Η φουνταριστή της Βουλιαγμένης, την ώρα που πήγαινε χαλαρή βολτούλα το «αντράκι» της όπως είπε, το 6 μηνών bullmastiff, oμολογεί ότι η εμπειρία του παγκοσμίου πρωταθλήματος δεν έχει προηγούμενο για εκείνη, εύχεται όμως να αξιωθεί να το ξαναζήσει και μάλλον είναι βέβαιο ότι τα καταφέρει, με δεδομένο το υλικό που υπάρχει στην εθνική ομάδα και αυτό που έρχεται.

Η ανάδειξη σου σε κορυφαία παίκτρια του τουρνουά μαλάκωσε καθόλου την απώλεια του χρυσού;
«Σίγουρα με έκανε χαρούμενη, αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς. Μου έδωσε κουράγιο να συνεχίσω με την ίδια όρεξη, αλλά φυσικά δεν συγκρίνεται με το χρυσό».

Έχεις αναμνήσεις από τον τελικό ή τα έχεις στο μυαλό σου συγκεχυμένα όλα από εκείνη την ημέρα;
«Πήγαμε στον τελικό έχοντας ήδη παίξει δύο πολύ δυνατούς αγώνες με την Αμερική και την Ολλανδία, ματς που ήταν σαν τελικοί. Ήμασταν κουρασμένες, αλλά η θέληση για την κατάκτηση του χρυσού ξεπερνούσε την κούραση. Νομίζω ήταν αδικία έτσι όπως χάθηκε το ματς στα πέναλτι.

Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι στη διαδικασία των πέναλτι ο παράγοντας τύχη παίζει το σημαντικότερο ρόλο. Παρότι το να βρίσκεσαι στις δύο καλύτερες ομάδες του κόσμου είναι τεράστια επιτυχία και τιμή δεν κρύβω ότι έχουμε πικρία, γιατί ξερουμε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε πρώτες. Όμως, έτσι είναι ο αθλητισμός μία χαρά, δέκα λύπες...

Θυμάμαι κάθε στιγμή από τον τελικό. Δεν ξέρω αν θα ξαναζήσουμε κάτι τόσο δυνατό όσο εκείνη τη βραδιά, παρότι έχω μετάσχει και σε προηγούμενες διοργανώσεις Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Βόλο. Ίσως τα συναισθήματα να είναι τόσο έντονα επειδή ήξερα ότι θα είναι η τελευταία μου παρουσία στην κατηγορία νέων γυναικών. Ο κόσμος στο κολυμβητήριο ήταν συγκινητικός, τη στιγμή που βγήκαμε από την πισίνα για την παρουσίαση ένιωθα όλο μου το κορμί να έχει ανατριχιάσει.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που όλο το κολυμβητήριο τραγουδούσε μαζί μας τον εθνικό ύμνο. Όταν τελείωσε γύρισα και κοίταξα τις συμπαίκτριες μου και όλες κλαίγαμε. Ήξερα και ένιωθα το πάθος που είχαμε όλες για τη νίκη.

Τη στιγμή που το ματς πήγε στα πέναλτι, δεν πίστεψα στιγμή ότι θα το χάσουμε, ακόμη κι όταν αστόχησα εγώ στο πρώτο και στο τελευταίο πέναλτι. Ήξερα ότι έχουμε την Ιωάννα και θα πιάσει πέναλτι, ήξερα ότι θα ευστοχήσουν οι συμπαίκτριες μου. Ήμουν τόσο σίγουρη... Όμως τελικά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι, η τύχη δεν μας χαμογέλασε...

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι είσαι άξια διάδοχος της Αλεξάνδρας Ασημάκη, πως σου ακούγεται αυτό;
«Η Αλεξάνδρα ήταν το είδωλο μου από μικρή. Με όσα έχει πετύχει είναι άξια θαυμασμού, θα ήθελα πολύ να φτάσω κάποια μέρα στο επίπεδο της και να καταφέρω όσα και εκείνη. Έχω κερδίσει πολλά από τις συμβουλές που μου έδινε όσο ήμασταν συμπαίκτριες στη Βουλιαγμένη.
Ωστόσο, δεν μοιάζουμε καθόλου ως παίκτριες, πιστεύω ότι εκείνη είναι πιο εκρηκτική, σε αντίθεση με εμένα που θεωρώ ότι είμαι πιο "βαριά"».

