Τι είπε η Χάμιλτον για την πολυτάραχη ζωή της σε συνέντευξη της στο BBC Radio 5 Live:

«Υπάρχει ιστορικό ψυχικών διαταραχών στην οικογένεια μου. Ο αδελφός ήταν διαγνωσμένος με διπολική διαταραχή και το αποτέλεσμα αυτού ήταν η κατάσταση να είναι χαοτική πολλές φορές στο σπίτι.

Η οικογένεια μου ποτέ δεν συζητούσε γι αυτό. Στους έξω παρουσιαζόμασταν ως ιδανική οικογένεια. Κοιτώντας πίσω αντιλαμβάνομαι ότι υπήρχαν σημάδια ότι και με εμένα δεν πήγαιναν όλα όπως πρέπει.

Μεγαλώνοντας παρουσίασα διατροφικές διαταραχές, έκανα αυτοκτονικές σκέψεις και μία απόπειρα αυτοκτονίας στο κολέγιο. Αργότερα εμφάνισα έντονο στρες στην διάρκεια των αγώνων. Όλα αυτά όμως τα κρατούσα μέσα μου και προσπαθούσα να διατηρήσω το προσωπείο του τέλειου κοριτσιού, του δυνατού και ισχυρού.

Το τρέξιμο ήταν το μοναδικό πράγμα στη ζωή μου που μπορούσε να ηρεμήσει το μυαλό μου και εξαιτίας αυτού αγάπησα το τρέξιμο και μεγάλωσα έχοντας εμμονή με αυτό.

Παράλληλα, έβλεπα ότι οι νίκες μου είχαν θετική επίδραση στην οικογένεια μου, δηλαδή στους γονείς μου. Περιέργως μεγάλωσα νιώθοντας ότι οι επιτυχίες μου θα έκαναν ευτυχισμένη την οικογένεια μου και θα απάλυναν τον σιωπηλό πόνο που βιώναμε εξαιτίας της συμπεριφοράς του αδελφού μου.

Η αγωνιστική μου καριέρα ήταν πολύ επιτυχημένη. Κατέκτησα περισσότερα κολεγιακά πρωταθλήματα απ' οποιονδήποτε, ήμουν νικήτρια στο Αμερικανικό πρωτάθλημα μεταξύ 1991-2004, πέτυχα και δύο ρεκόρ Αμερικής και εντάχθηκα στις ολυμπιακές ομάδες το 1992, 1996 και 2000.

Είχε πολλές επιτυχίες, αλλά στους μεγάλους αγώνες «πνιγόμουν». Δεν ήξερα γιατί και αυτό με κατέτρωγε. Το σώμα μου έσφιγγε προς το του αγώνα, σαν να έτρεχα με ένα πιάνο στην πλάτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, που ήμουν το φαβορί στα 1.500μ. έπεσα επί τούτου, γιατί ήξερα ότι θα καταφέρω να πάρω μετάλλιο με 50 μέτρα να απομένουν.

Αυτό ήταν πιο εύκολο να το διαχειριστώ από μία αποτυχία. Ήθελα τόσο πολύ να νικήσω αυτό το μετάλλιο για την οικογένεια μου, να απαλύνω τον πόνο της απώλειας του αδελφού μου, που είχε αυτοκτονήσει ένα χρόνο νωρίτερα.

Παραδόξως ποτέ δεν σκέφτηκα ότι έχω οποιοδήποτε πρόβλημα στο μυαλό μου. Είχα κορεστεί από τον πρωταθλητισμό, ήμουν συνεχώς αγχωμένη και δεν μπορούσα να περιμένω την στιγμή που θα σταματούσα, όμως συνέχιζα για να ευχαριστώ τους άλλους.

Τελικά το 2005 έγκυος. Το να είχα ένα παιδί έμοιαζε με διέξοδο. Αυτή ήταν η δικαιολογία μου και δεν μπορούσα να περιμένω τη στιγμή που θα γινόμουν μητέρα. Θα έκανα ένα ή και δύο παιδιά και θα ζούσα μία ευτυχισμένη ζωή. Όμως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι.

Λίγους μήνες αφότου γέννησα την όμορφη κόρη μου, βρισκόμουν σε ένα σκοτεινό μέρος.

Με μία νέα «κανονική»δουλειά σε μία μεσιτική εταιρεία με το γάμο μου να ασφυκτιά και τις σχέσεις μου με το περιβάλλον μου σε οριακό σημείο, ένιωθα ανεπαρκής για το ρόλο της μητέρας.

Το μόνο που ήξερα ήταν ότι έπρεπε να έχω συνέχεια αγκαλιά την κόρη μου. Δεν μπορούσα να την αφήσω να φύγει. Δεν είχα κανέναν κίνητρο για να τρέξω. Ήμουν ευέξαπτη όσο ποτέ άλλοτε. Και έτσι αποφάσισα να ρίξω το αυτοκίνητο μου πάνω σε ένα δέντρο, θέλοντας να σταματήσω τον πόνο. Ευτυχώς η σκέψη της κόρης μου με απέτρεψε να το κάνω.

Σύντομα πήγα στο γιατρό, ο οποίος διέγνωσε επιλόχειο κατάθλιψη, έκανα θεραπεία με αντικαταθλιπτικά και τα πράγματα βελτιώθηκαν. Τα χρόνια πέρασαν, άρχισα να νιώθω χοντρή, χωρίς κίνητρα και σταμάτησα να παίρνω το φάρμακο που με κρατούσε τρόπον τινά σταθερή.

