Άνθρωποι που νοηματοδοτούν τη λέξη ελπίδα, σε μια εποχή εθνικής αυτολύπησης, αλλά και απάθειας. To αίσθημα αλληλεγγύης και η ηθική ευθύνη δεν «σωπαίνουν» μέσα τους... αλλάζοντας κανάλι! Η Θεομηνία της 15ης Νοεμβρίου στη Μάνδρα έθαψε ζωές στη λάσπη, αλλά την ίδια ώρα «ξέθαψε» ήρωες και ηρωίδες, με δύναμη ψυχής, που ζουν ανάμεσά μας, όπως η Μάνια Μπίκοφ!

Η τριαθλήτρια, ναυαγοσώστρια, εθελόντρια και μητέρα τεσσάρων παιδιών δημοτικού, περιγράφει στο Αθηναϊκό ? Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων όσα βλέπει και ζει με την ομάδα της, Lifeguard Hellas, στη δυτική Αττική, από την πρώτη ημέρα των φονικών πλημμυρών.

Μιλά για την αναγκαιότητα και τη σημασία του σχολικού προγράμματος εκμάθησης κολύμβησης στα παιδιά, σε μία χώρα που μοιάζει με «μεγάλη πισίνα». Πρώην πολίστρια και απόφοιτος ΤΕΦΑΑ, η Μάνια Μπίκοφ, αποδίδει στις αρχές που τις δίδαξε ο αθλητισμός αυτό που είναι σήμερα!

Την... πρωτογνωρίσαμε, μαζί με τον επίσης ναυαγοσώστη και γυμναστή σύζυγό της, Σπύρο Μητριτσάκη, όταν χωρίς δεύτερη σκέψη, άφησαν πίσω τους τα πάντα, ακόμη και τα 4 παιδιά τους, ταξίδεψαν στη Λέσβο, μετά το πολύνεκρο ναυάγιο της 28ης Οκτωβρίου 2015 για να προσφέρουν -ό,τι μπορούσαν- στους πρόσφυγες που κατέφθαναν κατά χιλιάδες μέσα σε πλαστικές βάρκες. Αρχικά, με μια ολιγομελή ομάδα της ναυαγοσωστικής σχολής που ηγούνται (Lifeguard Hellas) και χρήματα που τους έφταναν μόνο για 15 ημέρες.

Οι 15 ημέρες έγιναν ένας χρόνος, χάρη σε χορηγίες Ελλήνων και ξένων που εκτίμησαν το έργο τους και μέχρι σήμερα, μέλη της Lifeguard Hellas συνεχίζουν τις διασώσεις στη Λέσβο. Ήταν εκεί και στην πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό να κουβαλούν, να βοηθούν στο σχεδιασμό, στην οριοθέτηση των διχτυών και να αποτρέπουν τον κόσμο να μπαίνει στο νερό. Και στις 15 Νοεμβρίου...

«ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗ ΜΑΝΔΡΑ»

Εκείνη την Τετάρτη, η Μάνια Μπίκοφ, μόλις είχε επιστρέψει από την Κίνα, έχοντας εξασφαλίσει στα 46 χρόνια της, με νέο ατομικό ρεκόρ, την πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ironman του 2018 στη Μέκκα του τριάθλου, την Κόνα της Χαβάης.

Μετά από 1,2 μίλια κολύμπι, 90χλμ. ποδήλατο και 21,1 χλμ. τρέξιμο, αλλά και το ταξίδι επιστροφής από το Σιαμέν, η πρώτη είδηση που διάβασε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όταν προσγειώθηκε ήταν οι φονικές πλημμύρες στη Δυτική Αττική.

Η Μάνια Μπίκοφ εξιστορεί τα γεγονότα: «Με το που γυρνάμε, μαθαίνουμε για τις πλημύρες στη Μάνδρα και πως υπάρχουν θύματα. Πήγαμε αμέσως εκεί, την πρώτη ημέρα.

Αντικρύσαμε εικόνες πολέμου. Η ΕΜΑΚ μας εξήγησε πως κανείς δεν μπορούσε να προσεγγίσει. Όλοι βοηθούσαν περιμετρικά. Από το πρώτο βράδυ που μείναμε εκεί καταλάβαμε πως μία μεγάλη ανάγκη ήταν η διατροφή των κατοίκων.

Σε συνεργασία με ομάδες κοινωνικής κουζίνας, με τις οποίες είχαμε συνεργαστεί στο προσφυγικό, βάζαμε στο 4Χ4 τις μαρμίτες, δεν μπορούσες να προσεγγίσεις διαφορετικά, και περνούσαμε από σπίτι σε σπίτι και βάζαμε σε μπολ φαγητό.

Ξεκινήσαμε με 300 μερίδες το πρώτο βράδυ και τις αυξάναμε διαρκώς. Με την κόρνα ειδοποιούσαμε πως είχαμε φτάσει. Άλλοι ντρεπόντουσαν, άλλοι έλεγαν μέσα στην απόγνωσή τους: «Εμείς τώρα ζούμε από το συσσίτιο;».

