Κάτσε κάτω από την... κάννη!

Η Κορακάκη γίνεται δεκτή με τιμές αρχηγού κράτους, τουτέστιν με μεικτά αγήματα, κόκκινα χαλιά, μπάντες, θωρακισμένες Mercedes και τα συναφή στο αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”...

Πλάκα πλάκα μονάχα ένας κιλλίβαντας έλειπε για να δέσει το σκηνικό, άλλωστε η κινητή βάση του πυροβόλου θα πήγαινε ασορτί με την περίσταση!

Η Κορακάκη φωτογραφίζεται με τους πρόσφυγες. Αξιον εστί και μπράβο της..

Η Κορακάκη χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας και μπράβο της, διότι το κορίτσι, μετά από τόση πίεση, χρειάζεται να ξεδώσει και να ξεσκάσει...

Η Κορακάκη εικονίζεται αίφνης κλαίουσα (πάνω στο Ολυμπιακό βάθρο) σε αφίσα της εδρεύουσας στην Πετρούπολη Τοπικής Οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας με τη λεζάντα “Η Ελλάδα της αριστείας”!

Κι έρχομαι τώρα εγώ ο δόλιος να αναρωτηθώ και με το συμπάθιο κιόλας για το αγοραίον ύφος μου...

Της Αριστείας είναι αυτή η Ελλάδα ή μήπως της... μαλακίας, που κάνει κιόλας ρίμα;

Ελα μου ντε....

Δεν ξέρω εάν τη ρώτησαν οι λεβέντες που είχαν αυτή την ιδέα και εάν έλαβαν την άδεια της για να τη χρησιμοποιήσουν ως μοντέλο, σαν το (ανώνυμο) "κορίτσι της αλλαγής" στην παλιά αφίσα του παλιού ΠΑΣΟΚ. Εάν ενήργησαν αυτοβούλως, ντροπή τους!

Εάν την κότσαραν κατόπιν αδείας και επειδή πουλάει, πολύ κρίμα: κρίμα όχι τόσο για τους ίδιους, όσο για την ίδια, που ασφαλώς μπορεί να έχει τα όποια πολιτικά φρονήματα της, αλλά, διάβολε, γιατί εγώ ο αφελής πιστεύω ότι οι Ολυμπιονίκες και οι μεγάλοι αθλητές (πρέπει να) ανήκουν σε όλους τους Έλληνες;

Δεν πάει καλά η δουλειά και πολύ φοβάμαι πως θα πάει ακόμη χειρότερα τις επόμενες μέρες με την υπόθεση της ωραίας Αννας, που θαρρώ πως εκούσα άκουσα θα ξεπεράσει σε "casus belli" ακόμη και την ωραία Ελένη που η αρπαγή της από τον Πάρη έγινε αφορμή να ξεσπάσει ο Τρωικός πόλεμος!

Αλλά, μήπως λησμονήσαμε σε ποια χώρα ζούμε; Στην Ελλάδα μας, όπου όλοι γνωριζόμαστε με όλους...

Στη χώρα που όταν δεν έχει τίποτε άλλο να φάει, προσπαθεί να χορτάσει καταβροχθίζοντας τις σάρκες της!

Στη χώρα που ενώ δίδαξε το μέτρο το καταπατά συστηματικώς και του... αυτώνει το ταμ τιριρίμ, όπως λέγαμε παλιά!

Στη χώρα που είτε από χόμπι,είτε από ιδεολογία, είτε από συνήθεια, είτε από διαστροφή, ρέπει προς την υπερβολή, προς τα στερητικά σύνδρομα, προς τις ιδεοληψίες, προς τις συγκρούσεις και προς τον κανιβαλισμό!

Βεβαίως φροντίζουμε κι εμείς να ενδυναμώνουμε αυτές τις παθογένειες και μάλιστα ποικιλοτρόπως, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τις σοβαρές με τις φανταστικές και έωλες καταγγελίες, τα αληθινά γεγονότα με τα θορυβώδη υπονοούμενα, τα πραγματικά προβλήματα με το κυνήγι των φαντασμάτων και δεν συμμαζεύεται...

Το γιατί κατεδαφίστηκε εν μια νυκτί το αυτοσχέδιο παράπηγμα στο οποίο προπονιόταν η Αννα, το πόσες σφαίρες της χάρισαν η ΣΚΟΕ, το ποιους χορηγούς της βρήκε μέσω της ΕΟΕ ο Καπράλος, το ποιοι στ' αλήθεια τη βοήθησαν στην προετοιμασία της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και δικαιούνται να βρίσκονται στα περιθώρια του κέδρου είναι μια υπόθεση που σηκώνει μεγάλη κουβέντα.

Όντως τα τελευταία δέκα χρόνια ο λεγόμενος ερασιτεχνικός αθλητισμός υποφέρει στην Ελλάδα. Οι μεγάλοι χορηγοί την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, η οικονομική κρίση έπληξε όλο το αθλητικό σινάφι, οι κρατικές επιχορηγήσεις (των οποίων η Ελλάδα υπήρξε το τελευταίο οχυρό) μειώθηκαν στο ελάχιστο, τα πολλά κρούσματα ντόπινγκ κλόνισαν την εμπιστοσύνη του κόσμου και τον έκαναν πολύ επιφυλακτικό απέναντι στις μεγάλες επιτυχίες...

Εδώ πράγματι ελλοχεύει ο κίνδυνος να καούν τα χλωρά μαζί με τα ξερά και τούτο πρέπει να απασχολεί την Κορακάκη περισσότερο από κάθε τι άλλο: η Αννα είναι μόλις 20 χρονών και έχει όλο το μέλλον μπροστά της, είτε για να συνεχίσει να θριαμβεύει μέχρι τα... γεράματα της (καθότι σηκώνει τέτοια μακροημέρευση το άθλημα της σκοποβολής), είτε για να αποσυρθεί σήμερα από την ενεργό δράση!

