Έχοντας ήδη τρεις συμμετοχές στο ενεργητικό του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, η πρώτη εκ των οποίων στο Σίδνεϋ το 2000, όπου ήταν ο νεότερος συμμετέχων σε ηλικία 16 χρονών, ο Γιάννης Δρυμωνάκος έθεσε ως στόχο τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, στο Ρίο και μίλησε στο gazzetta.gr για την απόφαση του αυτή.

Τι σε οδήγησε να πάρεις την απόφαση και να βάλεις στόχο τη συμμετοχή σου στην Ολυμπιάδα του Ρίο;

Η σκέψη ξεκίνησε από την παρότρυνση ενός φίλου, ενός αθλητή από τα παιδιά που προπονώ. Στην αρχή περισσότερο μεταξύ σοβαρού και αστείου με ρωτούσε αν θα μπορούσα να τα καταφέρω αν δοκίμαζα να πάω ακόμα μια φορά σε Ολυμπιάδα. Αυτό όμως που στην αρχή ήταν αστείο άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά και τελικά “μπήκα στην πρίζα” που λένε και το πήρα απόφαση. Είναι πολύ νωρίς βέβαια ακόμα. Τα όρια δεν θα γίνουν γνωστά πριν τον Απρίλιο – Μάιο. Τότε θα δούμε που θα μπει ο πήχης. Τα πρώτα δείγματα είναι θετικά γιατί φαίνεται πως δεν έχω χάσει τη φόρμα μου. Δεν πετάω όμως στα σύννεφα. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα τώρα για μένα καθώς διαφορετικά αντιδρά ένας οργανισμός στα 20 και διαφορετικά στα 30.

Το 2012, μετά τη συμμετοχή σου στο Λονδίνο είχες δηλώσει πως το βλέπεις δύσκολο να δοκιμάσεις να πάρεις μέρος σε μια ακόμα διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων. Τι άλλαξε στον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα;

Πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου. Προπονώντας τα τελευταία χρόνια αθλητές είδα τα πράγματα και από μια διαφορετική σκοπιά. Διορθώνοντας κάποια λάθη τους αντιλήφθηκα ταυτόχρονα και δικά μου λάθη. Λεπτομέρειες τεχνικής φύσης, όπως στις στροφές ή στην εκκίνηση μπόρεσα να τις βελτιώσω μέσα από αυτή τη διαδικασία. Παράλληλα, και λόγω ηλικίας, είμαι πια πολύ πιο συνειδητοποιημένος στον τρόπο που αντιμετωπίζω τη διατροφή μου. Αυτό είναι σημαντικό γιατί δεν μπορώ να έχω την αποκατάσταση που είχα στα 20. Ένας τρίτος σημαντικός παράγοντας είναι το γεγονός ότι μένοντας εκτός της καθημερινότητας του πρωταθλητισμού για κάποιο διάστημα, χαίρομαι περισσότερο τον αθλητισμό. Βρίσκομαι σε ένα σημείο που είμαι πια φτασμένος αθλητής και δεν έχω να αποδείξω κάτι. Λειτουργεί όμως σαν κίνητρο για μένα το να μεταφέρω πράγματα στους νεότερους. Θέλω να λειτουργήσω σαν πρότυπο θέλησης και επιμονής για τους νέους που συχνά απογοητεύονται όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Είναι για μένα πολύ σημαντικό ο καθένας να προσπαθεί να ξεχωρίσει σε αυτό που έχει ταλέντο και να κυνηγάει τα όνειρά του.

Βάζεις στόχους και για το Ρίο ή στο μυαλό σου βρίσκεται μόνο το πώς θα πιάσεις τα όρια;

Ακόμα είναι πολύ νωρίς. Το μόνο που έχω στο μυαλό μου είναι το πώς θα πιάσω το όριο της συμμετοχής. Οι αγώνες είναι δύο χρόνια μπροστά και να μην ξεχνάμε ότι έχω και δύο χρόνια πίσω μου ουσιαστικά εκτός ρουτίνας πρωταθλητισμού. Έχω πολύ δρόμο ακόμα. Όταν και αν κατοχυρώσω τη συμμετοχή μου συζητάμε και για τα παρακάτω. Μου αρέσει να πηγαίνω βήμα-βήμα.

Έχεις και παλιότερα επισημάνει πόσο απαιτητική είναι η ζωή στο επίπεδο του πρωταθλητισμού. Έχοντας μείνει εκτός για αρκετό διάστημα, αισθάνεσαι έτοιμος να επανέλθεις σ’ αυτούς τους ρυθμούς;

Μπορώ να πω ότι είμαι πιο ορεξάτος, πιο οργανωμένος, πιο ώριμος και με πιο μικρό το βάρος των προσδοκιών. Επίσης έχω υιοθετήσει και μια διαφορετική προσέγγιση αυτό το διάστημα που είμαι εκτός: Σ’ έναν αγώνα σημασία έχει να προσπαθείς για τον εαυτό σου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Σ’ έναν κακό αγώνα γυρνάς πίσω, βλέπεις τα λάθη σου και προσπαθείς να τα διορθώσεις. Δεν αλλάζεις όμως σαν άνθρωπος, όπως δεν αλλάζεις και με τη νίκη. Είναι κάτι που το κάνεις επειδή το αγαπάς, οπότε πρέπει να το ευχαριστιέσαι κάθε στιγμή. Αυτό είναι που προσπαθώ να μεταδίδω και στα νέα παιδιά που ασχολούνται με την κολύμβηση.