Η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας μαζί με την «Aegean» μας είπαν πως ήθελαν να στείλουν μερίδες φαγητού για να συνδράμουν! Και έστελναν 350 με 700 μερίδες καθημερινά για 10 ημέρες, τις οποίες διανέμαμε. Υπήρχαν και πολλοί μεμονωμένοι άνθρωποι που ευαισθητοποιήθηκαν και έστελναν φαγητό».

«ΚΑΠΟΙΟΙ... ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ»

Ποια ήταν η συνέχεια; «Μοιράζαμε φαγητό για 18 ημέρες, ήρθε και η γνωστή ομάδα κοινωνικής κουζίνας ?Μano Αperta?. Ολοι μαζί, με υλικά από προσφορές, φτάσαμε να φτιάχναμε 1200 ? 1500 μερίδες φαγητό. Μαγειρεύαμε στο χώρο του ΠΙΚΠΑ, στην αυλή και εν συνεχεία διανέμαμε το φαγητό.

Μετά από αρκετές ημέρες, όμως εμφανίστηκαν κάποιοι του Δήμου και μας είπαν: «Παιδιά φεύγετε, το φαγητό το μοιράζουμε από σήμερα οι δημοτικοί σύμβουλοι. Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα και τους φάνηκε... ιδανική για να κάνουν... πολιτική. Είπαμε, τότε πως δεν συνεχίζουμε γιατί εκεί είναι που παρεξηγείται ο εθελοντισμός.

Είναι άλλο να λες προσφέρω για να βοηθήσω κάποιον που έχει ανάγκη και άλλο να έρχεται άλλος και να καπηλεύεται αυτό που εσύ κάνεις χωρίς να αποσκοπείς κάπου. Συνέβη αυτό στη Μάνδρα δυστυχώς,» παρατηρεί απογοητευμένη η Μάνια Μπίκοφ.

«ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΤΙ ΘΕΟ ΠΙΣΤΕΟΥΝ, ΤΙ ΚΟΜΜΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ»

Μετά την εξέλιξη αυτή, η Lifeguard Hellas, συνεχίζει μόνο τη διανομή στη Μάνδρα, εξηγεί: «Δεχτήκαμε μια προσφορά από πολλά αερόθερμα και αφυγραντήρες από την ελβετική ΜΚΟ "No more walking", την οποία έχει ιδρύσει η Ελληνίδα Νάντια Μπαλτάτζη. Εχουμε κάνει μία λίστα από ανθρώπους που έχουμε κρίνει εμείς ότι έχουν ανάγκη, περνώντας καθημερινά από τα σπίτια τους και βλέποντας το μέγεθος της καταστροφής. Δεν τους γνωρίζουμε προσωπικά, δεν μας αφορά σε τι Θεό πιστεύουν ή τι κόμμα ψηφίζουν».

«ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ»

«Το κράτος έδωσε αμέσως χρήματα και έτσι όφειλε. Αυτοί οι άνθρωποι έμειναν μόνο με τα ρούχα που φορούσαν. Σαν να ήταν πρόσφυγες στην ίδια τους την πόλη. Και η Πολιτική Προστασία ενεργοποιήθηκε.

Ομως, δεν υπήρχε η άριστη συνεργασία και σωστός συντονισμός. Υπήρχε έντονο το να προβληθώ εγώ! Οι μεγάλες ομάδες επαγγελματιών εθελοντών (ΜΚΟ) συχνά δεν θέλουν να λασπωθούν, να κουραστούν, αλλά θέλουν να είναι εκεί για να είναι μέρος του συστήματος,» πρόσθεσε.

Η Μάνια Μπίκοφ εξέφρασε και ένα παράπονο: «Είχαμε κατηγορηθεί στη Λέσβο ότι βοηθούσαμε μόνο τους πρόσφυγες. Στη Μάνδρα τώρα ανάγκη είχαν Έλληνες. Αυτοί που ασκούσαν κριτική, συνέχισαν την κριτική, αντί να βοηθήσουν».

«ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΟΥΝ ΚΟΛΥΜΠΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»

Η Μάνια Μπίκοφ είναι η μόνη αναγνωρισμένη Ελληνίδα διεθνής εκπαιδεύτρια ναυαγοσωστικής από την Παγκόσμια Ομοσπονδία. Καθώς η Ελλάδα έχει τη θλιβερή πρωτιά σε πνιγμούς στην Ευρώπη, της ζητήσαμε την άποψή της για τη σημασία του προγράμματος εκμάθησης κολύμβησης στα σχολεία. «Το πρόγραμμα κολύμβησης σε μαθητές είναι εξαιρετικά σημαντικό!

Με την περυσινή συνεργασία της Κυβέρνησης και των αρμόδιων φορέων, έγινε πραγματικότητα. Υπήρχε, βέβαια η δυσκολία με τις ενώσεις των δασκάλων και κάποια λειτουργικά θέματα που δεν βοήθησαν ώστε να γίνει τόσο αποδεκτό και αγαπητό.

