Η εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων είναι κορυφαία για έναν αθλητή. Είχα την τύχη να ζήσω αυτά τα απίστευτα συναισθήματα το 2008 και ονειρεύτηκα να το ξαναζήσω τώρα.

Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βελιγραδίου οι εμφανίσεις μας ήταν απογοητευτικές, όμως στην Ολλανδία καταφέραμε και γίναμε μία ομάδα. Εκείνο που είχε αλλάξει ήταν η ψυχολογία, πήραμε παράδειγμα από την ανδρική ομάδα. Οι γυναίκες δεν μπορούμε να παίξουμε αν δεν έχουμε λύσει τα θέματα μας και κρατάμε πράγματα μέσα μας.

Δεν γίνεται να είμαστε στεναχωρημένες ή τσαντισμένες και να αποδώσουμε τα μέγιστα. Το γεγονός ότι ο Σάκης (Κεχαγιάς, ο ομοσπονδιακός προπονητής) ήταν καινούριος και είχε φύγει από την ομάδα των ανδρών, είχε προκαλέσει μία μουρμούρα στην ομάδα. Όμως πηγαίνοντας στην Ολλανδία τα είχαμε λύσει όλα αυτά, προκειμένου να επιτευχθεί ο κοινός στόχος.

Αυτό που λέγαμε με τα υπόλοιπα κορίτσια είναι, ότι η όλη εμπειρία στο παιχνίδι με τη Ρωσία ήταν σαν πετάξαμε για Ρίο μετά το γκολ της Ξενάκη, φτάσαμε πάνω από το αεροδρόμιο και μετά ο πιλότος μας γύρισε πίσω στην Αθήνα, γιατί δεν είχε χρόνο να κατέβουμε».

Στιγμές σαν αυτή που έζησαν τα κορίτσια στην Ολλανδία πεισμώνουν και δένουν την ομάδα: «Μετά την απώλεια πρόκρισης το 2012 όπως είπα δεν υπήρχε πικρία, γιατί δεν αξίζαμε την πρόκριση. Όμως, τώρα τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα. Τελειώνοντας το παιχνίδι μείναμε παίκτριες και προπονητές αγκαλιασμένοι και αυτό μείωσε τον πόνο. Ήταν δυνατή στιγμή».

Πόσο γρήγορα μπορείς να θέσει ένας αθλητής νέους στόχους, πόσο χρόνο χρειάζεται για να κατασταλάξουν τα άσχημα συναισθήματα: «Μετά το 2012, το Ρίο μου φαινόταν πολύ μακριά, σκεφτόμουν ότι αργεί πολύ να έρθει. Κάπως έτσι σκέφτομαι τώρα και για το Τόκιο. Όμως, ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα.

Τα χρήματα που παίρνουμε στο γυναικείο πόλο είναι πολύ λίγα, ενώ οι ώρες προπόνησης είναι ακριβώς ίδιες με τους άνδρες. Επομένως εκείνο που μας γεμίζει είναι εμπειρίες όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες».

Ενας αθλητής συνειδητοποιεί ότι το όνειρο των Ολυμπιακών τέλειωσε μόνο όταν ξεκινήσουν οι αγώνες: «Το ξέρω ότι έχουμε αποκλειστεί, αλλά ακόμα και τώρα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Αυτό θα έρθει όταν θα ξεκινήσει το Ολυμπιακό πρόγραμμα στο Ρίο. Στο Λονδίνο δεν είχα μπορέσει να δω κανέναν, βέβαια όλο και μάθαινα τα σκορ από κάποιον. Αποκλείω να καταφέρω να δω αγώνα και τώρα…»

Τι σκέφτεται ένας αθλητής τις πρώτες δύσκολες στιγμές μετά την ήττα: «Παρότι δεν πίνω ποτέ, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι θέλω να πιω για να ξεχάσω. Μία ολόκληρη ημέρα ήμουν πεσμένη στα πατώματα. Ήμουν στο κρεβάτι και έκλαιγα ασταμάτητα.

Την επομένη είχαμε να παίξουμε για τους αγώνες κατάταξης. Αυτή πραγματικά νομίζω ότι είναι η χειρότερη τιμωρία. Όλες κλαίγαμε μέσα και έξω από την πισίνα. Όμως, μετά το παιχνίδι με την Ολλανδία σκέφτηκα ότι πρέπει να ηρεμήσω και να το αφήσω πίσω. Δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί είναι η μεγαλύτερη αποτυχία στην καριέρα μου, αξίζαμε την πρόκριση γι αυτό και το πήραμε όλες τόσο βαριά.

Έτσι, όμως είναι ο αθλητισμός πέφτεις 7 φορές σηκώνεσαι οκτώ. Οφείλεις να είσαι δυνατός και να προσπεράσεις την αποτυχία, να θέσεις νέους στόχους και να πας παρακάτω.
Η όλη διαδικασία σε δυναμώνει ως άνθρωπο. Μαθαίνεις να ελέγχεις τα συναισθήματα σου, σου διαμορφώνει χαρακτήρα. Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται».

Κλείνοντας η Χριστίνα Τσουκαλά στάθηκε στην απόσυρση της Αντιγόνης Ρουμπέση από την εθνική ομάδα: «Παρότι αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού στο γόνατο, τα έδωσε όλα και ήταν η καλύτερη παίκτρια μας στο τουρνουά βοηθώντας καθοριστικά στην πορεία της ομάδας. Η Αντιγόνη ξέρει πόλο, είναι μεγάλη παίκτρια και έχει τεράστιο ψυχικό σθένος. Είμαι πανευτυχής που συνυπήρξα μαζί της στην εθνική».