Οι πληροφορίες λένε ότι είσαι το πειραχτήρι της ομάδας, ισχύει;
«Μου αρέσει να κάνω την ομάδα να γελάει και να χαλαρώνει. Έτσι χαλαρώνω κι εγώ. Εκείνη που δέχεται τα περισσότερα πειράγματα μου είναι η Ιωάννα Χυδηριώτη, με την οποία είμαστε συμπαίκτριες στη Βουλιαγμένη τα τελευταία 8 χρόνια. Τα πειράγματα μου ωστόσο, δεν έχουν ποτέ ως αντικείμενο την εμφάνιση μίας συμπαίκτριας μου σε ένα ματς. Τις σέβομαι όλες και τις θαυμάζω».

Έκανες ένα απίστευτο τουρνουά, το οποίο επιβεβαιώνεται και από την ανάδειξη σου σε MVP, όμως στον τελικό τα πράγματα σίγουρα δεν ήρθαν όπως θα ήθελες. Ένιωσες επιπλέον βάρος για την απώλεια του χρυσού λόγω της τελευταίας χαμένης επίθεσης και των δύο χαμένων πέναλτι και πως σε αντιμετώπισαν οι συμπαίκτριες σου;
«Δεν νιώθω σίγουρα ότι έκανα κακό ματς, αλλά αυτές φάσεις με έκαναν να νιώθω ένα επιπλέον βάρος. Όμως, η ομάδα φαίνεται στα δύσκολα. Όταν έχασα τον πρώτο πέναλτι είχα θυμώσει πολύ με τον εαυτό μου και μιλούσα μόνη μου.

Τότε ήρθε η ήρθε η Νικόλ (σ.σ.: Ελευθεριάδου) και άρχισε να μου φωνάζει, λέγοντας μου ότι πρέπει να το ξεχάσω και να συγκεντρωθώ, γιατί θα έπρεπε να ξαναεκτελέσω. Στην ομάδα η μία δουλεύει για την άλλη.

Μετά τον αγώνα το κλίμα ήταν λίγο βαρύ, όμως πραγματικά πιστεύω ότι καταφέραμε να γίνουμε μια οικογένεια. Μία ακόμη απόδειξη ήταν το πώς διαχειριζόμασταν τα ματς, ακόμα κι αν μέναμε πίσω στο σκορ καταφέρναμε με άψογη συνεργασία να τα γυρίσουμε και αυτό μας έδενε ακόμα πιο πολύ».

Είχες πλήρη υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Μπρέκλεϊ και τελικά αποφάσισε να μείνεις Ελλάδα, τι στιγμή που για άλλους κάτι τέτοιο είναι όνειρο ζωής. Γιατί;

«Νομίζω σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι μου ζήτησαν να πάω καλοκαίρι, όταν το πανεπιστήμιο ήταν ψιλοέρημο σε σχέση με το χειμώνα. Δεν είχα υποχρεώσεις με την εθνική ομάδα και πήγα τον Ιούλιο.

Έπρεπε να μείνω ένα μήνα για να κάνω κάτι σαν προετοιμασία πριν για την κανονική ακαδημαϊκή σεζόν. Γενικά είμαι πολύ κοντά στην οικογένεια μου, στους φίλους μου στη χώρα μου. Δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ, παρότι η μητέρα μου ήρθε για να με πείσει να συνεχίσω και έμεινε μαζί μου 5 ημέρες. Είχε εμφανιστεί την ημέρα των γενεθλίων μου και έμεινε και τις επόμενες τέσσερις ημέρες.

Φεύγοντας είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι είχα “άνευ”, οπότε θα μπορούσα να σπουδάσω στην Ελλάδα. Είμαι άνθρωπος που ξέρω τι θέλω από τη ζωή μου. Οπότε όταν ανακοίνωσα στην μητέρα μου ότι θα επιστρέψω στην Ελλάδα, σίγουρα δεν χάρηκε, αλλά το αποδέχτηκε. Ήξερε ότι στόχος μου ήταν να τελειώσω μία σχολή, ώστε να έχω μία διέξοδο ολοκληρώνοντας την αθλητική μου καριέρα.

Έτσι, επιστρέφοντας γράφτηκα στο τμήμα μάρκετινγκ της ΑΣΟΕΕ. Δεν είναι εύκολα καθόλου τα πράγματα. Καθημερινά το πρόγραμμα μου είναι προπόνηση, στην Πατησίων, όπου βρίσκεται η σχολή, διάβασμα και ξανά προπόνηση. Όμως, δεν μετανιώνω γιατί αυτό επέλεξα».