Με όλα όσα έχουν λεχθεί, γραφτεί και υπονοηθεί τις τελευταίες ημέρες, φοβάμαι πως αυτό το στοιχειωμένο χρυσό μετάλλιο, το οποίο αξιωθήκαμε να πανηγυρίσουμε μετά από δώδεκα χρόνια (και από εκείνο της Φανής Χαλκιά στις 25 Αυγούστου του 2004 στο ΟΑΚΑ) όχι μονάχα δεν το απολαμβάνουμε και δεν το καμαρώνουμε όσο του πρέπει και όσο του αξίζει, αλλά με τόσο πλακωμό και τόσους τσακωμούς που πέφτουν στο τέλος θα μας βγεΙ κιόλας ξινό!

Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, ασφαλώς τα σπορ (πρέπει να) είναι κοινωνικό αγαθό και ασφαλώς η εκάστοτε Πολιτεία και όλο το οικοσύστημα οφείλουν να τα αντιμετωπίζουν ως τέτοια και να φροντίζουν να στέργουν την αθλητιώσα νεολαία, που άλλωστε αποτελεί ένα από τα λιγοστά “διαβατήρια” της Ελλάδας εκτός των συνόρων μας...

Ασφαλώς αυτή την εποχή που δεν περισσεύουν οι χορηγοί, αλλά ταυτόχρονα η πατρίδα μας βρίσκεται υπό την ομηρία των μνημονίων,το Κράτος πρέπει να κάνει το... σκατό του παξιμάδι για να τους βολέψει όλους. Σε μια φτωχή χώρα με... πλούσιους κατοίκους (έτσι δεν λένε;) η οποιαδήποτε κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να εξοικονομήσει και γάζες για τα νοσοκομεία, και βιβλία για τα σχολεία, και τις συντάξεις για τα τιμημένα γερατειά και τις σφαίρες για τα πιστόλια της Κορακάκη!

Και σαν να μην έφταναν οι σφαίρες, πρέπει να της προσφέρει και ένα πολυτελές, επαρκές, η στοιχειώδες και υποτυπώδες σκοπευτήριο στη Δράμα για να κάνει την προπόνηση της. Η, όπως συμβαίνει αλλαχού, να καλύψει τις δαπάνες που απαιτούνται για να μετακομίσει σε μια πόλη, όπου θα μπορεί να προετοιμάζεται όπως αρμόζει σε μια δις Ολυμπιονίκη...

Η σε μια άλλη χώρα, βρε αδερφέ!

Εγώ για να πω την αμαρτία μου δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που (πρέπει, λέει, να) ντρέπονται για τη χώρα του και ως εκ τούτου δεν συμφωνώ με όλους εκείνους οι οποίοι έσπευσαν να υιοθετήσουν την άποψη ότι της Αννας πρέπει να της ζητήσουμε συγνώμη για τη χώρα που της δώσαμε να ζει, να αγωνίζεται και να την εκπροσωπεί διεθνώς.

Σοβούντος του κινδύνου να εκτραπεί ακόμη περισσότερο η κατάσταση είτε προς τον άκρατο σοβινισμό, είτε προς τον πατριωτικό ζαμανφουτισμό, απαιτείται ψυχραιμία!

Απλό να το λες και να το συστήνεις, μανίκι να το κάνεις πράξη...

Δεν απαιτώ από την Κορακάκη, από την οικογένεια της και απ' όλους όσοι ξαφνικά έγιναν επαΐοντες στη σκοποβολή και δηλώνουν λάτρεις του αθλήματος να υιοθετήσουν την περίφημη ατάκα του Τζον Κένεντι κατά την ορκωμοσία του στον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ στις 20 Ιανουαρίου του 1961 στο Καπιτώλιο...

“And so, my fellow Americans: ask not what your country can do for you — ask what you can do for your country” (Και έτσι, Αμερικανοί συμπολίτες μου, μην αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει η χώρα σας για εσάς – να ρωτάτε τι μπορείτε να κάνετε εσείς για τη χώρα σας).

Απαιτώ όμως, με την ιδιότητα ενός ανθρώπου που ασχολείται με τα σπορ εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια και εξακολουθεί να τα αντιμετωπίζει περισσότερο ως χόμπι, ως έρωτα και ως μανία, παρά ως επάγγελμα να επιδείξουμε αυτοσυγκράτηση για να μην καταντήσουμε να πούμε “ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που πήραμε αυτά τα δυο αναπάντεχα μετάλλια”!

ΥΓ: Και κάτι τελευταίο που θεωρώ ότι συνιστά μεγάλο λάθος τόσο της Κορακάκη και του πατέρα και προπονητή της, όσο και της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Το ότι έφυγε και επέστρεψε στην Ελλάδα, επειδή, λέει, είχε κανονίσει τις διακοπές της (στο Μετς της Γαλλίας, στη Μύκονο, στην κοντινή της Προσοτσάνη, στην Πάτμο ή στον Αγιο Μαυρίκιο, δεν έχει καμιά σημασία) και επειδή επίσης το φαγητό στο Ολυμπιακό χωριό του Ρίο είναι χάλια, μόνο σαν ανέκδοτο και μάλιστα της κατηγορίας του black humor μπορεί να εκληφθεί. Η Αννα έπρεπε να μείνει εκεί ή να έρθει και να ξαναγυρίσει στο Ρίο για να κρατήσει τη σημαία στην τελετή λήξης. Τελεία και παύλα...