Σε κάποιες περιπτώσεις τα παιδιά πρέπει να περπατούν μεγάλες αποστάσεις, δεν υπήρχε ξεκάθαρο πλαίσιο ως προς το ποιος θα τα συνοδεύει στο κολυμβητήριο, ποιος θα τα πηγαίνει στην τουαλέτα, ήταν οι φοβίες των γονιών να μην κρυώσουν, το κόστος.

Δυστυχώς, η συμμετοχή δεν ήταν καθολική. Δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ αν είναι υποχρεωτικό για όλα τα παιδιά. Κάποιοι γονείς έφερναν αντιρρήσεις. Θεωρώ απαράδεκτο να υπάρχουν παιδιά, μελλοντικοί ενήλικες δηλαδή που δεν ξέρουν να κολυμπούν.

Πόσο μάλλον σε μεγάλες πόλεις που υπάρχουν κολυμβητήρια. Θα έπρεπε το πρώτο πράγμα που θα στρέφουν τα παιδιά τους οι γονείς να είναι η κολύμβηση. Ας μη γίνουν πρωταθλητές. Να ξέρουν να κολυμπούν.

Να ξέρουν και τι θα κάνουν όταν θα βρεθούν σε δύσκολη θέση μέσα στο νερό. Υπάρχουν σεμινάρια πρώτων βοηθειών και απλής ναυαγοσωστικής και για γονείς. Πρέπει, όλοι να ξέρουμε τι θα κάνουμε αν δούμε έναν συνάνθρωπό μας να κινδυνεύει! Και πρέπει να ξέρεις πώς να το κάνεις για να μην πνιγείς κι εσύ προσπαθώντας να σώσεις κάποιον άλλον!».

ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ

Η αγάπη της Μάνιας Μπίκοφ για το νερό ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, καθώς ήταν πολίστρια στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τα Χανιά, έπαιξε εν συνεχεία στη Βουλιαγμένη, τον ΠΑΟΚ, τον Εθνικό και «κρέμασε το σκουφάκι της» στην ομάδα της καρδιάς της, τον Ολυμπιακό. Στο πόλο αποδίδει και τις αρχές που πήρε από παιδί, οι οποίες και την έκαναν αυτό που είναι σήμερα!

«Το πόλο για μένα είναι ο αθλητισμός στην πιο αγνή μορφή του. Ένα ερασιτεχνικό άθλημα με επαγγελματικές υποχρεώσεις, το μεγαλύτερο σχολείο για μένα. Ούτε το πανεπιστήμιο δεν μπορώ να πω ότι μου έδωσε τέτοιες αρχές, όπως αυτές που σου δίνει ένα ανταγωνιστικό άθλημα, ειδικά ένα ομαδικό! Να συνεργαστείς, αλλά και να ξεχωρίσεις,» καταθέτει.

Ο αθλητισμός της έμαθε και τις αξίες της προσφοράς, του εθελοντισμού. Ποιο είναι το σημείο τομής της ναυαγοσωστικής και του εθελοντισμού; Η Μάνια Μπίκοφ εξήγησε κλείνοντας: «Στη σχολή μας ασπαζόμαστε τη φιλοσοφία του εθελοντισμού. Οι απόφοιτοί μας δεν είναι μόνο ναυαγοσώστες ή εθελοντές μιας συγκεκριμένης δραστηριότητας. Έχουν τις γνώσεις και τη διάθεση να βοηθούν, να προσφέρουν και είναι προετοιμασμένοι να προσαρμοστούν στις εκάστοτε συνθήκες.

Στην Αυστραλία, εδώ και 15 χρόνια, οι παραλίες καλύπτονται κυρίως από εθελοντές ναυαγοσώστες, οι οποίοι είναι άνθρωποι από όλες τις βαθμίδες και τα επαγγέλματα της τοπικής κοινωνίας. Μέσω του εθελοντισμού, οι ναυαγοσώστες μας γνωρίζουν την Ελλάδα, καλύπτοντας μεγάλους αγώνες, συνδυάζουν διακοπές, ενώ παρουσιάζουμε και σεμινάρια όπου μας καλέσουν

. Η Λέσβος ήταν χωρίς αμφιβολία η κορωνίδα όσων έχουμε κάνει ως εθελοντές: Βλέπεις τη βάρκα να έρχεται και ξαφνικά να ανοίγει στα δύο, οι άνθρωποι να είναι μέσα στο νερό, να μην ξέρουν κολύμπι και εκεί που χοροπηδούν από τη χαρά τους που θα πατήσουν την Ευρώπη και νομίζουν πως τέλειωσαν τα βάσανά τους, ξαφνικά να πνίγονται. Εκεί συνειδητοποιείς τι σημαίνει να σώσεις με τα χέρια σου έναν άνθρωπο...».

Οι αναρίθμητες τιμητικές πλακέτες αποτελούν αναγνώριση της προσφοράς της Μάνιας Μπίκοφ, του συζύγου της Σπύρου Μητριτσάκη και της Lifeguard Hellas, αλλά υπάρχει άραγε μεγαλύτερο βραβείο από το να «σώσεις» έναν άνθρωπο;

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