«Aγαπημένε μας Ρότζερ Φέντερερ,

Ένιωσα να χάνω κι εγώ μαζί σου τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν στις 6 Ιουλίου του 2008, έπειτα από 4 ώρες και 48 λεπτά τον είδες να σηκώνει την κούπα στο «σπίτι» σου. Εκεί που τα προηγούμενα 5 χρόνια είχες ανακηρυχθεί «Βασιλιάς» στο Λονδίνο.

Θυμάμαι σαν χθες, να τρώω με μανία τα νύχια μου μπροστά από την τηλεόραση και να φωνάζω σαν σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Δεν θα ξεχάσω και εκείνη την αποφράδα στιγμή που ο χρόνος σταμάτησε, όταν η μπάλα σταμάτησε στο φιλέ. Κατάθλιψη μαύρη. Σε αντίθεση με εσένα, έκλαψα απαρηγόρητα. Πως να χωνέψω ότι αυτός ο «αλήτης» σου στέρησε το τρόπαιο και σε ταπείνωσε στα δικά σου χωράφια; Και πως να γράψω μετά και διθυράμβους για τον... νέο βασιλιά.

Τι όμορφα που ήταν τόσα χρόνια, που είχαμε την ησυχία μας με δαύτον. Έμπαινες στο γήπεδο με αυτοπεποίθηση, έπαιζες με χάρη που συγκρίνεται μόνο αυτή χορευτή ρωσικού μπαλέτου, κέρδιζες και ήμασταν όλοι σε έκσταση. Μία ατέλειωτη κατάσταση ευφορίας.

Και μετά ήρθε αυτός... Ο μόνος που κατάφερνε να λαβώνει την ψυχολογία σου! Τον «είχες» να πάρει, όμως κάθε φορά που βρισκόσασταν αντιμέτωποι μέσα στο γήπεδο, ήταν λες και σε υπνώτιζε ο άτιμος. Σαν με κάποιο υπερφυσικό τρόπο να εξασθενούσε τις πνευματικές σου δυνάμεις. Ήθελες τόσο πολύ να τον νικήσεις που θόλωνες.

Είχα συσσωρεύσει πίκρα, απογοήτευση και πληγωμένη υπερηφάνεια και περίμενα πως και πως να πάρεις το αίμα σου πίσω στην επόμενη σας συνάντηση από εκείνη του Γουίμπλεντον. Η 1η Φλεβάρη του 2009 ήταν η μέρα σου! Τα έδωσες όλα, όμως είπαμε βρισκόσουν υπό την επήρεια της μεγαλειώδους ψυχικής δύναμης του παλιόπαιδου και έτσι παραδόθηκες ξανά, ανήμπορος να ελέγξεις το θυμικό σου.

Τότε σε είδα πρώτη φορά να ξεσπάς απαρηγόρητος σε κλάματα σαν το μικρό παιδί. Καλά εκεί δεν θυμάμαι πόση ώρα έκλαιγα και πόσες μέρες έκανα να το ξεπεράσω...

Η στιγμή που κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο Ράφα, ήταν όταν τον είδα να χάνει στον 4ο γύρο του Ρολάν Γκαρός και ουσιαστικά να σου αφήνει ανοικτό το δρόμο για το τρόπαιο, το μόνο που έλειπε από τη συλλογή σου. Ομολογώ όμως, ότι δεν μπορούσα να ξεπεράσω την αμηχανία. Είναι που θα ήταν αλλιώς αν είχες απέναντι σου τον τετράκις κάτοχο του θεσμού.

Άσε που θα είχες κλείσει μία και καλή και όλα τα στόματα για το ποιος είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Καλά εννοείται ότι πανηγύρισα, απλά να, υπήρχε ένα αίσθημα κενού.

Έκτοτε σήκωσες τρεις ακόμη τίτλους γκραν σλαμ, και έφτασες τους 17 τίτλους, όσους κανένας άλλος, όμως πάλι κάτι έλειπε μωρέ...

Και αυτό που έλειπε για να μπει μία τάξη στο κενό που υπήρχε ήταν ο 18ος τίτλος. Όχι, οποιοσδήποτε. Αυτός!

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό που δεν σταμάτησα να ονειρεύομαι από το 2008 και έπειτα έγινε πραγματικότητα. Στα 35 σου, διατηρώντας ανεξάντλητα αποθέματα ψυχής επέστρεψες από τον τραυματισμό στο γόνατο, έπαιξες το «καλλιτεχνικό» τένις που ελάχιστοι μπορούν να μιμηθούν και κατάφερες μετά από ένα γεμάτο εικόνες και συναισθήματα ματς να παλέψεις και να νικήσεις τους δαίμονες σου, στο πρόσωπο του Ράφα Ναδάλ.

Κατάφερες και νίκησες τον Ισπανό, όταν ο πιτσιρικάς που οργιζόταν και ένιωθε ταπείνωση και οργίλα συναισθήματα έπειτα από κάθε ήττα ωρίμασε και συνειδητοποίησε ότι έχει πετύχει τόσα πολλά που δεν έχει τίποτα πια να χάσει. Δεν έχει να χάσει τίποτα απέναντι σε κανέναν, ούτε καν κόντρα στον Ναδάλ.

Ο ανυπέρβλητος επίσης μαχητής, που καταφέρνει πάντα να ξεπερνά τα προβλήματα τραυματισμών και να επιστρέφει δυνατός. Έτσι, δυνατός παρουσιάστηκε και τώρα στη Μελβούρνη και ήταν τέτοια η χαρά να σας βλέπω και τους δυο ξανά αναγεννημένους να μετράτε τις δυνάμεις σας που για μία ακόμη φορά συγκινήθηκα. Αυτή τη φορά όμως ήταν λίγα δάκρυα χαράς και ανακούφισης, ούτε φωνές, ούτε φασαρία. Μεγάλωσα κι εγώ...

Ρότζερ, αυτός ο τίτλος είναι ο πολυτιμότερος στην καριέρα σου και στις συνειδήσεις όσων παρακολουθούμε την πορεία σου όλα αυτά τα χρόνια και σε ευχαριστούμε για τις αμέτρητες συγκινήσεις που μας έχεις χαρίσει!
Σε ευχαριστούμε κι εσένα τρανέ πολεμιστή Ράφα, γιατί ο Φέντερερ δεν θα ήταν ποτέ αυτός που είναι σήμερα αν δεν βρισκόσουν εσύ στο δρόμο του για να του βάλεις ψηλά εμπόδια...»