Όταν ήταν καλός ο ΠΑΟ…

ΑΣ δεχθούμε, για χάρη της «συζήτησης», ότι υπάρχει μία μαφία στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός η, η όποια άλλη ομάδα ανταγωνιστική προς τον Ολυμπιακό, δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα. Μαφία κι επί Κόκκαλη, αλλά και τώρα επί Μαρινάκη, ο οποίος είναι κι ο κύριος στόχος της πράσινης «εξωτερικής πολιτικής», για ευνόητους λόγους.

Όμως, στην Ευρώπη, στα κύπελλα Ευρώπης, που δεν υπάρχει μαφία με διαιτησία κλπ, κλπ, γιατί άραγε ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να διακριθεί τα τελευταία χρόνια και καταποντίζεται; Εάν, δηλαδή, έχει καλή ομάδα αυτά τα χρόνια ο Παναθηναϊκός και την φρενάρουν οι Έλληνες διαιτητές του συστήματος, γιατί δεν καταφέρνει δύο καλά πράγματα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις;

Πρόπερσι, ο Παναθηναϊκός έμεινε ουραγός στον όμιλό του στο Τσάμπιονς Λιγκ, πίσω κι από την Κοπεγχάγη κι από τη Ρούμπιν, όχι δηλαδή από τίποτα θηρία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Πέρσι, ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε διαδοχικά από την ΟΒ Οντένσε και την Μακάμπι του Τελ Αβίβ.

Και φέτος ο Παναθηναϊκός τη μόνη ομάδα που έχει ξεπεράσει είναι η Μάδεργουελ, έχοντας αποκλειστεί από τη Μάλαγα κι έχοντας φάει τριάρες στο Γιουρόπα και στη Μάριμπορ και στη Λάτσιο. Εάν κερδίσει την Τότεναμ στο Λονδίνο και περάσει, μαγκιά του και μπράβο του. Αλλά πολύ πιθανό να τερματίσει τελευταίος πίσω κι από τη Μάριμπορ. Ας περιμένουμε την τελευταία αγωνιστική.

Δεν βλέπουμε, δηλαδή, τον Παναθηναϊκό να κάνει και τίποτα στην Ευρώπη, εκεί όπου δεν υπάρχει μαφία κι εκεί που όταν γίνονται δύο πέναλτι και μία αποβολή σε ένα ματς, όλα υπέρ μίας ομάδας, δίνονται-όπως στο Παναθηναϊκός-Μάριμπορ…

Μήπως, όμως, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η μόνη διετία εδώ και δέκα χρόνια, στην οποία ο Παναθηναϊκός στάθηκε αρκετά καλά στην Ευρώπη ήταν η διετία στην οποία επιχείρησε να γίνει πάλι δυνατός και μάλιστα τη δεύτερη χρονιά τα κατάφερε και πήρε το πρωτάθλημα; Ο Παναθηναϊκός εκείνη τη σεζόν, 2009-10, έφτασε στους 16 του Γιουρόπα Λιγκ, αποκλείοντας στους 32 τη Ρόμα. Και την προηγούμενη περίοδο είχε περάσει στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ με τα διπλά σε Ίντερ και Βέρντερ. Όμως, είχε Σισέ, Σαλπιγγίδη, Λέτο, Καραγκούνη, Κατσουράνη, Νίνη, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Σιμάο…

Τα δε αμέσως προηγούμενα χρόνια από τη συγκεκριμένη διετία, στην οποία ο Παναθηναϊκός έκανε επενδύσεις και πήρε το πρωτάθλημα του 2010, αλλά κι είχε δύο αξιοπρεπείς παρουσίες στην Ευρώπη, δεν είχε κάνει κάτι ιδιαίτερο στην Ευρώπη. Δεν ήταν τόσο χάλια, όπως είναι τούτη την τριετία, αλλά σε μία μετριότητα κινούνταν. Το μάξιμουμ να έφτανε να παίζει Φλεβάρη, κύρια μέσα από το ΟΥΕΦΑ, και να αποκλείονταν από Ρέϊντζερς, Λανς, Σεβίλλη. Κι ούτε έπαιρνε τίποτα και στην Ελλάδα...

Αντίθετα, όταν ο Παναθηναϊκός είχε όντως καλή ομάδα στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 2000, κάτι που φαίνονταν κι από την παρουσία του στην Ευρώπη (προημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ με Μπαρτσελόνα και προημιτελικά ΟΥΕΦΑ με Πόρτο), ήταν πραγματικά ανταγωνιστικός του Ολυμπιακού και στο ελληνικό πρωτάθλημα, το οποίο μάλιστα πήρε το 2004.