Έχεις υπάρξει ο γρηγορότερος κολυμβητής στην Ευρώπη κι αυτό δεν αλλάζει. Είναι μια κληρονομιά που σε βαραίνει ή σου δίνει περισσότερη αυτοπεποίθηση;

Είναι κάτι που απλά με κάνει πιο απαιτητικό με τον εαυτό μου. Όπως όμως ήδη ανέφερα, τον αθλητισμό πρέπει να τον χαίρεσαι. Πρέπει να αξιοποιούμε τις αποτυχίες για να γινόμαστε καλύτεροι και να χαιρόμαστε τις επιτυχίες χωρίς όμως να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας μας.

Από το 2000 που συμμετείχες στο Σίδνεϋ σε ηλικία 16 ετών μέχρι σήμερα που βάζεις στόχο τη συμμετοχή σου σε τέταρτη Ολυμπιάδα τι έχει αλλάξει;

Αισθάνομαι τυχερός γιατί στην πορεία αυτών των χρόνων γνώρισα τον αθλητισμό στο ζενίθ και στο ναδίρ και έχω μια πλήρη εικόνα. Έτσι είναι η ζωή, κάνει κύκλους. Το 2000 έπιαναν τα όρια για την Ολυμπιάδα 15 αθλητές, ενώ σήμερα τα πιάνουν 6-7. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν παιδιά με ταλέντο και δυνατότητες. Υπάρχει φως. Είναι η γενικότερη κατάσταση που έχει επηρεάσει και τον αθλητισμό με συνέπεια τα κίνητρα να είναι λιγότερα, οι συνθήκες να μην είναι ιδανικές και τελικά, να αποτρέπονται ταλέντα από το να επιμείνουν στην προσπάθειά τους. Αυτό θέλω να αλλάξει. Θέλω σε μια μια χώρα όπως η Ελλάδα που είναι ταυτισμένη με τη θάλασσα, να ασχολούνται με την κολύμβηση όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά. Θέλω πολύ να τα καταφέρω, ώστε η δική μου προσπάθεια να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση και να δόσει έναυσμα, κίνητρο και ώθηση στα νέα παιδιά να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να βρεθούν όσο πιο ψηλά μπορούν.

Έχεις βρεθεί σε τελικούς παγκοσμίων, έχεις διακριθεί σε διεθνείς διοργανώσεις και φυσικά έχεις διαπρέψει στα ευρωπαϊκά με αποκορύφωμα το χρυσό στο Αιντχόφεν το 2008. Στις τρεις συμμετοχές σου σε Ολυμπιακούς αγώνες ωστόσο, δεν έχεις καταφέρει ανάλογες επιδόσεις. Είναι αυτό ένα επιπλέον κίνητρο για την τωρινή σου προσπάθεια;

Είναι αλήθεια ότι είναι το απωθημένο μου. Σε όλες μου τις συμμετοχές οι στόχοι που είχα ήταν εφικτοί αν και όταν βρεθείς στο βατήρα όλα είναι πιθανά. Από το 1999 μέχρι το 2010 στις πανευρωπαϊκές διοργανώσεις στόχευα στα μετάλλια. Ήμασταν μια γενιά αθλητών που ξεκινήσαμε μαζί, ακολουθήσαμε αντίστοιχες πορείες, συναντιόμασταν σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις και αναπτύχθηκε μια άμιλλα μεταξύ μας. Στους Ολυμπιακούς πάντοτε το άγχος ήταν μεγαλύτερο και αυτό μάλλον με επηρέαζε. Ίσως έπαιζε ρόλο και το γεγονός ότι πολλοί αθλητές αφιέρωναν ολόκληρη την προετοιμασία τους σε έναν και μόνο στόχο και αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το ακολουθήσω γιατί κατέβαινα σε πολλές διοργανώσεις. Τώρα όμως είμαι συγκεντρωμένος μόνο σε αυτόν το στόχο και αυτό θα με βοηθήσει.

Για πολλούς ο τραυματισμός σου το 2013 σήμανε το τέλος της καριέρας σου στο υψηλότερο επίπεδο. Πώς επανήλθες με έναν τόσο φιλόδοξο στόχο;

Σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις, αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Υπάρχει κούραση, υπάρχουν και ενοχλήσεις και είναι κάτι που μπορεί να συνεχιστεί. Τίποτα όμως δεν με κρατάει πίσω. Οι τραυματισμοί είναι μέσα στη ζωή του πρωταθλητισμού. Προχωράει μπροστά αυτός που κάνει τον πόνο δύναμη.

Η εμπειρία σου από την εκπαίδευση νεαρών αθλητών τι σου έχει προσφέρει;

Μου έχει προσφέρει μια διαφορετική οπτική στα πράγματα και μου προσφέρει και παρότρυνση στην προσπάθεια που ξεκίνησα. Δυστυχώς, θα χρειαστεί να αποχωρήσω για λίγο από το σχολείο με το οποίο συνεργάζομαι για να συγκεντρωθώ στο πρόγραμμα της προετοιμασίας μου και δεν σου κρύβω ότι μου λείπει ήδη!