Ήμουν ξανά στο ίδιο σημείο. Ο γιατρός με έβαλε σε μία άλλη θεραπεία και ένιωσα αμέσως υπέροχα. Ένιωθα καταπληκτικά. Ένιωθα παραπάνω από υπέροχα. Ήθελα να ζήσω. Ήταν η στιγμή που ήθελα οι φαντασιώσεις μου να γίνουν πραγματικότητα.

Πλησιάζοντας η 20η επέτειος γάμου δεν σκέφτηκα ένα ρομαντικό δείπνο με λουλούδια, αλλά να πάω στο Λας Βέγκας και να προσλάβω έναν συνοδό, τελικά έκανα τρίο. Έκανα λίστα με επιθυμίες που δεν φανταζόμουν ότι είχα. Τις είχα τώρα όμως.

Skydiving, «τρίο»... Ήμουν μία νέα γυναίκα. Τι έχανα τόσα χρόνια; Ελευθερία. Ήθελα σεξ. Ήταν το μόνο που σκεφτόμουν. Ζήτησα από τον άντρα μου να μείνουμε σε διάσταση και τους επόμενους έξι μήνες έκαναν συχνά ταξίδια στο Λας Βέγκας, μόνη μου. Στην αρχή έκανα σεξ με έσκορτς και μετά με άντρες που γνώριζα στα μπαρ των καζίνο με αντάλλαγμα δώρα. Μέσα σε λίγους μήνες είχα γίνει η Νο 2 έσκορτ του Λας Βέγκας (ναι, υπάρχει και εκεί κατάταξη) και στο τοπ-10 του κόσμου.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα ανεξάρτητη, μπορούσα να φροντίσω τον εαυτό μου. Λάτρευα τα ταμπού, να παίρνω ρίσκα και να πηγαίνω κάθε φορά και ένα βήμα παραπέρα. Ποτέ δεν ήταν αρκετό.

Εθίστηκα στα χρήματα, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός. Ήταν η συγκίνηση, ο κίνδυνος, το ταμπού, η προσοχή, η δύναμη, το σεξ.
Το διάστημα, που ήμουν εκτός έλεγχου ο άντρα μου με κάλυπτε προστατεύοντας τη φήμη μου, μεγαλώνοντας το παιδί μας και έχοντας επωμιστεί το βάρος του μεσιτικού γραφείου.

Ένα χρόνο από τη ζωή μου τον πέρασα ως συνοδός «κυρίων». Μία ταμπλόιντ αποκάλυψε στον κόσμο τις δραστηριότητες μου και η ζωή μου κατέρρευσε. Άρχισα να ξανασκέφτομαι την αυτοκτονία. Σκεφτόμουν ότι ο άντρας μου θα με αφήσει, θα μου πάρει το παιδί, οι γονείς μου θα με εγκαταλείψουν όπως και οι φίλοι μου.

Για να σώσω αυτές τις σχέσεις ένιωσα ότι έπρεπε να ζητήσω βοήθεια. Μετά την άρνηση που είχα άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα τους τελευταίους μήνες. Τότε ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα ψυχίατρο. Προσπάθησα να τον ξεγελάσω ότι ήμουν καλά και ότι μπορούσα να συνεχίσω τη ζωή μου όπως ήταν.

Μέσα σε δύο εβδομάδες διαγνώστηκα με διπολική διαταραχή, η οποία «καλύφθηκε» λόγω των αντικαταθλιπτικών χαπιών που έπαιρνα. Η θεραπεία άρχισε σταδιακά με πολλά πάνω-κάτω.

Ο άντρας μου δεν με εγκατέλειψε. Δεν πήρε την κόρη μου από κοντά μου. Οι γονείς μου δεν μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί, αλλά έμειναν δίπλα μου και με αγάπησαν όσο περισσότερο μπορούσαν.

Οι φίλοι μου με εγκατέλειψαν, αλλά πολλοί έμειναν μπερδεμένοι απ' όλα αυτά. Είχα κάποια υποστήριξη από τον κόσμο του στίβου αν και κάποιοι με θεωρούσαν ντροπή για τον αθλητισμό και ήθελαν να με απομακρύνουν. Έπρεπε επίσης να εγκαταλείψω τη δουλειά μου γιατί εν έκανε καλό στην διπολική διαταραχή μου.

Τώρα η κατάσταση μου είναι ελεγχόμενη. Έμαθα να μην νιώθω ντροπή για ό,τι έκανα. Μετανιωμένη ναι, αλλά όχι ντροπιασμένη. Η ντροπή σε εμποδίζει να προχωρήσεις μπροστά και να αναρρώσεις.

Αυτό που πόνεσε περισσότερο ήταν ότι πλήγωσα τους αγαπημένους μου. Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου και είμαι πιο ανεξάρτητη, είμαι καλύτερη σύζυγος, μητέρα και φίλη. Διδάσκω γιόγκα και δίνω ομιλίες σχετικές με θέματα ψυχικής υγείας. Είμαι πιο υγιής από ποτέ και απ' όσο πίστευα ότι θα μπορούσα.

Δεν θα θεραπευτώ ποτέ και θα ζήσω με την διπολική διαταραχή στο υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν θα είναι πάντα ούριος ο άνεμος, αλλά πλέον ξέρω ότι όσο τα πράγματα δυσκολεύουν, τόσο καλύτερα θα γίνονται στο μέλλον.»