Το δε 2003 το έχασε προτελευταία αγωνιστική στη Ριζούπολη.

Και το 2002 το διεκδίκησε σχεδόν ως το τέλος και δεν το έχασε στο 1-1 με τον Ολυμπιακό, με το πέναλτι στο 90, όπως μπορεί να παραμυθιάζονται από τους παπαγάλους οι φίλοι Παναθηναϊκοί, αλλά το έχασε επειδή σε τρία κολλητά εκτός έδρας ματς στο β΄ γύρο έφερε Χ και στα τρία, με Παναχαϊκή, Άρη και ΠΑΟΚ κι έτσι είχε αποτύχει να εκμεταλλευθεί αποτελέσματα σοκ του Ολυμπιακού, όπως το 1-3 από τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη και το 2-2 με τον Ακράτητο στο ΟΑΚΑ…

Αλλά τότε ο Παναθηναϊκός είχε τα ταλέντα της Παιανίας (Μπασινάς, Καραγκούνης κ.α), είχε Νικοπολίδη, Κυργιάκο κι είχε κάνει επενδύσεις, με Λυμπερόπουλο, Κωνσταντίνου, Γιούρκα, Χένρικσεν, Κόλκα…

Αντίθετα, αν πάμε λίγο πιο πίσω, από τότε (1997) που άρχισε να κυριαρχεί πάλι ο Ολυμπιακός στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Παναθηναϊκός δεν είχε την ίδια δυνατή ομάδα. Γι΄ αυτό, άλλωστε, κι είχε έξι σερί ήττες από τον Ολυμπιακό (1997-99), κάτι πρωτοφανές στην ιστορία των δύο συλλόγων. Και γι΄ αυτό και στην Ευρώπη δεν έκανε πάλι τίποτα.

Που θέλω να καταλήξω: Όποτε ο Παναθηναϊκός δούλευε σωστά κι έριχνε λεφτά κι έφτιαχνε καλή ομάδα (περισσότερο τριετία 2002-04, αλλά και διετία 2009-10), αφενός μεν στέκονταν καλά και στην Ευρώπη, αφετέρου δε καμία διαιτησία δεν τον εμπόδιζε να πρωταγωνιστεί και να παίρνει πρωταθλήματα στην Ελλάδα (δύο πήρε στα πέντε καλά του χρόνια-και δεν είναι λίγα, τα δύο στα πέντε). Όταν, όμως, δεν είχε δυνατή ομάδα, ούτε στέκονταν καλά στην Ευρώπη, ούτε έπαιρνε πρωτάθλημα στην Ελλάδα…Και τώρα όλοι βλέπουμε σε ποια φάση είναι ο Παναθηναϊκός…Και νομίζω ότι εκεί πρέπει να ρίξει το βάρος του, στην ομάδα του και μετά στα υπόλοιπα…

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί ο Παναθηναϊκός δεν "πέφτει" στη δημιουργία μίας ομάδας, μέσω της συστηματικής κι όχι ευκαιριακής (όταν δεν παίζει ο άλφα η, ο βήτα) ανάδειξης των Μαυρία, Τριανταφυλλόπουλου, Χουχούμη, Λαγού, Φουρλάνου και επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στον τομέα των εντυπώσεων, με επιθέσεις σε ΕΠΟ, Λίγκα κι Ολυμπιακό.

Ξέρω ότι οι φίλοι του Παναθηναϊκού θα γράφουν από κάτω, ναι, αλλά τι έκανε ο Ολυμπιακός που το ένα, που το άλλο κλπ, κλπ. Η ουσία, όμως, είναι να κοιτάς πρώτα την ίδια σου την ομάδα και μετά τον άλλο. Ο Ολυμπιακός κι αυτός επί σειρά ετών είχε πέσει στην ίδια λούμπα, αλλά κάποια στιγμή τα έβαλε κάτω κι αποφάσισε να δημιουργήσει καλή ομάδα, καλύτερη απ΄ ότι είχε.

Και δεν το έκανε κύρια με τον…Θωμά (όχι ότι δεν έπαιξε τεράστιο ρόλο στο εξωαγωνιστικό κομμάτι) αλλά πρωτίστως παίρνοντας τον κορυφαίο προπονητή (Μπάγεβιτς) και τους κορυφαίους παίκτες του ελληνικού πρωταθλήματος (Τζόλε, Γιαννακόπουλο, Γεωργάτο, Νινιάδη, Νταμπίζα, Αλεξανδρή κ.α.). Και ακολούθως επενδύοντας συνεχώς σε ξένα αστέρια…